មនុស្សដែលរស់នៅសម្រាប់តែខ្លួនឯងរហូតមកគឺខ្ញុំ។ ខ្ញុំចេះមានអំនួតនឹងវក់ជាមួយកាលអួតតាំងពីរៀនថ្នាក់ទី៩។
រឿងនេះកើតឡើងពេលប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំរវល់នឹងជំនួញមិនសូវនៅផ្ទះ ទុកខ្ញុំនៅជាមួយលោកយាយនិងអ៊ុំស្រី។ ការប្រព្រឹត្តតាមរបៀបដែលធ្វើឱ្យអ្នកដទៃច្រណែនស្មានថាយើង«អស្ចារ្ស»ជាអ្វីដែលអ៊ុំខ្ញុំបង្រៀនមក។
«កុំណា៎កូន ស្លៀកពាក់សំលៀកបំពាក់នេះ វាធ្វើឱ្យបាក់មុខ គេមើលមកមិនល្អ!»
«តែវាជាតុក្កតាឌីសនី! ស្អាតណាស់ម៉ាកអ៊ុំ!»
«វាជារបស់បន្លំ មិនប្រេន! ខូចមុខប៉ាម៉ាក់របស់កា ដែលជាអ្នករកស៊ីល្បីជាសហគ្រិនជួរមុខ ជាមហាសេដ្ឋី!»
យើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងរង្វង់ក្រុមគ្រួសារជាអ្នករកស៊ី និងមានលុយកាក់ មានវីឡាធំរស់នៅ យើងស្គាល់សង្គម មកតាមរយៈអ្វីដែលអ្នកក្នុងផ្ទះយើងបង្រៀនរហូតមកគឺថាយើងនេះជាមនុស្សថ្លៃថ្នូរខាងទ្រព្យសម្បត្តិនិងតុបតែង យើងត្រូវតែនៅក្នុងក្រុមសង្គមមួយដែល«តែងតែមានរបស់បង្អួត» ការបង្អួតមិនអាក្រក់ទេ វាជាឱកាស ដែលផ្តល់ឱ្យយើងនូវការរាប់រកនិងឱ្យតម្លៃជាងអ្នកដទៃធម្មតា។
នៅអាយុ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំមានបន្ទប់មួយជាកម្មសិទ្ធិឯកជន ជាមួយទូខោអាវធំៗ៤និងទូស្បែកជើង២ ទូគ្រឿងអល្លង្ការមួយពេញទៅដោយមូឌែលល្បីៗ ។ អាវខ្ញុំ មានតម្លៃចាប់ពី២០០រហូតទៅដល់៣០០០ដុល្លារអាមេរិក។ ស្បែកជើងពី៧០០ដល់១៥០០ដុល្លារអាមេរិក សុទ្ធតែម៉ាក់ធ្លាប់ផ្គាប់ ព្រោះពេលម៉ាក់មកពីបរទេសម្តងៗគាត់មានពេលប្រហែលជា២ម៉ោងទេជាមួយខ្ញុំ ២ម៉ោងនោះខ្ញុំចង់ទិញអ្វីក៏បាន។
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំតាមពិតមិនមែនជាអ្នកមានបំផុតនៅក្នុងបុរីនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំធំឡើងដឹងតែថា យើងមានជីវភាពធូរធារខ្លាំង ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំមិនចាញ់ឪពុកម្តាយ របស់មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំនៅសាលាទេ អ្វីដែលទើបនឹងចេញសម្រាប់យុវវ័យជំទង់ ខ្ញុំនឹងមានដូចគេដែរ។
