ខ្ញុំបាទ ឈ្មោះ ចំរើនមានប៉ាជាលេខាទូតចេញទៅ ធ្វើការនៅប្រទេសនេប៉ាល់។ រឿងដែលខ្ញុំតំណាលប្រាប់នេះ កើតឡើងនៅពេលដែលខ្ញុំទើបតែមានអាយុ១១ឆ្នាំ។
នៅសុខៗថ្ងៃមួយឪពុកខ្ញុំស្រាប់តែត្រូវបានហៅត្រលប់មកកម្ពុជាវិញ ដើម្បីទទួលការផ្ទេរសិទ្ធិផ្ទះចាស់ជាមរតករបស់ជីតាខាងម្ដាយគាត់ព្រោះជីតាគាត់បានលាប់នឹងជំងឺ។
ពុកខ្ញុំមានការរំភើបនឹងភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះជីតាគាត់មានចៅជាងម្ភៃនាក់ឯណោះ ឯគាត់ក៏មិនមែនចៅច្បងចុះហេតុអ្វីគឺពុកខ្ញុំជាអ្នកដែលលោកជ្រើសរើស?
….ពួកយើងបានទៅដល់ផ្ទះចាស់ ដែលខានទៅជាង១០ឆ្នាំមកហើយ។ កន្លងមកឮថាលោកតាទួតបានជួលវាទៅឱ្យបរទេសរស់នៅឬធ្វើជាអ្វីក៏មិនដឹងហើយពួកយើងមិនដែលទៅលេងទីនោះឡើយ។
ពេលនេះគឺផ្សេង។
វាបានក្លាយមកជាកម្មសិទ្ធិរបស់គ្រួសារខ្ញុំ អញ្ចឹងហើយពុកខ្ញុំខំតាមដានសិក្សាអំពីអ្វីៗទាំងអស់ទាក់ទងនឹងផ្ទះមួយខ្នងនេះ។
មរតកនេះមានអាយុកាលប្រមាណជា៦០ឆ្នាំមកហើយ ពោលគឺត្រូវបានកសាងឡើងដោយដៃឪពុកនៃលោកតាទួតរបស់ខ្ញុំ ដែលសម័យនោះលោកជាប្រធានគ្រប់គ្រងរាល់គម្រោងសាងសង់របស់រដ្ឋ។ គាត់បានធ្វើផ្ទះមួយនេះឡើងក្នុងរចនាបថបុរាណបែបបារាំងដែលគួរឱ្យស្រលាញ់សម្រាប់ពួកមនុស្សបស្ចិមប្រទេសនានា។
ផ្ទះនេះស្ថិតនៅប្រមាណជា៨គីឡូម៉ែត្រពីភ្នំពេញប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែវាហ៊ុមព័ទ្ធដោយរបងខ្ពស់ស្កឹមស្កៃក្នុងផ្ទៃដីសរុបប្រមាណ២៧០០ម៉ែត្រការ៉េគឺមើលទៅដូចជាវិមានមួយ។
ជាសំណង់កម្ពស់តែពីរជាន់បែរជាមានបន្ទប់ដល់ទៅ១៨រួមទាំងផ្ទះបាយនិងបណ្ណាល័យ។
«ឆ្នាំក្រោយបងត្រលប់មកកម្ពុជាវិញ យើងនឹងរស់នៅទីនេះ!»
ពុកនិយាយប្រាប់ម៉ែដោយរីករាយ តែម៉ែហាក់ដូចជាបារម្ភ៖
«វាចាស់ពេកហើយ! អូនមិនចង់នៅទេ! គិតថាយើងគួរជួលយកលុយវិញទៅ!»
