តាចាស់ទីពីរ ដែលបណ្តើរឆ្កែខ្មៅចាប់ផ្តើមនិទាន។
ឱ ទេពារក្សអើយ ការព្រាត់របស់អ្នកនឹងកូនប្រុស សោកសង្រេងគង់នៅមិនច្រើនស្មើរឿងខ្ញុំដែលត្រូវញាតិសន្តានក្បត់នឹងមុខទេ។
ខ្លួនខ្ញុំមានបងប្អូន ៣ នាក់។
ខ្លួនខ្ញុំ និងបងៗខ្ញុំ ២នាក់ពេលនេះនៅក្បែរនេះហើយ គឺឆ្កែខ្មៅ ១ គូនេះឯង។
កាលពីលោកពុកយើងខ្ញុំជិតទទួលមរណភាពទៅ នៅសល់ប្រាក់កាដជាច្រើនទុកឲ្យយើងចំនួនស្មើគ្នាផ្តាំឱ្យខំរកស៊ី និងមានចិត្តស្រលាញ់បងប្អូនមានចិត្តមេត្តានិងសប្បុរសកុំខ្ចិលច្រអូស កុំបំផ្លាញអ្នកខ្សោយជាង។
យើងក៏ ចាប់ធ្វើរបរដូចគ្នាទាំង ៣ នាក់ បែកទីឋានលំនៅ បែងចែកទាសករ និងរកស៊ីលក់ដូរតែរៀងខ្លួន ។
លុះបើកហាងបានយូរបន្តិច បងខ្ញុំម្នាក់ដែលជាបងបង្អស់ គឺឆ្កែខ្មៅ ១ នេះ មានការធុញទ្រាន់ចំពោះជីវភាពមធ្យមនេះក៏នឹងរៀបចំគម្រោងប្រាថ្នា នឹងចេញទៅជួញដូរឆ្ាងយឯប្រទេសក្រៅ ។
គាត់គិតដូច្នេះហើយក៏លក់ហាងនឹងទំនិញទាំងអស់យកជាប្រាក់ប្រមូលទៅផ្សងព្រេងទៅរកការងាររកស៊ីថ្មីនា ទីឆ្ងាយ ។
ដល់វេលាតាមបំណងដែលធ្វើជាស្រេច ក៏គាត់លាប្អូនចេញដំណើរទៅបាត់ កំណត់ ១ ឆ្នាំឥតមានឮដំណឹងអ្វីមកវិញសោះ ។
ស្រាប់តែក្នុងថ្ងៃ ១ ខ្ញុំឃើញមនុស្សកំសត់ម្នាក់ដើរចូលមកក្នុងហាងខ្ញុំ ខ្ញុំស្មានជាអ្នកសុំទានក៏និយាយទៅថា៖
« សូមព្រះជួយចំរើនអ្នក!»
ពេលខ្ញុំហុចលុយកាក់ វេលានោះមនុស្សកំសត់តបមកវិញថា៖
« សូមឲ្យព្រះជួយចំរើនឯងដែរ ឯងភ្លេចអញហើយឬបានជានិយាយដូច្នេះ!»
ខ្ញុំក៏ដឹងច្បាស់ថាជាបងខ្ញុំ ទើបស្ទុះទៅឳបហើយខ្ញុំប្រាប់ថាអាចងើយមើលបាន(សង្គមពីជំនាន់នោះវណ្ណៈទាសករគ្មានសិទ្ធិងើបមុខទេ)ចុះឲ្យខ្ញុំស្គាល់ដូចម្ដេចបាន បើខ្ញុំមិនដែលឃើញបងមានសភាពដូច្នេះម្ដងសោះ!»
