មួយម៉ោងក្រោយមក ឧកញ៉ាវ័យ៥២ឆ្នាំ ម៉ែន ដា ឈរនៅក្នុងបន្ទប់ការិយាល័យដោយទឹកមុខប្រែជាខ្មៅក្នុងភ្នក់កំហឹង។
យុទ្ធ អនាគតកូនប្រសារបស់គាត់ អង្គុយទល់មុខគាត់ទាំងកែវភ្នែកស្ងប់។
«ប្រសិនបើដាវីន មិនចង់បានអាពាហ៍ពិពាហ៍នេះទេ….»
ម៉ែន ដា ស្រែកកាត់៖
«មិនមែនវាសម្រេចចតាមក្បាលចិត្តទេ!»
យុទ្ធដកដង្ហើមធំ៖
«ខ្ញុំនឹងមិនបង្ខំគេទេពូ!….ប៉ុន្តែទំនាក់ទំនងរវាងគ្រួសារយើង…….នឹងនៅដដែល»
ដេវីឌឈរស្ងៀមដូចគល់ឈើនៅនឹងមាត់ទ្វារ មើលការប្រឈមដ៏តានតឹងរវាងកិត្តិយស គ្រួសារ និងចរិតខុសធម្មតារបស់ប្អូនស្រីដែលបេះដូងគេមិនព្រមសម្របតាម។
ដោយគ្មានពាក្យអ្វីមួយម៉ាត់ យុទ្ធក្រោកឈរហើយផ្តើមឈានចាកចេញពីបន្ទប់។
«ក្មួយលាសិនហើយ! តែ…កុំផ្សាយរឿងនេះចេញ មុនពេលដាវីនប្រកាសខ្លួនគេ! កុំឱ្យខូចខាតកិត្តិយសគេ!» ជំហានរបស់យុទ្ធធ្ងន់ៗពេញទៅដោយភាពតានតឹង។
គេចាកចេញមិនយូរផង លោកម៉ែនដាបោកសៀវភៅប្រាវ….
«មើលតែប៉ាឱ្យវាការជាមួយមនុស្សកាប់ចាក់? ក្មួយយុទ្ធល្អបែបនេះ…..វាទៅរើសយកអាអ្នកលេងសាមូរ៉ៃតាមផ្លូវ?»
«មិនមែនដាវីនចង់ទេ វានោះអាចគម្រាមប្អូន!» ដាវីឌនិយាយមួយៗដោយដៃរុញទ្វារបិទវិញ។
បុរសជាឪពុកស្រែកដាក់កូនប្រុស៖
«រឿងឯងទាំងអស់! ឯងមិនចេះមើលប្អូន វាទាក់ទងគ្នាពីពេលណា?!»
ដាវីឌនៅអេះអុញព្រោះថាសំណួរនេះបានធ្វើឱ្យគេរកនឹកនា។ តុៗៗៗ…សេត ដែលជាជំនួយការរបស់ ម៉ែន ដា អើតមុខមកតាមប្រលោះទ្វារដោយទឹកមុខភ័យព្រួយ។
«លោកឧកញ៉ា មានរឿងសំខាន់!»
ម៉ែនដាទម្លាក់កំហឹងសម្រួលទឹកមុខ។
«ខ្ញុំលើកចោលការប្រជុំទាំងអស់សិនសេត!»
«តែនេះពាក់ព័ន្ធរឿងស៊ីណាន!» ដោយកាន់ព័ត៌មានសម្ងាត់មួយចំនួនលើដៃ ជំនួយការវ័យកណ្តាលម្នាក់នេះមានអ្វីមួយជាសញ្ញាដល់ម៉ែនដា។
«ដាវីឌ! ចេញសិនទៅកូន!»
