វិទ្យាល័យចុត្យា ដែលធ្លាប់ជានិមិត្តរូបនៃឧត្តមភាពសិក្សា ឥឡូវនេះបែរប្របូកច្របល់ ពេញដោយចចាមអារ៉ាមនិងលាក់កំបាំងទៅដោយការភ័យខ្លាច។
ការបាត់ខ្លួនរបស់សិស្សចំនួន៤នាក់ តាំងពីថ្ងៃចន្ទមកដល់ថ្ងៃសុក្រនេះ បានធ្វើឱ្យសហគមន៍សិស្ស គ្រូ និងសាលារៀនទាំងមូលស្ថិតក្នុងភាពតក់ស្លុតប្រុងជើងការមិនច្បាស់លាស់។
«តាំងពីអ្នកគ្រូម្នាក់ហ្នឹងមកបង្រៀន សិស្សបាត់ខ្លួនម្តងម្នាក់ៗ»
ចម្លើយរបស់ Receptionist កំពុងប្រាប់ប៉ូលិសកត់ត្រា។ នៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃសួន មីងអ្នកសម្អាតយំយែកនិយាយជាមួយប៉ូលិសស្រីម្នាក់ផ្សេង៖
«អ្នកគ្រូណាហ្សាលីហ្នឹងហើយមានអ្នកណាទៀត! ចរិតចម្លែកៗ! គាត់ទើបតែផ្លាស់មកបង្រៀនកាលពីថ្ងៃចន្ទ ក៏បាត់ខ្លួនសិស្សម្នាក់! ស្អែកបាត់ពីរនាក់ទៀត! ម្សិលម្ង៉ៃបាត់សិស្សចូលថ្មីម្នាក់ទៀត គ្នាជាកូនបរទេស! លោកគ្រូនាយកត្រូវបានពួកយើងរាយការណ៍ឱ្យហៅអ្នកគ្រូនេះទៅប្រជុំសួរចម្លើយ ស្រាប់តែ…គាត់ដួលស្លាប់ មិនទាន់ដឹងអីផង!»
ពិតណាស់លោកនាយកសាលា លោក រិទ្ធី ក៏ត្រូវបានគេរកឃើញស្លាប់ក្រោមកាលៈទេសៈដ៏អាថ៌កំបាំង គឺលើសឈាម ដួលនៅនឹងការិយាល័យពេលហៀបចេញទៅប្រជុំពីល្ងាចមិញ។
ឡានពេទ្យ ឡានប៉ូលិស គ្រួសារសិស្សមកទទួលព័ត៌មាននិងយំយែកពេញបរិវេណខាងមុខ។
ឡាំ ជាអ្នកយាមវ័យ៣៣ឆ្នាំ មានមាឌធំនិងទឹកមុខក្លាហាន។ គាត់កំពុងនិយាយជាមួយអ្នកសារព័ត៌មានយ៉ាងក្រៀមក្រំ៖
«ពីរថ្ងៃហើយ លោកនាយកអត់បាយទឹកពេញមាត់ទេ គាត់នៅសាលាប្រជុំនៅណេះ ទាំងថ្ងៃទាំងយប់! ពេលនេះគាត់ស្លាប់បាត់ហើយ ក្មេងៗនៅបាត់ខ្លួន!»
សាលាចុត្យានេះទាំងមូល រឹតតែរុំព័ទ្ធដោយភាពភ័យខ្លាច សង្ស័យ។ សិស្សផ្សេងៗទៀត ត្រូវបានម្តាយឪពុកមកជម្លៀសចេញ ផ្អាករៀនដល់គ្រប់យ៉ាងរៀបរយនឹងធានាឡើងវិញ។
«ឯងប្រាកដហើយថាយើងទៅបន្ទប់នាយក!» ឌីណាវ័យ១៥ឆ្នាំ កំពុងនិយាយផងរត់តាម កញ្ញាជេនី វ័យ១៧ឆ្នាំដែលជាមិត្តនឹងគ្នា។
ជេនីខ្សឹបតបវិញ៖
«ប៉ូលិសអស់នោះជិតមកដល់ហើយពួកគេគ្មានបានការទេ បានត្រឹមសម្អាតអស់ព័ស្តុតាង! សិស្សស្លាប់បួននាក់ហើយមកអង្កេតរាល់ថ្ងៃ គ្មាចម្លើយទាំងអស់!»