ខ្ញុំក៏នាំគាត់ចូលទៅក្នុងហាង សាកសួរគ្រប់ជំពូកអំពីសេចក្ដីសុខទុក្ខ ក្នុងជំនួញ វេលានោះបងខ្ញុំប្រាប់មកវិញថា ឯងកុំសួរអញដូច្នេះឡើយ ឃើញខ្លួនអញយ៉ាងនេះហើយ ឯងស្មានមិនត្រូវទៀតឬ តែឯងសួរទៅ ហាក់ដូចជានាំទុក្ខចាស់មកថែមលើខ្លួនអញជាថ្មីទៀត ។
ខ្ញុំក៏បិទហាងលែងលក់ក្នុងវេលានោះ ទើបនាំបងខ្ញុំទៅងូតទឹកជំរុះមន្ទិលសៅម៉ងចេញ រួចខ្ញុំរើខោអាវយ៉ាងល្អពីក្នុងទូមកឲ្យស្លៀកពាក់។
ក្រោយលៀងអាហារនិងរាំច្រៀងសប្បាយតាមចិត្តនឹករឮករួចកាលណា បងក៏សម្រាន្តបាត់សូន្យស្រម៉ុកយ៉ាងមានសុខ។
ខ្ញុំវិញឃើញបងដូច្នេះ ក៏មិនមានសុខក្នុងចិត្តបន្តិចណាសោះ។ ទាំងពាក់កណ្តាលរាត្រីខ្ញុំបានទៅអង្គុយទូរទាត់ មើលបញ្ជីចំណូលចំណាយក្នុងជំនួញរបស់ខ្ញុំប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ឃើញបានចំរើនស្មើនឹងដើមប្រាក់ ខ្ញុំគឺចំណេញបាន ១០០ភាគរយវិញហើយ ក៏សម្រេចចិត្ត ប្រាក់ចំណេញទាំងអស់នេះប្រគល់ឲ្យទៅបងខ្ញុំ។
ព្រឹកកាលណាពេលយើងហូបនំ ខ្ញុំនិយាយនឹងបងធំខ្ញុំថា៖
“ឱអ្នកជារៀមបង! ប្រាក់ប៉ុណ្ណេះប្រហែលជានឹងនាំបងឲ្យភ្លេចសេចក្ដីបង់ខាតទាំងប៉ុន្មានក្នុងជីវិតពីមុនបាន ចូរបងយកទៅតាំងរកស៊ីជាថ្មីទៀតចុះ ”
បងខ្ញុំត្រេកអរណាស់ ។ បានទទួលប្រាក់យកទៅ ក៏ចាត់ការលក់ដូរក្នុងភូមិនោះជាមួយគ្នា ដូចកាលពីដើមដែលពុកទើបស្លាប់ថ្មីៗ ។
លុះកន្លងមកយូរបន្តិច ស្រាប់តែបងទី ២ ខ្ញុំគឺឆ្កែខ្មៅ ១ ទៀតនេះឯង ចង់លក់ហាងនឹងទំនិញក្នុងហាងទាំងអស់ ដើម្បីទៅជួញក្នុងប្រទេសឆ្ងាយដែរ។
វេលានោះបងច្បងខ្ញុំនឹងខ្លួនខ្ញុំខំអង្វរជាច្រើនគ្រា គាត់មិនព្រមស្ដាប់នៅតែចចេសចង់ទៅទើបលក់ហាងនឹងទំនិញឲ្យគេយកប្រាក់មកវិនិយោគទិញទំនិញថ្មីល្អៗទិញទាសករតាមទៅ ដោយ ចេញទៅតាមផ្លូវជើងគោកលក់ដូររបស់ទាំងនោះនៅស្រុកឆ្ងាយ។
ទៅបាត់កំណត់ ១ ឆ្នាំឃើញត្រឡប់មកវិញមានភាពឥតល្អៀងពីបងច្បងឡើយ។ អស់ទាំងទ្រព្យលក់អស់ទាំងទាសករ។
ខ្ញុំក៏បានឲ្យខោអាវទៅគាត់ស្លៀកពាក់ ឲ្យប្រាក់ ការប្រពន្ធនិងទិញទាសករឱ្យវិញទាំងអស់ទៅ ដើម្បីធ្វើដើមទុនជាថ្មី នៃជីវិត។