ម៉ែន ដា បញ្ជាកូនប្រុសរបស់គាត់ហើយ ងាកមកប្រឈមមុខនឹងសេត។ ដេវីឌបានក្រឡេកមើលឪពុករបស់គេរួចពូសេតនេះបន្តិច សំណុំឯកសារលើដៃគាត់បន្តិចដែរ មុនសម្រេចចិត្តនឹងដើរចេញ។
«ឯងរកឃើញស្អី ? ធ្វើការយឺតណាស់ ដាវីឌនិងក្មួយយុទ្ធរកដាវីនឃើញហើយ ប៉ុន្តែ….កូនវីនមិនមកវិញខ្លួនគេ! តាមមើលយើងពិបាកប្តឹងអាចង្រៃនោះណាស់ ម្ខាងកិត្តិយស ម្ខាងកូនយើងមិនដឹងអារក្ខអីចូល! សេត! ខ្ញុំសួរឯង ឯងធ្វើពូគេ ឯងមិនដឹងក្មួយមានស្នេហាជាមួយបុគ្គលិក?»
សេតងាករុញទ្វារជិត ទើបឈានចូលក្បែរនាយចៅហ្វាយដោយខ្សឹបៗ៖
«អាចច្រឡំហើយមេ! មេមើលនៀក! ស៊ីណានជាកូនអ្នកណា?»
ទឹកមុខសេតច្បាស់ការនិងបារម្ភពេករហូតដល់ម៉ែនដាក់ការសង្ស័យ។
«កូនអ្នកណា?»
ដៃគាត់កញ្ឆក់មកមើល។
ស៊ីណានឈរបែរខ្នង ចៀនសាច់និងពងទាសម្រាប់នាង។ គេកូរគ្រឿងដោយដៃម្ខាង កែវភ្នែកមុតឆ្លៀវឆ្លាតពិនិត្យមើលដាវីនតាមចំណាំងផ្លាតចានអាលុយមីញ៉ូម។ ប្រុសដឹងច្បាស់ពីអ្វីដែលនាងកំពុងគិតនិងធ្វើ។ អភិជនតូចម្នាក់នេះ ចង់លួចទូរសព្ទរបស់គេ។
នាងមិនបាននៅទីនេះបន្តតាមជម្រើសបេះដូងទេ ស៊ីណានដឹងថា តាមពិតដាវីនភ័យខ្លាចអំពីរូបថតរបស់នាងនៅលើឧបករណ៍របស់គេ បានជាធ្វើឱ្យនាងកុហកបងនិងគូដណ្តឹង។ បុរសបែរមុខមករកនាងជាមួយ ទឹកមុខស្មើតែសង្ហាបែបមានប្រៀបជាងនាង។
«ត្រូវការPassword?»
បុរសបានឌឺដងសួរក្នុងសព្ទសំឡេងទាប ហើយទាញកៅអីមកអង្គុយតទល់ក្បែរនាងលើតុបាយ។ ដៃដាវីនកាន់ទូរសព្ទដែលគេមានចេតនាទុកទីនោះ។
ដាវីនសម្លឹងគេមិនញញើតទេហើយនាងចូលត្រង់ៗដល់ការពិត៖
«ដឹងហើយ ឆាប់លុបរូបថតនោះទៅ!» នាងនិយាយទាំងសំឡេងស្រាល់ៗតែរឹងមាំ។ ទោះយ៉ាងណា ស៊ីណានមើលភ្នែករបស់នាង ឃើញបាននូវសន្ទុះនៃភាពចលាចលនៅខាងក្នុងចិត្តស្រី។
«ខ្ញុំបានជាប់នៅនេះយូរហើយ!»
«ហើយម៉េចទៀត?» គេសួរដោយញញឹមត្រជាក់ៗនៅជ្រុងបបូរមាត់ម្ខាងដាក់កែវភ្នេកក្រឡង់ៗរបស់នាង៖
«លុបហើយនឹងរត់ចេញ?»
