ពេលនោះមន្តី្របានទូលស្តេចក្រិកបន្តថា កាលពីព្រេងនាយមានរាជា១ អង្គសោយរាជ្យមហាសម្បត្តិជាមួយអគ្គមហេសិ ដែលមានរាជបុត្រា ១ ដែលសព្វព្រះហឫទ័យខាងប្រពាតព្រៃ បរបាញ់សត្វ ។
រាល់លើកតែងបានមហាមាត្យម្នាកឲ្យទៅតាមមើលការខុសត្រូវសុវត្ថិភាពមិនដែលខកខានឡើយ។
សម័យមួយថ្ងៃនោះ រាជកុមារបានប្រទះនឹងសត្វប្រើស មួយក៏កើតចិត្តមាប្រដេ្ទៅលឿនស្លៅ។
ដោយស្មានថា មហាមាត្យដដែលបានតាមប្រកិតដឹងអីដល់ទីស្ងាត់រហោមួយ ទើបឈប់ងាកក្រោយព្រោះសង្ស័យមិនឮស្នូរជើងសេះ ពិតជារកមើលមហាមាត្យជាសេនាការពារមិនឃើញទៀតឡើយ។
ដោយកើតចិត្តភ័យបារម្ភ ទ្រង់ ក៏ចង់ត្រឡប់មកក្រោយវិញ ប៉ុន្តែវង្វេងតែម្តង។ ព្រោះរកផ្លូវមិនឃើញរាជកុមារក៏រលះរលាំង ចេះតែបរអាជានេយ្យពាសពេញព្រឹក្សាមិនស្គាល់គោលដៅ ទៅទិសតំបន់ណាឡើយ។
បោលបានបន្តិច លេចស្ត្រីវ័យក្មេងស្រស់ប្រផូ រូបរាងល្អប្រពៃគួរគប្បីចាប់ចិត្តស្នេហាឈរតែឯងឯកា ទឹកនេត្រានិងសំណោកយំខ្សឹកខ្សួលនៅក្បែរផ្លូវលំ។
ព្រះរាជកុមារក៏ទាញបង្ហៀរសេះឈប់ ដណ្ដឹងទៅស្រ្តីនោះថា៖
«អ្នកជាកូនចៅអ្នកណា ហេតុអ្វីក៏មកនៅឯកាក្នុងកណ្ដាលអរញ្ញ?»
រួចសួរនាងនោះបន្តថា៖
«តើចង់ឲ្យយើងជួយសង្រ្គោះដែរឬទេ»
ឯស្ត្រីក្រមុំជំទង់ឆ្លើយតបវិញស្រទន់ថា៖
«ម្នាល់ម្ចាស់បងអើយ! ខ្លួនខ្ញុំនេះហើយ ជារាជបុត្រីស្ដេច ១ អង្គក្នុងឥណ្ឌាប្រទេស! ហេតុដែលខ្ញុំមកនៅតែម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃនេះ ព្រោះមានកាល ១ ថ្ងៃ ខ្ញុំជិះសេះលេង ខ្ញុំងងុយងោគលើខ្នងសេះហើយក៏ធ្លាក់ចុះ ឯសេះនោះរួចបាត់ទៅ មិនដឹងជារត់ទៅទិសណា ទ្រង់!»
ព្រះរាជកុមារមានសេចក្ដីអាណិតនាងនោះឥតឧបមា ទើបប្រាប់ទៅនាងថាឲ្យឡើងជិះសេះជាមួយទៅហើយដាក់ឲ្យអង្គុយពីខាងមុខ នាងក៏ព្រមទទួល ។
លុះបរសេះទៅដល់ក្បែរខ្ទម ១ នាងអង្វរសុំចុះទៅ ព្រោះមានកិច្ចបន្តិច។ ព្រះរាជកុមារព្រមបញ្ឈប់សេះឲ្យនាងនោះចុះ ហើយទ្រង់ក៏ចុះទៅតាមក្រោយដែរដើម្បីការពារនាងព្រោះខ្លាចនាងជាប់បន្ទោរបង់ឬធ្វើកិច្ចការអាថ៌កំបាំងនៃស្ត្រី។
ពេលកំពុង ដឹកទាំងសេះដើរចូលទៅប្របខ្ទមនោះផង ព្រះរាជកុមារ ឮនារីខ្ចាត់ព្រាត់នោះនិយាយលាន់ក្នុងខ្ទមមកថា៖
« នែកូនចៅអើយ ចូរឯងទាំងអស់គ្នាសប្បាយចិត្តចុះត្បិតអញនាំបានមកនូវមនុស្សម្នាក់ធាត់ហើយយ៉ាងស្អាតមកឲ្យជាចំណី ហើយ!»