គាត់ក៏បានទិញទំនិញបើកហាងលក់ក្នុងភូមិនោះជាមួយគ្នាតរៀងមក ។
ថ្ងៃ ១ បងខ្ញុំទាំង ២ នាក់មករកខ្ញុំ ហើយនិយាយបបួលខ្ញុំថា ឲ្យទៅជួញក្នុងប្រទេសឆ្ងាយជាមួយគ្នា។
ខ្ញុំមិនព្រមដាច់ខាតហើយខ្ញុំសួរទៅថា ចុះកាលអ្នកបងទាំង ២ នាក់ជួញជាន់មុនម្ដងម្នាក់នោះតើបានចំណេញប៉ុន្មាន ? បងភ្លេចហើយឬនៅ ហេតុអ្វីក៏នៅតែទទូចចង់ទៅទៀត ខ្ញុំក្រែងទៅ វាបានផលដូចកាលជាន់មុនទៀត។
វេលានោះបងខ្ញុំទាំង ២ លើកថា មានបរាជ័យទើបដឹងជោគជ័យ។
គាត់នាំគ្នាសារសាច់រឿងរ៉ាវពីផ្លូវចំណេញគ្រប់ប្រការ ដើម្បីញាំងខ្ញុំឲ្យលុះក្នុងអំណាចពង្វក់របស់គាត់ តែខ្ញុំមិនព្រមតាមសោះ ។
ទោះយ៉ាងណាបងៗខ្ញុំទាំង ២ នាក់ជាមនុស្សអផ្សុកណាស់ ពួកគេក៏មិនបោះបង់គំនិតចាកឆ្ងាយទីឋាននេះឡើយ ។
សម័យកាលនោះ ដោយគាត់នៅតែទៅមកជាញឹកញយនិយាយតែពីរឿងនេះ លុះអង្វរខ្ញុំគ្រប់កំណត់ ៥ ឆ្នាំទើបខ្ញុំព្រមបណ្ដោយតាម។
ដល់ពេលដែលនឹងត្រូវរៀបចំទិញទំនិញសព្វសារពើទៅជួញនោះ បងខ្ញុំទាំង ២ បានចាយប្រាក់ អស់ នឹងរកអ្វីទិញទៅជួញគ្មាន ខ្ញុំក៏ឥតបន្ទោសថាអ្វី ១ ម៉ាត់បែរជាប្រាប់ថា ចាំបានចំនេញចែកឱ្យកសាងជីវិតទៀត។
វេលានោះ ប្រាក់ខ្ញុំមានទាំងដើមទាំងចុងចំរើនបាន ៦០០០ កហាបណៈ ខ្ញុំក៏យកពាក់កណ្ដាលចែកជា ៣ ភាគស្មើ សម្រាប់យើងទាំងបី ចំណែក៥០ភាគរយទៀត ខ្ញុំ យកទៅកប់លាក់ទុកក្នុងទីចាស់នេះ។
ខ្ញុំប្រាប់ពួកគាត់ថា បង្ការក្រែងយើងទៅជួញមិនបានប្រកបដូចប្រាថ្នា ទៅជាខាតលិចលង់ទៅ កាលណាយើងត្រឡប់មកលំនៅវិញ យើងមាននៅសល់ខ្លះល្មមធ្វើដើមទុនរកស៊ីដូចកាលជាន់មុនទៀតបាន ។
ខ្ញុំចែកចំណែកស្មើជាស្រេច ហើយយក ៣០០០ កហាបណទៅកប់ទុកមែននា កៀនរបងផ្ទះខ្ញុំ ។
លុះដល់បានជញ្ជូនទំនិញផ្ទុកពេញសំពៅហើយ ក៏បើកក្ដោងចេញទៅត្រូវនឹងទិសខ្យល់ស្រួលណាស់ ឥតមានភ័យអន្តរាយអ្វីសោះ ។
បើកក្ដោងតាមផ្លូវទៅកំណត់ ២ ខែក៏បានដល់ទៅស្រុក ១ ទើបចូលចតលក់ទំនិញក្នុងទីនោះ លក់ដាច់អស់ទាំងអស់ចំណែកខ្ញុំបានចំណេញ ១ ជា ១០ ហើយបានទិញទំនិញក្នុងប្រទេសនោះផ្ទុកក្នុងភេត្រាត្រឡប់មកស្រុកវិញ ។
