ជំពូកទី៩
រាត្រីទឹកឃ្មុំនៃអតីតគូសត្រូវ
ភ្លើងពណ៌ដ៏ស្រស់ប្រណីតនៃទីក្រុង Las Vegas កំពុងតែបញ្ចេញសម្រស់ទាក់ទាញពីខាងក្រៅផ្ទាំង Penthouse លាតសន្ធឹង ហាក់ដូចជាចង់សុំខ្លួនចូលមកជាសាក្សីនៃរាត្រីកាលស្នេហ៍នេះ តែគ្មានអ្នកអានណាទៅខ្វល់ជាមួយទេសភាពនេះទេ ពួកគេកំពុងជាប់ទស្សនានាយតុននិងភរិយាល្អិត។
តុនដែលកំពុងរុញម៉ាលីយ៉ាឱ្យទៅទល់ខ្នងផ្អែកជាប់ផ្ទៃកញ្ចក់ត្រជាក់ស្រេប ឯរាងកាយខាងមុខរបស់នាង ក្លាយមកជាភ្លើងកម្ដៅបេះដូងគេ គេនៅតែឱនមកខ្សឹប៖
«យប់នេះ… យើងជាប្តីប្រពន្ធ…ពេញច្បាប់!»
សំឡេងរបស់គេស្អកនិងធ្ងន់ មួយៗរង្វើលៗ។ ដៃរបស់គេមិនទុកឱ្យនាងមានឱកាសតវ៉ាទេ គេយកឡើងទាំងពីរដាក់ទៅលើកញ្ចក់ ហើយឱនមកគ្រប់គ្រងបបូរមាត់នាងម្ដងទៀត។ លើកនេះ គ្មានការទប់ចិត្ត គ្មានការលាក់លៀម។
«អ្ហឹម…» ម៉ាលីយ៉ាថ្ងូរក្នុងបំពង់ក។
តាមថា នាងគួរតែស្អប់គេ គួរតែរុញគេចេញ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលប៉ះជាមួយព្រានថ្នឹកជំនាញបបូរមាត់ក្តៅៗនេះ នាងមានអីស៊ូបាន មានតែបណ្តោយឱ្យស្ទីលរបស់តុនរំកិលពីមាត់ ចុះមកថើបនៅបរិវេណក និងស្មាដែលបើកចំហក្នុងអាវរ៉ូបមង្គលយ៉ាងប្រណីត។
…..ជាមួយសភាពនេះ…ខួរក្បាលរបស់យ៉ាយ៉ា លែងមានថាមពលតវ៉ា ប្រែមកជាទទេ….ព្រោះអ្វី? ដៃរៀមបងដែលធ្លាប់តែដកថយមិនហ៊ានសូម្បីប៉ះនាង ឬមកក្បែរៗ ធ្វើដូចគ្មានចិត្តលើគ្នា….ពេលនេះប្រែជារស់រវើកដូចជាអ្នកណាៗ ក៏មិនអាចមករំខានឈុតឆាកនេះដែរ។
ពេលគេជាប់រវល់នឹងក្លិនខ្លួនឆោមស្រី ម៉ាលីយ៉ានិយាយខ្សឹបៗ៖
«នែ អាចមានគេឃើញ!»
ដៃប្រុសច្បូតដោះរូតពីក្រោយរ៉ូបរបស់នាងចុះយឺតៗ ហាក់ដូចជាកំពុងUnboxingបើកកាដូដ៏មានតម្លៃមួយ។
«របស់ស្អាតណាស់…ឱ្យគេច្រណែនខ្លះទៅ» តុនខ្សឹបពេលឃើញរាងកាយនាងសន្សឹមៗដូចទេពក្ងានសួគ៌ក្រោមពន្លឺភ្លើងព្រាលៗ។ សម្បុរនេះ រកមិនបានទេនៅកន្លែងនេះ។ គេដកដង្ហើមធំ លើកនាងបីឆ្ពោះទៅកាន់គ្រែប្រណីត តែចិត្តកំពុងរេគតិអនុស្សាវរីយ៍ចាស់ៗដែលឃើញនាងខឹង នាងយំ ហើយនាងបានព្រងើយនឹងគេ។ គេតែងតែដឹងថា ម៉ាលីយ៉ាមានអារម្មណ៍លើគេ តែនាងក៏រមែងគិតថា គេកខ្វក់ ព្រាន ហើយចាស់ជាងនាងផង។
«ទីបំផុត អូនក្លាយជារបស់បងហើយ!»