ដាវីននៅស្ងៀមមិនហ៊ានឆ្លើយ។ ស៊ីណានហុចចាននិងស្លាបព្រានិងសម។ ប្រុសដឹងថា នាងជាប់នៅទីនេះរយៈពេលពីរថ្ងៃហើយ វិញ្ញាណរបស់នាងរសាត់បន្តិចម្តងៗរាល់ម៉ោងពេលដែលរំលងទៅ ចំណែកកាយនាងខ្សោះទើបតែងើបពីសន្លប់ទេ។
នាងមិនបានញ៉ាំអី អារម្មណ៍ភ័យព្រួយពីការដែលគេបដិសេធមិនឱ្យត្រលប់ទៅផ្ទះជាមួយបងប្រុសនិងគូដណ្តឹង ហើយទោះនាងមិននិយាយក៏ម្ចាស់ផ្ទះអាចដឹងបានពីការភ័យខ្លាចនិងទុក្ខព្រួយរបស់នាង។
«នឹកគូដណ្តឹងកំសាកនោះ ចង់ទៅរៀបការហ្មែន?»
«ច្រណែន?»
នាងជ្រប់មុខឌឺគេវិញ។ ក្នុងគំនិតរបស់ស៊ីណាន ដោយមិនមានហេតុផល គេកំពុងគិតពីយុទ្ធ ម្នាក់នោះដែលជាគូដណ្តឹងគ្មានសមត្ថភាពរបស់នាង តែហេតុអ្វីមនុស្សប្រុសខ្សោយបែបនេះជាបុរសដែលកាន់កាប់បេះដូងរបស់នាងបាន។ ថ្គាមរបស់គេជ្រុងឡើងៗបង្ហាញភាពមិនសប្បាយចិត្ត រហូតខាងស្រីមិនហ៊ានមើលមុខទេ ប៉ុន្តែរក្សាសំឡេងស្ងប់ពោលតបវិញតាមសម្រួល៖
«ច្រណែនស្អីទៅ អ្ហះ? របស់ក្នុងដៃខ្ញុំ! ញ៉ាំទៅ បន្តិចទៀត យើងអាចនឹងធ្វើការបន្តដូចកាលពីនៅខាងក្រោម មាត់ទ្វារ!»
ស្រីក្តាប់មាត់ចុះឡើង ញ័រចង្កាខឹងពាក្យណាស់ចំពោះសម្តីរលៀមទាំងនេះ។
«លុបរូបទៅស៊ីណាន!»
«ហៅឱ្យស្រួលបន្តិច!»
«អូ ឱ្យហៅថាម៉េច?»
ប្រុសរេចង្កាឌឺដងទាំងចិត្តមិនស្រណុក គេបន្លឺសួរដោយសម្លឹងនាងចំៗ៖
«នៅក្រោមអ្នកណាថាស្រលាញ់គ្នា!»
នាងសើចខឹកទាំងខឹងៗហើយចង់បញ្ឈឺគេណាស់តែដាវីនមិននិយាយពាក្យអ្វីនៅឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាកាយវិការនេះបញ្ជាក់ថា គ្រប់យ៉ាងជាល្ខោន។
ស៊ីណានក្រោកមក…នាងឈប់សើចហើយសម្លឹងគេ។
«ចង់ធ្វើអី?»
«ស្អប់មនុស្សល្បិចមនុស្សឌឺ!»
«មានសួរគេអត់ថា ស្រលាញ់ខ្លួនឬស្អប់?»
«អូសម្តីណាស់!»
ដាវីនរកហាទៀតតែនាងស្ទាក់ស្ទើរ ភ្នែករបស់នាងស្រទន់ពេលនាងសម្លឹងមើលរាងកាយគេធំ និងរេមកកៀកនាង។ ក្លិនគេនៅជាប់ក្នុងអណ្តាតនិងមាត់នាង អារម្មណ៍ចាស់វិលមកវិញ។ បាតដៃនេះ បានលុកលុយទៅកាន់កន្លែងសម្ងាត់របស់នាង។ ភាពតានតឹងពេលនេះ អ្នកដែលនឹងចាញ់ប្រៀបគឺនាងប្រសិនមានឆាកប្រយុទ្ធទៀត។
«ចង់បានកាហ្វេ!»
នាងវាចាទាំងភ័យៗ។
ប្រុសញញឹមរេប្រាណខ្ពស់លលៃមកឈរពីក្រោយកៅអីរបស់នាង ហើយចង្កាគេនៅពីលើសក់នាង ដៃវែងៗ ច្រត់មកសងខាងប្រាណដាវីន។
«អត់មាន!»