ខនៈទ្រង់ក់តពិផាល់ក៏ឮមានសំឡេងជាច្រើនឆ្លើយឡើងតបថា៖
« ឱ អ្នកម្ដាយ មនុស្សនោះនៅឯណាយើងទាំងអស់គ្នាឃ្លានសឹងដាច់ពោះណាស់ទៅហើយ! នឹងស៊ីឥឡូវឲ្យបានចមអែតគ្រានេះតែម្ដង !»
ព្រះរាជកុមារបានឮដូច្នេះហើយ ក៏គិតឃើញថា សេចក្ដីអន្តរាយនឹងមកដល់អាយុសង្ខាព្រះអង្គមិនខាន ព្រោះតែពេលនេះទើបទ្រង់ជ្រាបនឹកឃើញដល់តំណាលលើកឡើងជាច្រើនកន្លងមកថា មានអម្បូរ យក្ខិណីប្រពន្ធយក្ខព្រៃក្នុងវាលនេះតែងដើរប្រើ កលមារយា កាឡាបាន១០០ យ៉ាង ដើម្បីនឹងបំផ្លាញអ្នកដំណើរផងណា មានតែេងទន់ខ្សោយច្រលំរសាតទៅបៀតដល់ទីថានពួកគេ។
ដោយ ព្រះរាជកុមារភិតភ័យមហិមា ក៏ប្រវារឡើងពាជីជាប្រញាប់បម្រុងដាក់មេផាយ។
លុះចេញមកដល់ឃើញទ្រង់នៅលើសេះ យក្ខក្លែងមុខ ក៏មានវាចាសួរធ្វើពើថា៖
«អ្នកឯងខ្លាច អ្វី?!»
ព្រះរាជកុមារមិនព្រមបន្លឺនូវវាចាអ្វីនឹងនាងយក្ខិណីឡើយក៏ចូល ផាយសេះរត់ចេញជាប្រញាប់តាំងស្មារតី បន់ព្រះ រហូតសំណាងល្អរហូត រកបានផ្លូវរាជ នគរវិញ។
មកដល់កាលណាក៏ ចូលទូលព្រះវររាជបិតា ថ្លែងពីឧប្បតិ្តហេតុដែលបណ្ដាលមកពីសេចក្ដីធ្វេសនៃមហាមាត្យ ។
គ្រានោះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះពិរោធនឹងមហាមាត្យ ក៏ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយកទៅប្រហារជីវិតបង់ទៅ ។
និយាយដល់មកត្រង់កន្លែងនេះ អគ្គមហាសេនាស្ដេចក្រិកទូលទៅស្ដេចថា បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ ឥឡូវនេះទូលព្រះបង្គំត្រឡប់មកប្រារព្ធទូលអំពីរឿងពេទ្យឌូប័នវិញ ឯពេទ្យនេះ ប្រើព្រះអង្គមិនទ្រង់ប្រយ័ត្នបន្តទុកព្រះហឫទ័យលើទៀត ពេទ្យនេះអាច ជាខ្សែរនុកបច្ចាមិត្រដែលចាត់ឲ្យក្លែងខ្លួនបន្លំមក ដើម្បីនឹងធ្វើសេចក្ដីអន្តរាយដល់ជីវិតព្រះអង្គ។ ទោះជាគេនោះបានខំកែព្រះរោគ ឲ្យសះ តែថានឹងទុកចិត្តលើថ្នាំនោះឯណាបាន? គ្រាន់តែធ្វើឲ្យសះតែខាងក្រៅ ១ វេលាសិនក៏ថាបាន?
