Menu

រឿង៖ អតីតផ្ទះមន្រ្តី

ព្រះអើយតើនេះជាអារម្មណ៍ដែលនៅរស់? មិនអាចទេ ខ្ញុំស្លាប់បាត់ហើយមែនទេ? ខ្ញុំព្យាយាមម្ដងហើយម្តងទៀតដែលថ្គាមរួយហត់ ហើយខ្ញុំយំផងនិយាយផងទៅកាន់ជីង។ «ពួកយើងស្លាប់បាត់ហើយ!» ជីងគ្រវីគ្រវីក្បាល។ «អត់ទេ! ពួកយើងមិនទាន់ទេ!» «ប៉ុន្តែ....យើងអាចនឹងស្លាប់បើសិនយើងទៅមិនទាន់ពេលចូលរូបរាងកាយរបស់យើងវិញ!» ចម្លើយរបស់អ្នកស្រីវឺនធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់។ ហេតុអី? ពួកយើងគឺជាវិញ្ញាណមែនទេ? យើងត្រូវរករាងកាយខ្លួនឯង? ខ្ញុំគិតជាមួយសំណួរច្រើន ប៉ុន្តែនិយាយមិនចេញសោះ។ មាត់ខ្ញុំម្ហបៗ សំឡេងខ្ញុំដូចជាទើរនៅត្រឹមបំពងក ដោយសារភ័យស្លុតពេកមិនដឹង។
ល់។ រំឭកដល់ការបំពុលគ្នានៅក្នុងវាំង ជំនាន់ឈីង ខ្ញុំធ្លាប់អានសៀវភៅមួយ បោះពុម្ពផ្សាយជាយូរយារណាស់មកហើយ វាមានចំណងជើងថា «ឈាមនិងជាតិពុល» ហាក់ដូចជាឃាតកម្មពេញនិយមក្នុងរជ្ជកាលនៃអធិរាជចិនជំនាន់ទីពីរដល់អធិរាជចុងក្រោយបង្អស់របស់ប្រទេសចិន Guangxu ក៏គេចមិនរួចផុតពីការស្លាប់របៀបនេះ។
វ៉ាស! ជូរីស្រែកហើយរត់មកក្រោយខ្នងម៉ាយ៉ា។ «កណ្ដុរ!» លោកលីចង្អុលហើយសើច។ សត្វកកេរដែលបង្កើតភាពភ័យរន្ធត់មិនសមហេតុផលឱ្យក្រមុំឡាវ មានទំហំធំតែរត់លឿន។ ប្រសិនបើវាស្ថិតនៅខាងក្នុងកន្លែងងងឹតវិញ គ្មានអ្វីអស់សំណើចទេ ព្រោះខ្ញុំក៏នឹងភ្លាត់មាត់ស្រែកដោយភ័យខ្លាចជាងជូរីផង។ ដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ គឺនៅពេលងាកទៅ ខ្ញុំប្រទះឃើញចាលើមបែកញើស។ ធាតុអាកាសមិនក្តៅសូម្បីតែបន្តិច។
វិមានតូចនៅខាងឆ្វេងដៃ គ្មានចារអ្វីក្រៅពីចម្លាក់គ្រុឌឬហៅថា បក្សីពាក់កណ្តាល ចតុប្បាទពាក់កណ្តាល ភ្នែកកាចៗ និងសត្វផុតពូជឯទៀតដូចជានាគនិងរាជសី។ «ប្រទេសមានច្បាប់ គួ្រសារមានវិន័យ អ្វីៗមានម្ចាស់!» ជាសំលេងវីណាអាននិងបកប្រែមកឱ្យពួកយើងដឹង។ ខ្ញុំឃើញស្លាកនោះហើយ ឆ្លាក់លើលោហៈធាតុខ្មៅ មិនដឹងជាអ្វីឱ្យពិតទេ ខ្ញុំមិនភ្ញាក់ផ្អើលដូចគេឯងឡើយ ខ្ញុំតាមពិតបានឃើញអក្សរនេះតាំងពីក្នុងសុបិន ប៉ុន្តែមិនដឹងប្រាប់គេថាម៉េច។