ដោយឃើញថា ជេនីក៏តាំងចិត្តដើម្បីស្វែងរកលាតត្រដាងការពិត ឌីណាខំរម្ងាប់ចិត្តនាងដែលញាប់ញ័រហើយងក់ក្បាល៖
«ត្រូវណាស់! យើងត្រូវការរកការពិតសម្រាប់នីន មិត្តរបស់យើង នាងហេតុអ្វីត្រូវស្លាប់ទាំងក្មេង?»
«ពួកគេមិនស្លាប់ទេ!» ជេនីបន្ថែមទាំងមុខក្រញូវ។ ចិត្តនាងនឹកដល់រិទ្ធិ ប្រធានថ្នាក់នាងដែលជាម្នាក់ក្នុងចំណោមសិស្សកំពុងបាត់ខ្លួន។
យុវនារីវ័យក្មេងទាំងពីរបានរត់មកដល់កន្លែងកើតហេតុ គឺការិយាល័យនាយករិទ្ធី ដែលជេនីនិងឌីណា តាំងចិត្តដើម្បីលាតត្រដាងការពិតឱ្យខាងតែបានអំពីភាពមិនប្រក្រតីនៃសាលារៀននេះ។
ពួកគេសសៀរឡើងជណ្តើរមកដល់ជាន់ទីពីរ។ ការិយាល័យរបស់លោកនាយកសាលាស្ថិតនៅដើមផ្លូវ។
បន្ទប់បិទទ្វារតែមិនបានចាក់សោទេ។ ពួកគេរុញយឺតៗ…ចូលក្នុង។ ទីនេះពេញដោយភាពច្របូកច្របល់។
«មានអ្នកណាមករើអីមុនយើងអស់ហើយ? ចំមែន!» ជេនីលាន់មាត់ធ្វើឱ្យឌីណាលើកម្រាមពីរមកខ្ទប់មាត់ខ្លួនឯងទាំងភ្នែកក្រឡង់ៗ។
«នាងកំសាក!»
ជេនីថាឱ្យដោយស្ទាបបថ្ងាសមិត្តលលេង។
«យើងមិនកំសាកទេ មានអានីនតាមការពារយើងហើយ យើងនឹងបកអាក្រាតអ្នក…គ្រូ…នោះ…!»
និយាយដល់ពាក្យអ្នកគ្រូជេនីថ្លោះទឹកមុខ រីឯឌីណាក៏ធ្វើមុខស្លេក បណ្តាលឱ្យបរិយាកាសកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាធ្ងន់ឡើងនៅពេលនេះ។
ក្រដាសប្រលងត្រូវបានរាយប៉ាយពាសពេញតុរបស់លោកនាយករិទ្ធីតែមិនអាចលុបពីលើនិមិត្តសញ្ញាកំណត់ចំណាំសម្ងាត់មួយ ជាប្រយោគដែលបង្ហាញពីអ្វីសែនអាក្រក់ជាងគ្រប់គ្នាគិត។
ជេនីបានរើសក្រដាសមួយដែលមាននិមិត្តសញ្ញាចម្លែកពិសេសពីលើនោះ។ នាងបាននិយាយឡើងទាំងរញីរញ័រថា៖
«នេះមើលទៅ…ដូចជាកូដ?»
«កូដតាស៎ តែខ្ញុំមើលមិនយល់» ឌីណា ងក់ក្បាលហើយបញ្ជាក់។
«យើងម៉េចអ៊ីចេះ? យើងត្រូវការអ្នកដែលយល់ពីរឿងកូដអស់នេះមកជួយ!»