«អីក៏ក្រម៉េះ?»
«ប្តីក្រទទួលយកបានទេ?»
«ប្រាប់ថាចង់ញ៉ាំកាហ្វេ!»
«មិញនេះទិញឱ្យហើយ មិនមែនចិត្តអាក្រក់ទេ តែអ្នកខ្លះទម្លាក់ទូរសព្ទចូល! អ៊ីចឹងមានតែដេកអត់!»
«អូ តាមពិតនិយាយចុះនិយាយឡើយ គុំគួនគេ រឿងស្តាយទូរសព្ទសោះ?»
«ស្តាយធ្វើអី មនុស្សមានចិត្ត ខំទិញឱ្យគេប្រើ គេមិនចូលចិត្ត បោះចោលអាហ្នឹងរឿងគេ!»
តូចនៅស្ងៀមស្តាយកំហុសដែលខឹងខុសខឹងខូចខឹងខាត។ បើនាងមិនចោលរបស់នោះ ប្រហែលជាហោចណាស់អាចមើលទូរសព្ទ បណ្តាញសង្គម ប្រសើរជាងមកទ្រាំជាមួយមនុស្សម្នាក់នេះ។
ហ៊ឹម!
«ចុះទូរសព្ទខ្ញុំ?»
«មិនដឹង!»
«ឱ្យមកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំចង់ខលម៉ាក់!»
នឹកដល់ស្ត្រីអភិជននោះគេធ្លាក់ទឹកមុខ។ ម្តាយគេបាននិយាយថា ដោយសារធ្លាប់ស្គាល់និងរកស៊ីជាមួយគ្នាស្និទ្ធដល់ថ្នាក់ជិតក្លាយជាដន្លងនឹងគ្នា គាត់បានទៅរកជំទាវមាលាឱ្យជួយព្រោះប្តីស្លាប់កូនក៏នៅតូច គឺជួយទិញផ្ទះចាស់កេរម្តាយគាត់ តែជំទាវនោះបានហាមអ្នកបម្រើមិនឱ្យម្តាយគេបានចូលចួបឡើយ។
«អ្នកណាថាឱ្យខល? កន្លែងនេះអូតែលហ្មែន?»
សម្តីគេប្រែមកជាគ្មានមនោសញ្ចេតនា។ ស៊ីណានឈរឱនមកសម្លឹងច្រមុះស្រួចតែគេសម្គាល់ឃើញដៃនាងទាំងសងញាប់ញ័រភ័យនៅរាល់ពេលត្រូវគេសម្លុត។
នាងមិនបានញ៉ាំអាហារអីបន្តិចណាទេក្នុងរយៈពេលពីរថ្ងៃនៅកន្លែងគេ ដាវីនតូចតែរឹងរូសដូចកូនអ្នកមានផ្សេងៗដែរ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ រាងកាយកខ្វះថាមពលរបស់នាងបានក្លាយជាការឈឺចាប់សម្រាប់គេ។ នាងស្គមនិងមានរង្វង់ខ្មៅក្រោមភ្នែក។ ស្បែកស្លេកនិងហត់ហេវ។ វិធីដែលនាងចៀសវាងក្នុងការមើលទៅទន់ខ្សោយ គឺខំធ្វើជាហំហាន តាមពិតស្រីម្នាក់នេះកំពុងព្យាយាមទប់ទល់នឹងគេ ស៊ីណានដឹងច្បាស់ជាងប្រុសណាទាំងអស់។
«ញ៉ាំ!» គេបានបញ្ជារង៉ូវ «ប្រយ័ត្នសន្លប់ទៀត ម្តងណេះនឹងក្រោកមកវិញឃើញអ្វីមួយពិបាកជាងមុន!»
«ស្អីគេ?»