ហ្សាងជីឈ្ងោកមកថើបបោសអង្អែលម្ចាស់ស្នេហាមួយដែលរនាំងEgoបានផ្តាច់ពួកគេឱ្យធ្វើហីៗដាក់គ្នា ទាំងចិត្តខ្លោចផ្សារកគ្នាជាច្រើនពាន់ថ្ងៃ រាប់រយខែ ច្រើនវស្សាឆ្នាំមកហើយ។ ម្រាមដៃស្រីស្អាតឱបស្មាគេ នាងចង់រុញចេញ តែចិត្តនាងចង់លេបយកគេ។ អ័រម៉ូនរបស់នាងបញ្ចេញថាមពលក្តៅ បង្ហាញជាសំឡេងសម្ងាត់នៃកម្រិតស្នេហានឥតគណនា ចេញពីបេះដូងមិនមែនតែសម្បករាងកាយឡើយ។
នរៈសង្ហាគិតម្នាក់ឯងក្នុងបេះដូងថា «មនុស្សមិនល្អម្នាក់នេះ ខ្លាចធ្វើឱ្យអូនខូចអនាគត តែ….ពេលនេះ បងនឹងច្បាំងគ្រប់ឧបសគ្គ ដើម្បីការពារពួកយើង!» ឯម្រាមដៃកម្លាំងកាយចិត្តរបស់គេជាវាចាទៅជំនួសលួងលោមឱ្យនាងយល់ស្រេចទៅហើយថា ម៉ាលីយ៉ាជាទេពធីតារបស់គេ។
«ហ្សាងជី…..បង…បងតុន!»
នាងឃាត់គេដែលកាន់គគ្រឹកគ្រេងខ្លាំងឡើងជះភ្លើងស្នេហរោលរាលសឹងប្រេះទ្រូងក្រមុំខ្មែរ។ នាងចង់បានគេ តែនាងក៏មានការបារម្ភខ្លាំង។
នេះឬសិល្បៈកាមគុណរបស់ព្រានរៀមច្បងខុសជំនាន់ដែលនាងលបស្រលាញ់តាំងពីវ័យជំទង់។ ល្បែងស្នេហ៍គេ ហ៊ឹកហ៊ាក់ខ្លាំងឡើងបេះដូងនេះសឹងរលាកក្រោមភ្លើងកាមទេព។
ខាងកូនក្រមុំយល់ថា ខ្លួនឯងតូចល្អិតពេកណាស់បើធៀបនឹងដងខ្លួន ឬកម្លាំងហ្សាងជី តែក៏មានសុវត្ថិភាពបំផុតខណៈនេះ ក្នុងរង្វង់ដៃនេះ។ ពេលខ្នងនាងត្រូវប៉ះមកលើពូកទន់ភ្លន់ទាំងស្រុងកាលណា ដង្ហើមក្តៅគគុករបស់តុនក៏ចុះមកតាម ខណៈគេឱនមកសង្កត់ពីលើស្រី។
«ហាមបិទភ្នែក…» គេបញ្ជាតិចៗ «មើលបង!… មើលថា…អ្នកណាជាម្ចាស់ជីវិតស្រីឆ្នាសម្នាក់នេះ!»
«ម្ចាស់អី?»
នាងរុញគេ តែពេលប៉ះទ្រូងគេដែលទទេកំពុងដោះអាវចេញគ្រវែងទៅក្រោយ នាងភាំងនឹងសម្រស់វេទមន្តដែលធ្វើឱ្យបេះដូងអាថ៌កំបាំងរបស់ស្រីរងាកណ្តោចកណ្តែងជាយូរណាស់មកហើយ។
សង្គ្រាមនៃអារម្មណ៍កំពុងជន់ជោរដោយការសម្លក់ស្រទន់របស់គេ ម៉ាលីយ៉ាដែលធ្លាប់តែឆ្នាសឆ្នើម ត្រូវរលាយបន្ថែមក្រោមការថ្នាក់ថ្នមផ្គាប់ផ្គុនដ៏ជំនាញរបស់តុន។
រាល់ស្លាកស្នាមដំបូងៗរបស់គេ ធ្វើឱ្យនាងញ័រនិងក្តៅនៅគ្រប់អង្គស្បែកដែលក្រហមនិងរោលរាល ដែលគេឃុំគ្រង។ ស្នាមថើបរបស់គេម្តងៗ ធ្វើឱ្យនាងផ្អាកដកដង្ហើមបន្តិច ទើបវិលមកជាមួយការដង្ហក់។
ចិត្តរបស់តុន ស្រីល្អិតនេះមិនអាចអនុញ្ញាតឱ្យភ្លេចរាត្រីនេះ ជាមួយគេរហូតតទៅ។
«ហ្សាងជី…» នាងខ្សឹបអង្វរ…. ព្រោះគេនោះមហាមាំ មានះនិង…ញាំញីដោយត្រជាក់ៗ តែមិនងាយចប់សោះ។
«ហៅបងថា បងតុន» គេខ្សឹបគម្រាម។
គេមិនគ្រាន់តែយករាងកាយនាងទេ គេយកទាំងព្រលឹងម៉ាលីយ៉ា ព្រោះថានៅរាល់ពេលដែលពួកគេក្លាយជារាងកាយតែមួយ សំឡេងថ្ងូរអង្វររបស់នាងលាយឡំមកជាមួយការដង្ហក់របស់តុន បង្កើតបានជាបទភ្លេងស្នេហា ដែលនាងមិនដែលគិតថា នឹងបានមកប្រគំ មកស្តាប់ឮជាមួយ ដៃគូ ដែលជាសត្រូវរបស់នាង។
ពេលដែលស្លាកស្នាមដំបូងបញ្ចប់ទៅយ៉ាងសន្សំសំចៃ គេឱបនាងពីក្រោយ ទាំងសំងំគិតថាស្រីម្នាក់នេះ ទន់ខ្សោយកម្រិតណា ដែលត្រូវចុះចាញ់ភ្លាមៗ នៅត្រឹមឈុតឆាកដំបូង។
ហ្សាងជី និយាយខ្សឹបៗជាមួយបបូរមាត់នៅក្បែរត្រចៀកនាង៖
«អ្នកណាថាយប់នេះអនុញ្ញាតឱ្យគេង?»
