អ្នកបួសទីមួយ បានចាប់និទានដំណើរជីវិតខ្លួនឡើងថា ៖
ពីមុនខ្ញុំជាបុត្រារបស់ស្តេចមួយអង្គនៅនគរឆ្ងាយឈ្មោះ ហារ៉ាហ្វ ។ នគរក្បែរខាងជារាជ្យនៃបងប្រុសតែ របស់បិតាខ្ញុំ ដេលទ្រង់បានសោយរាជ្យសុខសាន្តជាមួយមហេសី ដោយមានរាជបុត្រីពីរអង្គផងចំណែករាជបុត្រាពៅ មានជន្មាយុតំណាលខ្ញុំដែរ។
នៅពេលខ្ញុំធំឡើង តែង ត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យមានសេរីភាពទៅលេងរាជវាំងព្រះបិតុលាជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយជាធម្មតាស្នាក់នៅទីនោះពីររវាង១ទៅពីរខែឯណោះ។
ដោយវិធីនេះបងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំនិងខ្ញុំមានភាពស្និទ្ធស្នាល នឹងគ្នាជាខ្លាំង។ នៅវេលាចុងក្រោយមួយដែលខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ ទ្រង់ពេញវ័យ១៦ដូចខ្ញុំដែរ ។ លើកនេះទ្រង់ហាក់ដូចជារីករាយដែលបានជួបខ្ញុំជាងពេលណាៗទាំងអស់ដោយបានរៀបចំធ្វើបុណ្យលាងអាហារដ៏ធំមួយជាកិត្តិយសដល់ខ្ញុំ នៅរាជតំណាក់ផ្ទាល់។
យប់នោះ ពេលដែលយើងទទួលទានអាហាររួចរាល់ ជីដូនមួយបាននិយាយមកខ្ញុំថា៖
“ បងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំអើយ អ្នកមិនដែលទាយដឹងឡើយប្រសិនបើខ្ញុំមិននិយាយប្រាប់ថានេះជាការជួបគ្នាចុងក្រោយរបស់យើង! ការចាកចេញរបស់ ខ្ញុំ គឺបានកំណត់ទុករួចហើយដោយសារហេតុផល ចំនួន ខ្ញុំគួរតែបង្ហាញអាថ៌កំបាំងនេះដល់អ្នក ប៉ុន្តែជាដំបូង អ្នកត្រូវតែស្បថពីរយ៉ាងឱ្យខ្ញុំគឺស្មោះត្រង់នឹងខ្ញុំ ព្រមទទួលការសម្រេចចិត្តនេះ និងជួយរក្សាការសម្ងាត់ឱ្យខ្ញុំ” ។
ជាការពិត ខ្ញុំមិនបានដឹងថានោះជារឿងអ្វី នឹងចង់បដិសេធឬព្រម ក៏កំណត់មិនបាន តែគេបានទទូចអង្វរឱ្យខ្ញុំសន្យា ម្ល៉ោះហើយហេតុតែទុកចិត្តថាការនេះនឹងមិននាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្ញុំក៏យល់ព្រមដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរ។
បានដូច្នោះកាលណា គាត់បានហៅខ្ញុំឱ្យនៅរង់ចាំមួយភ្លែត ដោយទ្រង់ចូលទៅបាត់ មួយស្របក់ក៏ត្រលប់មកវិញជាមួយនារីស្លៀកពាក់ស្អាតបាតដែលមើលពីក្រៅក៏ដឹងថានាងមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតផុតលោកិយដែរ។ ប៉ុន្តែដោយសារគាត់មិនបានប្រាប់ឈ្មោះនាងមក ខ្ញុំគិតថា មិនធ្វចង់ដឹងប្រសើរជាង។
យើងទាំងបីនាក់ បានអង្គុយចុះមកនៅតុ ហើយនិយាយលេងសើចជាមួយគ្នា និងផឹកស្រាដើម្បីសុខភាព។ បានទ្រង់ក្តៅភ្នែកបន្តិច ព្រះអង្គម្ចាស់បាននិយាយមកខ្ញុំថា៖