ប៉ុន្តែពុកខ្ញុំតែងតែបដិសេធនឹងសំណើនេះ។ គាត់យល់ថាលោកតាទួតប្រគល់មកឱ្យគាត់ព្រោះចង់ឱ្យគាត់ការពារមរតកមួយនេះមិនមែនយកប្រយោជន៍ពីវានោះទេ។
«យើងត្រូវជួសជុលវាហើយផ្ទេរទៅឱ្យចម្រើនកូនប្រុសយើង! បើនៅបន្តជួលទៀតវាខូចអស់ទាំងស្រុងមិនខាន!»
បន្ទាប់ពីនោះពុកបានព្យាយាមចំណាយប្រាក់កាសជួសជុលវា។ មិនយូរប៉ុន្មានគាត់ចប់បេសកកម្មនៅនេប៉ាល់ហើយមកធ្វើការនៅភ្នំពេញវិញ យើងក៏បានរើទៅនៅទីនោះ។ យើងរស់នៅជាន់ផ្ទាល់ដីខណៈពេលដែលជាន់ទីមួយស្ថិតនៅក្រោមការសាងសង់កែលម្អបន្ត។ ខ្ញុំនៅតូចមែនប៉ុន្តែខ្ញុំចេះភ័យខ្លាចរាល់ពេលដែលឡើងទៅមើលជាន់ខាងលើនៃផ្ទះ ព្រោះវារញ៉េរញ៉ៃហើយធំទូលាយពេក។ សូម្បីតែនៅជាន់ក្រោមដែលសម្អាតយ៉ាងរៀបរយហើយបានរើចូលមកនៅពីរបីថ្ងៃមកនោះក៏ដោយ។
អ្វីៗដូចមិនទាន់ប្រក្រតី។
ឬមួយមកពីសមាជិកគ្រួសារយើងមានគ្នាតិចពេកប្រៀបទៅនឹងទំហំផ្ទះ? យើងមានគ្នាតែបួននាក់ទេ គឺខ្ញុំ ប៉ាម៉ាក់និងអ្នកជួយថែផ្ទះម្នាក់ឈ្មោះអ៊ំម៉នជាបងប្អូនសាច់ឆ្ងាយដែលម្ដាយខ្ញុំយកពីស្រែមកនៅជាមួយគាត់។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ប្លែកៗជានិច្ចតែមិនដឹងនិយាយប្រាប់អ្នកណា។ ប៉ាខ្ញុំរវល់ណាស់ រាល់យប់តែងតែធ្វើការដល់អធ្រាត្រក្នុងបណ្ណាល័យ តែម្នាក់ឯង។ ចំណែកខ្ញុំព្រលប់ៗម៉ោង៦រាល់ល្ងាចជាពេលខ្ញុំពិបាកចិត្តព្រោះត្រូវងូតទឹក។
បន្ទប់ទឹកខ្ញុំធំបន្តិចតែមិនកខ្វក់អ្វីទេ។ អ៊ំម៉នថែទាំវាជានិច្ចហើយប៉ាបានឱ្យគេបំពាក់ឧបករណ៍ថ្មីៗស្អាតៗទាន់សម័យ។
ហេតុអ្វីបានជារាល់ពេលខ្ញុំងូតទឹក ទីនោះតែងតែត្រជាក់ខ្លាំងណាស់និងមានបរិយាកាសចម្លែករាល់ពេកទឹកហូរម្ដងៗវាហាក់លាយឡំជាមួយសំឡេងថ្ងូរគួរឱ្យអាណោចអធម៌។
ពេលខ្ញុំបិទទឹកផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់បែរជាស្ងាត់ច្រៀបគ្មានឮអ្វីទាំងអស់។
«ម៉ាក់! ម៉ាក់ដែលឮអ្វីទេ? រាល់ពេលងូតទឹក?»
«គ្មានទេកូន!»
«តែកូនឧស្សាហ៍ឮសំឡេងចម្លែក ហើយកូនខ្លាច!»
