សរសេរឱ្យអ្នកអានមាន​អារម្មណ៍កំពុង​ស្ថិត​ក្នុង​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ផ្ទាល់

អត្ថបទនេះ នឹង​ឆ្លើយតប​សំណួររបស់បណ្តា​អ្នកនិយម​អានសៀវភៅ​ ​ដែល​លើកឡើង​ថា ហេតុអ្វីបានជា​សំណេរខ្លះ ​ពេល​អាន​មិន​ចូល​​ស្លុង ​​បាន​ន័យ​​ថា​ ​ចង់​តែ​មើលរំលង​ មិនមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្លួនឯងកំពុង​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ផ្ទាល់​សោះ​​តើ​មក​ពី​អ្នក​អាន​​មិនពូកែអាន​ដាក់អារម្មណ៍ ឬមកពីអ្នកសរសេរស្ទើរ?

អ្នកនិពន្ធ ម៉ីសន​ សុធារី ម្ចាស់ប្រលោមលោកស្ទូឌីយោលេខ​៧​ ដែលមាននាមប៉ាកាថា ​សុភាប្រុស​ នឹង​ដែលមានឈ្មោះថា ​ភាគ​និទាន​​ដែល​​អាន​​កាល​ណា ​ដូច​​បាន​ស្ថិត​ចូលទៅនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ផ្ទាល់ ថែមទំាង​ក្លាយជា​តួអង្គ​​ដោយ​​ខ្លួន​ឯង ​ដាច់​បាយ​ភ្លេច​​ទឹក ​បាន​បង្ហើប​ឱ្យដឹងលើចំណុចនេះ​ថា ទីមួយ​អ្នកសរសេរ​ត្រូវកសាងបុគ្គលិកលក្ខណៈតួអង្គ​ដែល​អ្នកអាន​យល់ស្រប។

ប្រសិនយើងតែងឱ្យតួនោះកាចពេកអាក្រក់ពេក​ល្អពេក​អ្នកអានមិនយល់ស្រប​និងមិនធ្លាប់ទទួលអារម្មណ៍​ថាមាន​មនុស្ស​​បែប​នេះ ​កាយ​វិកា​រ​បែប​នេះ​ទំនង​​ជា​កើត​មាន​​ក្នុងជីវិត​ពិត «ភាពមិនព្រម» នោះហើយ​ដែល​គាត់​មិន​​អាច​​​ចូល​ទៅ​នៅក្នុង​តួ​អង្គ​ណា​មួយ​​ទំាងអស់ ​តើគាត់នឹងចូលទៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍យ៉ាងណាបាន។

ពេលខ្លះជាសិល្បៈទាក់ទាញ យើងបានបង្កើ់តតួអង្គអច្ឆរិយៈមួយឡើងមក ដូចជាកំពូលនាយប៉ូលិស​ម្នាក់ដែលពូកែចំណាប់​ចំនួន ​សេត​វិទូ​។ ​យើង​​ចង់​ឱ្យអ្នកអាន​ចូលចិត្ត​គាត់ ក៏សរសើរថាគាត់ល្អគ្រប់សព្វបែបយ៉ាង ​ប៉ុ​ន្តែ​​​មិន​​បាន​បង្ហាញ ​សកម្មភាព​​ដែលជា​សក្ខី​នៃ​​សមត្ថ​ភាព​នោះ​សោះ ​​បាន​ត្រឹម​​សរសេរថា ​កំពូលប៉ូលិស​សង្ហា​ឬ ប្រាជ្ញាមុះមុតឬ ស្មារតីវាងវៃ​។ល។​ តើ​ឱ្យអ្នកអានជឿបានឬចូលទៅ​ទាក់ចិត្ត​ដិតអារម្មណ៍របៀបណា ​ប្រ​សិ​ន​​វោ​ហា​សាស្ត្រសនិងកម្មភាពនៃតួអង្គនោះ មិនបាន​បង្ហាញ​ចេញមកអស្ចារ្យ ដល់អ្នកចំហរមាត់ និងពិតជាមានវោហា​សាស្ត្រ ​ឃ្លា​សន្ទនា​​សម​ជា​ប៉ូលិស​ជំនាញ ​​គួរឱ្យអ្នកអានដកចិត្ត​មិនរួចពិតមែន?

