នេះជាថ្ងៃទី ១៦ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៨៥០ ។
ក៏ជាពេលដែលក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ Josie បានភ្ញាក់ពីសុបិន្តដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចមួយ ហើយស្រឡាំងកាំងអង្គុយលើគ្រែនាង។
Josie គឺជាក្មេងស្រីជំទង់វ័យ១៤ឆ្នាំ ដែលមិនមានមិត្តភក្តិច្រើន ។ តាមពិតទៅ នាងជាក្មេងស្រីខ្ពស់សម្នាក់ដែលពាក់វ៉ែនតាហើយមានសក់ពណ៌ទង់ដែង។
គ្រួសាររបស់ Josie មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនគួរសមក្នុងសម័យកាលនោះ ទោះមិនអាចមានលទ្ធភាពទិញរទេះសេះទុកជិះបានដូចពួកមហាសេដ្ឋី ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយពួកគេអាចមានលទ្ធភាពចូលសាលារៀនបាន។
Josie ក្រោកពីគ្រែក្រោយដំអក់ព្រោះសុបិនភ័យរន្ធត់ខ្មៅងងឹត។ នាងលាតសន្ធឹងពត់ពេនខ្លួនមុននឹងពាក់អាវក្រៅរបស់នាងដោយទម្លាប់មិនបាននិយាយអ្វីច្រើនអ៊ូអរក្នុងផ្ទះទេ។
បន្ទាប់ពីបងស្រីរបស់នាង ឈ្មោះម៉ារីបានស្លាប់ដោយសារជំងឺមួយដែលគេមិនស្គាល់គ្រប់គ្នាបានធ្វើឱ្យគ្រួសារនេះក្លាយជាស្ងប់ស្ងៀមសោកសង្រេង។
នាងទាញនំប័ងមួយចំណិតលើតុមកកាន់ហើយឱបសំពៀតដើរចេញតាមផ្លូវទៅសាលា។ បានបន្តិចមានអ្នកសម្លុតសាលាខ្លះតម្រង់មករកនាង។
ភ្នែករបស់ Josie បើកធំព្រោះនាងស្គាល់ពួកគេ ជាក្មេងៗដែលលេងសើចនឹងបន្លាចញាំញីរំខានក្មេងស្លូតត្រង់។ បន្ទាប់ពីបងស្រីរបស់នាងបានស្លាប់នាងតែងដើរតែឯងៗទៅសាលាហើយខ្លាចពួកនេះណាស់។
« Josie ថ្ងៃនេះមិនបាច់ទៅសាលាទេ”
នេះជាពាក្យឡកលើយនៃយុវជនជំទង់ឈ្មោះវីលៀម ដែលចាប់ផ្តើមរត់តម្រង់តាម Josie ។
នាងភ័យណាស់ Josie បានបំបែរទិសដៅ រត់ចូលទៅក្នុងព្រៃជាផ្លូវកាត់។ វាជាព្រៃនៃបណ្តាសារដែលគេជឿតគ្នា។ គ្មាក្មេងណាហ៊ានឆ្លងកាត់ទេ។ នាងបត់ទៅតាមនោះ ធ្វើឱ្យពួកទំនើងលែងហ៊ានតាមនាងទៅ។
ដើរផងរត់ផងបានប្រហែលជា ពីរបីរយម៉ែត្រ Josie ឃើញស្ថានីយរថភ្លើងចាស់មួយដែលបោះបង់ចោលកាលខ្ទេចខ្ទាំដោយសង្គ្រាម។ នាងដើរយឺតៗចូលទៅខាងក្នុងកន្លែងស្ថានីយ៍អ្នកដំណើររង់ចាំប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់នៅទីនោះសោះ។
នៅពេលដែល Josie ក្រឡេកមើលជុំវិញ កន្ទុយភ្នែកនាងពីចំងាយបានឃើញកន្លែងស្ងាត់មួយហើយប្រកបដោយសំឡេងលាន់មកគួរឱ្យព្រឺព្រួច។
«មកហើយ? មកដល់ហើយ?!»