នាងស្តាប់ឮ ហើយបេះដូងនាងដឹងថា គ្រប់យ៉ាងមកនេះមិនមែនគ្រាន់តែជា Sex ទេ តែ….ជាការសារភាពស្នេហ៍ដែលប្រើរាងកាយជំនួសពាក្យសម្តី។ តើសេចក្តីសុខលើសលុបដែលនាងទើបតែបានទទួលជាលើកដំបូងក្នុងជីវិត….ស្ថិតស្ថេរបានយូរប៉ុនណា?
នាងគ្មានពាក្យឆ្លើយ មានតែទន់ត្របកភ្នែក….សុខសាន្តចិត្ត។
ជំពូកទី១០
ព្រឹកមួយដែលគ្រប់យ៉ាងមិនដូចដើម
ពន្លឺថ្ងៃដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចនៃវាលខ្សាច់ Nevada ចាំងចូលមកតាមចន្លោះវាំងនន។ ម៉ាលីយ៉ាបើកភ្នែកព្រឹមៗ បិទបើកៗ ហើយព្យាយាមរំឭកគ្រប់យ៉ាងមកវិញយឺតៗ ទាំងពិបាកព្រោះនេះជាលើកដំបូងរបស់នាងដែលចូលមកក្នុងបន្ទប់ថ្មីបង្អស់របស់ពួកគេ។
រាងកាយផ្នែកខាងក្រោមឈឺចាប់តិចៗ តែ….ជាការឈឺចាប់ដែលរំលឹកប្រាប់ពីរឿងរ៉ាវល្អៗកាលពីយប់។
នាងញញឹមទាញភួយបិទជិតជាងមុនហើយ ងាកទៅមើលខាងគេ…. ទទេស្អាត។
បេះដូងនាងធ្លាក់ដល់ដី។ តើគេទៅបាត់ហើយមែនទេ? តើយប់មិញគ្រាន់តែជាការបំពេញតណ្ហារបស់គេ ហើយពេលនេះគេត្រលប់ទៅជា ហ្សាងជី ដែលអាត្មានិយមវិញ?
ស្រីបិទភ្នែករំងាប់ចិត្តខ្លួនឯងដែលអសន្តិសុខ ដោយទាញភួយមកឱបយ៉ាងកម្សត់។ តែភ្លាមនោះ ហាក់រសាយចិត្តសោមនស្សជាមួយក្លិនអ្វីម្យ៉ាង។ ក្លិនកាហ្វេ?
មែន! ពេលដែលទ្វារបន្ទប់ទឹករបើក តុនដើរចេញមកក្នុងសភាពស្លៀកមានខោខ្លី និងកន្សែងជូតសក់។ ស្នាមក្រចកក្រហមៗនៅលើស្មានិងខ្នងរបស់គេ ធ្វើឱ្យម៉ាលីយ៉ាមុខឡើងក្រហមភ្លាម។ នោះជាស្នាដៃនាង! នាងសម្លឹងគេមិនមាត់ព្រោះចង់ងាកចេញសិនក៏ធ្វើមិនបាន ព្រោះភ្នែកគេមើលមកប្រពន្ធមុតណាស់…គឺ….ដល់បេះដូង។
«Morning?» តុនសួរដោយសំឡេងស្រទន់ ខុសពីរាល់ដង។
គេដើរហួសទៅ តែវិលមកវិញដោយកាន់ថាសអាហារពេលព្រឹកចូលមកផង។ ខាងស្រីចងអាវរលោងពណ៌ចុងឈូកគ្របរាងកាយរួចហើយដែរ។ នាងឈរឆ្ងក់។
«មិនទាន់ទៅទេ?»
តុនដាក់ថាសអាហារលើតុក្បែរគ្រែ រួចមកអង្គុយក្បែរនាង។ គេយកដៃវាសសក់ដែលរញ៉េរញ៉ៃ ទៅក្រោយត្រចៀក។
«ទៅណា? មានមនុស្សសំខាន់មិនទាន់យកទៅផង ទៅកើតដែរ?»
«ក្រែង?»
«ok … យើងត្រូវហោះទៅ New York វិញក្នុងនាមជាប្ដីប្រពន្ធ…..តែ….ញ៉ាំសិន!»
គេបញ្ជា។
ម៉ាលីយ៉ាឱនមុខចុះ។
«កុំបញ្ជាខ្ញុំនេះនោះ មើលតែខ្ញុំនឹងកូនក្មេងបៀមដៃ!»