វេលាដែលហៀបនឹងចេញសំពៅកម ខ្ញុំបានប្រទះនឹងស្រីម្នាក់រូបរាងស្រស់ប៉ប្រៃតែសំលៀកបំពាក់ទុព្ពលភាពដាច់ដាច បែបជាមនុស្សកំព្រាតោកយ៉ាកណាស់។
ស្ត្រីនោះដើរចូលមកជិតខ្ញុំ លើកដៃសំពះអង្វរឲ្យខ្ញុំយកមកជាមួយដើម្បីធ្វើប្រពន្ធ ខ្ញុំប្រកែកដោះសាមិនព្រមទទួលជាច្រើនដង ប៉ុន្តែនាងនោះចេះតែសារស័ព្ទគ្រប់ប្រការ ហើយធ្វើកិច្ចកលមារយា ត្រាតែខ្ញុំភ្លេចគិតដល់សេចក្ដីលំបាក ទៅជាចាប់ចិត្តប្រតិពទ្ធមេត្តាទៅវិញ ទើបទទួលយកមកហើយឲ្យស្លៀកដណ្ដប់តាមសំគួរ បានរៀបសែននឹងគ្នាតាមទំនៀមស្រុក ស្រេចហើយក៏ចេញនាវាបើកក្ដោងត្រឡប់មកនគរវិញ ។
តាំងពីចេញសំពៅដរាបតាមផ្លូវមក ខ្ញុំសង្កេតឃើញប្រពន្ធនេះប្រកបដោយនរលក្ខណជាស្រីល្អ ក៏រឹតតែស្រឡាញ់ ១ ថ្ងៃឡើងបន្តិចៗ មិនដឹងថា ស្នេហានេះនាំមកនូវការ ច្រណែនឫស្យាពីបងៗឡើយ។
ថ្ងៃមួយពួកគាត់បានគាត់គិតព្យាបាទខ្ញុំឲ្យអន្តរាយជីវិតកណ្ដាលជលសាដើម្បីដណ្តើមនាងទៅនិងសំពៅទំនិញពេញបរិបូរណ៍នេះដែរ ច្នោះ មានរាត្រី ១ នូវវេលាដែលខ្ញុំកំពុងតែនិន្ទ្រាស្កល់ជាមួយនឹងភរិយានេះ បងខ្ញុំទាំងពីរនាក់គាត់លើកខ្ញុំទំលាក់ចោលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ទៅ ។
ពេលនោះឯង ខ្ញុំទើបនឹងដឹងថាប្រពន្ធខ្ញុំជាស្រីទេពអប្សរដេលមកសាកចិត្តសប្បុរសនិងតាមការពារខ្ញុំ។ មិនបានលិចលង់ទៅឡើយ នាងនោះជួយមិនឱ្យ អន្តរាយជីវិតដោយ ខ្ញុំបីយកខ្ញុំទៅដាក់លើកោះ ១ជាមួយគ្នា។
ពេលនោះហើយនាងស្រីទេពអប្សរនិយាយដំណើរដើមទងថា នាងមិនមែនជាស្រីខ្ជីខ្ជាពាសផ្ដាស់ឡើយ ។
«វេលាដែលខ្ញុំនៅនាមាត់សមុទ្រ ខ្ញុំឃើញអ្នករៀបនឹងចេញសំពៅ ខ្ញុំឃើញអ្នកមានបុណ្យសប្បុរសលើមួក ជាពន្លឺឯងបងពីរនាក់ទៀតលក់ដូរបានចំណេញតិចជាងអ្នកដរាប មានចិត្តខ្មៅឬស្សាអត្មានិយមនិងកត្តិញ្ញូផង! ខ្ញុំព្រោះមានចិត្តស័្មគ្រនឹងអ្នកឥតឧបមា ក៏ក្លែងភេទជាស្រីកំសត់សុំទាន មកនិយាយល្បងចិត្តអ្នក ៗ ក៏ទទួលធ្វើគុណនឹងខ្ញុំ ក្នុងពេលនេះខ្ញុំមានសេចក្ដីសោមនស្សពន់ពេក ដោយបានតបគុណនឹងអ្នកវិញ តែខ្ញុំមានសេចក្ដីទោមនស្សដល់បងអ្នកទាំង ២ នាក់ណាស់ បើខ្ញុំមិនបានប្រហាជីវិតចោលទេខ្ញុំមិនបានសុខចិត្តឡើយ »។