សំឡេងអ្នកណាយ៉ាងតំអូញបានលាន់ឮមក ដូចជាខ្មោចបិសាចក្នុងកុនល្ខោន។
នាងនៅញ័រចំប្រប់ ម្នាក់ឯងទៅណាលែងរួច។ សំឡឹងទៅប្រភពនោះ គ្មានអ្នកណាចេញមកទេ។
«គ្មានអ្នកណានៅក្នុងនោះទេ! ខ្ញុំស្រមៃវាឡើង!»
នាងជំនៈចិត្តបែបនេះ ក្រោយមក Josie បានទាញជើងខ្លួនឯងងាកក្រោយបានសម្រេចហើយរត់បកទៅផ្ទះរបស់នាងវិញ។
«ម៉េចក៏មកវិញកូន!»
«ខ្ញុំគុ្រន!»
នាងចូលទៅជួយម្តាយរបស់នាងធ្វើអាហារដោយមានសណ្តែកអាំងខ្លះនិងប័រចំណិត។ នៅពេលដែល Josie ងាកទៅបន្ទប់ខ្លួនឯងដែលមានទ្វារចំហរងងឹត នាងនៅតែដក់អារម្មណ៍ នឹងកន្លែងចម្លែកនៅស្ថានីយ៍ក្នុងព្រៃ។
អាហារថ្ងៃត្រង់រួច នាងJosie បានប្រាប់ម្តាយនាងថា នាងសុំចេញស្រូបខ្យល់ ដើរលេងហើយ។ សំណាងល្អដែលម្តាយនាងយល់ព្រមអោយនាងទៅ។
មិនដឹងអ្វីទេបាននាំ Josie ដើរត្រលប់ទៅស្ថានីយ៍ ចំលែកនោះវិញតែឯងឯកោ។ នាងឃើញមនុស្សជាច្រើននៅទីនោះតែមិនមានអ្នកណានិយាយឬបញ្ចេញសំឡេងទេ។
គ្រប់យ៉ាងស្ងប់ដូចជាទីរហោស្ថាន។
Josie បានដើរលើផ្លូវរថភ្លើង ហើយក្រឡេកមើលទៅកន្លែងដំបូងដែលនាងឮសំឡេងកាលពីព្រឹកមិញ។ ពេលនេះ វាក៏ស្ងាត់ដែរ។ នាងមានអារម្មណ៍ដូចជា អ្នកណាម្នាក់ កំពុងខំហៅឈ្មោះនាងខ្សាវៗ។
ដោយមិនដឹងខ្លួន នាង Josie ចាប់ផ្តើមដើរនៅលើរកវា ។
នៅចំណុចខ្មៅងងឹតនោះតាមពិត នាងបានឃើញផ្លូវលំមួយមួយ។ នាង Josieនៅតែបន្ត ដើរតាមគន្លងផ្លូវ រហូតដល់មេឃងងឹតឡើងៗ ហើយផ្លូវត្រូវបានដឹកនាំដោយពន្លឺព្រះច័ន្ទ។ មិនយូរប៉ុន្មាន Josie បានទៅជិតដល់វាលភក់ធំក្រៃណាមួយ។ ពេលនោះនាងបានដឹងថា នាងក្រៀមពោះស្រេកទឹកប៉ុណ្ណា។ ជុំវិញសុទ្ធសឹងជាប្រភព ទឹកដែលខ្មៅស្រអាប់ដោយមិនគួរផឹកវាទេ។
មកពីមេឃយប់ទេដឹង បានជាយើងឃើញទឹកមានពណ៌ខ្មៅបែបនេះ?