«បងធ្វើសាក្សី អូនមិនបៀមដៃទេ!»
ពេលនេះមាណវីយល់ហើយ…..ស្រីងើបមុខសម្លក់គេ ហើយវាយស្មាគេ។ ខាងប្រុសចាប់ដៃជាប់…..
«ហាមនិយាយសម្តីតវ៉ាដាក់ប្តី!»
«អាងអី ?? មិនទាន់បានសិទ្ធិពេញលេញផងចង់ផ្តាច់ការ? ខ្ញុំការប្តី ឬការឪមកតាមគ្រប់គ្រងជីវិតនៀក?» នាងតវ៉ាភ្លាមៗស្រួយៗដូច្នេះព្រោះដើម្បីបំភ្លៃការអៀនខ្មាសដែលកំពុងតែរំឭករឿងពីយប់មិញ ចាំបានថា មាត់នេះបានស្រែកខ្ទរបន្ទប់យ៉ាងអាម៉ាសក្រោមស្នាដៃរបស់គេ។ គេបានគ្រប់គ្រងលើជីវិតនាងទៅហើយ ម៉េចនាងមិនដឹងផងថា កាលដែលមកប្រើសម្តីច្រែតៗ បានបណ្តាលឱ្យភាគីម្ខាងទៀតមិនចង់ទ្រាំក្នាញ់យូរ ក៏ចាប់ចង្កានាងឱ្យងើបមកមើលមុខគេ។
«ពីថ្ងៃនេះទៅត្រូវរៀនស៊ាំនឹងវា»។
«ស៊ាំនឹងអី?»
«ស៊ាំនឹងការមានប្ដីម្នាក់ ដែលនឹង….ធ្វើអ្វីៗ….ជានិច្ច រកតែប្រពន្ធមានពេលដកដង្ហើមស្រួលក៏គ្មាន!»
«ធ្វើអី?» នាងសួរផ្ទាន់ដោយបែរខ្នងគេចមាត់នៅមិនឈប់ «បិសាចមិនមែន?» តែត្រូវគេទាញមកវិញ។ ឃើញភ្នែកនាងសម្លឹងស្រទន់ តែនាងរង់ចាំចម្លើយ ដូច្នេះសម្រាប់ហ្សាងជី បើនាងចង់ឱ្យគេឆ្លើយ គេបែរជាមិនខ្ចីធ្វើ ដោយប្តូរមកជាឱនថើបថ្ងាសនាងធ្ងន់ៗ។
ហ្សាងជី គឺបែបនេះឯង ប្លែកៗ ហើយរសនិយមហឹរ។
«ញ៉ាំសិនសទៅ! បងបានប្រាប់ម៊ីកហើយថា យើងនឹងទៅដល់ព្រលានយន្តហោះម៉ោង១២!»
នាងនៅភ្លឹះៗងឿងឆ្ងល់ពីចរិតតក់ក្រហល់របស់គេ។
«ត្រៀមខ្លួនទៅ! ទៅប្រឈមមុខនឹងពិភពលោកថ្មី ជំទាវហ្សាង»។
ម៉ាលីយ៉ាសម្លឹងមើលខ្នងទូលាយរបស់គេដែលចោលនាងហើយដើរទៅរៀបចំវ៉ាលិស។ បេះដូងនាងចាប់ផ្តើមលោតខុសចង្វាក់ម្ដងទៀត។ ការរៀបការនេះក្លែងក្លាយដើម្បីម្ចាស់ហ៊ុនសោះ តែយើងនេះ បានលេងល្បែងស្នេហ៍មែនទែនជាមួយគេយ៉ាងចាស់ដៃទៅហើយ….
ជាមួយគេ តើយើងជាប្រពន្ធឬជាសេណារីយ៉ូ? បងប្រុសយើងដឹងទេ?
គ្រប់យ៉ាងអាចមានគ្រោះថ្នាក់ចំពោះបងម៊ីកដែរ?
ទេ! ប្រហែលជាគ្រោះថ្នាក់ជាងអ្វីដែលនាងគិត…. ព្រោះបេះដូងនាង… កំពុងតែក្បត់នាង…..ទៅចុះចូលនឹងសត្រូវម្នាក់នេះហើយ។
នេះគឺជាការសរសេរពង្រីកសាច់រឿងបន្ថែមឱ្យកាន់តែលម្អិត មានអារម្មណ៍រំជួលចិត្ត និង Hot ទៅតាមសំណូមពររបស់អ្នក ដោយរក្សាខ្លឹមសារដើមនៃជំពូកទី១១៖
ជំពូកទី១១
ទ្រុងមាសនៅ Manhattan (Extended Ver.)