ខ្ញុំបានស្តាប់ដោយផ្ចិតផ្ចង់នូវបណ្តាសេចក្ដីហេតុនិងផលដែលនាងទេពអប្សរនិយាយ ទើបខ្ញុំអង្វរថា៖
« នែប្អូនអើយ សំឡាញ់មាសបង បងសូមអង្វរនាងឲ្យអត់ទោសដល់បងប្រុសទាំង ២ នាក់ចុះ បើទុកណាជាបងខឹងយ៉ាងណាក្ដីក៏មិនអាចនឹងតាំងចិត្តអាឃាដដល់ទៅធ្វើឲ្យអន្តរាយជីវិតពួកគេ បានឡើយ »
ឮខ្ញុំហើយ នាងបានរំឮកនូវបណ្តារឿង អំពីការសង្គ្រោះដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់បងទាំង ២ តាំងពីនៅឯភូមិស្រុក។ នាងថា មិនត្រូវធ្វើគុណដដែលជាដដែលទៀតទេ។
និយាយសព្វគ្រប់ទៅនាងនោះរឹតក្រោធនឹងបងៗខ្ញុំទៅ ហើយតបមកខ្ញុំថានាងត្រូវតែហោះទៅតាមមនុស្សមើលគុណក្នុងវេលានេះ ដើម្បីនឹងផ្តន្ទាសងសឹក។
នាងក៏ចាប់សំពៅបងៗខ្ញុំដែលកំពុងសប្បាយនិងនារីទាសករនានា ពន្លិចឲ្យលិចលង់អន្តរធានក្នុងមហាសមុទ្រ។
ឯខ្ញុំនៅតែស្រេកអង្វរថា ៖
« ចូរប្អូនកុំធ្វើដូច្នោះ បងសូមអង្វរតាងព្រះនាមព្រះឱឡោះ សូមឲ្យប្អូនរំសាយសេចក្ដីក្រោធទៅវិឮញ ត្រូវប្អូនគិតថាមនុស្សទាំងពីរនាក់នេះជាបងប្អូនរួមបិតាមាតាជាមួយនឹងប្តីទោះ គាត់ធ្វើអំពើអាក្រក់មកនឹងយើងត្រូវតែយើងធ្វើល្អតបទៅវិញទើបគួរជាយើងខ្លួនឯង!»
លុះផុតសំដីទៅស្រាប់តែនាងនោះពរខ្ញុំហោះពីកោះមកដល់ផ្ទះខ្ញុំមួយរំពេច ហើយនាងក៏ភៀសខ្លួនបាត់ទៅខ្ញុំបានបើកទ្វារចូលទៅក្នុងផ្ទះទៅគាស់ដីរកប្រាក់ដែលខ្ញុំកប់ទុកពីមុនឃើញគង់នៅដដែលទាំងអស់ រួចពីនោះខ្ញុំទៅបើកទ្វារហាងខ្ញុំទៀត បានជួបនឹងពាណិជជាច្រើនមកសាកសួរអំពីដំណើរទៅជួញ នោះអ៊ឹកអធឹក។
លុះដល់យប់ដដែលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញគេងនឹកដល់នាងជាខ្លាំង ស្រាប់តែឃើញឆ្កែខ្មៅ ២ ដើរដម្រង់មករក និងបកកន្ទុយចូលមកកិរិយាកោតខ្លាចខ្ញុំជាខ្លាំង។
ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ពន់ពេកណាស់ ព្រោះខ្ញុំមិនដែលឃើញឆ្កែនោះដល់ម្ដងសោះ។
ក្នុងគ្រានោះនាងទេពអប្សរបង្ហាញខ្លួនឡើងប្រាប់មកខ្ញុំថា៖
« នែស្វាមី ចូរអ្នកកុំសង្ស័យអំពីឆ្កែទាំង នេះ! ពួកគេគឺបងប្រុសអ្នកទាំងពីរនោះឯង!»