“ បងប្អូនជីដូនមួយរបស់យើង! សូមអ្នកមានចិត្តសប្បុរស ក្នុងការធ្វើការដើម្បីខ្ញុំដោយនាំស្ត្រីម្នាក់នេះទៅរក្សាទុកនៅក្នុងកន្លែង មួយ ដែលនាងនឹងនាំអ្នករកឃើញ!វាជាផ្នូរទើបសាងសង់ថ្មី ខ្ញុំនឹងទៅដល់តាមក្រោយមិនជាយូរឡើយ”
ដូចដែលខ្ញុំបានសន្យា ខ្ញុំព្រមធ្វើអមដំណើរនាងដោយយោងលើពន្លឺព្រះចន្ទនាវេលេយប់ស្ងាត់ទៅកន្លែងដែលបងប្អូនខ្ញុំបាននិយាយស្នើ។
មិនយូរទេ ទ្រង់ បានមកដល់មែនពីក្រោយ យើងដោយមានចបមួយ និងថង់តូចមួយផង។
មិនយូរទេ ទ្រង់បានគាស់របើកផ្នូរ ប្រមូលដុំថ្មមកគរទុកនៅជ្រុងម្ខាង ហើយនាំពួកយើងចូលក្នុង។ ក្នុងនោះមិនមានសពឬមឈ្ឈូសអ្វីទាំងអស់ឡើយ ។ ទ្រង់បានបន្តជីកគាស់ រហូតឃើញ មានទ្វារតូចសម្ងាត់មួយ។
បងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំបានរុញទ្វារបើកហើយចាំងទៀនទៅបង្ហាញខ្ញុំនូវទម្រង់ជណ្តើរចុះក្រោមមួយជ្រៅសន្លឹម។
ខ្ញុំភាន់ភាំងនៅស្ងៀមស្តាប់គាត់និយាយ បន្ទាប់មកទ្រង់ងាកទៅរកស្ត្រីស្អាតក្មេងល្ហក់នោះថា៖
“ ម្ចាស់ប្អូនសម្លាញ់នៃខ្ញុំ នេះហើយ ជាផ្លូវដែលនឹងនាំយើង ទៅដល់កន្លែងដែលខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករួចនោះ” ។
ស្ត្រីនោះមិនឆ្លើយទេ ប៉ុន្តែនាងដើរចុះពីលើជណ្តើរដោយស្ងៀមស្ងាត់មិនរារែក។ ព្រះអង្គម្ចាស់ដើរតាមនាង។ ទោះយ៉ាងណានៅពីលើនេះទៅ ខ្ញុំតាមមើលពួកគេដោយងឿងឆ្ងល់។
បងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំបង្អន់ដំណើរនៅរូងក្រោមដីហើយងើយមកប្រាប់ខ្ញុំថា ៖
« ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវអរគុណយ៉ាងម៉េចទេចំពោះសេចក្តីសប្បុរសរបស់អ្នកដែលបានព្រមមកលាគ្នាជាចុងក្រោយ”
“តើអ្នកចង់មានន័យថាយ៉ាងម៉េច?” ខ្ញុំបានស្រែកយំឡើងហើយសួរទៀតថា”ខ្ញុំមិនយល់ទេ។ “
ទ្រង់ឆ្លើយថា៖
“ឥឡូវទ្រង់អាចត្រលប់ទៅវិញបាន តាមផ្លូវដដែលមុននេះដែលយើងបានដើរមក តែសុំធ្វើរឿងមួយគឺបិទលុបដានទ្វារពីក្រៅឱ្យខ្ញុំផង” ។
ទ្រង់មិននិយាយអ្វីទៀតទេ ដោយពន្លត់ភ្លើងនិងបិទទ្វារពីក្នុងជាប់។ ខ្ញុំសោយសោកអស់ចិត្តក៏ធ្វើតាមសម្តីសន្យាទាំងចិត្តនៅមិនស្រណុកកើតសេចក្តីងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។
ត្រលប់ទៅក្រឡាបន្ទំនៅក្នុងរាជវាំងហើយក៏ចូលគេងគិតសង្ស័យដោយទុក្ខា។ នៅពេលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ខ្ញុំពិចារណាអំពីដំណើររឿងកាលពីយប់មិញ ប្រាប់ខ្លួនឯងថាវាគ្រាន់តែ ជាសុបិនមួយ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំបក់ដៃហៅទាសករម្នាក់មក សួរថាតើព្រះអង្គម្ចាស់ជីដូនមួយស្លៀកពាក់ហើយឬនៅ នឹងអាលខ្ញុំគាល់ទ្រង់ព្រះស្ងោយព្រឹក។
ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវស្រងាកចិត្តណាស់នៅពេលលឺថា រាជាវាំងកំពុងវឹកវរបាត់រាជបុត្រា។
ខ្ញុំមានការភិតភ័យជាខ្លាំង ហើយប្រញាប់ស្ទុះស្ទាទៅកាន់ទីបញ្ចុះសព។ ទីនោះមានផ្នូររាប់រយពាន់ គ្រប់កន្លែងទាំងអស់គឺដូចគ្នាខ្លាំងណាស់ ដែលខ្ញុំមិនអាចចំណាំរកឃើញផ្នូរកាលពីយប់មិញឡើយ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានចំណាយពេលសម្ងាត់ដល់ទៅបួន ប្រាំថ្ងៃទៀតក្នុងការស្វែងរកវានៅតែបរាជ័យ។
ទីបំផុតខ្ញុំបានសំរេចចិត្តត្រលប់មករាជនគរវិញទាំង មានអារម្មណ៍ថប់បារម្ភ បំផុតប៉ុន្តែពាក្យសម្បថដែលខ្ញុំបានស្បថ ធ្វើឱ្យខ្ញុំនៅរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ដោយទុក្ខសោក។
នៅពេលខ្ញុំមកដល់រដ្ឋធានី ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ដែលឃើញមានក្រុមឆ្មាំធំ ៗ ព័ទ្ធជុំវិញ ខ្លោងទ្វារព្រះបរមរាជវាំង។ ពួកគេហ៊ុំព័ទ្ធរាជនគរខ្ញុំដោយផ្ទាល់ ហើយមន្រ្តីរបួសម្នាក់ បានឱ្យខ្ញុំ ដឹងថាកងទ័ពក្បត់ បានធ្វើបាតុកម្មនិងសម្លាប់ស្តេចជាបិតានិងមាតាខ្ញុំ ដោយឃុបឃិតតែងតាំងស្នំឯកផ្សេងនិងកូនប្រុសគេគ្រប់គ្រង លើបល្ល័ង្ក។ លើសពីនេះ ទៀតតាមបញ្ជារបស់ពួកគេ ខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួន។
ជាមួយនោះមេទ័ព របស់ក្រុមឧទ្ទាមបានបង្ហាញខ្លួន។ ជននោះបានចងគំនុំស្អប់ខ្ញុំតាំងពីក្មេង ព្រោះខ្ញុំបាញ់ធ្នូចំភ្នែកគាត់ដោយចៃដន្យ។ ជាការពិត ខ្ញុំមិនត្រឹមតែបានបញ្ជូនអ្នកបម្រើទៅមកដើម្បីផ្តល់ទំនុកបម្រុងព្យាបាលនិងសម្តែងការសោកស្តាយ ការសុំទោសរបស់ខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេដោយផ្ទាល់ផងតែវាគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទាំងអស់។
គាត់មានការស្អប់មួយដែលមិនចេះរីងស្ងួតចំពោះខ្ញុំ ហើយ នៅពេលដែលទទួលបានអំណាចដោយ ជ័យជំនះលើកនេះគាត់បានមករកខ្ញុំទាំងកំហឹង នៅក្នុងពន្ធនាគារហើយឆ្កៀលយកភ្នែកខាងស្តាំខ្ញុំចេញ។ នោះហើយជារបៀបដែលខ្ញុំបាត់បង់ភ្នែកម្ខាងចាប់ពីពេលនោះមក។
ទោះយ៉ាងណាអ្នកបៀតបៀនខ្ញុំមិនព្រមឈប់នៅត្រឹមទណ្ឌកម្មនេះ ពួកគេបានបិទមាត់ខ្ញុំជិត ផ្ទុកខ្ញុំក្នុងបាវធំមួយ បញ្ជាឱ្យពេជ្ឈឃាដ ដឹកខ្ញុំទៅទម្លាក់ចោលនាទីកន្លែងស្ងាត់ដើម្បីកាត់ក្បាលខ្ញុំហើយ បោះបង់រាងកាយខ្ញុំទៅជាចំណីត្មាត ។ ប៉ុន្តែចិត្តរបស់ពេជ្ឈឃាតមិនអាចធ្វើតិរច្ឆានមកលើខ្ញុំបាន ពួកគេបាន រកវិធីឱ្យខ្ញុំនារទេសបោះបង់ចោលព្រះនគរ។
យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ដំណើររត់លូនដោយ ការភ័យខ្លាចទាំងរបួសភ្នែក និងដោយប្រយ័ត្នប្រយែងវេទនា ខ្លោចផ្សារ ទម្រាំបានមកដល់នគររបស់បិតុលាខ្ញុំ។
បិតុលាបានទទួលខ្ញុំទៅថែទាំការពារ ដោយបាននិយាយថា គាត់ជួបបញ្ហាយ៉ាងខ្លាំងពីការបាត់ខ្លួនកូនប្រុស ដោយគ្មានដានបន្សល់ទុក។
ទុក្ខព្រួយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ធ្វើឱ្យចិត្តខ្ញុំរឹតតែមានស្លាកស្នាម កំហុសតែខ្ញុំមិនអាច ឱ្យដំណឹងឬចែករំលែករឿងពិតដែលខ្ញុំបានដឹងទេព្រោះយើងបានសន្យាជាមួយប្រុសស្រីក្នុងថ្នូរទាំងទ្វេរ។
តែពេលវេលាឃើញបិតុលារស់នៅសោយមិនបាន បាយលាយទឹកភ្នែករាល់ទិវាពេក ខ្ញុំបានសំរេចចិត្តថា វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំក្នុងការបំបែកសម្បថ ដែលខ្ញុំបានស្បថជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់ជាជីដូនមួយគ្នា។ ដូច្នេះខ្ញុំបានពេលនិយាយប្រាប់ពូខ្ញុំ នូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំដឹង និងបានធ្វើ ហើយខ្ញុំសង្កេតឃើញថា គាត់ហាក់ដូចជាធូរស្រាលចិត្តបន្តិចវិញពេលឮរឿងអស់នេះ។
គាត់និយាយថា៖
“ក្មួយប្រុសជាទីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំ រឿងរបស់អ្នកផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់ខ្ញុំ។ កន្លងមក មានគេលួចប្រាប់ដែរថា កូនប្រុសខ្ញុំកំពុងលួចសាងសង់ផ្នូរ ហើយខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចរកឃើញកន្លែងនោះប៉ុន្តែមិនធ្វើបានសោះ” ។
បន្ទាប់មកគាត់បានហៅខ្ញុំឱ្យរៀបជាផែនការសម្ងាត់ដោយយប់ឡើង យើងទាំងពីរបានលួចលបចាក ចេញពីកំផែងវាំងតាមរូងក្បែរសួនច្បារដែលជាផ្លូវកាត់នាំទៅកាន់ទីបញ្ចុះសព។
មិនយូរប៉ុន្មានទេ ដែលយើងទៅដល់កន្លែងបាត់ខ្លួនរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់និងក៏រកឃើញផ្នូរដែលខ្ញុំបានខំស្វែងរកដោយឥតប្រយោជន៍ច្រើនលើកកាលពីមុនមក។ យើងចូលទៅក្នុងនោះហើយរកឃើញទ្វារតូច ដែលមានបង្កប់ជណ្តើរចុះទៅក្រោម ប៉ុន្តែយើងមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការលើកវាចេញ ឡើងព្រោះបងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំបានបិទខាងក្រោមវាដោយម្នាងសិលាក្នុងថង់ដែលគាត់បានយកតាមទៅ។