ដាវីនសួរទាំងដៃសងខាងរេញ័រមិននៅស្ងៀម។
ភ្នែករបស់នាងស្រវាំង ប៉ុន្តែចិត្តរបស់នាងកំពុងរត់រកល្បិចមកដោះបញ្ហា។ ពេលនេះគិតយ៉ាងណាក៏ស្រីមានអារម្មណ៍ថា នៅជាប់នឹងវិបត្តិពេលនេះ មិនមែនត្រឹមតែស្ថានភាពរាងកាយរបស់នាងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដោយព្យុះនៃអារម្មណ៍មិនប្រក្រតីដែលបក់បោកមកក្នុងខួរក្បាល។
ស្រីស្អប់ស៊ីណានដែលចាប់ពង្រត់និងបង្ខាំងនាង ប៉ុន្តែមានអ្វីមួយដែលកាន់តែស៊ីជម្រៅ អ្វីមួយដែលនាងមិនអាចពន្យល់ខ្លួនឯងបាន គឺកាលដែលគេនេះមិនធ្វើឱ្យនាងឈឺចាប់…..ហេតុអ្វីនាងយល់បែបនេះ?
«ញ៉ាំហើយ ខ្ញុំទៅផ្ទះវិញបានអត់?»
«ទៅធ្វើអី ផ្ទះមានស្លាបហោះចោលមិនមែន?»
«នៅណេះធ្វើអី? ផ្ទះខ្ញុំ?» ដាវីនខឹងគេ នាងរឹតតែចង់ឆ្លើយ។ ភាពច្រណែនរបស់ស៊ីណានបានផ្ទុះឡើង នៅពេលដែលគេនឹកឃើញដល់យុទ្ធ ដែលជាគូដណ្តឹងរបស់នាងនិងរង់ចាំនាងនៅផ្ទះ។ គេជាបុរសដែលនាងចង់នៅជាមួយ?
សំណួរសម្ងាត់នេះបំពក់ឱ្យគំនិតគេវិលវល់និងខឹងឡើង។ ដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់របស់នាង នៅពីក្រោមភ្នែកគេ។
«ទៅរកចួបអ្នកណា នឹកអ្នកណា?»
«ខ្ញុំមិនជំពាក់ការពន្យល់ ដល់អ្នកណាទេ»។
ភ្នែករបស់ស៊ីណានមិចជាមួយសន្ទុះនៃភាពច្រណែនដែលរឹតតែពុះកញ្ជ្រោល។ ក្នុងចលនាដ៏លឿនមួយ ប្រុសបានចាប់កដៃរបស់នាង ហើយទាញឱ្យក្រោកឡើងមក បង្វិលនាងបែរក្រោយ ជាចលនារហ័សមួយរំពេចធ្វើឱ្យនាងស្រឡាំងកាំង។
ពីរប្រាណប្រឈមភ្នែកគ្នាសារជាថ្មី។ បេះដូងរបស់នាងលោតញាប់ក្នុងទ្រូងនៅពេលដែលនាងឃើញខ្លួនឯងតទល់នឹងប្រុសម្នាក់នេះ។
គេសង្ហាហើយកាច។
គេជាអ្នកពង្រត់មិនសមជាមនុស្សនាងស្រលាញ់ឬលង់ទេ តែដង្ហើមរបស់គេលាយឡំជាមួយភាពទាក់ទាញ ក្រអូប ភាពជាមនុស្សប្រុសរបស់គេ។
មុខគេក្រហម ភ្នែកគេសម្លក់នាងរួចសម្លក់មាត់នាង។
«ស៊ីណាន ខ្ញុំញ៉ាំបាយហើយ! ចេញតិចមើល៍…»
«ហួសពេលហើយ!» ប្រុសកំលោះរអ៊ូហើយញាក់ស្មាមួយៗរួចហត្ថារៀមក្តោបរាងកាយតូចមកក្នុងចន្លោះដ៏តានតឹង មាត់គេឆ្លើយតបបន្តដោយសោះអង្គើយ ទាំងភ្នែកសម្លឹងមកគ្រប់កន្លែងល្អៗរបស់នាង៖