ខ្ញុំមិនសូវដឹងអំពីជំទង់លើIGដែលជាកូនអ្នកមានមកពីប្រទេសផ្សេងៗទៀតទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានេះ ពួកខ្ញុំសកម្មនៅលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដូចជា Instagram ឬ Facebook ហើយមានមិត្តតាមសរសើរចុចLikeនិងLove ច្រើន។
ទោះបីយ៉ាងណា មានអាថ៌កំបាំងមួយដែលខ្ញុំដឹងនិងSadនៅអាយុ១៨ឆ្នាំ គឺអ្វីដែលលើសពីការគិតរបស់ខ្ញុំដែលចៃដន្យខ្ញុំបានលបឮថា ឪពុកម្តាយខ្ញុំមានបំណុល គួរឱ្យខ្វល់ខ្វាយជាច្រើននោះទេ។
យប់នោះជិតខួបកំណើត។ ខ្ញុំរត់ទៅរកពួកគេរកសួរអំពីគ្រឿងអល្លង្ការសម្រាប់កម្មវិធីស្អែកស្រាប់តែលបឮថា គាត់មិនមានលុយទៅលោះគ្រឿងពេជ្រខ្ញុំពីធនាគារទាន់ស្អែកទេ។
ចំណែកអល្លង្ការរបស់ម្តាយខ្ញុំលក់ដាច់អស់ហើយដោយសារការវិនិយោគលុយមិនវិលជុំបានវិញទាន់។
«ម៉ូលីកា ទោះកូនដឹងការពិត ពីស្ថានភាពគ្រួសារយើងក៏ត្រូវលាក់ឱ្យជិត មិនឱ្យនិយាយសូម្បីតែជាមួយអ៊ុំនិងយាយណា៎!»
ឧទាហរណ៍ក្នុងករណីពិតក្រោយៗមកទៀត ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ ចាស់ទុំក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំតែងតែប្រាប់ខ្ញុំកុំឱ្យនិយាយអំពី ‘ស្ថានភាពបំណុល’ ឬបរាជ័យរបស់យើងទៅកាន់អ្នកដទៃ។
ក្រៅពីបង្រៀនឱ្យខ្ញុំធ្វើពើហ៊ឺហារ ពេលខ្លះត្រូវរៀនលាក់ពុតក្នុងចំណោមញាតិឯងផង ឧទាហរណ៍ខ្ញុំត្រូវប៉ាត្រៀមឱ្យទៅចុះឈ្មោះចូលរៀនបន្តនៅ សាកលវិទ្យាល័យល្បីៗនៅអឺរ៉ុបឬអាមេរិក ម៉ាក់ថា មិនអាចនិយាយអំពីរឿងទាំងនេះ សូម្បីតែទៅសាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំ ដោយសារ ពួកគេអាចនឹង មានការច្រណែនឬមកសុំឱ្យជួយកូនក្មួយឱ្យបានរៀនដែរ។
ដូច្នេះ ជាបណ្តើរៗ ខ្ញុំចេះ និយាយតិចៗ លាក់ៗ ធ្វើពើ និងចេះ គេចចេញពីប្រធានបទស្មោះត្រង់នានាតាំងពីអាយុ២០ឆ្នាំ។ យូរៗទៅខ្ញុំ មិនមានញាតិទេ អ្នកណាក៏ខ្ញុំមិនទុកចិត្តដែរការនិយាយស្តីរបស់យើងពេលជួបជុំគ្នាម្តងៗបានត្រឹមសម្បកក្រៅ គ្មានអ្វីពិតទាំងអស់។