ម៉ាក់ឱបខ្ញុំហើយសន្យាថាគាត់នឹងងូតទឹកជាមួយខ្ញុំម្ដង។
រហូតដល់ល្ងាចមួយ ដែលប៉ាឡើងទៅកំពង់សោមបាត់ ខ្ញុំនៅផ្ទះជាមួយម៉ាក់តែពីរនាក់ ឯអ៊ំម៉នគាត់ចេញទៅកើបសំរាមនៅក្រៅ។
តាមពិតក៏មានជីដូនមួយខ្ញុំពីរនាក់ត្រូវជាក្មួយរបស់ម៉ាក់សន្យាថាមកគេងកំដរដែរ តែពួកគេមិនទាន់មកដល់ព្រោះជាប់រៀនយប់។
«ម៉ោង៦ហើយ ងូតទឹកទៅកូន!»
«ម៉ាក់សន្យាថាងូតទឹកឱ្យកូន!»
គ្មានក្មេងប្រុស១១ឆ្នាំណាត្រូវការឱ្យម្ដាយងូតទឹកឱ្យទៀតនោះទេ តែអ្នកម៉ាក់ដឹងពិតថាខ្ញុំខ្លាច។
«បាន! ចាំម៉ាក់បន្តិច»
ខ្ញុំដោះអាវខ្វាកតែបិទមកវិញបន្ទាន់ ព្រោះទទួលនូវអារម្មណ៍ដែលហាក់ដូចជាមានអ្នកណាម្នាក់គេកំពុងពួននៅទីណាមួយហើយមើលមកខ្ញុំ។
ខ្ញុំក្រឡេកសម្លឹងជុំវិញខ្លួន បរិយាកាសក្លាយជាត្រជាក់ដូចអារម្មណ៍កាលពីក្នុងបន្ទប់ទឹកដែរ។
ម៉េចក៏គេហដ្ឋាននេះបែរទៅជាព្រិលស្រអាប់?
ខ្ញុំញីភ្នែកឱ្យប្រាកដថាខ្លួនឯងមិនបានយល់សប្ដិ ហើយទើបប្រមូលកម្លាំងស្រែកខ្ទរផ្ទះថា…
«ម៉ាក់???»
ខ្ញុំស្រែកហើយស្រែកទៀតទាំងរន្ធត់ គឺស្រែកដល់ស្អករហូតដល់ស្រែកលែងចេញក៏មិនឃើញម្ដាយខ្ញុំឮសោះ។
ខ្ញុំអុកគូទប៉ុកទៅលើឥដ្ឋព្រោះទន់ជើង។
សំឡេងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ចង់ឮបានបន្តឮឡើងមកសាជាថ្មី គឺសំឡេងថ្ងូរដ៏គួរឱ្យញញើតនោះ។ ពីក្រោយខ្នងខ្ញុំមានមនុស្សដើរកាត់ នេះជាញាណដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងហើយបែកញើសជោកត្រជាក់ដៃជើង។
ខ្ញុំបែរក្រោយយឺតៗទោះចិត្តមិនចង់បែរទៅ ហើយចង់តែរត់ចេញតែខ្ញុំនៅតែត្រូវការដឹងថាអ្នកណាកំពុងនៅពីក្រោយខ្នងខ្ញុំ?
ខ្ញុំងាកខ្វាក ក៏ឃើញម៉ាក់ខ្ញុំដើរដឹកដៃក្មេងប្រុសម្នាក់ត្រង់ភ្លឹងឆ្ពោះទៅមុខដូចជាមិនបានឃើញខ្ញុំទេ។ខ្ញុំសម្លឹងទៅគាត់ហើយស្រែកហៅតែស្រែកមិនចេញសោះ ខ្ញុំក៏ងាកសម្លឹងទៅក្មេងនោះទាំងច្រណែនស្រាប់តែ ឃើញមុខវានោះជាមុខខ្ញុំបេះបិទ។
ខ្ញុំស្រែកវ៉ាសស្របពេលដែលម្ដាយខ្ញុំដឹកដៃក្មេងនោះទៅដល់មុខបន្ទប់ទឹក ហើយធ្នឹមផ្ទះធំមួយបានបាក់ធ្លាក់មកគ្រាំសង្កត់អ្នកទាំងពីរ។
ខ្ញុំរន្ធត់ញ័រដៃជើង សម្លឹងទៅពួកគេដែលហូរឈាមស្រោចខ្លួនដេកស្ងៀមនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ស្រាប់តែសំឡេងម៉ាក់ខ្ញុំហៅមកពីចំហៀងខាងស្ដាំដៃ៖
«ស្អីហ្នឹងកូន?»