«នែ៎ មាន!!!! មនុស្សម្នាក់! ប្រហែលជាបងមន្ត! បងមន្តណា៎ គេចេះ គេអាចជួយពួកយើងបាន» ឌីណាត្រេកអរ។
មន្ត ជាក្មួយប្រុសរបស់នាយកសាលារិទ្ធី គេមានវ័យ២២ឆ្នាំ ធ្លាប់រៀននៅសាលាចុត្យាដែរ តែបានចេញបន្តនៅមហាវិទ្យាល័យជាងបីឆ្នាំហើយ។ ពេលនេះនារីទាំងពីរមិនដឹងឡើយថា មន្ត ក៏ជាអ្នកសង្កេតការណ៍ដោយស្ងៀមស្ងាត់អំពីភាពវឹកវរដែលកើតឡើងនៅសាលាលោកមាគេ។
មន្តត្រូវបានគេស្គាល់សម្រាប់ជំនាញស៊ើបអង្កេត និងសាវតាពិសេសរបស់គេនៅក្នុងឧក្រិដ្ឋកម្មវិទ្យា តាំងពីមិនទាន់រៀនចប់បាក់ឌុប។ ប៉ាគេជាប៉ូលិស ដែលមានស្នាដៃ តែគាត់កំពុងប្តូរទៅរៀនបន្តនៅបរទេស។ មន្តគឺជារៀមច្បងម្នាក់ដែលជេនីនិងឌីណាសង្ឃឹមថា អាចផ្តល់ការយល់ដឹងខ្លះៗលើកូដនេះ ព្រមទាំងមានភាពវ័យឆ្លាតក្នុងការអង្កេត។
ដូច្នេះនារីទាំងពីររកវិធីចួបជាមួយរៀមច្បងមន្តភ្លាមៗ។ ដូចទម្លាប់រាល់ដងទោះបីជាឈប់រៀនហើយក៏មន្តរមែងមកទីនេះញឹកញាប់។ ជេនីនិងឌីណា បានរកឃើញសិស្សច្បង នៅក្នុងបណ្ណាល័យរបស់សាលា ដែលកំពុងក្រពុលមុខជាមួយឯកសារនិងរបាយការណ៍ចាស់ៗ។
មុខរបស់មន្តគឺជារបាំងនៃការសង្ស័យតក់ក្រហល់និងស្មុគស្មាញ។ គេប្រមូលផ្តុំឯកសារជាច្រើននិងវាយកំព្យូទ័រហើយថតរូប។ នៅពេលគេពិនិត្យមើលឯកសារនានាគេមិនរវល់ថាមានអ្នកណាមកដល់ទេ។
«បងមន្ត!» ឌីណាបានចាប់ផ្តើមហៅស្រួយស្រឹប។
មន្តងាកមក។ ជេនីញញឹមស្រស់៖
«ពួកយើងត្រូវការជំនួយ!»
មន្តញញឹមតិចៗ តែគេស្មុគស្មាញខ្លាំង។ នារីដើរចូលក្បែរៗហើយជេនីលើកក្រដាសបង្ហាញ៖
«រកឃើញកំណត់ត្រាទាំងនេះនៅក្នុងការិយាល័យរបស់លោកនាយក!»
មន្តក្រឡេកមកមិនទាន់ទទួលទេ ឌីណានិយាយបន្ថែម៖
«ហើយវាហាក់ដូចជាទាក់ទងនឹងការស្លាប់ថ្មីៗនេះ ក្នុងសាលាយើង»
មន្ត ងើបមុខឡើងមកទាំងកែវ ភ្នែកមុតស្រួច និងផ្តោតអារម្មណ៍លើអ្វីដែលឌីណារៀបរាប់។
ជេនីបានប្រគល់កំណត់ត្រាឱ្យទៀត ហើយបញ្ជាក់៖
«គាត់ជាពូរបស់បង បងដឹងហើយថា មុនស្លាប់គាត់បានជំរុញការស៊ើបដោយខ្លួនគាត់ លើករណីស្លាប់របស់សិស្សស្រី! ឥឡូវគាត់ស្លាប់ម្នាក់ទៀត ពួកប៉ូលិសយើងមិនបានសង្ឃឹមទេ បានជាទៅទីនោះឆែកមុនពេលគេមកដល់។»
«ជេនីរកឃើញក្រដាសកូដនេះ នៅលើតុរបស់លោកគ្រូនាយក !»
ពេលបុរសនេះទទួលយកទៅពិនិត្យ ជេនីប្រញាប់ពោលបន្ថែម៖
«ចម្លែក!»
មន្តបានឈ្ងោកពិនិត្យយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ មាត់គេរអ៊ូ៖
«និមិត្តសញ្ញាទាំងនេះ មើលទៅដូចជាការលាយបញ្ចូលគ្នានៃអក្សរខ្មែរបុរាណ និងអក្សរសម្ងាត់ទំនើប! កូដ! វាអាចទៅរួច ដែលអ្នកសរសេរ ចង់បញ្ជូនសារមួយមក ប៉ុន្តែមិនច្បាស់!»
«លោកនាយក?» ឌីណា លូកមាត់សួរ។
មន្តសម្លឹងនាង ខណៈជេនីខ្សឹបៗ៖
«អាចជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងការស្លាប់របស់គាត់ទេ គាត់រកឃើញអីមុនស្លាប់?»