យន្តហោះឯកជន Gulfstream G650 ដ៏ទំនើបរបស់ ហ្សាងជី (តុន) បានចុះចតយ៉ាងរលូននៅឯព្រលានយន្តហោះ Teterboro នៃទីក្រុង New York នៅពេលរសៀល ក្រោមផ្ទៃមេឃពណ៌ប្រផេះដែលពោរពេញដោយភាពមមាញឹក។
គ្រាន់តែជើងរបស់ ម៉ាលីយ៉ា ជាន់ដល់ដីភ្លាម ខ្យល់ត្រជាក់នៃរដូវស្លឹកឈើជ្រុះបានបក់មកប៉ះស្បែក ប៉ុន្តែនាងមិនមានឱកាសបានរងាឡើយ ព្រោះដៃដ៏រឹងមាំ និងកក់ក្តៅរបស់តុន បានក្រសោបចង្កេះនាងជាប់ជានិច្ច ហាក់ដូចជាខ្លាចនាងរត់បាត់ ឬខ្លាចខ្យល់បក់នាងទៅឆ្ងាយ។
ជីវិតនៅ New York ខុសពី Las Vegas ទាំងស្រុង។ នៅ Vegas ពួកគេរស់នៅក្នុងពពកនៃក្តីស្រមៃ ប៉ុន្តែនៅទីនេះ… ពួកគេត្រូវប្រឈមមុខនឹងការពិត ជាពិភពនៃជំនួញនិងអំណាច។
រថយន្ត Rolls-Royce Phantom ពណ៌ខ្មៅរលោង បានដឹកពួកគេឆ្ពោះទៅកាន់ Penthouse ដ៏ធំស្កឹមស្កៃនៅកណ្តាល Manhattan ដែលជា “ផ្ទះ” របស់តុន។ តាមផ្លូវ តុនមិននិយាយអ្វីច្រើនទេ គេគ្រាន់តែអង្គុយគងជើងដោយសម្តីនឹងធឹង ដៃម្ខាងកាន់ដៃនាងមកដាក់លើភ្លៅរបស់គេ ហើយអង្អែលខ្នងដៃនាងថ្នមៗ ជាសញ្ញានៃការកាន់កាប់។
ម៉ាលីយ៉ាធ្លាប់មកទីនេះម្តងកាលពីយូរហើយ… ការចងចាំដ៏ឈឺចាប់កាលដែលនាងឃើញស្រីចិនម្នាក់នោះនៅទីនេះ នៅតែដក់ជាប់ក្នុងចិត្ត។ ប៉ុន្តែលើកនេះ បេះដូងនាងលោតខុសចង្វាក់ ព្រោះនាងចូលមកក្នុងឋានៈជា “ជំទាវហ្សាង” ជាម្ចាស់ផ្ទះពេញសិទ្ធិ។
«ស្វាគមន៍មកកាន់ផ្ទះរបស់យើង! ឋានសួគ៌លោកិយ៍…» តុនខ្សឹបដាក់ត្រចៀកនាង សំឡេងរបស់គេស្អកៗតែសិចស៊ី ធ្វើឱ្យរោមដៃនាងបះខ្ញាក មុននឹងគេរុញទ្វារបើក។
ម៉ាលីយ៉ាបើកភ្នែកធំៗ ដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល។ ការតុបតែងនៅខាងក្នុងហាក់បានផ្លាស់ប្តូរស្ទើរតែទាំងស្រុង! កាលពីមុន ទីនេះល្ហល្ហេវ មានតែពណ៌សនិងខ្មៅ ត្រជាក់ និងឯកោដូចបេះដូងម្ចាស់វា។ តែពេលនេះ… គ្រប់យ៉ាងប្រែជាមានជីវិតជីវ៉ា។
ក្លិនក្រអូបស្រាលៗសាយភាយពេញបន្ទប់។ នៅលើតុទទួលភ្ញៀវ មានផើងផ្កាកុលាបពណ៌ជម្ពូស្រស់ (ពណ៌ដែលនាងចូលចិត្ត) ត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងប្រណីត។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យនាងគាំងស្មារតីនោះគឺ រូបថតអាពាហ៍ពិពាហ៍ របស់ពួកគេដែលទើបតែថតនៅ Vegas កាលពីម្សិលមិញ ត្រូវបានដាក់តាំងក្នុងស៊ុមមាសយ៉ាងធំ លេចធ្លោនៅកណ្តាលបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវដូចជាអភិនីហារ។
«Mr.ហ្សាង… លោកមក… លោករៀបចំតាំងពីពេលណា?» នាងសួរដោយសំឡេងញ័រ។
«ប្ដីល្អតែងតែមានផែនការ…» តុនញញឹមចុងមាត់បន្តិច ជារេញញឹមបែបអ្នកឈ្នះដែលធ្វើឱ្យបេះដូងនាងរលាយ។
គេដោះអាវធំចេញគ្រវែងទៅលើសាឡុងយ៉ាងមិនខ្វល់ រួចដើរមកឱបនាងពីក្រោយ។ ទ្រូងដ៏ហាប់ណែនរបស់គេផ្អឹបជាប់នឹងខ្នងរបស់នាង ដៃទាំងពីររបស់គេលូកមកឱបពោះនាង ហើយដាក់ចង្កាលើស្មារបស់នាង។
«ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ នេះជាអាណាចក្ររបស់អូន។ ចង់ផ្លាស់ប្តូរអី ចង់ទិញអី តាមចិត្ត។ តែមានច្បាប់មួយ… អត់ទេ….២!»