ហើយម្យ៉ាងវិញទៀតអ្នកឯណានឹងអាចដឹងច្បាស់ថា ថ្នាំនោះមិនបណ្ដាលឡើងជាពិសពុលទៅថ្ងៃក្រោយ ។
ឯស្ដេចក្រិកដែលមានប្រាជ្ញាតិច មិនបានយល់នូវសេចក្ដីឫស្យានៃអគ្គមហាសេនា ក៏មានព្រះហឫទ័យទោទន់តាមការបន្លាចបំភ្លៃហើយដង្ហើមធំស្រដីថា ៖
«ឱ អគ្គមហាសេនា ឯងថាទាំងប៉ុន្មាននេះពេញជាត្រូវណាស់! ប្រយ័ត្នមុនល្អជាង!»
ឯមហាមាត្យទុច្ចរិត លុះឃើញស្ដេចកាន់ភាំងតាមដូច្នេះហើយ ក៏ទូលតទៅទៀតថា ៖
«បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ឯកិច្ចយ៉ាងសំខាន់ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គសម្រានជាសុខតទៅ កុំឲ្យមានបារម្ភអ្វី មានតែចាត់ឲ្យ កាត់ក្បាលវាចេញ ១ រំពេច !»
ស្តេចងប់ជឿព្រោះការភ័យខ្លាចរឿងយក្ខ ប៉ុនប៉ងយកសង្ខាររាជកុមារ ក៏ងក់ក្បាលអនុញ្ញាត្តិឱ្យសម្លាប់បង់។
ឯពេទ្យឌូប័ន លុះឮដំណឹងកោះហៅចូលវាំង មិនបានដឹងជាស្ដេចមានធុរៈអ្វី ក៏រលះរលាំងស្ទុះរត់ទៅ ថ្វាយបង្គំ ទើបជាឱកាសស្ដេចមានព្រះរាជឱង្ការថា៖
« ម្នាលពេទ្យឌូប័ន ឯងដឹងឬទេ ដែលអញឲ្យហៅមកនេះមានធុរៈណាមួយ!»
ពេទ្យទូលតបថា សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស ទូលព្រះបង្គំគ្មានដឹងការអ្វីទេ រង់ចាំតែព្រះករុណាថ្លៃវិសេសមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ ស្ដេចឆ្លើយថា អញហៅឯងមកដើម្បីនឹងចៀសឲ្យផុតពីគំនិតទុរយសរបស់ឯង គឺយកឯងទៅប្រហារជីវិតចោល។
យើងមិនអាចនឹងគណនាពីសេចក្ដីឆ្ងល់និងតក់ស្លុតរបស់ពេទ្យនេះថាមានទំហំដូចម្ដេចឡើយ នូវវេលាដែលបានឮព្រះរាជម្រិះថា នឹងប្រហារជីវិតខ្លួននោះ។
ពេទ្យឌូប័នក៏ក្រាបទូលទៅវិញថា ៖
«បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ ទូលព្រះបង្គំបានប្រព្រឹត្តខុសអ្វីនឹងព្រះអង្គ បានជាទ្រងព្រះពិរោធដល់ទៅបំបាត់ជីវិតទូល ព្រះបង្គំជាខ្ញុំដូច្នេះ?»
ស្ដេចប្រាប់ថា អញបានដឹងប្រាកដថា ឯងនេះជាបំរើរបស់ខ្មាំង ឯងមកក្នុងនគរនេះក៏ព្រោះតែប្រាថ្នាមកសំឡាប់អញ យើងប្រហារឯងឲ្យហើយ ល្អជាង!