ខណៈដែលនាងកាន់តែខិតទៅជិតទឹកបឹង នាងបានឮសំឡេងស្រែកពញ្ញាក់មួយ។ Josie ភ័យធ្លាក់ចូលទៅក្នុងផ្ទៃនៃវាលទឹកស្រអាប់ខ្មៅ។
នាងរលះរលាំងបម្រះតក្កមា ។ ចុងក្រោយ Josie ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង នៅក្បែរវាលភក់ម្នាក់ឯង។ នៅពេលនាងក្រឡេកមើលជុំវិញនាង ស្រាប់តែផ្អើលនឹងការដែលបានឃើញសពទាហានស្លាប់រណូល លើដីហូរឈាមពោរពេញស្មៅ។
នាង ផ្ទៀងឮស្នូរកាំភ្លើងពីចម្ងាយ។ Josie ខំខ្នះខ្នែងប្រឹងជួយខ្លួនឯងឱ្យ ក្រោកឡើងយ៉ាងលឿន ។
ជុំវិញនាង Josie បានឃើញសាកសពជាច្រើនពាន់មិនមែនរយទេ។ នាងខំប្រមូលជើងរឹងមាំទាំងគូរត់ឆ្ពោះទៅរកស្ថានីយ៍អ្នកដំណើរវិញ ។ នៅពេលនាងមកដល់ បុរសម្នាក់បានបង្ហាញខ្លួនហើយចូលមករកនាង។
«ហេក្មេងស្រី តើមកធ្វើអ្វីនៅលើមូលដ្ឋានសង្រ្គាមគ្រោះថ្នាក់?”
“ សុំទោស ខ្ញុំមិនដឹងទេ”
“ តើអ្នកមកពីណា?ទិសខាងជើងឬខាងត្បូង”
“ ខ្ញុំមិនដឹងទេ”
បុរសនោះសម្លឹងយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងភ្នែករបស់នាងដោយសង្ស័យខ្លាំងនិងជម្រិតសួរខ្លាចនាងជាខ្មាំងសត្រូវមកបង្កប់យកការណ៍។
“ ប្រាកដទេថានាងមិនដឹងអ្វីនិងមិនមានគោលបំណង?”
“ ខ្ញុំមិនដឹងថា មានអ្វីកើតឡើងទេ!ហេតុអ្វី? ខ្ញុំមិនយល់ពីទីនេះសោះ! នេះជាកន្លែងអ្វី” Josieឆ្លើយទាំងរន្ធត់
បុរសនោះដើរថយក្រោយតិចៗធ្មឹងហើយឆ្លើយទាំងមុខស្មើទៅរកនាងតូច Josie ថា៖
“ អញ្ចឹងអ្នកអាចលោតឡើងមកលើរថភ្លើងនេះ ជិះវា ប្រសិនបើចង់ចាកចេញ”
Josie មិនបានឆ្លើយតបទេ នាងនៅឈររង់ចាំនៅម្ខាងទៀតនៃចំណត។
មិនយូរប៉ុន្មានរថភ្លើងបានមកដល់ដើម្បីទទួលអ្នកដំណើរ។ Josie បានញែកហោប៉ៅរបស់នាងហើយរកបានពីរសេន។ Josie បានលោតឡើងទៅរកស្ត្រីម្នាក់កំពុងជិះនៅលើនោះ។ ពេលបុរសនោះឃើញគាត់សើចយ៉ាងត្រជាក់ដាក់នាង។
នាងមិនចង់រវល់តែគាត់និយាយមករកនាងមុន៖
«កាក់ទាំងនេះមកពីប្រទេសណាគេមិនយកទេ!»
«ហេតុអ្វី?ខ្ញុំគិតថាកាក់នេះធម្មតា”នាងតវ៉ាទាំងឱនមកមើលលុយម្តងទៀត។
បុរសចំណាស់សើចចំអកដដែល។ ពេលនេះ Josie គិតថាគាត់ឆ្កួតទៅចុះ។ នាងលែងរវល់ជាមួយក៏ងាកមកឡើងទៅអង្គុយក្បែរស្ត្រីដែលមុននេះនាងឃើញគាត់ទើបហក់ឡើងជិះក្បែរ។
“ មីង តើខ្ញុំអាចធ្វើដំណើរជាមួយកាក់នេះបានទេ?”