ខ្ញុំមិននិយាយថានេះ ជារឿងធម្មតាទេ តាមពិតទៅខ្ញុំជួនកាលអត់សប្បាយចិត្តពេលបានឃើញផ្ទះអ្នកដទៃ មានបងប្អូនគេល្អូកល្អឺននិងស្មោះត្រង់ដាក់គ្នា។ ពេលមើលកុនល្ខោន ដែលនិយាយអំពីភាពស្មោះត្រង់ និងសាមញ្ញដាក់ខ្លួនខ្ញុំមិនគិតថាមានរឿងនេះទេនៅក្នុងជីវិតពិត។
ឪពុកម្តាយខ្ញុំនិយាយពន្យល់ថា យើងមិនត្រង់នឹងបងប្អូនយើង ព្រោះបងប្អូនយើងពិបាកត្រង់ជាមួយ។
ក្រោយមកខ្ញុំស្គាល់រាប់អានក្មេងស្រីជាប់ខាងម្នាក់ កើតក្រោយខ្ញុំមួយឆ្នាំឈ្មោះសេរីរត្ន។ តាមដឹងមកគឺឪពុកម្តាយរបស់គាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាមន្ត្រីមិនដឹងរកស៊ីអ្វីទេទិញដីលក់ដី និងហាមនាងមិនឱ្យបង្កើតគណនីបណ្តាញសង្គមណាមួយទាំងអស់ គឺពួកគេត្រួតពិនិត្យរឿងនេះយ៉ាងតឹងរ៉ឹង។
ទោះយ៉ាងណា សេរីរត្ន័នៅតែរកវិធីមានAccក្លែងក្លាយជាច្រើន។ ធម្មតាយើងនឹងធ្វើឱ្យខាងតែបាននូវអ្វីដែលមនុស្សស្របាលយើងចង់ធ្វើ។
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយដោយចៃដន្យ ។ អត្ថបទនោះសួរប៉ុន្មានសំណួរថា តើអ្នកបានចំណាយលុយ៥០ដុល្លារមើលកុន៤DXនិងPopCorn នៅពេលដែលមនុស្សកំពុងអត់ឃ្លាននៅក្នុងប្រទេសអេត្យូនិងតំបន់ខ្លះក្នុងប្រទេសរបស់ អ្នក?
តើអ្នកបានបង្ហាញអួតមិត្តភ័ក្តិរបស់អ្នកនូវរូបថតហ៊ឺហារនានាដែលអ្នកបានថតពីការធ្វើដំណើរកម្សាន្តនៅបរទេសថ្លៃខណៈយុវវ័យខ្លះនៅប្រទេសអ្នកកំពុងលក់កម្លាំងពលកម្មនិងហូបមិនឆ្អែត?
ខ្ញុំជជែកគ្នាជាមួយសេរីរត្ន័។ ពួកយើងមិនចង់យកចិត្តទុកដាក់ទេ តែយើងមានវិចារណាញាណ ហើយពេលខ្លះមានអារម្មណ៍ថាសប្បាយលើផ្លូវខុសនិងគ្មានតម្លៃ។
«ម៉ាក់ កូននិងសេរីរត្ន ចង់មានគម្រោងមួយចុះទៅចែកអំណោយសល់សិស្សក្រៗ នៅជនបទដែលអត់មានខោអាវ ឬអត់មានកង់ទៅសាលារៀន!»
ម្តាយខ្ញុំឆ្លើយថា៖
«បាន! តែមិនបាច់ទៅផ្ទាល់ទេ ពួកគេកខ្វក់ណាស់ តំបន់នោះពិបាកមានសុវត្ថិភាពណាស់ អាចឱ្យពូតែកុងឡានទៅជំនួសបាន!»
នេះឯងវិធីរបស់ឳពុកម្តាយខ្ញុំ។