ពេលវារបើកបានកាលណា ពូខ្ញុំចុះទៅមុន ហើយខ្ញុំដើរតាមគាត់។ នៅពេលយើងទៅដល់ជាន់ខាងក្រោមនៃជណ្តើរយើងបានប្រទះឃើញ បន្ទប់មួយដែលពោរពេញទៅដោយផ្សែងយ៉ាងក្រាស់ដែលស្ទើរតែមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាំងអស់។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងបានឆ្លងកាត់ផ្សែងនោះចូលរំលងដល់បន្ទប់ធំមួយទៀតដែលដំបូងហាក់ដូចជាទទេ។ ពេលបិតុលាបានអុចភ្លើងឡើង បន្ទប់ត្រូវបានបំភ្លឺយ៉ាងច្បាស់ យើងបានឃើញនៅចុងម្ខាងជញ្ជាំងមានសាកសពរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់និងស្ត្រីម្នាក់ស្អាតនោះ ដែល ភ្លើងឆេះស្លាប់រោលខ្មៅ។ ខ្ញុំសឹងតែដួលសន្លប់ តែអ្វីដែលគួរភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺពូខ្ញុំមិនបានបង្ហាញពីការភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំង ស្មើកំហឹងទេ។
គាត់បាននិយាយថា ៖
“ខ្ញុំដឹងថា កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយនារីម្នាក់នេះដែលជាប្អូនបង្កើតរបស់វាដែលមិនអាចរៀបការជាមួយគ្នាបាន។ ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្វែរគំនិតរបស់គេ ហើយបានបង្ហាញដល់គេនូវបណ្តាព្រះនាងឬអភិជនស្រីក្មេងស្រស់ស្អាតបំផុតមកពីក្រុងនានាបន្តបន្ទាប់ ប៉ុន្តែកូនប្រុសខ្ញុំហាក់មិនខ្វល់ពីពួកគេទាំងអស់នោះដោយស្បថតែស្រលាញ់ប្អូនខ្លួនឯង ដូចដែលក្មួយបានឃើញហើយ! ឥឡូវនេះពួកគេបានរួបរួមគ្នាមកស្លាប់គួរ រន្ធត់នៅក្នុងផ្នូរក្រោមដី ដើម្បីបានជួបគ្នា»។
សារជាថ្មីម្តងទៀតខ្ញុំបានយំជាមួយគាត់។
មួយរយៈក្រោយមក នៅពេលដែលគាត់ជាសះស្បើយចិត្ត គាត់បានទាញខ្ញុំមករកគាហើយ និយាយថា៖
“ ក្មួយប្រុសជាទីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំព្រះឱឡោះបានប្រគល់ង្នកមកឱ្យខ្ញុំ ដើម្បីជំនួសកន្លែងកូនប្រុសមិនល្អម្នាក់នេះ ហើយខ្ញុំនឹងព្យាយាមឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបំភ្លេចថា ខ្ញុំធ្លាប់មានកូនប្រុសម្នាក់ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើលាមក” ។
ខ្ញុំគ្រាគាត់ ឡើងជណ្តើរបកត្រឡប់ទៅដល់ព្រះបរមរាជវាំង ដោយគ្មាននរណាអាចកត់សម្គាល់ដឹងរឿងក្នុងផ្នូរដាច់ខាត។
នៅពេលមិនយូរប៉ុន្មានមានការប៉ះទង្គិចគ្នារវាងស្គរនិងត្រែ បានបន្លឺមកលើនគរនេះ។ពួកយើងត្រូវចលាចលក្នុងភាព ភ្ញាក់ផ្អើល។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដុំធូលីដ៏ក្រាស់នៅលើមេឃបានប្រាប់ជាមុនថា មានក្រុមកងទ័ពដ៏កាចសាហាវមួយលុកលុយមកដល់ហើយ។