«ច្បាប់អី?» ម៉ាលីយ៉ាសួរ ទាំងព្យាយាមទប់អារម្មណ៍ដែលកំពុងតែរំភើបនិងភ័យ។
តុនបង្វែរខ្លួននាងឱ្យមកប្រឈមមុខនឹងគេ។ ភ្នែករបស់គេសម្លឹងនាងយ៉ាងជ្រៅ ហាក់ដូចជាចង់លេបត្របាក់នាងទាំងមូល។
«ទី១… ហាមនាំប្រុសផ្សេងចូលផ្ទះ!» សំឡេងគេម៉ឺងម៉ាត់។ «ហើយទី២…. ហាមដេកបែកបន្ទប់គ្នា! ទោះឈ្លោះគ្នាកម្រិតណាក៏ដោយ!»
គេលើកដៃមកប៉ះសក់នាងថ្នមៗ រួចអូសចុះមកប៉ះបបូរមាត់នាង មុននឹងឱនមកជិតត្រចៀកម្តងទៀត ខ្យល់ដង្ហើមដ៏ក្តៅគគុករបស់គេបក់ប៉ះសាច់ដ៏ទន់ល្មើយនៅបរិវេណកញ្ចឹងក ធ្វើឱ្យម៉ាលីយ៉ាព្រឺសម្បុរពេញខ្លួន។
«យល់ទេ… ជំទាវហ្សាង?»
ម៉ាលីយ៉ាងាកមកសម្លក់គេទាំងមុខក្រហម តែបែរជាត្រូវគេឆក់ឱកាស លូកដៃទៅចាប់កញ្ចឹងកនាង ហើយទាញមកថើបយ៉ាងកំរោល។
«អ្ហឹម…» ម៉ាលីយ៉ាភ្ញាក់ តែបបូរមាត់របស់តុនបានបិទនាងជិតឈឹង។
ការថើបនេះមិនមែនជាការថើបលេងសើចទេ។ វាជាការថើបដែលពោរពេញដោយភាពស្រេកឃ្លាន ការទាមទារ និងក្តីនឹករឭក ទោះបីពួកគេនៅក្បែរគ្នាក៏ដោយ។ តុនបៀមបបូរមាត់ខាងក្រោមរបស់នាង រួចរុញអណ្តាតចូលទៅលេងសើចនឹងភាពផ្អែមល្ហែមខាងក្នុងយ៉ាងជំនាញ ធ្វើឱ្យជង្គង់របស់ម៉ាលីយ៉ាទន់ល្អូក។
ដៃរបស់តុនចាប់ផ្តើមរាវរកភាពកក់ក្តៅតាមរយៈសាច់ក្រណាត់ស្តើងរបស់នាង គេរុញនាងថយក្រោយបន្តិចម្តងៗ រហូតដល់ខ្នងរបស់នាងប៉ះនឹងកញ្ចក់បង្អួចដ៏ធំ ដែលអាចមើលឃើញទេសភាពទីក្រុង Manhattan ទាំងមូលនៅពីក្រោយ។
«លោក… តុន…បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវណា៎!» ម៉ាលីយ៉ាព្យាយាមតវ៉ាទាំងដង្ហើមហត់។
«ហើយយ៉ាងម៉េច?» តុនសួរទាំងមិនដកបបូរមាត់ចេញពីករបស់នាង។ គេខាំតិចៗនៅត្រង់ឆ្អឹងដងកាំបិតនាង បន្សល់ទុកស្នាមក្រហមព្រឿងៗ។
«នេះជាផ្ទះរបស់យើង… បងចង់ស្រលាញ់ប្រពន្ធបងត្រង់ណា ក៏បានដែរ…»
«ត្រួតត្រាណាស់!» នាងតបទាំងបិទភ្នែក ទទួលយកសម្ផស្សរបស់គេ។
តុនងើបមុខមកសម្លឹងនាង ភ្នែករបស់គេដែលធ្លាប់តែត្រជាក់ ពេលនេះកំពុងឆេះសន្ធោសន្ធៅដោយភ្លើងស្នេហ៍។ គេចាប់ដៃនាងទាំងពីរដាក់ទៅលើកញ្ចក់ ឃុំនាងនៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់គេ។
«ត្រួតត្រាបន្តិចហើយ! ព្រោះប្រពន្ធពិសេសពេក!»
តុនកៀកខ្លួនចូលជិតនាងបំផុត រហូតដល់គ្មានចន្លោះប្រហោង។ គេខ្សឹបដោយសម្លេងស្អកស្អាដែលធ្វើឱ្យបេះដូងនាងរលាយ៖
«ស្វាគមន៍មកកាន់ទ្រុងមាសរបស់បង… ម៉ាលីយ៉ា យប់នេះ… បងនឹងធ្វើឱ្យអូនភ្លេចផ្លូវចេញ!»