ខ្ញុំរៀបការជាមួយ នរ៉ា នៅពេលកំពុងរៀនឆ្នាំទីមួយនៅអាមេរិក។ ពួកខ្ញុំបានជួបគ្នាតែពីរដងហើយចាស់ៗថា នេះហើយជាមនុស្សដែលខ្ញុំត្រូវរៀបការជាមួយ។ នៅពេលវិស្សមកាលមួយ យើងវិលមកកម្ពុជា១០ថ្ងៃដើម្បីរៀបការ។ នរ៉ាក៏ជាក្រុមមនុស្សស្រទាប់យើង មានកូនតិច និងឳពុកម្តាយជាប់រកស៊ីតែមានលុយចាយច្រើននិងល្បីឈ្មោះ។
រៀបការរួចពួកយើងជាប់រៀនមិនមានកូននៅឡើយ។
ចប់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំវិលមកជួយការងារនៅក្រុមហ៊ុនប៉ាខ្ញុំឯប្តីខ្ញុំគេធ្វើជាមន្ត្រី។ ខ្ញុំពរពោះកូនទីមួយ និងមានវីឡាផ្ទាល់ខ្លួនជាចំណងដៃក្រោយមង្គលការសម្រាប់រស់នៅ។
ជីវិតនេះ មើលទៅហាក់ដូចជា រលូនល្អលើសគេឯងក្នុងចំណោមអ្នកអាយុស្រករគ្នា និងគួរឱ្យសរសើរ ជានិច្ចព្រោះប្តីខ្ញុំនិងខ្ញុំ អាចដូរឡានមួយខែមួយក៏បានឱ្យតែចិត្តចង់។ ប៉ុន្តែការពិតក្នុងផ្ទះគឺខុសគ្នាទាំងស្រុងតាមដែលខ្ញុំដឹងបណ្តើរៗអំពីជីវិត។
រស់នៅជាមួយនរ៉ាខ្ញុំដឹងថា ប្តីខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍មិនមានសុវត្ថិភាពនៅខាងក្នុងផ្លូវចិត្តទេ។ គាត់មិនដែលសប្បាយចិត្តសោះនឹងជីវិតនេះ។ ការបង្ហាញរបស់របរនិងអួតអាង យ៉ាងច្រើនឡើងៗ នៅតែមិនស្កប់ស្កល់។
នរ៉ាអាចគិតថា អ្នកដទៃមិនចាត់ទុកគាត់ថា «អស្ចារ្សគ្រប់គ្រាន់»ហើយព្យាយាមទាំងមិនសប្បាយចិត្តរាល់យប់ដេករកគ្រប់វិធី ដើម្បីប្រជែងយកតំណែង«អស្ចារ្ស»បញ្ជាក់ថា បើកុម្ម៉ង់ឡាននោះមកមិនទាន់ ជីវិតបាត់ភាពសំខាន់មួយ។
សម្រាប់ខ្ញុំ ពេលពោះកាន់តែធំខ្ញុំអានសៀវភៅបានកាន់តែច្រើន ។ ការគិតរបស់ខ្ញុំមិនដូចកាលពីមុនទេ។ ខ្ញុំដឹងថា មនុស្សយើងប្រសិនបើ ដឹងថាខ្លួនឯងពូកែ គេមិនចាំបាច់ប្រាប់នរណាម្នាក់អំពីរឿងនេះទេព្រោះគេគង់តែដឹងរួចទៅហើយ។ ដូច្នេះការខំអួតព្រោះយើងយល់ថា អ្នកផងគេមិនដឹង។ ដូចគ្នាការទិញរបស់ថ្លៃហួសហេតុ មានកំហាតលុយយ៉ាងដំណំៗ មិនឈប់ឈរ រហូតគេងមិនលក់ខ្លួនឯង បង្ហាញថាយើង ខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីបង្ហាញភាពអស្ចារ្យព្រោះ«មិនទាន់អស្ចារ្ស»។
«ខ្ញុំយល់ថាយើងឈប់លេងឡានទៅ យកលុយរកស៊ីអ្វីមួយវិញ!»
«លុយប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំទេ! ថានៈត្រឹមប្រពន្ធ កុំលូកដៃរឿងចាយវាយរបស់ប្តី!»