ខ្ញុំបែរទៅទីនោះភ្លាមក៏ឃើញម្ដាយខ្ញុំមួយទៀតកាន់កន្សែងពោះគោមកដល់។
«ហេតុអ្វីខ្ញុំមានម៉ាក់ដូចគ្នាដល់ទៅពីរ?»
គាត់ដូចជាទើបតែមកនាំខ្ញុំទៅងូតទឹកហើយមកឃើញខ្ញុំអង្គុយអុកគូទ។
ខ្ញុំឯណេះមិនអាចទទួលយកអ្វីៗក្រឡាប់ចាក់អស់នេះបានទៀតឡើយ រួចហើយក៏បិទភ្នែកដួលផ្ងារក្រោយសន្លប់គ្រេង។
ខ្ញុំបើកភ្នែកមកវិញឃើញគ្រប់គ្នានៅក្បែរៗខ្ញុំព្រមទាំងបងជីដូនមួយពីរនាក់ដែលសន្យាមកគេងកំដរយើងនោះផង។
«អ្នកមីងត្រូវការនាំវាទៅពេទ្យទេ?»
ម្ដាយខ្ញុំមិនឆ្លើយ តែគាត់ផ្ដល់មកឱ្យខ្ញុំនូវរង្វង់មុខពោរពេញដោយការអាណិតស្រលាញ់ដែលនៅកៀកនឹងខ្ញុំបង្កើយ៖
«កើតថីកូន?»
គាត់សួរខ្ញុំឯខ្ញុំប្រឹងក្រោកមួយរំពេចដោយស្រវាឱបគាត់។
«ម៉ាក់!»
ខ្ញុំនិយាយបានតែមួយម៉ាត់នេះទេ។ រហូតដល់អ្វីៗក្លាយជាប្រក្រតីវិញបានខ្ញុំរៀបរាប់ហេតុការណ៍ទាំងនោះប្រាប់គាត់។
ពេញមួយយប់ ម្ដាយខ្ញុំមិនសម្រាន្តលក់ទេ។
ថ្ងៃបន្ទាប់ៗគាត់អង្គុយរង់ចាំពុកត្រលប់មកវិញដោយចាស់ៗម្នាក់ពីរនាក់ទៀតបានជិះរថយន្តមកផ្ទះយើងនៅកំដរពួកយើងឱ្យអ៊ូអរ។
ពូៗកម្មករនៅតែបន្តការជួសជុលផ្ទះដូចរាល់ដង តែល្ងាចម៉ោង៥ពួកគាត់ទៅផ្ទះវិញអស់ហើយ។
យាយជីដូនមួយរបស់ម្ដាយខ្ញុំដាស់តឿនឱ្យឆាប់និមន្តព្រះសង្ឃមកសូត្រប្រោះព្រំដំឡើងរាសីនៅទីនេះ ចំណែកអ្នកម៉ាក់នៅតែរអ៊ូថាគាត់ចង់បកទៅរស់នៅផ្ទះតូចវិញដោយទុកទីនេះសម្រាប់ជួល។
ញាតិទាំងនោះរស់នៅកំដរម៉ែកូនយើងរង់ចាំពុកមកវិញធ្វើឱ្យខ្ញុំហាក់កក់ក្ដៅក្នុងចិត្តជាងមុន តែរាល់ពេលដែលដើរកាត់កន្លែងខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃភ្នែកស្រស់ថាធ្នឹមរលំបាក់មកនោះខ្ញុំមិនដែលហ៊ានដើរកាត់ពីក្រោមវាឬសម្លឹងទីនោះឱ្យយូរឡើយ។
ដែលលំបាកជាងគេគឺក្ដីសុបិនរបស់ខ្ញុំ។
រាល់ថ្ងៃញាតិទាំងនោះអាចនៅកំដរពួកយើង ប៉ុន្តែពេលយប់ឡើងតើមានអ្នកណាអាចចូលកំដរយើងក្នុងសុបិននិមួយៗបាន?