ទេ!!!
មន្តគ្រវីក្បាល។ ពួកគេចំហមាត់ស្តាប់មុនសួរវិញភ្លាម៖
«តើអាចទេ មាននរណាម្នាក់កំពុងព្យាយាមផ្ញើសារមកយើង? !»
ជេនីក្រឡង់ៗចាំស្តាប់ទៀត។
«អាចតាស៎!» ឌីណាឆ្លើយ។
មន្តងក់ក្បាល៖
«ប៉ុន្តែយើងត្រូវធ្វើការសម្រាយលើកូដនិមិត្តសញ្ញាទាំងនេះទើបអាចស្វែងយល់បានថាតើវាមានន័យយ៉ាងណា?»
«ត្រូវ!» ជេនីផ្ទួន «អាចផ្តល់ឱ្យយើងនូវតម្រុយមួយ អំពីអ្នកណាដែលនៅពីក្រោយឃាតកម្មទាំងអស់នេះដែរ»។
ដោយមានជំនួយពីមន្ត នារីទាំងពីរក៏បានចាប់ផ្តើមការស៊ើបអង្កេតកាន់តែហ្មត់ចត់ក្នុងបណ្ណាល័យនេះជាមួយគ្នាអំពីកូដ។
«នេះដូចជាផែនទី!»
ការរកឃើញរបស់មន្តធ្វើឱ្យពួកគេភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះមន្តអះអាងថា គេស្គាល់ទីនេះ។ វាជាបន្ទប់ដាក់អីវ៉ាន់ចាស់ត្រូវបានបោះបង់ចោល គឺនៅជាន់ក្រោមដីនៃអាគារបណ្ណាល័យនេះ។
«ខ្ញុំទៅជាមួយសិស្សច្បង!»
ឌីណាតាំងចិត្ត។ ជេនីក៏ងក់ក្បាលតាម។
ពួកគេមិនបានបញ្ឈប់ការស្រាវជ្រាវទេ។ ទាំងបីកាយបានមកដល់ បន្ទប់ចាស់ដែលពិតជាពោរពេញទៅដោយលម្អងធូលី តែពិតជាបង្កប់មានអាថ៌កំបាំង។
ចូលមក!
ជេនីកោះហៅ ខណៈដែលឌីណាខ្ពើមរអើមនិងខ្ទប់ច្រមុះនៅមាត់ទ្វារ។ ឌីណាចូលមកលបៗ។
ឧស្ម័នខ្យល់ក្នុងបន្ទប់ចាស់ ពេញដោយក្លិនសំណល់ក្រដាស ទឹកថ្នាំ និងធូលី។ ស្រមោលនៃពន្លឺព្រះអាទិត្យបានរអិលកាត់តាមកូនបង្អួចតូចចង្អៀតលើជញ្ជាំងខ្ពស់ ដោយបញ្ចេញលំនាំគួរឱ្យខ្លាចនៅលើកម្រាលស៊ីម៉ង់ត៍។
សិស្សចងចិញ្ចើមដោយផ្តិតមេដៃតាមទំព័រដ៏ផុយស្រួយនៃកំណត់ត្រាសៀវភៅក្រមៅសែនចាស់ពេក។ មន្តមានអាការអាចដឹងពីអ្វីដែលចម្លែកៗអំពីកន្លែងនេះ ដូចជាជញ្ជាំងកំពុងខ្សឹបប្រាប់គេនូវអាថ៌កំបាំងដែលត្រូវបានអ្នកផងបំភ្លេចចោលមកជាយូរមកហើយ។
«នេះ…កំពុងលាក់អ្វីមួយ» សិស្សច្បងបាននិយាយទៅកាន់ខ្លួនគេដោយទាញសំឡេងដង្ហើមធ្ងន់ៗ តែសិស្សប្អូនទាំងពីរងក់ក្បាលស្រប។
ពួកគេទុកចិត្តលើសមត្ថភាពស៊ើបអង្កេតរបស់មន្ត។
មន្តងើបមុខសម្លឹងជញ្ជាំង ដូចជាសៀវភៅលើដៃបានប្រាប់គេអំពីអាថ៌កំបាំងអ្វីដែលស្ថិតនៅក្នុងជញ្ជាំងស្រគាំទាំងនេះ។
បណ្ណាល័យនៅខាងលើតែងតែមើលទៅហាក់ដូចជាធម្មតា ប៉ុន្តែអារម្មណ៍នៃភាពធម្មតានោះឥឡូវបញ្ចប់ដោយភាពសង្ស័យនិងជក់ចិត្តថា ក្រោមបណ្ណាល័យ មានអ្វីដែលជ្រៅជាងការគិតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។
នៅពេលម្រាមដៃរបស់ឌីណា ញែកស្ទាបតាមគែមនៃជួរសៀវភៅចាស់ៗរឿងនិទានបុរាណៗខ្មែរ នាងមានអារម្មណ៍ថា ខុសៗ។
«ម៉េច…កន្លែងនេះ…ដូចជាមានខ្យល់?»