នរ៉ាគាត់និយាយបែបនេះរាល់ពេលខ្ញុំពិភាក្សាអំពីជំងឺសម្ភារៈនិយម ។
ជាបណ្តើរៗខ្ញុំចាប់ផ្តើមដឹងថា ការបង្ហាញភាពអស្ចារ្យ និងប្រកួតប្រជែងរបស់គាត់តែងមានគោលដៅផ្តួលនរណាម្នាក់។ គេនោះឈ្មោះហេង ដែលជាពួកម៉ាកប្តីខ្ញុំនិងជាថៅកែហាងឡានមួយ។ តែខ្ញុំមិនទាន់ដឹងថា គាត់និងគេនោះប្រជែងគ្នាព្រោះតាមស្រលាញ់ស្រីម្នាក់ឈ្មោះពីនទេ។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ នាងរត់រកអ្នក ប្រុសទាំងពីរប្រជែងគ្នាព្រោះនារីម្នាក់ឈ្មោះពីន ដែលក៏ជាប្រភេទមនុស្ស«Fake»មានអារម្មណ៍មិនប្រាកដក្នុងចិត្តនឹងរូបរាងរបស់នាងនឹងព្យាយាមបង្ហាញខ្លួនដោយការប្រៀបធៀបខ្លួននាងទៅនឹងតារាម៉ូដែល និងតារាសម្ដែងកំពូលៗ ទាំងមិនដឹងអាជីពអី រកស៊ីអី ទិញរបស់ល្អៗថ្លៃហួសទាំងមិនដឹងបានលុយមកពីណា ហើយបង្ហាញរាងកាយដូចជាខ្ចិលស្លៀកពាក់ឱ្យជិតៗ។
នារីដែលដឹងថា ខ្លួននាងស្អាតពិតប្រាកដ នឹងមិនមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវតែបង្ហាញ និងបង្អួតតាមរបៀបបែបនោះរាល់ថ្ងៃទេ។
«អាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សធម្មតាគេមិនដែលShow Off ទេ ក្រៅពីមានរោគចិត្តឬ បង្ហាញខ្លួនទាក់ទាញFake »
ខ្ញុំសរសេរបែបនេះ ទៅcomment ក្រោមរូបអាពីនក្រោយពេលដឹងថា នាងនឹងប្តីខ្ញុំDating ទាំងខ្ញុំកំពុងកូនខ្ចី។
ប្តីខ្ញុំយប់នោះស្រវឹងមកឡូឡាជេរខ្ញុំ។ ខ្ញុំថាឱ្យនរ៉ាវិញថា បើមានអារម្មណ៍ប៉ះទង្គិចជាមួយការពិតមិនបានមានតែយើងចូលចិត្តFake ។
ការបោកបញ្ឆោតខ្លួនឯងនេះមិនមានប្រសិទ្ធភាពយូរទេ ព្រោះនៅទីបំផុត ប្តីខ្ញុំនាំមកផ្ទះនូវបំណុលជាច្រើន។
ខ្ញុំចង់លែងគេ ក្រោយពេលត្រូវបង្ខំចិត្តលក់ចោលវត្ថុមានតម្លៃ គ្រឿងអល្លង្ការនិងអចលនៈទ្រព្យខ្លះដើម្បីសងបំណុលប្តីរួច។ តែម្តាយៗបានមកសុំឱ្យកូនៗជានាហើយគាត់ជួយផ្គត់ផ្គង់ខ្លះ។
នរ៉ាមិនផ្លាស់ប្តូរទេគេនៅតែចាយលើសខ្ទង់ និងមិនពូកែរក មិនដាក់ខ្លួន មិនមានតម្លៃក្នុងការគិត និងនៅក្មេងជានិច្ច។
«ជារឿងសមហេតុផលដែលសង្គមនេះបង្ខំឱ្យយើងបង្អួតណ៎ាកូន! កុំគិតពេក អ្នកណារិះគន់មកពីគេច្រណែន ! យើងអាចធ្វើអ្វីក៏ដោយ ធ្វើឱ្យនរ៉ាសប្បាយចិត្ត កូនកុំខ្លាចក្រនឹងប្តីចាយ! ប៉ាម៉ាក់មិនឱបដៃទុកឱ្យកូនៗក្រទេម៉ូលីកា!»