«វិមានពីវនេះ មិនងាយទទួលអ្នកណាមកសិក្សាទេ! លើកលែងតែមានការអន្តរាគមពីភាពចាំបាច់នៃសាកលវិទ្យាល័យសិល្បៈរដ្ឋ!» ស្ត្រីជាជំនួយការខំឧទ្ទេសនាមឱ្យពួកយើងទាំង៨នាក់ដឹងថា ខ្លួនជានិស្សិតសំណាងនិងសំខាន់ដែលបានជាប់ឱកាសមកទស្សនកិច្ចសិក្សាទីនេះ។ នាងបន្ថែមទៀតថា៖ «៥នាទីទៀតយើងដល់វិមានពីវហើយ!»
មានអ្វីមួយខុសប្រក្រតីកំពុងនៅជាមួយខ្ញុំ ឬអាចថាក្បែរៗខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំប្រឈម។ «ពួកគេចូលទៅក្នុងជាមួយលោកលី មិនឃើញមកវិញអ៊ីចឹង?» ខ្ញុំថាហើយងាកសម្លឹងទៅអតីតផ្ទះមន្ត្រី។ មេឃរឹតតែងងឹតស្លុប ក្នុងនោះងងឹតគ្មានភ្លើងឬពន្លឺទេ ពួកគេទៅសំងំដល់ណា? ហើយ....សូររន្ទះបាញ់លាន់ឡើងមកពីតំបន់ផ្សេងៗក្បែរៗ។ លើកដៃមកជូតញើស.....អស្ចារ្យហើយ! បែកញើសទាំងឡាននេះកំពុងត្រជាក់ដូចទូក្លាសេ។ រំពេចនោះខ្ញុំឃើញខ្សែមួយលើ កដៃ។ «ខ្សែស្អាត!»
«គេអាចវង្វេងនៅក្នុងវិមានព្រោះថាខាងក្នុងអត់សេវាទេ!» កំលោះថៃនិយាយធ្វើឱ្យខ្ញុំងាកចំហៀងទៅផ្ទៀងស្តាប់។ គេក៏ប្រើកន្ទុយភ្នែកមើលមកខ្ញុំវិញដូចមនុស្សយល់ចិត្តគ្នាដែរ។ ឯដៃគេចុចទូរសព្ទដូចគ្នា។ មានអារម្មណ៍ថា ជូរីមើលមុខខ្ញុំ? ខ្ញុំងាកត្រលប់ទៅវិញ ឃើញជូរីនៅសម្លឹងខ្ញុំត្លែរមកពិតមែន។ «Jury are you ok?» ខ្ញុំសួរ ចង់ស្ទង់មើល តិចនាងដឹងថា ខ្ញុំលួចសម្គាល់ចាលើមដែរ? «វីរីយ៉ា មុននេះខ្ញុំឃើញមនុស្សនៅកន្លែងហាមឃាត់ដែរ!»
ក្រុងស៊ានយ៉ាង Xianyang ឆ្នាំ២០០៦ ។ និស្សិតអន្តរជាតិមួយក្រុម បានមកដល់សារមន្ទីរ ពីវ ជុង ជាផ្នែកមួយនៃកម្មសិក្សាពិសេស ឧទ្ទេសនាម ទស្សនៈវិជ្ជាចិនដល់យុវជនមកពីប្រទេសអាស៊ាន។ «បាទ! នេះជារូបភាពសេសសល់អំពីទាសករនិងអ្នកទោសដែលបានរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងក្រោមលក្ខខណ្ឌស្បៀងតិច និងអាកាសធាតុអាក្រក់នាតំបន់ព្រំដែនភាគខាងជើង ក្នុងបេសកកម្មសាងសង់កំពែងធំទីប្រាំឱ្យស្តេចឈីង!» គ្រប់គ្នាស្ងាត់មាត់លែងមានអ្នកណាបញ្ចេញសំឡេង សូម្បីដកដង្ហើមក៏សឹងមិនហ៊ានឱ្យឮផង។ រូបភាពដែលកំពុងឃើញផ្ទាល់ហាក់សាហាវពេក។
បន្ថែមទៀត

Related Posts

យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ

Email របស់អ្នកមិនត្រូវបានបង្ហាញជាសារធារណៈទេ*

Meysansotheary © 2025.