ខ្ញុំក៏ដកដង្ហើមធំហើយសួរទីវិញថា ហេតុដូចម្ដេចក៏បានជាក្លាយទៅជាឆ្កែដូច្នេះនាងឆ្លើយថា៖
« បានជាដូច្នេះព្រោះខ្ញុំបានធ្វើ ដាក់ទណ្ឌកម្មឲ្យនៅជាឆ្កែដូច្នេះកំណត់ ១០ ឆ្នាំ»
ឥឡូវគ្រប់ ១០ ឆ្នាំហើយខ្ញុំទៅតាមរកនាងនោះនឹងអាលបានរំដោះកម្មសម្រាប់ពួកគេវិញ។ លុះមកដល់កន្លែងនេះក៏បានប្រទះនិងឈ្មួញកម្សត់ ដែលត្រូវមានទុក្ខលោកព្រោះអ្នកជាទេពារក្សចង់សម្លាប់គេ។
ដោយឃើញ តាចាស់ដឹកប្រើសញីអង្គុយចាំដែរ បានជាខ្ញុំឈប់អង្គុយផងជាគ្នា។
នេះហើយជារឿងរបស់ខ្ញុំ តើលោកយល់ឃើញថា ប្លែកជាងរឿងឯទៀតដែរឬទេ? បើមែនសូមអ្នកគោរពពាក្យពេចន៍ ព្រមឱ្យជីវិតជននេះ៥០ភាគរយទៀតមកខ្ញុំវិញ។
វេលានោះមានអារក្ខព្រៃឆ្លើយឡើងថា៖
«ប្លែកមែន!យើងគោរពសច្ចា នឹងព្រមលើកទោស ពាក់កណ្តាលទៀតនៃឈ្មួញនេះទៅអ្នកចុះ»។
ត្រង់នេះនាងឆ្ឆេរ៉ាហ្សាតទូលស្តេចស៊ុលតង់ទៀតថា បពិត្រព្រះករុណាជាម្ចាស់ ឯរឿងដែលខ្ញុំម្ចាស់បាននាំមកនិទានទាំង២ នេះ ទោះណាជាពិរោះដូចម្ដេចក្ដី ក៏នឹងប្រៀបមិនដល់រឿងអ្នកនេសាទម្នាក់ទៀតឡើយ ។
ស្តាយត្រង់ ទេពារក្សមិនបានស្តាប់!
ឮហើយ នាងឌីណាហ្សាតជាប្អូនក៏បានចិត្តវិភាគភ្លែត។
«តែបងត្រូវនិទានថ្វាយព្រះស៊ុលតង់យើង»
ឃើញបងឈប់ស្ងៀម នាងក៏និយាយអង្វរថា ៖
«អ្នកបងអើយពេលនេះមេឃក៏ចង់នៅស្តាប់ព្រោះឥឡូវនេះមិនទាន់ភ្លឺនៅឡើយ សូមបងអាណិតនិយាយតំណាល រឿងអ្នកនេសាទឲ្យខ្ញុំស្ដាប់បន្តិច!»
«ទាល់តែព្រះករុណាក៏សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ដែរទើបបាន នេះជា វេលាទ្រង់ផ្ទំសោយសុខ!»
ស្តេចឮហើយ ឆ្លើយប្រកែកឡើងថា ៖
«ទេ! ស្តាប់រឿងនាងនិទានជាការសោយសុខហើយ!»
បានឮដូចនោះ នាងឆ្ឆេរ៉ាហ្សាតចាប់ផ្ដើមឡើងថា…..
ចុចអានរឿង តានេសាទ ក្នុង១០០១យប់