មន្តងាកមក។ ជេនីដែរ។ បេះដូងរបស់ឌីណាលោត។
«មែន! ខ្យល់ ហាក់ដូចជាមកពីប្រភពខាងក្រោយធ្នើរនេះ!»
វាជាធ្នើដ៏ខ្ពស់មួយបើមិនមានមន្តទេ នារីទាំងពីរលូកមិនដល់ឡើយ។
មន្តងក់ក្បាល ហើយបានចាប់ផ្តើមដាក់សៀវភៅចោល ស៊កហ្វូនក្នុងហោប៉ៅខូវប៊យ រួចយកដៃទៅស្ទាបជញ្ជាំងនៅពីក្រោយធ្នើរនោះ។
«ហាស មានប្រហោងខ្យល់!»
គេនិយាយហើយគ្រហឹមមួយវឹបរើធ្នើចេញ។ ធូលីបក់មកឈបឆួលពេញផ្ទៃបន្ទប់។ ខ្យល់ថ្មីបុកចូលទៅក្នុងបរិយាកាស ខណៈដែលធ្នើរសៀវភៅបានបើកចេញមកដោយបង្ហាញទ្វារមួយលាក់នៅពីក្រោយវា។ មនុស្សទាំងបីចំហមាត់ ឈរសម្លឹងគ្រោងដ៏ស្រទន់នៃបន្ទប់មួយដែលត្រូវបានពិភពលោកនេះបំភ្លេចចោល។ នៅខាងក្នុងគ្របដណ្ដប់ដោយភាពងងឹត។ ជេនីមកក្បែរឌីណា ខណៈមន្ត ស្ទាក់ស្ទើមុនពេលបើកហ្វាទូរសព្ទ ។
«ខ្ញុំចូលមុន!»
គេនិយាយហើយ ដើរឈានតិចៗ។ មួយសន្ទុះនេះសន្ធឹក ខ្យល់ក៏ត្រជាក់ក៏ថយចុះ ហាក់ដូចជា ឈានចូលដល់វេលាមួយផ្សេងទៀត។
មន្តដកដង្ហើមធំ បន្តឈានចូលក្នុងបន្ទប់ដែលនៅផ្ទៃខាងក្រៅត្រូវបានបិទបាំងដោយសម្បុកពីងពាង ធូលីដីក្រាសល្មម។
ជំហាននីមួយៗធ្វើឱ្យបង្កើតបានជាពពកធូលីហុយខ្មួលនៅចុងពន្លឺពិល…គេទាញម៉ាសពាក់ ហើយចូលទៅក្នុងខ្យល់នោះ។
គេបញ្ចាំងឃើញទីនេះមាន កម្រាលឥដ្ឋ អាចថាតាំងពីជំនាន់បារាំង បើយោងតាមរចនាបថរបស់វា។ ខណៈមន្ត រើខ្លួនរំកិលកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងលលម្ហ ពិលរបស់គេបានលោតភ្លឹបភ្លែតៗ ដោយបង្ហាញ គ្រោងនៃរូបថតចាស់ៗដែលត្រូវព្យួរតាំងនៅលើជញ្ជាំង ។
«ដូចជាអ្នកណា ខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់!»