បេះដូងខ្ញុំលិចស្រឹម នៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថា មេបញ្ជាការគឺជាមនុស្សដែលបានដណ្តើមរាជ្យពុកខ្ញុំនិងខ្វេះភ្នែកស្តាំខ្ញុំផង។ ឥឡូវគេបានបន្តមកដណ្តើមយកនគររបស់ពូខ្ញុំទៀត។
រដ្ឋធានីមួយដែលធ្លាប់តែមានសុខសាន្តត្រាណមិនបានត្រៀមខ្លួនជាមុនក្នុងការធ្វើសឹក ការតបតនឹងទ័ពមុះមុតដែលកំពុងឈរឡោមព័ទ្ធយើង បង្ហាញជាស្រេចថា ជាការតស៊ូគ្មានប្រយោជន៍។ ព្រះរាជាជាបិតុលាខ្ញុំតស៊ូយ៉ាងខ្លាំងការពាររាជនគរ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានគាត់បានរត់មកប្រាប់ថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវរត់គេចខ្លួនឆ្លងកាត់ផ្លូវសម្ងាត់ដដែលទៅវាលកប់ខ្មោចនោះ ហើយបានជ្រកកោននៅផ្នូរដដែល ដែលខ្ញុំអាចទុកចិត្តបានថាថ្ងៃណាមួយនឹងចាកចេញដោយសុវត្ថិភាព។
ក្រោយមក ពេលមានឱកាស ខ្ញុំបានកោរពុកមាត់និងចិញ្ចើមចោល ពាក់ស្បង់អ្នកបួស ជាការងាយស្រួលសម្រាប់ ការធ្វើដំណើរលាក់អត្តសញ្ញាណ ដោយមិនត្រូវបានគេស្គាល់ដឹងឮ។ ខ្ញុំបានចៀសផុតពីទីប្រជុំជននានារហូតត្រេចរមកដល់នគរ កាលីហ្វដ៏ល្បីល្បាញនិងមានអំណាចនៃអង្គរាជា ហារូន អាល់រ៉ាសឆីដនេះ ព្រោះធ្លាប់កាលជំនាន់មុន បិតាទ្រង់ជាស្តេចមានទំនាក់ទំនងការទូតល្អពេកណាស់នឹងបិតាព្រមទាំងរាជនគរខ្ញុំ។
ជាចេតនារបស់ខ្ញុំក្នុងការមកកាន់ទីក្រុងបាកដាដនៃរាជនគរនេះដើម្បីបន្តរស់លាក់ខ្លួន ដ៏ក្រៀមក្រំទន្ទឹងជួបរាជានឹងអាលសុំ ជំនួយនិងកិច្ចការពារពីទ្រង់។
បន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរដោយវេទនា ដែលមានរយៈពេលជាច្រើនខែ ខ្ញុំបានមកសំងំចំចតយ៉ាងយូរលាក់ខ្លួននៅមាត់ទ្វារទីក្រុងនេះ។
ដោយសារអ្នកបួស២ទៀតក៏បង្ហាញខ្លួននិងមានពិការភាបដូចគ្នា យើងទុកថារាប់អានក្នុងនាមជាបងប្អូនដែលមានសំណាងអាក្រក់មិនខុសគ្នា
នៅល្ងាចមិញនេះ ពួកយើងបានគ្នាបីនាក់ក៏ត្រេចចូលក្រុងដោយ យប់មកដល់ជ្រុលទៅហើយមិនដឹងថា នឹងជ្រកនៅឯណាទេប៉ុន្តែតារាសំណាង បានដឹកនាំយើងមកដល់មាត់ទ្វារនេះ យើងខ្ញុំបាន គោះទ្វារនិងសុំអាហារជម្រក ដែលត្រូវបានផ្តល់មែន ជាមួយនឹងព្រះគុណដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងពិភពលោក។ នេះហើយលោកជំទាវ វាជារឿងពិតរបស់ខ្ញុំ។
នាងច្បងZobeida បានឆ្លើយថា
“ឱ អ្នកអើយខ្ញុំគិតថា អ្នកមានខ្សែជីវិតដែលឆ្លងកាត់ភាពកម្សត់វេទនាលើសអ្វីដែលអ្នកផងស្មានបាន ខ្ញុំយល់ថាអ្នកអាចមានសេរីភាពចាកចេញទៅបាន ប្រសិនបើអ្នកចង់ទៅ ឬចង់បន្តនៅស្តាប់រឿងអ្នកផ្សេងទៀតក៏ខ្ញុំមិនថាអ្វី”
ថាចប់នាងបានងាកទៅរង់ចាំស្តាប់ខ្សែរឿងដែលនឹងតំណាលឡើងដោយអ្នកបួសទីពីរ។