យប់បន្ទាប់ ពេលដេកបានរលីវៗខ្ញុំយល់សប្ដិមើលឃើញក្រុមប្រជាជនស្លៀកពាក់បុរាណៗមករោមខ្ញុំជុំជិតរហូតដល់ខ្ញុំភ័យត្រជាក់ដៃជើងស្រែកហៅម៉ែៗដល់ភ្ញាក់ឡើងកណ្ដាលយប់។ យប់ខ្លះទៀតយល់សប្ដិឃើញក្រុមព្នងដែលមិនមានស្លៀកពាក់ជិតត្រឹមត្រូវប្រមូលគ្នាមកនៅលើផ្ទះនេះណែនណាន់តាន់តាប់ ដូចកំពុងធ្វើពិធីសាសនាអ្វីចម្លែកៗ ហើយខ្ញុំរត់ត្រហេបត្រហបរកម្ដាយខ្ញុំ ប៉ុន្តែមិនបានឃើញគាត់ទាល់តែសោះ។
យប់មួយទៀតខ្ញុំយល់សប្ដិថា ម៉ែកំពុងឈរឡេះឡះរកមើលខ្ញុំនិងពុកខ្ញុំ។ ខ្ញុំស្រែកហៅយ៉ាងណាគាត់មិនបានឮនិងមើលមិនឃើញយើងទេ។
ជុំវិញគាត់ដូចជាមានមនុស្សជាច្រើនមុខអាក្រក់ៗរត់ជុំវិញគាត់ដូចជាឃុំម៉ាក់ខ្ញុំនៅក្នុងរង្វង់មួយ។មិនដឹងហេតុអ្វីៗសុបិននិមួយៗហាក់ដូចចេះបន្តគ្នាហើយវាកើតឡើងដដែលជាដដែល។ ក្នុងសុបិននិមិត្តទាំងនោះខ្ញុំតែងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងតឹងទ្រូងមានទុក្ខព្រួយជាអនេក។ ចុងក្រោយខ្ញុំយល់សប្ដិឃើញថា នៅក្នុងព្រៃមួយឆ្ងាយដាច់សង្វែងខ្ញុំបានឃើញបុរសម្នាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់កណ្ដាលពិធីបុណ្យអារក្ខមួយ។
ខ្ញុំភិតភ័យហើយរត់ចេញពីពួកគេស្រាប់តែតាមប្រលោះខ្លួនមនុស្សខ្ញុំក្រឡេកទៅឃើញបុរសនោះជាពុកខ្ញុំ។
ខ្ញុំស្រែករហូតដល់ភ្ញាក់ឡើងកណ្ដាលយប់។
«មិនបានទេ! ខ្ញុំត្រូវនាំកូនទៅគេងផ្ទះម្ដាយខ្ញុំមួយរយៈសិន!»