ជេនីចូលមកដល់ពីអង្កាល់មិនដឹង បានជាសំឡេងនាងពញ្ញាក់មន្តឱ្យងាកមកសម្លឹងនារីទាំងពីរ។ ឌីណាងក់ក្បាលចង្អុល។
មន្តបែរមកមើលលើជញ្ជាំងវិញ។ ទឹកមុខរវាងសិស្សនិងគ្រូនៅទីនេះទោះបីជាកាលវេលាមួយត្រូវបានកកនៅក្នុងសម័យកាលជំនាន់មួយផ្សេងទៀតតែមន្តយកចិត្តទុកដាក់គិតទាំងសង្ស័យ។
«ពួកគេជាអ្នកណា? ម៉េចប្រហែលៗ?» ឌីណាបន្ទរ។
មន្តគិតដូចគ្នាបានជាគេរេភ្នែករកមើលអំណះអំណាងបន្ថែម។ នុះ! តុធំមួយនៅចំជ្រុងងងឹត។ ទីនោះគ្របដណ្ដប់ដោយពីងពាងនិងអាចន៍កន្លាតបញ្ជាក់ថា ត្រូវបានគេបោះបង់លែងថែទាំចោលជាយូរមកហើយ។
សិស្សច្បងវែករកកាន់ឯកសារមួយ លើកមកផ្លុំពិនិត្យដោយយកចិត្តទុកដាក់ដាក់ក្នុងដៃ។ វាជាបំណែកនៃក្រដាសពណ៌លឿងដែលរៀបរាប់ពីប្រវត្តិសាស្ត្រដើមនៃសាលា ។
កំពុងគិតដោយភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយអ្វីម្យ៉ាងលើឯកសារនោះ មន្តត្រូវបានជេនីហៅ៖
«មើលរូបថតនៀក!»
ពេលមន្តងាកមក រូបថតតូចចាស់ដេលជេនីបង្ហាញមក បានចាប់ភ្នែកគេ។ វាជារូបភាពសខ្មៅ រវាងសិស្សមួយក្រុមឈរនៅខាងមុខបណ្ណាល័យ ប៉ុន្តែនៅផ្ទៃខាងក្រោយ មានអ្វីមួយមិនប្រក្រតី។ នៅពីក្រោយសិស្សឈរស្រមោលមួយ មើលស្ទង់ៗពីចម្ងាយ។ វត្តមាននេះបានធ្វើឱ្យមន្តព្រឺឆ្អឹងខ្នង។
ម្រាមដៃរបស់គេញ័របន្តិច រួចដៀងមកនារីទាំងពីរ ព្រោះមិនច្បាស់ថាពួកនាងឃើញដូចគេដែរអត់។ នៅពេលសិស្សច្បងដាក់រូបថតចុះមកលើតុ ចំពេលមានគំនរកំណត់ត្រាដែលត្រូវបានគរចោលនោះ គឺជាមានសៀវភៅកំណត់ហេតុស្បែកដ៏ធំមួយ។
មន្តបើកវាដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ គ្រប់យ៉ាងបង្ហាញថាជាកំណត់ត្រាសរសេរដោយដៃ។ ការសរសេរដោយដៃមានភាពមុតស្រួចនិងរញ៉េរញ៉ៃ ហើយធាតុទាំងនោះនិយាយអំពីហេតុការណ៍ចម្លែកៗនៅសាលា។ ការបាត់ខ្លួនដ៏អាថ៌កំបាំង បន្ទប់លាក់កំបាំង និងការប្រជុំសម្ងាត់ត្រូវបានលើកឡើង ដែលមើលទៅហាក់ដូចជាជាប់ទាក់ទងនឹងបន្ទប់ដែលទាំងបីប្រាណកំពុងឈរ។
ទិនានុប្បវត្តិ បានចុះកាលបរិច្ឆេទជិតមួយសតវត្សមុន។
«ខ្ញុំយល់ហើយ!» មន្តរអ៊ូហើយងក់ក្បាលបែរក្រោយប្រមូលទាំងរូបថយនិងឯកសារយកតាមខ្លួន។
«តស់យើង!»
ស្រីៗទាំងពីរធ្វើតាមសិស្សច្បង ហើយឆ្ពោះទៅរកការិយាល័យគ្រូបង្រៀន។ ពេលនេះម៉ោង៧យប់ហើយ អ្នកស្រីណាហ្សាលីនៅម្នាក់ឯងយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀមអានសៀវភៅ។
«អ្នកគ្រូណាហ្សាលី!»
មន្តបានចាប់ផ្តើមខណៈឌីណាស្លេកមុខ ឯជេនីក្រពាត់ដៃខឹង។ មន្តវាចាបន្តខណៈអ្នកគ្រូធ្វើមុខស្មើ៖
«យើងបានរកឃើញព័ត៌មាន ទាក់ទងនឹងពិធីចាស់ដែលធ្វើឱ្យគ្នាយើងស្លាប់ រួមទាំងលោកពូខ្ញុំផង!»