ក្រៅពីបានទទួលនៅ​ចរិតលក្ខណៈមួយទំនង​សមរម្យ អ្នកនិពន្ធ​តោងចេះបង្កើ់តឈុតឆាក​ដែលរំញោចអារម្មណ៍នៅក្នុងឃ្លោង​ឃ្លា​ពណ៌​នា​រ​បស់​ខ្លួន។​ អ្នក​និពន្ធ​ជា​ច្រើន​​រៀន​យល់​ច្បាស់ពី​បច្ចេកទេសនេះ ​ប៉ុន្តែ​បញ្ចូល​មិន​បាន​ពេញ​លេញ​ដោយសារអ្នកនិពន្ធខ្លះ​មាន​​ទេព​កោសល្យ​ប្រើ​មិន​បាន​​ត្រូវ ​ព្រោះ​ខ្វះ​បច្ចេក​ទេស​​សរ​សេរ​មក​ជួយ ​ទាំងនេះជាបទពិសោធន៍ទម្រាំ​​ប្រលោម​លោក​និ​មួយ​ៗ​​ចេញ​មក​​បង្ហាញ​ឈុតឆាកពិ​ត​ៗ​ដូច​រឿង​ចិន​កាប់់​ដាវ​ដែល​គេ​សមាធិយកកម្លាំងធាតុសោះ ​យើងប្រើតែអំណាន​ក៏ឃើញ​រូបរាង​ឥសី​​អ៊ូ​តាំង​កំពុង​បិ​ទ​ភ្នែក​​ដូច​នៅនឹងមុខពិតៗ។

ការបញ្ចូលអារម្មណ៍អ្នកអានមកក្នុងសំណេរ​ផ្អែក​បន្ថែមលើរបៀបសរសេរពី​ដែលគាំំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក​គឺ មួយការបញ្ចេញ​​អារម្ម​ណ៍ ​«សំ​ឡេង​នាង​ស្រែក​យៃ! ​មុត​ស្រួច​ដូច​សន្ធឹក​ដាវ​មេ​ឃាដែលបំបុកមកចំទ្រូង បញ្ឆៀង​បេះដូង​​ប្រុស​​កម្លោះ ​ធ្វើ​ឱ្យ​ចាង​អ៊ូជី​ស្រឡាំង​កាំង ​មិនអាច​សម្រេចចិត្តធ្វើយ៉ាងណាទាន់នៅនឹងមុខភាពខូចចិត្ត​ព្រមទំាង​សេចក្តីភ្ញាក់ផ្អើលហួសនឹងថ្លែង។»

ទាំងទឹកចិត្ត​ចាង អ៊ូជីនិង​រូបរាងដែលចូវ ជឹរឺបានស្តាប់បញ្ជាគ្រូលើកដាវមកចាក់ប្រល័យនាយវាជាអារម្មណ៍បូកជាមួយសកម្មភាព​​ដែល​ញាំង​ឱ្យ​ឈុត​ឆាក​អណ្តែត​មក​ពេញ​បេះដូង​អ្នក​អាន​ ហើយអ្នកអាន​បានធ្លាក់​ជ្រៅ​ទៅ​​ក្នុង​​ស្ថាន​​ការណ៍​​នោះ​​។​ អ្នក​អាន​ដែល​ស្រលាញ់​តួ​ប្រុស​​យ៉ាង​មុត​មាំ ​ក៏​កំពុងត្រូវមួយដាវរបួសបេះដូងដូចគ្នា។ ​នេះហើយ ជោគជ័យ​របស់អ្នកនិពន្ធម្នាក់៕