មានព្រះបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ ក៏ត្រាស់បង្គាប់ទៅពេជឃាដថា ចូរឯងយកខ្លួននាយនេះទៅពិឃាតបង់កុំខាន ។
លុះបានដឹងច្បាស់ថា សេចក្ដីរាប់អាននឹងគុណបំណាច់ទាំងប៉ុន្មានដែលស្ដេចបានធ្វើដល់ខ្លួនត្រូវបានបង់បាត់ព្រោះកំឡៅដែលជឿតាមពាក្យពោលបង្កាច់ ឥច្ឆាឈ្នានិះនៃមន្ត្រីអាក្រក់ ពេទ្យឌូប័ននឹកស្ដាយអនេកកាលដែលបានខំមើលរោគស្ដេចឲ្យជា ។ ទោះបីជាយ៉ាងណានៅតែខំទូលអង្វរសុំការលើកលែងថា៖
បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ ចុះបើព្រះអង្គសន្ដោសដល់ទូលព្រះបង្គំ ព្រះជាម្ចាស់នឹងចំរើនព្រះជន្មព្រះអង្គឲ្យវែងតទៅដែរ សូមព្រះអង្គកុំប្រហារជីវិតទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ ក្រែងព្រះជាម្ចាស់លោកផ្តន្ទាព្រះអង្គវិញ ។
តានេសាទនិយាយមកដល់ត្រង់នេះក៏ឈប់ ហើយបែរទៅនិយាយនឹងអារក្ខថា ម្នាលអារក្ខ ឯងឃើញឬទេ រឿងពេទ្យឌូប័ននឹងស្ដេចក្រិកនោះដូចជារឿងឯងនឹងអញអម្បាញមិញនេះហើយ ។
តានេសាទនិយាយតទៅទៀតថា ឯស្ដេចក្រិកដែលពេទ្យឌូប័ននិយាយអង្វរ យកព្រះនាមព្រះមកជាប្រធាន ក៏មិនបានព្រមតាមសេចក្ដីអង្វរនោះឡើយ ហើយឆ្លើយទៅវិញដោយពាក្យអសុរស់៖
ត្រូវតែ ប្រហារជីវិតឯងដោយដាច់ខាត ព្រោះ
ពេទ្យក៏ជោរជល់នេត្រសស្រាក់ក្នុងគ្រានោះ ហើយពោលថ្ងួចថ្ងូរគួរសង្វេគអនិច្ចាឡើងថា នេះជាសំណងអាក្រក់ ចំពោះគុណនៃការព្យាបាលដ៏ប្រសើរដែលខ្លួនបានធ្វើថ្វាយស្ដេច ។
ឯពេជឃាដក៏យកសំពត់ចងរុំបិទភ្នែក ហើយចងដៃភ្ជាប់គ្នាព័ទ្ធទៅក្រោយ ចាប់ហូតដាវចេញពីស្រោមត្រៀមថានឹងពិឃាដតាមព្រះរាជបំណងទៅហោង ។
ទោះយ៉ាងណា សព្វមុខមន្ត្រីដែលជួបជុំក្នុងទីនោះ មានចិត្តអាណិតអាសូខ្លោចផ្សាដល់ពេទ្យឌូប័នជាទីបំផុត ទើបសុំអង្វរស្ដេចឲ្យលើកទោសចេញ ហើយបញ្ជាក់ថាពេទ្យនេះជាមនុស្សស្លូតត្រង់មិនមែនជាមនុស្សមានទោសក្បត់អ្វីទេ។
ឯពេទ្យឌូប័នវិញ ដោយទាល់តម្រិះឃើញស្តេចមិនថមថយការចង់យកជីវិតខ្លួន ខណៈកំពុងអង្គុយលុតជង្គង់ ភ្នែករំជិតបម្រុងនឹងទទួលសេចក្តីស្លាប់ ក៏ឆ្លៀតនឹកឃើញគំនិតមួយ។
ទីបំផុតពេទ្យបានទូលអង្វរម្ដងទៀតថា៖
« បពិត្រព្រះករុណាជាអម្ចាស់ បើព្រះអង្គពុំទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យទូលព្រះបង្គំនៅរស់ ដាច់ខាតដូច្នេះហើយ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំសូមអង្វរឲ្យបាននៅរស់តែ ១ ពេលសិនទៅរើសទីកន្លែងឲ្យគេធ្វើ ផ្នូរនឹងបានជាទៅលាផ្ដែផ្ដាំដល់គ្រួសារឯផ្ទះបរិច្ចាគទ្រព្យធ្វើជាទាន រួចប្រគល់សៀវភៅក្បួនខ្នាតទាំងប៉ុន្មាន ដល់មនុស្សណាដែលអាចនឹងរៀនសូត្រតទៅទៀតបានក្នុងចំណោម បណ្ដាសៀវភៅអស់ទាំងនោះ មានសៀវភៅ ១ ពិសេសដែលទូលព្រះបង្គំជានឹងថ្វាយព្រះអង្គព្រោះជាក្បួនដ៏វិសេស គួរថ្វាយទុកជាព្រះរាជទ្រព្យតទៅ ។
ស្ដេចត្រាសសួរថា សៀវភៅនោះមានសំដែងពីរឿងអ្វី ក៏បានជាឯងអួតថាចំណានពេកណាស់ ?