«ចង់ទៀតហ្មែនបានចេះតែបញ្ជោះ?» ស៊ីណានខ្សឹបដោយសព្ទសំឡេងទាបនិងគ្រោះថ្នាក់។
«គ្មានទេ! ចេញទៅ!» នាងតបភ័យៗ មុខដាវីនពីលើដល់ក្រោមបញ្ចេញកម្ដៅនិងពណ៌ស៊ីជម្ពូ។
មុនពេលនាងអាចតវ៉ាបន្ថែម ខាងប្រុសបានសង្កត់បបូរមាត់ក្រាស់យ៉ាងតឹងរ៉ឹងនិងបិទបាំងមាត់ស្រីទាំងស្រុង។ ការថើបនេះទោះហាក់បីឆក់កណ្តៀតនិងមានភាពគ្រោតគ្រាតពោរពេញទៅដោយអារម្មណ៍តានតឹង កំហឹង និងបំណងប្រាថ្នាដ៏អស់សង្ឃឹម ដែលដឹងថាគង់មិនបានចួបគ្នា ក៏ចិត្តរៀមមិនអាចទប់ចំណង់ស្នេហ៍តទៅទៀតបានដដែល។
ដាវីនដកដង្ហើមហត់ក្រោមការថ្ពក់បេះដូងជាប់គ្នា។ រាងកាយរបស់នាងកំពុងបញ្ចេញកម្ដៅនៃការតស៊ូជាមួយអារម្មណ៍ដែលពិបាកពណ៌នា។ មាត់របស់គេចចេសមិនឱ្យនាងរើឬតស៊ូងាកចេញសូម្បីមួយគម្លាតតូចក៏មិនបាន។
ស្រីចង់រុញគេឱ្យខ្ទាតចេញដើម្បីស្រែកដាក់គេ ប៉ុន្តែរាងកាយរបស់នាងបានក្បត់នាង ដោយនៅកំដរ ក៏ដូចជាឆ្លើយតបទៅនឹងការប៉ះពាក់គ្នានេះដោយវិជ្ជមាន។
ឃើញនាងលែងរើ គេដកខ្លួនថយបន្តិចខ្លាចនាងសន្លប់។
ស្រីឈ្ងោកមុខ ដៃនាងសម្លឹងចង្កេះនាយ បបូរមាត់នាងក្រហមនិងប៉ោងជាងមុន។
«ចូលចិត្តឬអត់» គេសួរខ្សឹបៗដោយឱនតាមដែលនាងរេមុខគេចចេញ។ គេចដល់ណាគេតាមដល់ហ្នឹង។ ដង្ហើមរបស់ដាវីនដង្ហក់ ខ្មាស ងងឹតមុខ ទម្រាំអាចប្រមូលផ្តុំគំនិតបាន ស៊ីណានបានលើកនាងឡើងផុតជើងពីដីហើយដាក់មកលើតុបាយ។
ពេលស្រីត្រូវបានអង្គុយពីមុខខ្លួន មិនអាចរេគេចទៅណា គេចាប់យកចានដែលបានរៀបចំ។ ភ្នែកទាំងបួនប៉ះគ្នាយ៉ាងស្រទន់។ នាងចង់ងាកចេញតែក៏ចង់មើលបុរសដែលទើបតែធ្វើឱ្យនាងមានកម្ដៅពេញសរសៃឈាម។
គេមិនបានបង្ខំនាងបន្តទេ….សូម្បីមុននេះក៏មិនដូចបង្ខំ តែដូចជា….ថ្នាក់ថ្នមយ៉ាងខ្លាំង។
នាងដៀងមកមមើលសភាពគេកាត់សាច់ ហើយខណៈកាន់សមចង្អុលអាហារមកជិតមាត់នាង។
«ញ៉ាំខ្លួនឯងបាន!» ស្រីមាយាតិចៗ ភ្នែកសម្លក់ម្ហូប។
«ហាមាត់!» ស៊ីណាបញ្ជាក្ងួរៗ។ ដាវីនបូញមាត់ងរង៉ក់។ សភាពគេបញ្ចុកស្លាបព្រាមករកនាងដូចចង់ប្រាប់ថា «បើមិនញ៉ាំ មាត់ហ្នឹងអាចនឹងត្រូវធ្វើការផ្សេងទៀត!»។
«ចេញសិនទៅខ្ញុំញ៉ាំ!»