មុខរបស់អ្នកគ្រូណាហ្សាលីឡើងស្មើ គាត់ក្រពាត់ដៃ៖
«និយាយពីអីនៀក!»
ជេនីខាំមាត់និយាយ៖
«មិនបាច់ប្រកែកទេ ពួកយើង បានរកឃើញទំនាក់ទំនងរវាងការស្លាប់សិស្សបួននាក់ មិត្តរបស់យើង និងលោកគ្រូនាយក! ឃាតុកម្មនោះ វាពាក់ព័ន្ធ នឹងអ្វីមួយពីអតីតកាល។ តើអ្នកគ្រូលាក់បាំងអ្វីជាមួយយើង?»
ភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់អ្នកស្រី ណាហ្សាលី បានស្តែងឡើង។
«បើដឹងរឿង ទៅប្រាប់ប៉ូលិសទៅ មកនិយាយនៅទីនេះបានការស្អី?»
នៅពេលដែលគាត់ដំឡើងសំឡេងខ្យល់បោកវឹបលើបង្អួចខាងក្រៅ។ សីតុណ្ហភាព បានចុះត្រជាក់ ឈានដល់កម្រិតរងា។
ដោយមានផ្លេកបន្ទោរនិងផ្គរលាន់បន្លឺឡើងពីចម្ងាយ បណ្តាលឱ្យវិទ្យាល័យចុត្យា មានភាពតានតឹងបន្ថែម។ តែជេនី ឌីណា និងមន្ត បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចហើយ សម្រាប់ការប្រឈមមុខគ្នាចុងក្រោយជាមួយនឹងការពិតដ៏អាស្រូវនេះ។
«យោងតាមសៀវភៅកត់ត្រានិងកំណត់ចំណាំសម្ងាត់ បេះដូងនៃអាថ៌កំបាំងដែលលាក់នៅពីក្រោយជញ្ជាំង បន្ទប់ក្រោមដី បើកបង្ហាញនូវ និមិត្តសញ្ញាបុរាណ និងវត្ថុបុរាណចម្លែកៗ អាសនៈ ដែលមានសៀវភៅក្របស្បែកដែលជាព័ត៌មាន លម្អិតនៃពិធីធ្វើឡើងដោយសាសនានិកាយខ្មៅសម្ងាត់មួយ»
ណាហ្សាលីងាកមុខចេញ ញញឹមយ៉ាងត្រជាក់៖
«គ្រូមិនដឹងថា ពួកកូនមើលកុន Netflex ខ្លាំងពេកដល់ថ្នាក់វង្វេងអ៊ីចឹងទេ!»
ជេនីជួយនិយាយបន្តពីមន្ត៖
«ធ្លាប់មានពាក្យចចាមអារ៉ាមថា នេះជាផ្នែកមួយនៃប្រវត្តិសាលានេះ! អត្ថបទបានពិពណ៌នាថា មានសិស្សស្រីកាន់ពិធីនិកាយខ្មៅ ដែលងុបងល់នឹងការប៉ុនប៉ងយកជីវិតអមតៈតាមរយៈការលះបង់ជីវិតមនុស្សស្លូតត្រង់។ ហើយអ្នកគ្រូជាម្នាក់ក្នុងចំណោមរូបថតចាស់នោះ ក៏ជាសិស្សដែលធ្លាប់សម្លាប់មិត្តខ្លួនឯង៤នាក់និងគ្រូខ្លួនឯង កាលពី២០ឆ្នាំមុននេះ ហើយគេចខ្លួន។ ពេលនេះអ្នកគ្រូវិលមកវិញ ចង់សម្លាប់បន្ថែមទៀត! ព្រោះជាវដ្តម្ភៃឆ្នាំម្តង! គ្រប់បីដង និកាយឆ្កួតរបស់អ្នកគ្រូគិតថានឹងបានជីវិតអមតៈ!»