ប៉ាក្មេកខ្ញុំនិយាយបែបនេះប្រដៅខ្ញុំពេលគាត់ស្រវឹង។
គ្រួសារនេះហូបស្រាមួយដប១០០០ដុល្លារអាមេរិក និងសាច់មួយតុ១០០ដុល្លារទៀតសឹងរាល់យប់ថ្ងៃអាទិត្យ។
ខ្ញុំចូលចិត្តបង្អួត តែវាជាអតីតកាល ។
ការអានសៀវភៅធ្វើឱ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សលេងទស្សនៈជាងលេងសម្ភារៈ។ ក្រោយមក ខ្ញុំដឹងរឿងប៉ាម៉ាក់ក្មេកខ្ញុំជាប់បំណុលដែរ។ ជាមួយនោះប្តីខ្ញុំវិញ ក៏បានលួចបញ្ចាំដីខ្លះ ជាទ្រព្យពួកយើងទាំងពីរទិញមកជាមួយគ្នាដោយមិនបានពិគ្រោះជាមួយខ្ញុំយកទៅទិញឡានថ្មីឱ្យស្រីម្នាក់ជាអ្នកលើInstagram ។
សម្រេចចិត្តថា តើគួរបន្តស្ថិតនៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលបរាជ័យ និងហួសពីសមត្ថភាពជួសជុលព្យាបាលនោះ បានស៊ីពេលខ្ញុំរាល់ៗយប់។
ខ្ញុំទើបតែអាយុ២៣ឆ្នាំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាជីវិតនេះបរាជ័យណាស់អារម្មណ៍ដូចជាភាពជាដៃគូពិតនិងថែមទាំងគ្មានដែលទទួលបានសេចក្តីស្រឡាញ់សូម្បីតាំងពីក្មេង គឺជាក្មេងរស់ជាមួយលុយនិងសម្ភារៈ ពេលរៀបការប្តី ក៏មានប្តីជាអ្នកបង្អួត និងក្បត់ចិត្ត។
ខ្ញុំយល់ថាការលែងលះគឺជាការផ្លាស់ប្តូរដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ មុនពេលធ្លាក់ខ្លួនជាប់បំណុលយ៉ាងល្បី ដោយសារប្តី ដូច្នេះការប្រឈមមុខនឹងទំនាក់ទំនងដែលមិនសប្បាយចិត្ត មិនប្រាកដអនាគត មិនល្អដូច ត្រៀមខ្លួនចាកចេញទេ។
ទោះនេះមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តស្រាលឬស្រួលៗតែវានៅយាយីជីវិតខ្ញុំធ្ងន់ឡើងៗ។
ដំបូងខ្ញុំត្រូវបានម្តាយខ្ញុំឱ្យតែងខ្លួនដើរហើរបំភ្លេចទុក្ខ និងធ្វើពើដូចជា«មិនមានរឿងអ្វីទាំងអស់»ព្រោះខ្លាចគេផ្សេងរិះឮគន់។
ប្រសិនបើបេះដូងរបស់យើងទូលទុក្ខកាន់តែធ្ងន់ ហើយក្រពះរបស់យើងលែងដំណើរការឃ្លាន ការបន្តគិតអំពីរក្សាឈ្មោះអាពាហ៍ពិពាហ៍ ខ្លាចការលែងគ្នា នឹងត្រូវបរិច្ចាគដោយលះបង់រាងកាយ ឬអាយុជីវិតផងក៏ថាបាន ព្រោះ “ខួរក្បាលរបស់យើងអាចកុហកយើង”ពេលខ្លះ តែមិនបានរហូតឡើយ។
ឥឡូវនេះខ្ញុំគិតគឺកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ។
បើ១៥ឆ្នាំទៀតគេ បង្ហាញខ្លួន ដើម្បីឱ្យអ្នកដទៃយល់ថា ពួកគេជាអ្នកមានដោយមិនដឹងតម្លៃនៃលុយនោះបានមកពីណា ហើយធ្វើយ៉ាងណាខិតខំឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពសិន ខ្ញុំនឹងខ្មាស់គេចំពោះលទ្ធផលនៃការចិញ្ចឹមកូនរបៀបនេះ។
ទំនុកចិត្តលើទ្រព្យសម្បត្តិមិនមានការអប់រំ និងការរើសអើងពូជពង្ស “វណ្ណៈ” មិនខ្វល់ពីសីលធម៌ ខ្ញុំយល់នឹងថ្លឹងច្បាស់ណាស់។
បើម្តាយខ្ញុំមិនគិតបែបនេះ ខ្ញុំក៏មិនមានជីវិតរៀបការមួយបរាជ័យរបៀបនេះដែរ។
រឿងនេះមិនបន្តដល់ជំនាន់កូនស្រីខ្ញុំឡើយ!