ម្ដាយខ្ញុំសម្រេចចិត្តចុងក្រោយ បន្ទាប់ពីបានតស៊ូរហូតដល់ថ្ងៃទី៥ក្នុងការស្នាក់នៅផ្ទះមរតកនោះតាមបំណងពុកខ្ញុំ។
ពុកខ្ញុំតែងមានគំនិតថាគាត់ជាអ្នករាជការ កាន់ការទូតតែងមានភ្ញៀវបរទេសចេញចូលជួបគួរសមច្រើន ដូច្នេះកាលដែលមានផ្ទះធំនិងរចនាបថបុរាណដូច្នេះក៏ជាកិត្តិយសមួយដែរ។
ថ្ងៃនេះដល់ពេលពុកត្រូវវិលមកផ្ទះវិញហើយ។
«ចាំពុកមកចាំយើងរើទៅផ្ទះលោកយាយទាំងអស់គ្នា»
ខ្ញុំប្រាប់ម៉ាក់តែបន្ទាប់មកប៉ុន្មាននាទី បងជីដូនមួយខ្ញុំទទួលទូរសព្ទមួយមកថាពុកខ្ញុំទទួលគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ហើយរបួសចូលមន្ទីរពេទ្យ។
ម្ដាយខ្ញុំខំប្រឹងទប់ទល់នឹងភាពរន្ធត់ ហើយប្រមូលវត្ថុមានតម្លៃទាំងឡាយនាំខ្ញុំចាកចេញពីផ្ទះនោះ។
ទីបំផុតគ្មានអ្នកណាស្ម័គ្រចិត្តនៅចាំផ្ទះនោះឱ្យយើងទេ គឺសូម្បីតែអ៊ំម៉នក៏ស្ម័គ្រចិត្តមកមន្ទីរពេទ្យជាមួយម៉ាក់ខ្ញុំដែរ។
ពុកខ្ញុំរបួសជើងត្រូវតឆ្អឹង។
ពុកត្រូវខានការងារច្រើនខែណាស់ ហើយត្រូវការកៅអីរុញ។
ខ្ញុំពិបាកចិត្តព្រោះឃើញម៉ាក់យំជាញឹកញាប់។
ល្ងាចម៉ោង៦នេះទៀត ម្ដាយខ្ញុំអង្គុយយំក្នុងសួនច្បារមន្ទីរពេទ្យហើយយំស្ងាត់ៗ ព្រោះគាត់មិនចង់ឱ្យពុកខ្ញុំនឹងអ៊ំម៉នឃើញ។
មានតែខ្ញុំប៉ុណ្ណោះដែលបានឃើញគាត់កើតទុក្ខពេញទំហឹង។
«ម៉ាក់ ម៉ាកឈប់យំទៅ ពេលពុកជា យើងទៅផ្ទះចាស់យើងវិញ យើងកុំទៅនៅផ្ទះធំទៀតវាអស់អីហើយ!»
ខ្ញុំលួងគាត់ ឯគាត់បានជូតទឹកភ្នែកហើយងាកហុចលុយរាយខ្លះឱ្យទៅកសិករក្រីក្រម្នាក់ដែលកំពុងអង្គុយសុំទានតត្រុកនៅក្បែរកៅអីថ្មក្នុងសួននោះ។
ម៉ាក់រកដឹកដៃខ្ញុំឡើងទៅបន្ទប់របស់ពុកវិញស្រាប់តែកសិករនោះនិយាយមកស្អកៗ៖
«នាងទៅផ្ទះវិញ ដើរទៅជុំវិញសសរទាំងបួន នៅបន្ទប់ក្រោមដី គាស់រំលើងយកដែកគោលបួនដើមចេញមក! អ្វីៗនឹងធម្មតាវិញហើយ»
ម៉ាក់ខ្ញុំស្រាប់តែឈប់ដើរហើយគាត់ងាកក្រោយ។ ដំបូងខ្ញុំស្មានអ្នកសុំទាននោះជាស្រីតែពេលគាត់និយាយទើបដឹងថាគាត់ជាប្រុសទេ។ គ្រាន់តែគាត់ស្លៀកសារុងស្រីផ្កាធំៗ។
ម៉ាក់ខ្ញុំភ្លាត់មាត់តិចៗទៅកាន់គាត់៖
«ផ្ទះ….ផ្ទះណាទៅ?»