ពាក្យថា “ភ្លេចផ្លូវចេញ” របស់តុន មិនមែនជាការគំរាមលេងសើចទេ។
ដោយមិនទុកពេលឱ្យម៉ាលីយ៉ាបានដកដង្ហើមស្រួលបួលផង ប្រុសប្រាណឱនចុះមកបីនាងឡើងក្នុងរង្វង់ដៃដ៏រឹងមាំរបស់គេយ៉ាងងាយស្រួល ហាក់ដូចជានាងគ្មានទម្ងន់អ្វីបន្តិច។
ម៉ាលីយ៉ាឧទានតិចៗ «មើល៍» ហើយតាមសភាវគតិ នាងបានយកជើងទាំងពីរទៅគៀវចង្កេះគេជាប់ ចំណែកដៃក៏ឱបរុំកគេយ៉ាងណែន។
«តុន! ដាក់អូនចុះ…»
នាងនិយាយដោយអំណរ ជ្រួលច្រាល់ ហើយប្រាប់ខ្លួនឯងថា រាងកកាយហាប់ណែននេះ ក្លាយមកជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើង? ពិតឬសុបិន? គេលេងល្បែងស្នេហាជាថ្នូរនិងការរកស៊ីរបស់គេ ឬគេ….ក៏….ស្មោះនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយនេះ?
«ដាក់ចុះធ្វើអី ឡើងឋានសួគ៌មិនមែនចុះនរកទេប្រពន្ធសម្លាញ់!» គេឆ្លើយតបខ្លីៗហត់ៗ ឱ្យសញ្ញាថា ឈុតឆាកនឹងវិលមកវិញមិនខាន។
«ឱ្យលែង!» នាងតម្អូញ គេក៏ឈប់ង៉ក់សម្លឹងមុខនាងស្រទន់ តែម៉ឺងម៉ាត់។
«កណ្តាលថ្ងៃ!» នាងរអ៊ូខណៈដែលគេញញឹមហើយនិយាយ «កុំរករឿង!»
ថារួចប្រុសប្រាណបោះជំហានយ៉ាងលឿនសំដៅទៅរកទ្វារធំមួយនៅផ្នែកខាងក្នុងនៃ Penthouse។
គេប្រើស្មារុញទ្វារបន្ទប់គេងធំឱ្យរបើក។ នេះហើយជាពិភពផ្ទាល់ខ្លួនដ៏ពិតប្រាកដរបស់ហ្សាងជី។
ខុសពីភាពរស់រវើកដែលគេទើបតែបន្ថែមនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ បន្ទប់គេងនេះនៅតែរក្សាភាពងងឹត អាថ៌កំបាំង និងអំណាច។ វាំងននពណ៌ធ្យូងត្រូវបានបិទជិត បិទបាំងពន្លឺភ្លើងនៃទីក្រុង Manhattan ទាំងស្រុង។ នៅកណ្តាលបន្ទប់ មានគ្រែគេងពណ៌ខ្មៅដ៏ធំមហិមា (King-sized bed) ក្រាលដោយកម្រាលសូត្រពណ៌ទឹកប៊ិកក្រមៅ ដែលមើលទៅត្រជាក់ភ្នែក តែអន្ទងចិត្ត។
ក្លិននៅក្នុងបន្ទប់នេះ… ជាក្លិនរបស់គេម្នាក់នេះសុទ្ធសាធ។ បានស្រង់ក្លិនគេមួយទំហឹង យ៉ាងឆ្ងាញ់និងឆ្អែតហើយ។ នាងលែងរករឿងគេ ព្រោះលង់នឹងទិដ្ឋភាពជុំវិញជាង។ ស្រីតោងកនាយ ហើយរេភ្នែកស្រេកឃ្លានចង់ដឹងចង់ឃើញ ទីតាំងពិតនៃជីវិតឯកជនរបស់គេ។
ក្លិនទឹកអប់បុរសលាយឡំជាមួយក្លិនថ្នាំជក់ស្រាលៗ និងក្លិននៃភាពឯកោដែលធ្លាប់មានពីមុនស្នេហារោលរាល ខូចចិត្ត… តែពេលនេះ ក្លិននោះកំពុងលាយឡំជាមួយក្លិនកាយរបស់នាង។
តុនដើរមករកគ្រែ រួចទម្លាក់ម៉ាលីយ៉ាទៅលើពូកដ៏ទន់ល្មើយ។ សូត្រត្រជាក់ប៉ះនឹងស្បែកខ្នងរបស់នាង ធ្វើឱ្យនាងព្រឺ។ ប្រពន្ធល្អសម្លឹងមើលទៅគេ ដែលកំពុងឈរពីលើ ក្បាលសឹងប៉ប្រះនឹងពិតានប្រណីត។
ក្នុងពន្លឺភ្លើងស្រទន់ តុនមើលទៅដូចជាទេវបុត្រដែលធ្លាក់ពីឋានសួគ៌ តែពោរពេញដោយគ្រោះថ្នាក់ជាមួយភាពចាស់ទុំ ម៉ឺងម៉ាត់ តែដៃរហ័ស។
គេមិនប្រញាប់ប្រញាល់ទេ។ តុនចាប់ផ្តើមដោះក្រវាត់ករបស់គេចេញយឺតៗ ខណៈភ្នែកដ៏មុតស្រួចរបស់គេសម្លឹងមើលនាងតាំងពីចុងសក់ដល់ចុងជើង ហាក់ដូចជាកំពុងពិនិត្យមើលទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃបំផុតដែលគេទើបតែទទួលបានមកកាន់កាប់ទាំងស្រុង។
ស្រីប្រុងប្រៀបក្រោករាបរយឫកពា តែគេទាញជើងនាងឱ្យដេកវិញដោយបាតដៃតែម្ខាង។
«ម៉ាលីយ៉ា…» គេហៅឈ្មោះនាង សំឡេងស្អកៗ ហើយដង្ហើមក្តៅៗជ្រៅៗ៖
«ដឹងអត់? បន្ទប់នេះពីមុនមក មិនដែលអនុញ្ញាតឱ្យស្រីណាចូលទេ?»