ពេទ្យទូលតបថា ឯសៀវភៅនេះមានកត់ត្រាក្បួនតម្រាជាច្រើនយ៉ាងល្អប្លែក ៗ ដែលត្រកាលជាងគេនោះ គឺថាកាលណាគេកាត់ក្បាលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំទៅហើយ បើព្រះអង្គបើកសៀវភៅនេះ ទៅដល់ត្រឹមសន្លឹកទី ៦ ហើយទ្រង់ទស្សនាការនូវបន្ទាត់ទី ៣ នៃទំព័រខាងឆ្វេងព្រះហស្ថ ក្បាលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំអាចនឹងឆ្លើយទូលបានគ្រប់ពាក្យដែលព្រះអង្គទ្រង់សួរ មហាក្សត្រដោយអំណាចចង់ឃើញរឿងរ៉ាវយ៉ាងប្លែកនោះ ក៏អនុញ្ញាតទុកឲ្យពេទ្យនៅរស់ក្នុងថ្ងៃនោះឯង ចាំសម្លាប់ដល់ថ្ងៃស្អែកវិញ ហើយបើកឲ្យពេទ្យវិលទៅលំនៅអាត្មា មានក្រុមតម្រួតបណ្ដើរក្នុងចំណងដិតជាប់ទៅផង ។
លុះបានទៅដល់ផ្ទះ តាមការស្នើ ពេទ្យឌូប័នក៏ចាត់ចែងការងារគ្រប់ជំពូកយ៉ាងរហ័សរហួនដូចដែលបានគិតទុកមកតាមផ្លូវ។
ដំណឹងនៃក្បាលចេះនិយាយនេះ ក៏ផ្សាយទូទៅក្នុងព្រះនគរ។
សព្វមុខមន្ត្រីទាំងប៉ុន្មានបានសស្រាំទៅជួបជុំនៅទីចុងព្រះរោងក្នុងវេលាព្រឹកដែលនឹងប្រហារនោះ ដើម្បីជាកសិណនៃហេតុដ៏ប្លែកមិនដែលឃើញនោះឯង ។
ក្រោយនោះ ពេលពេទ្យឌូប័នត្រូវបានបណ្តើរចូលមកដរាបដល់ពីមុខរាជបល្លង្ក គាត់មានកាន់ទាំងសៀវភៅធំ ១ នៅដៃផង។
ពេទ្យនេះបង្គាប់ឲ្យយកអាងទឹក ១ មកដំកល់ក្នុងទីនោះ ហើយយកស្រោមសៀវភៅទៅលាត្រដាងគ្របមាត់អាង ទើបថ្វាយសៀវភៅទៅស្ដេច ដោយវាចាថា៖
បពិត្រក្សត្រថ្លៃប្រសើរអើយ សូមព្រះអង្គទទួលយកសៀវភៅនេះ កាលណាគេកាត់ក្បាលទូលព្រះបង្គំហើយ សូមព្រះអង្គត្រាស់បង្គាប់ឲ្យគេលើកក្បាលដាក់មកលើស្រោមសៀវភៅនូវមាត់អាងនេះ លុះលើកក្បាលដាក់មកស្រេចហើយ ឈាមក៏ឈប់ហូរដែរ រួចហើយសូមឲ្យព្រះអង្គបើកសៀវភៅនេះ ដណ្ដឹងទៅក្បាលទូលព្រះបង្គំ ក៏ក្បាលនោះអាចនឹងឆ្លើយថ្វាយគ្រប់ប្រការបាន តាមសេចក្ដីដែលព្រះអង្គទ្រង់សួរ ។
ពិធីប្រហារបានកើតឡើងមិនតំអក់ ព្រោះពាក្យសស្តេចជាពាក្យទិព្វមិនងាយកែប្រែទេ។ ម្ល៉ោះហើយក្បាលដែលបានត្រូវកាត់ដាច់ក៏ធ្លាក់ចុះទៅក្នុងអាងនោះ។