«ផ្ទះថ្មីនាង! មានគេធ្វើអំពើ! គេកប់ដែកគោលមរណៈបួនដើមក្រោមសសរគ្រឹះទាំងបួន! គាស់វាចេញមកហើយបណ្ដែតតាមទន្លេទៅ បើនាងបណ្ដែតលើទឹកខ្មៅ អ្នកកប់នោះនឹងស្លាប់ តែបើនាងបណ្ដែតនឹងទឹកថ្លា អ្នកកប់នោះនឹងឈឺ!»
ម៉ាក់ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ។
ខ្ញុំឱនសម្លឹងដៃកខ្វក់របស់តាសុំទានដែលចាប់បាយមិនជាប់ល្អធ្វើឱ្យធ្លាក់រាយពេញទៅលើដី។
«អាណិតគាត់ណាស់ម៉ាក់!»
ខ្ញុំនិយាយតិចៗតោងដៃគាត់ព្រោះខ្លាចផង។
មេឃងងឹតហើយ តែម៉ាក់ខ្ញុំនៅតែខំរត់ឡើងទៅបន្ទប់រកសំលៀកបំពាក់ខ្លះមកឱ្យតានោះព្រោះគាត់អត់ណាស់បានជាស្លៀកសំពត់ស្រីៗ។
តែលើកនេះម៉ែរកតានោះមិនឃើញទេ។
ម្ដាយខ្ញុំរអ៊ូប្រាប់ចាស់ៗទាំងភិតភ័យ៖
«ពេលខ្ញុំចុះទៅដល់ដីវិញ បាត់គាត់រកមិនឃើញ សួរសន្តិសុខក៏គេមិនដឹងគេថាមិនដែលមានអ្នកសុំទានណាម្នាក់អាចចូលក្នុងបរិវេណពេទ្យទេ ព្រោះគេមិនអនុញ្ញាត! មុននេះខ្ញុំនិងកូនបានឃើញគាត់ហូបបាយជ្រុះពេញដីច្បាស់នឹងភ្នែកតែពេលចុះទៅម្ដងទៀត បាយមួយគ្រាប់ក៏មិនឃើញផង!»
តាមយោបល់ចាស់! ម្ដាយខ្ញុំសម្រេចចិត្តឱ្យកម្មករចូលទៅផ្ទះកេរនោះរកគាស់គល់សសរផ្ទះសាកមើល។ ទីបំផុតគេពិតជារកឃើញដែកគោលធំៗបួនដើមនៅក្បែរសសរទាំងបួនមែន។ ដល់ពេលខ្ញុំធំឡើងទើបម្ដាយខ្ញុំរៀបរាប់ប្រាប់ថា ទីនោះគឺភរិយារបស់ប្អូនប្រុសឪពុកខ្ញុំជួលគេឱ្យធ្វើអំពើដាក់គ្រួសារយើង ព្រោះមីងនោះខឹងថា ហេតុអ្វីពុកខ្ញុំបានទទួលមរតកផ្ទះនោះតែម្នាក់ឯង។ ពេលម្ដាយខ្ញុំយកដែកគោលនោះទៅបណ្ដែតតាមទឹកទន្លេ ទើបឃើញមីងថ្លៃខ្ញុំម្នាក់នោះធ្លាក់ខ្លួនឈឺយ៉ាងចម្លែកពេទ្យរកមូលហេតុមិនឃើញទើបម្ដាយខ្ញុំជឿលើរឿងនោះ។
ដោយសារពុកខ្ញុំជាមនុស្សល្អ បានជាជំនាងផ្ទះចេះតែតាមថែរក្សាឱ្យខ្ញុំឃើញហេតុការណ៍អាក្រក់ៗបញ្ចៀសអ្វីៗបានមុនទាន់ពេល។
ចាស់ៗបានចាប់ឱ្យពូមីងខ្ញុំសារភាព។ ពូខ្ញុំបង្កើតមិនដឹងរឿងទេ តែភរិយាគាត់ទេជាមនុស្សចិត្តស្មោកគ្រោក។