«កុហក….!» នាងប្រុងថា ស្រីចិនម្នាក់នោះ ហើយមុខនាងក្រហមខឹង ប្រចណ្ឌ។ ហ្សាងជីញញឺមតិចៗ ឈ្ងោកមកក្បែរស្រង់ក្លិនអរម៉ូនប្រចណ្ឌរបស់នាង។ គេពិនិត្យភ្នែករលើបរលោងរបស់នាង។
«កាលហ្នឹង គេរំលោភបង! គេរំលោភបងណា៎! នៅខាងក្រៅ នៅកន្លែងឆុងកាហ្វេ!»
នាងវាយគេផាច់ព្រោះខ្មាស….ហើយច្រានគេចេញ នាងស្ទុះប្រុងចុះពីគ្រែ តែដៃគែវែងណាស់ គេទាញនាងមកឱបពីក្រោយខ្នងនាង ចង្កាគេលើស្មាស្តាំរបស់យ៉ាយ៉ា។
សំឡេងគេតវ៉ាខ្សោយៗ៖
«បងជាមនុស្សប្រុស! បងទន់ខ្សោយពេលប៉ះស្រីៗ…..!»
នាងរើច្រងាប់ច្រងិលខឹងចិត្តដែលមកស្រលាញ់ព្រានប្រុសសង្ហាម្នាក់នេះ ហើយមកស្តាប់រឿងអ៊ីចឹងៗ។ នាងរើខ្លាំងៗគេរឹតកាន់តែមាំ។
«ហាមកាចដាក់ប្តី! ត្រកូលចិន គេត្រណម ខ្លាចរកស៊ីមិនឡើង!»
ឮកាលណានាងទប់មកវិញទាំងហត់គឃូស។ សៅហ្មងពេកនាងខាំមាត់ថាឱ្យគេ៖
«ចុះ….បើគេមករំលោភក៏….ដោះអាវបណ្តោយតាមយថាកម្មទៅ? មិនចេះតបតទេ! វាមិនដែល…»
«ចង់ដឹងរំលោភបងមកអ៊ីចឹង!»
នាងបែរក្រោកឃើញគេសើចខឹកៗ នាងស្រវាបានកំភួនដៃគេមកប្រុងថាខាំគ្រឹបបំបាត់ប្រចណ្ឌនិងអៀនខ្មាស ស្រាប់តែឃើញរាងកាយបុរសណែនសង្ហាក្រអូបធាតុមនុស្សប្រុសពេញលេញដែលគ្មានស្រីណាដាច់ចិត្តបង្កជាស្នាមឈាមទេ….មិនដាច់ចិត្ត….
នាងលែងដៃគេ ហើយឡូឡា៖
«ខ្ញុំទៅក្រោមរៀបចំសិន!»
គេបោះក្រវាត់កចោលទៅលើឥដ្ឋ ធ្វើឱ្យនាងអាក់។ ងាកមក ស្រីឃើញបិសាចមុខស្រស់ចាប់ផ្តើមដោះលេវអាវសឺមីពណ៌សរបស់គេម្តងមួយៗ ដោយបង្ហាញឱ្យឃើញសាច់ទ្រូងដ៏ហាប់ណែន និងសាច់ដុំពោះដែលលាក់កំបាំងនៅពីក្រោម។
គេវាចាពេលដែលឱនមកច្រត់ដៃឃុំនាងទុកក្នុងរង្វង់ក្បែរទ្រូង៖
«បន្ទប់នេះ….ជាកន្លែងដែលបងដោះរបាំងមុខ “CEO ហ្សាង” ចេញ… ជាកន្លែងដែលបងអាចធ្វើជាខ្លួនឯង…ជាមនុស្សអាត្មានិយម ជាមនុស្សដែលស្រេកឃ្លាន…បំពេញខ្លួនឯង មិនឱ្យអ្នកណាដឹង…»
នាងក្រហមមុខសម្លឹងគេទាំងគិត…..ហើយ….ពេលនេះ….គេមកចែករំលែកជាមួយយើង?
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