លុះអាមាត្របានលើកឡើងដំកល់លើស្រោមសៀវភៅ ឈាមក៏បាត់ហូរភ្លាម ហើយបើកភ្នែកឡើងជាទីអស្ចារ្យប្រាកដនឹងភ្នែកស្រស់នៃស្ដេចនឹងមន្ត្រីទាំងអស់។
ស្ដេចក៏ចាប់សៀវភៅមកបើកតាមពាក្យបណ្តា។ លុះបើកទៅឃើញឯសន្លឹកដើមជាប់ជិតទៅនឹងសន្លឹកបន្ទាប់ដើម្បីនឹងបើកឲ្យបានស្រួលនោះទ្រង់យកកម្រាមព្រះហស្ថទៅផ្ដិតនឹងអណ្ដាត ហើយចេះតែធ្វើដូច្នេះដរាបដល់សន្លឹកទី ៦ ប៉ុន្តែមិនឃើញមានសរសេរអក្សរអ្វីក្នុងនោះសោះ ទើបមានព្រះតម្រិះសួរទៅក្បាលនោះថា នែ ពេទ្យ ហេតុអ្វីក៏មិនឃើញមានអក្សរ ១ តួសោះ ក្បាលនោះឆ្លើយទៅវិញថា សូមឲ្យព្រះអង្កបើក ២-៣ សន្លឹកទៀតទើបដល់ ស្ដេចក៏ចេះតែបើកត ៗ ទៅ យកម្រាមព្រះហស្ថផ្ដិតទឹកមាត់ជាដរាប លុះដល់ថ្នាំពុលដែលជាប់នៅគ្រប់សន្លឹកសៀវភៅជ្រួតជ្រាបសព្វទៅ ក៏បណ្ដាលជាញាប់ញ័រសព្វសារពាង្គកាយ ហើយវិលក្រឡាប់ចក្រធ្លាក់ពីលើបល្លង្កចុះទៅខាងក្រោមក្នុងវេលានោះ ។
ឯក្បាលពេទ្យឌូប័ន បានឃើញថ្នាំពុលជ្រួតជ្រាបដូច្នោះ ហើយឃើញថាខ្លួនឯងក៏មានលទ្ធភាពនឹងរស់នៅបានតែបន្តិចទៀត ក៏ស្រែកពោលឡើងថា៖
« ស្ដេចពាលកំណាច ស្ដេចទ្រុស្ដសីល នេះហើយផលដែលរំលោភដោយអំណាចឥតពិចារណាធ្វើបាបដល់មនុស្សឥតខុស បើមិនឆាប់ក៏យូរគង់តែព្រះជាម្ចាស់លោកធ្វើទណ្ឌកម្ម ផ្ចាលដល់សេចក្ដីអយុត្តិធម៌ នឹងសេចក្ដីកាចសាហាវឃោឃៅឥតបទវិញ» លុះក្បាលនិយាយផុតពាក្យប៉ុណ្ណេះ ទៅស្ដេចក៏ផុតដង្ហើមត្រឹមនោះឯក្បាលក៏ផុតជីវិតឰដ៏គ្រានោះដែរ ។
កន្លែងត្រង់នេះ នាងឆ្ឆេរ៉ាហ្សាតបានទូលទៅស៊ុលតង់ថា៖
ឱ ព្រះអង្គអើយ គ្រាដែលតានេសាទបាននិយាយរឿងស្ដេចក្រិកនឹងពេទ្យឌូប័នចប់ហើយ បែរទៅនិយាយនឹងអារក្ខដែលនៅក្នុងខ្លងទៀតថា ។