«ញ៉ាំដាវីន!» ប្រុសបញ្ជាដោយសព្ទសំឡេងទាបនិងមិនព្រមទទួលយកការចរចា។ នារីសម្លឹងមើលមុខមានះនេះនិងប្រទះបបូរមាត់គេដែលនៅជាប់ស្នាមញីញក់ថែថើប។
ទឹកដមកែវភ្នែកប្រុសម្នាក់នេះស្រាប់តែស្រទន់ បន្ទន់ចិត្តល្មមអាចបង្ហាញពីកង្វល់របស់គេចំពោះសុខភាពនាង។
នាងហាមាត់ហើយទទួលអាហារ។ ស្រីខ្ទប់មាត់ទំពាតិចៗគេចភ្នែកមិនមើលគេ។
សាច់មានឱជារសឆ្ងាញ់និងបន្ថែមនូវភាពកក់ក្តៅ បន្ធូរអារម្មណ៍ ប៉ុន្តែគេនៅក្បែរៗបែបនេះ…ភាពតានតឹងមិនងាយធ្លាក់ទៅណាងាយឡើយ។
បបូរមាត់ដែលនាងស្រលាញ់ផង ក្នាញ់ផង ខ្លាចផង ផ្តើមញញឹម។ ស៊ីណានញញឹមអំណួតនិង លាយឡំនៃជ័យជម្នះ។
«ព្រះនាងសុភាពគួរឱ្យស្រលាញ់!»
ភ្នែកនាងថ្ពក់ជាមួយភ្នែកឌឺដងរបស់គេ ទាំងដែលបេះដូងរបស់ដាវីនលោតញាប់ខឹងចិត្តដែលមិនព្រមងាកមុខចេញពីគេនេះសោះ។
អារម្មណ៍របស់នាងបានច្របូកច្របល់ ប៉ុន្តែមិនប្រាកដថា នាងតក់ស្លុតដោយការថើបឬដោយការពិតសម្ងាត់មួយក្នុងបេះដូងនោះទេ។ ទោះបីជាជីវិតនេះ ធ្លាប់មានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង តែកាយវិការដែលស៊ីណានផ្តល់មកនេះ ហាក់ដូចជាមិនធ្លាប់ទទួលបានពីមុនមកទេ ដាវីនហាក់ចង់បានច្រើនជាងនេះ។
ហើយ….ស៊ីណាន ជាមួយនឹងអតីតកាលដែលមិនល្អ អំពើពង្រត់របស់គេ គេជាបុរសដែលធ្វើឱ្យនាងខូចឈ្មោះ អ្នកផ្ទះនាងខឹងគ្មានសេចក្តីខុស តែនាងមិនមានអារម្មណ៍ថាស្អប់ជននេះ គឺអារម្មណ៍ដែលដាវីនមិនអាចពន្យល់បាន។
«ស្អប់ខ្ញុំ?» គេខ្សឹបសួរមកភ្លាមៗដូចស្គាល់ឬដឹងអ្វីទៅដែលនាងកំពុងតែគិត។
ស្រីសម្លឹងភ្នែកគេពីម្ខាងទៅម្ខាង ខណៈមានអារម្មណ៍ថាសំឡេងរបស់ស៊ីណាបន្ទន់ លាយភាពច្រណែននិងតូចចិត្ត។
«ហើយគិតថាម៉េច? គិតថា ខ្ញុំស្រលាញ់ខ្លួន?» នាងតបដោយសម្លក់គេតិចៗ។
ស៊ីណានកំពុងរោលរាលឆេះងំនៅខាងក្រោមពោះព្រោះនាងជាទេពធីតាឯគេមនុស្សចិញ្ចើមផ្លូវដែលដាវីឌបានដៀលមក។
«ចុះបើស្រលាញ់ទៅវាម៉េច?» គេញាក់ស្មាទម្លាក់ចាននិងសមទៅលើតុ។
មាត់ពោលបន្ថែដៃច្រត់ចង្កេះពីមុខព្រះនាង៖
«គិតថា អ្នកក្រមិនមានអ្វីៗដូចដែលគូដណ្តឹងជាអ្នកមាន…..មែនអត់?»