ស្ត្រីពាក់មួកធំងាកមកមើលកាក់ក្នុងដៃ Josieបង្ហាញគាត់។ គាត់ញញឹម៖
“ជារឿងកំប្លែង? ទេ! គេម៉េចនឹងយកវា?” Josie ត្រូវបានប៉ូលិសមកអមដំណើរយកទៅនៅខាងក្រោយរថភ្លើង។ នាងមិនអាចមានលទ្ធភាពអង្គុយនៅក្នុងរថភ្លើងបានទេ ព្រោះលុយនាងគេមិនស្គាល់ ដូច្នេះនាងត្រូវឈរនៅជាមួយក្រុមបុគ្គលិក។
នៅពេលរថភ្លើងចាប់ផ្តើមផ្លាស់ទី នាងចាប់ផ្តើមឮសំលេងខ្សឹបខ្សៀវ។
នាង Josie ក្រឡេកមើលទៅផ្លូវដែកដែលរថភ្លើងទើបតែមកដល់ហើយបត់ នាងស្រាប់តែបានឃើញក្មេងស្រីម្នាក់ក្រោកឡើងពីការដួលស្លាប់។
នៅពេលដែលរថភ្លើងរត់បានបន្តិចទៀត វាឈប់វិញ នាងបានលោតចុះហើយចាប់ផ្តើមដើរក្នុងទិសដៅឆ្ពោះទៅផ្ទះរបស់នាង។
សម្គាល់ថា Josie គឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលបានចុះចតនៅចំណតនោះ។
នៅពេលដែលចូសៀចូលទៅក្នុងព្រៃនាងចាប់ផ្តើម សាកសពស្លាប់ដេក និងស្លាប់អង្គុយឬនៅលើដើមឈើ។ បេះដូងរបស់ Josie សឹងបានឈប់ដំណើរការព្រោះតក់ស្លុតរំជើបរំជួល។ ភ្លាមៗនោះនាងមានអារម្មណ៍ថា មាននរណាម្នាក់- ឬអ្វីមួយនៅពីក្រោយខ្នងខ្លួននាង។ នាងងាកមកយ៉ាងលឿន ក៏ប្រទះឃើញសាកសពមានឈាមហូរកខ្លាក់។
នាងរត់ ….
ផ្លូច….នាងផុងក្នុងល្បប់ហើយ។
Josie ប្រញាប់ផ្អៀង រំពឹងថានឹងតោងឡើងវិញបាន ប៉ុន្តែ នាងបានលិចស្រឹមទៅៗកាន់តែព្យាយាមងើបឡើង ទឹកល្បប់កាន់តែអាចទាញនាងជ្រៅមកក្រោម។
នាងគិតខ្លួនឯងថាពេលនេះ នឹងបានទៅជួបជាមួយម៉ារីហើយ។
មិនយូរប៉ុន្មាន នាងឃើញខ្លួនឯងដឹងខ្លួនឡើងវិញសារជាថ្មី នៅក្បែរបឹងខ្មៅងងឹតម្តងទៀត។
បន្ទាប់មកចិត្តរបស់នាងចាប់ផ្តើមប្រកែកប្រណាំង។
តើខ្ញុំជាពេល សង្គ្រាមដដែលទៀតហើយ? នៅពេលណាយល់សប្តិនេះចប់ទៅ?