«ពូកែណាស់កូនល្អ!» អ្នកគ្រូងើបក្រោកចេញមកពីស្រមោលលើឥដ្ឋជាមួយអាកប្បកិរិយាត្រជាក់និងគួរឱ្យព្រឺ។ ឌីណាលេបទឹកមាត់ភ័យ តែនាងត្រូវបានអមជេនី កុំឱ្យភ័យខ្លាច។
មនុស្សមួយក្រុមពាក់ម៉ាស់ជិតបិទបាំងអត្តសញ្ញាណដើរចូលមកព័ទ្ធជុំវិញអ្នកគ្រូ។ ដូចជាកូនចៅហែរហមគាត់។
ជេនី ឌីណា និងមន្តស្រឡាំងកាំង។ ពួកគេថយមកក្បែរគ្នា ត្រៀមប្រឈមមុខ ខណៈជេនីស្រែកសួរញ័រ៖
«ស្អីគេនេះ?»
ឌីណាស្រែកឡើង៖
«អ្នកគ្រូណាហ្សាលីជាមនុស្សអាក្រក់!»
«ខុសហើយកូន!» ស្រី្តនេះបដិសេធទាំងញញឹម «យើងមិនចង់បានត្រឹមតែជាមនុស្សទេ!»
«ហេតុអីអ្នកគ្រូធ្វើបែបនេះ?» មន្តសួរស្ងប់។
ភ្នែករបស់អ្នកស្រី ណាហ្សាលី ភ្លឺស្វាងដោយមោទនភាពនិងពេញចិត្តលើអំពើដ៏អាក្រក់លេលារបស់គាត់។
«សង្គមនិកាយពិសិដ្ឋរបស់យើងនេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងជាយូរមកហើយ តាំងពីមុនពេលសាលាត្រូវបានសាងសង់។ ការស្លាប់គឺជាផ្នែកមួយនៃពិធីបន្តអំណាចរបស់សាសនាយើង និងធានាការគ្រប់គ្រងរបស់យើងលើផែនដី! នាយកសាលារិទ្ធី ចង់ដឹងឮពេក មិនព្រមបិទភ្នែក ដូច្នេះយើងបង្ខំចិត្តឱ្យគាត់ត្រូវនៅស្ងៀមជារៀងរហូត»។
ឌីណា ដកដង្ហើមធំស្រក់ទឹកភ្នែក។
«ប៉ុន្តែ…នីន និងគ្រប់គ្នា គ្មានកំហុសទេ ហេតុអ្វី?»
លីហ្សាណា ញញឹមទាំងងងឹតងងុលហើយតបនឹងឌីណា៖
«កូនតូចឌីណា ហេតុអ្វីយើងយកនីន មិនយកឯង ព្រោះយើងចង់បានឯងជាសាវ័ក!»
ឌីណាដកថយស្រែកឡើង៖
«ទេ!»
អ្នកគ្រូពន្យល់ទៅកាន់មន្តដែលខឹងសម្បា៖
«សង្គមនេះ មានអាយុកាលរាប់សតវត្សមកហើយការស្លាប់គឺគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយដល់ទីបញ្ចប់ឆាប់ មិនបាច់វេទនាចិត្តយូរក្នុងអបាយមុខរបស់មនុស្ស!»
មន្តខាំមាត់ស្រដីតបត៖
«អ្នកឯងមិនមែនមានសិទ្ធិមកសម្រេចឱ្យអ្នកណារស់ឬស្លាប់ទេ មនុស្សឆ្កួត!»
«យើងមានសិទ្ធិកូនប្រុស! យើងមានសិទ្ធិបញ្ចប់ពួកឯងផងដែរ!»
ណាហ្សាលីនិយាយទាំងសើច ហើយទះដៃ។ មាត់គាត់សូត្របីចប់ ស្រមោលថ្មីមួយបានបង្ហាញខ្លួននៅមាត់ទ្វារ។ គ្រប់គ្នាខំសម្លឹងដើម្បីសម្គាល់អត្តសញ្ញាណ។
អូ!
ជេនីលាន់មាត់ព្រោះនោះគឺរិទ្ធប្រធានថ្នាក់របស់នាងដែលជាសិស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកបាត់ខ្លួននិងសន្មត់ថាបានស្លាប់។ ឥឡូវនេះគេដើរមកជាមួយមាឌដ៏ធំ។ ជេនីញ័របេះដូង។ រិទ្ធិសុភាពណាស់ និងបានសុំណាត់ចួបជេនីក្នុងបែបបទស្នេហាយុវវ័យ ពេលនេះគេមកឈរក្បែរស្មាអ្នកគ្រូហើយធ្វើ ដូចជាមិនមានជេនីនៅនឹងមុខ។
«រិទ្ធិ! រិទ្ធបាត់ទៅណា?»
មានភាគបន្ត…
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