នែអារក្ខ ចូរឯងស្ដាប់ប្រសិនបើស្ដេចក្រិកបានទុកជីវិតឲ្យពេទ្យឌូប័ន នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏នឹងទុកជីវិតឲ្យវិញមិនខាន ប៉ុន្តែព្រោះស្ដេចបានធ្វើរមិលមុន មិនព្រមទុកជីវិតឲ្យអ្នកសង្គ្រោះសង្ខារខ្លួន ទើបព្រះជាម្ចាស់លោកធ្វើទណ្ឌកម្មដល់ស្ដេចនោះវិញទាន់ហន់ វិញដូចបានឃើញស្រាប់។ ឯចំណែកខាងព្រះស្ដែងក៏មានប្រការដូច្នោះដែរ ចូរឯងដឹងថា បើកាលដែលអញសុំអង្វរឯង ហើយឯងព្រមស្ដាប់ពាក្យអញ ប្រហែលជាអញសន្ដោសឯងវិញ ក្នុងគ្រានេះដែរ ប៉ុន្តែក្នុងវេលានោះអញសុំអង្វរឯងដោយមធុរវាចាគ្រប់បែបយ៉ាង ឲ្យឯងទុកជីវិតឲ្យ ឯងមិនព្រមស្ដាប់សោះ នៅរឹងតែចង់ប្រហារជីវិតអញបង់ ហើយពេលនេះត្រូវអញតាំងចិត្តជាមនុស្សឥតមេត្តាវិញដូចគ្នា អញត្រូវទុកឯងឲ្យនៅក្នុងខ្លងនេះ ហើយបោះចោលទៅក្នុងទឹកវិញឲ្យឯងនៅអស់កប្បអស់កល្បក្នុងលំនៅចង្អៀតតូចនេះ កុំឲ្យធ្វើអ្វីកើតឡើយ នេះហើយជាសេចក្ដីសងសឹកដែលអញគួរណាស់តែធ្វើ។
គ្រានោះអារក្ខក៏ស្រែកយំទ្រហោខ្ទរខ្ទារហើយនិយាយអង្វរវិញថា៖
ឱតាអើយតា! គ្រានេះយើងសូមអង្វរឯងម្ដងទៀត! កុំឲ្យធ្វើអំពើសាហាវយង់ឃ្នងដូច្នេះ យើងសន្យាជាឧឡាឬកថា បើយើងបានចេញលើកនេះវិញ នឹងនាំឯងទៅរកវិធី ប្រែជាជាអ្នកមានធំម្នាក់ ។
ព្រោះតែមានសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់ឲ្យរួចពីក្រលំបាកនោះ តាចាស់ក៏បង្អង់គិតរហូតត្រូវអារក្សនេះធ្វើឱ្យទោទន់ចិត្ត។
គាត់តបថា៖
«អញនឹងព្រមតាមពាក្យឯងបាន ប៉ុន្តែត្រូវឯងធ្វើដូចម្ដេចឲ្យអញបានជឿសំដីផង! តោងឯងស្បថសច្ចាយកនាមព្រះជាម្ចាស់មកជាទីតាំង នៃសំដីឯង ទើបអញព្រមបើកគ្របខ្លង អញឥតបារម្ភថាឯងនឹងអាចប្រព្រឹត្តកន្លងលើប្រណិធានរបស់ឯងឡើយ!»
អារក្ខព្រមសច្ចាស្បថស្បែសព្វយ៉ាង ក្នុងគ្រានោះរហូតតាចាស់អស់ចិត្តក្នុងការព្រមបើកគ្របខ្លងឡើង ។
ស្របក់ក្រោយ ផ្សែងថ្កុលមក រូបអារក្ខធំដំបងដូចជាពីពេលមុន បានចេញមករួចខ្លួនមែនថែមយកជើងឈូសខ្លងស្ពាន់ទំលាក់ទៅក្នុងទឹកសមុទ្រទៅ។
តាចាស់ឃើញដូច្នេះក៏ភិតភ័យតក្កមាស្រលាំងកាំង ស្រែកប្រាប់ទៅអារក្ខថា៖
នែអារក្ខ ឯងគិតដូចម្ដេច ឯងភ្លេចសម្បថសច្ចាអម្បាញ់មិញហើយឬ? អញត្រូវរំលឹកឯងម្ដងទៀតអំពីរឿង ពេទ្យឌូប័ននិងស្ដេចក្រិក!