ដាវីនលេបចូលបំពង់កនូវការពិភាល់ចិត្តមួយ។ នាងដូចយល់ពីចិត្តគេ ដឹងពីអ្វីដែលគេកំពុងចួបគឺ វណ្ណៈនិងការរើសអើង។
នាងមិនយល់ពីអតីតកាលដ៏ឈឺចាប់ដែលបានចងជីវិតពួកគេជាមួយគ្នាហើយបំបែកទៅវិញព្រោះសេចក្តីលោភលន់នោះទេ ខណៈសំឡេងស៊ីណានបន្តត្រជាក់ៗដាក់កែវភ្នែកមូលក្លុំរបស់ខាងស្រី៖
«មិនត្រឹមស្រលាញ់ទេ យើងគួរចុះអេតាស៊ីវិល រៀបការជាមួយគ្នា!»
ទេ!
នាងបញ្ចេញការបដិសេធនេះដោយគ្រវីក្បាល។ ការនេះធ្វើឱ្យខាងប្រុសពេបមាត់ក្រពុលមុខ គេវាចាដៀមដាមនាងរ៉ាវភ្លាមតាមកំហឹង៖
«មនុស្សស្រីស្អី ថើបគ្នារោលរាលហើយមិនចង់រៀបការ?»
«ខ្លួនចាប់ខ្ញុំមក បង្ខំខ្ញុំ…..ខ្ញុំ…..មិនដឹង…..!»
ដាវីនស្រពោនហើយឈប់និយាយពេលឃើញភាពស្រពោន តូចចិត្តដិតដាមកែវភ្នែកគេ។ នាងឈ្ងោកមុខហើយជួសជុលពាក្យពេចន៍៖
«យើងមិនដែលស្គាល់គ្នាផងស្រលាញ់គ្នាម៉េចបាន?»
«ចុះអាមួយយុទ្ធ?» ការច្រណែនរបស់ស៊ីណានបានលាតត្រដាងយ៉ាងពេញលេញលើពាក្យសម្តីនិងកែវភ្នែកគេ។
«អត់ស្គាល់ដែរមែនអត់? ប៉ុន្តែនៅតែជ្រើសរើសរៀបការជាមួយគេ ដោយសារ….គេអ្នកមាន?!»
«ឈប់និយាយរឿងមានក្រជាមួយខ្ញុំ! ខ្លួនមិនហត់ ខ្ញុំហត់ណាស់ស៊ីណាន!»
ប្រុសសើចក្អាកក្អាយចំអកឱ្យនាង។
«ស្មានថាជាតិនេះ នាងយល់ពាក្យហ្នឹងឬនៅ? ពាក្យហត់! នាងដែលហត់និងគេងអត់បាយ ហត់នឹងធ្វើការមួយថ្ងៃវាល់ល្ងាច មួយយប់ទល់ភ្លឺនៅតែមិនគ្រប់បង់ថ្លៃថ្នាំទេព្រះនាង?»
ទុក្ខសោករបស់គេធ្វើឱ្យស្រីភាំង។ ទើបតែយល់ថា មនុស្សនេះមិនដឹងបានឆ្លងកាត់អ្វីមកខ្លះទេ។ នាងមិនដឹងទេថាហេតុអ្វីគេបូកកំហុសនៃជីវិតរបស់គេមកលើនាង?
ភាពជូរចត់ដែលបានបង្កប់យ៉ាងចុកចាប់ក្នុងរាងកាយស្អាតសង្ហានេះ កន្លងមកច្រើនឆ្នាំ ប៉ុនណាហេតុអ្វីគេមិនព្រមភ្លេច បែរជាចងវាយកមកជាប់នឹងខ្លួនឱ្យក្លាយបានទៅជាគំនុំហើយមកប្រព្រឹត្តអំពើពង្រត់ដ៏ឧក្រិដ្ឋមិនស្តាយអនាគត?
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