ដល់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺដាប គាត់ក៏ព្រមសារភាពថាគាត់បានជួលគ្រូខ្មែរម្នាក់មកពីតាកែវ ឱ្យដាក់អំពើមែន។
តែគ្រូនោះពេលដែលពួកយើងទៅរកគាត់ឱ្យជួយដោះជំងឺមីងខ្ញុំ គាត់ថាមិនចេះដោះទេ។ ពូខ្ញុំអង្វរម្ដាយខ្ញុំពេកយើងក៏សម្រេចចិត្តមកពេទ្យនោះម្ដងទៀតក្រែងរកឃើញតាសុំទាននោះ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នកឯណាធ្លាប់បានឃើញគាត់ឡើយ។
ថ្ងៃមួយ ពេលប៉ាខ្ញុំត្រូវទៅពិនិត្យជើងគាត់គឺម៉ោង៦ល្ងាចពេលគាត់ចេញពីធ្វើការនោះ ខ្ញុំនិងម៉ាក់ក៏បានកំដរដែរ។
ពេលយើងដើរកាត់សួននោះយើងមិនបានឃើញអ្នកសុំទាននោះសោះ តែបានឃើញគេរុញអ្នកជំងឺចាស់ជរាម្នាក់កាត់តាមនោះ។
អ្នកជំងឺនោះស្លាប់ហើយ គេរុញចេញទៅ តែពីក្រោមកំណាត់សយើងបានឃើញសារុងផ្កាដដែលនោះ។ គឺសារុងដែលតាសុំទានស្លៀក។
ម្ដាយខ្ញុំបានសួរនាំគេ សាច់ញាតិអ្នកជំងឺប្រាប់ នោះជាតារបស់គាត់ ឈឺជំងឺមនុស្សចាស់ចូលពេទ្យជាងមួយខែហើយមិនដែលនិយាយរួចឬក្រោករួចទេគឺរស់រង់ចាំតែស្លាប់។
បុរសចំណាស់នោះមុនពេលធ្លាក់ខ្លួនឈឺមានមុខរបរជាគ្រូទស្សន៍ទាយមកពីខេត្តសៀមរាប។
តើអ្នកគិតថា តាចាស់ដែលម្ដាយនិងខ្ញុំបានឃើញជាព្រលឹងបុរសចំណាស់នោះក្រោកមកនិយាយជាមួយយើងឬយ៉ាងណា?
ក្រោយមកដោយពូខ្ញុំអង្វរពេកនិងអាណិតក្មួយៗ ម្ដាយខ្ញុំបានកាត់ទៅជួបគ្រួសារនោះម្ដងទៀតនៅអាសយដ្ឋានដែលគេទុកឱ្យ។
ក្រោយពីនិយាយរឿងហេតុទាំងអស់ហើយ យាយចាស់ម្នាក់ជាប្អូនស្រីរបស់តានោះប្រាប់ម្ដាយខ្ញុំថាឱ្យរកស្លឹកគ្រៃ៩ទង ស្ងោរលាយជាមួយសរសៃសក់របស់មីងថ្លៃខ្ញុំឱ្យគាត់ហូបទើបគាត់ជាពីជំងឺបាន។
ចាស់ៗបានសាកមើល ហើយមីងខ្ញុំក៏ជាដល់សព្វថ្ងៃ តែគាត់មិនដែលហ៊ានមកលេងផ្ទះធំរបស់ពុកខ្ញុំទៀតឡើយ។
ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំក៏បាននិមន្តព្រះសង្ឃសូត្រមន្តឡើងគេហដ្ឋាននោះ ហើយរស់នៅសុខសាន្តរហូតរៀងមក។