នៅពេលដែល Josie ព្យាយាមករកផ្លូវរថភ្លើង បែរជាឃើញផ្លូវភូមិដែលក្មេងៗប្រដេញតាមនាង។ នាងមានអារម្មណ៍ថា នាងខុសពីគេ។
នៅពេលនាងត្រលប់មកផ្ទះ ខ្លួននាងចាប់ផ្តើមស្រាល។
នាងវង្វេងរសាត់ចុះឡើងទប់មិនជាប់ទេ។
នាងឃើញម្តាយកំពុងស្លៀកពាក់ នាងខំហៅគាត់ តែតោងទ្វារមិនបាននាងរអិលទៅក្រោយរសាត់ឆ្ងាយចេញ។
នាងបានសម្រេចចិត្តថា មិនមែនជារឿងចំលែកទេ វាជាសុបិន។
នាងខំសង្រួមធ្មេចគេង ហើយនៅពេលដែលចូសៀភ្ញាក់ឡើង នាងឃើញខ្លួនឯងនៅស្ថានីយ៍រថភ្លើងដដែលទៀត។
ទេ!មិនមែនបែបនេះទៀតទេ!
នៅពេលដែល Josie រវាសជួយខ្លួនឯងឱ្យក្រោកពីកន្លែងដែលនាងបានបង្ហាញខ្លួន នាងបានឮសំលេងទាហានស្រែកទាំងហ្វូងនិងស្នូរកាំភ្លើង។ Josie រត់ទៅខាងក្រៅស្ថានីយ៍ដើម្បីមើលអ្វីៗកាន់តែច្បាស់ថារឿងដែលកំពុងកើតឡើងជាស្អីទៅ?
នាងមានអារម្មណ៍ដូចជាមាននរណាម្នាក់បានចាប់ព្រលឹងនាងឱ្យវិលទៅមកដដែលជាដដែល។
នៅរាល់ពេលដែល Josie បើកភ្នែករបស់នាងពិនិត្យគ្រប់យ៉ាង វាហាក់ដូចជានាងកំពុងមើលអ្វីចម្លែកៗ ។
ពីទីនេះទៅ នាងបានឃើញក្មេងស្រីតូចម្នាក់ដេកស្តូកនៅលើផ្លូវថ្នល់។
ភ្លាមៗនៅពេលដែលនាងដឹងថា នោះជារាងកាយរបស់នាង Josie បានព្យាយាមស្រែកដោយរន្ធត់ ប៉ុន្តែគ្មានសំឡេងចេញមកទេ។
ខណៈ Josie កំពុងតែតក់ស្លុយគាំងស្មរាតី នាងមានអារម្មណ៍ថាមានដៃមួយមកដាក់នៅពីលើស្មារបស់នាង។ ក្រឡេកមើលទៅគឺ ម៉ារី។
ម៉ារី មិនបានស្លៀករ៉ូបរបស់មន្ទីរពេទ្យស្ថានភាពមុនស្លាប់គួរឱ្យខ្លាចដូចដែល Josie បានឃើញនាងមុនស្លាប់ទេ។ នាងស្លៀកស្អាតបាត មានក្រងសក់នឹងបូហើយញញឹមស្រស់ទៀត។
“ មក! មកតាមបងមកស្រីតូច Josie”
“ ម៉េចបានជាខ្ញុំដេកស្លាប់? ម៉េចចឹងម៉ារី?” Josieអណ្តឺតអណ្តក ។
“ត្រូវហើយ !ជាឯងណ៎ា ប្អូនសម្លាញ់ !កុំយំ មក! មក! តាមខ្ញុំ” ម៉ារីបានឆ្លើយតបបង្អូសៗ។
“ខ្ញុំ? ទេ អត់ទេ!” Josie ស្រែកយំប្រកែក។
ហើយនោះជាពេលក្រោយបង្អស់ដែលនាងដឹងខ្លួន។
ម្តាយនាងមិនបានដឹងថា ហេតុអ្វីនាងស្លាប់ទេ គាត់រាយការណ៍ថា នាងគុ្រនមុនពេលចាកចេញទៅដើរស្រូបខ្យល់អាកាស។ ប៉ូលិសរកឃើញនាងនៅស្ថានីយ៍ចាស់ដែលគេបោះបង់ចោលនោះ គេងស្លាប់គ្មានស្លាកស្នាមអ្វីទាំងអស់។