អារក្ខបញ្ចេញសំណើចលាន់ខ្ទរ រួច ឆ្លើយតបវិញថា៖
« យើងនៅចាំសំដីនៅឡើយ ត្រូវតាឯងយកសំណាញ់ដើរតាមមកកុំបង្អង់ខាន!»
ថាដូច្នេះក៏ចេញដើរទៅទុកឱ្យ តាចាស់ស្ពាយសំណាញ់រត់ពីក្រោយទៅត្រុកៗ ដោយជឿក្នុងចិត្តឥតមានភិតភ័យសោះ។
អារក្សបានដើរនាំមុខ តាទៅកាន់តំបន់ក្រុងឆ្ងាយមួយដោយឡើងតាមភ្នំ ដល់កំពូលទៅបចុះទីជម្រាលប្រឈមនឹង ត្រពាំងធំ ១ នៅជាចន្លោះកំបាំងកណ្តាលជួរភ្នំ ៤ជល់គ្នា ។
លុះទៅដល់មាត់ត្រពាំងចម្លែកតាហត់ណាស់ តែគាត់ងឿងឆ្ងល់ថាតើអារក្ខស្គាល់ទីនេះតាមវិធីណាហើយវាជាអ្វីទៅ?
ភ្លាមនោះ អារក្សប្រាប់ទៅតាចាស់ថា៖
« ចូរឯងបង់ភ្លាមទៅហើយចាប់ត្រីក្នុងនោះមក!»
តាចាស់ខកចិត្តណាស់ព្រោះមិនចង់បានត្រីឡើយ ត្រីហិចហែលឃើញដេរដាសក្នុងទឹកត្រពាំងនោះ ព្រោះមិនដែលមានគេរកឃើញតំបន់នេះខ្វះអ្វីត្រី?
ប៉ុន្តែមកមានសេចក្តីឆ្ងល់ជាទីបំផុត ត្បិតត្រីនោះមាន ៤ ពណ៌ផ្សេងពីគ្នា គឺពណ៌សរ, ក្រហម, ខៀវនឹងលឿង, ។
តាចាស់ក៏ស្រែកឡើង៖
«ចម្លែកពេកហើយ!»
ពេលគាត់ទ្រាំមិនបានចាប់សំណាញ់គ្រវែងទៅ ហើយទាញមកវិញ បានត្រី ៤ គ្រប់ពណ៌ទាំងអស់។
ដោយគាត់មិនដែលឃើញអម្បូរត្រីឆ្អាតចម្លែកដូច្នេះសោះ គាត់ក៏អង្គុយសំឡឹងមើល ទាំង ក្នុងចិត្តគិតថា មុខជានឹងលក់បាន ប្រាក់ច្រើនមិនខាន។
គិតដូច្នេះហើយមានអំណរឥតឧបមាស្ងាត់ៗម្នាក់ឯង។
វេលានោះអារក្ខប្រាប់ទៅថា ៖
” ចូរតាយកត្រីនេះទៅថ្វាយស្តេចៗ នឹងព្រះរាជទានប្រាក់ឯងជាច្រើនមិនខាន តែត្រូវចាំ បើជានឹងមកបង់យកក្នុងទីនេះទៀត អាចមកបានរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែហាមថាមិនឱ្យ បង់១ថ្ងៃលើស១ សំណាញ់ទេ !លើសពីនេះទៅទៀតមិនបាន បើតាមិនគោរពតាមពាក្យនេះយើង នឹងកើតថ្លោះការមិនខាន ប្រុងប្រយ័ត្នឲ្យមែនទែនព្រោះជាបណ្តាសារ!»
