នេះជាវេននៃអ្នកបួសទីពីរម្តងហើយ។
ក្រោយអ្នកបួសទីមួយបានថយទៅអង្គុយស្តាប់ម្តង អ្នកបួសទីពីរក៏ចាប់ផ្តើមឧទានឡើងទៅកាន់ម្ចាស់ផ្ទះ គឺនាងច្បង ហ្សូប៊ីដាថា៖
“ ឱលោកជំទាវ!ប្រសិនបើអ្នកចង់ដឹងពីរបៀបដែលខ្ញុំបាត់បង់ភ្នែកស្តាំ ខ្ញុំនឹងត្រូវប្រាប់អ្នកលំអិតសិនអំពីរឿងរ៉ាវពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ” ។
តាំងពីខ្ញុំចាប់កំណើតជាទារកមកម្ល៉េះដែលស្តេចជាបិតាខ្ញុំជឿថា ខ្ញុំរាងកាយលឿនស្លេវរហ័សរហួននិងឆ្លាតវ័យខុសពីរាជកុមារធម្មតា។ បិតាខ្ញុំបានបង្វែរគំនិតទាំងអស់និងសេចក្តីប្រាថ្នាធំៗនៃរាជនគរយើង មកលើខ្ញុំតែម្នាក់ ទើបការអប់រំខ្ញុំត្រូវបានបង្រៀនដោយពិសេសនិងសម្ងាត់។ ដំបូងខ្ញុំរៀនអាននិងសរសេរព្រះគម្ពីរគូរ៉ាន់ បន្ទាប់មកក៏រៀន មូលដ្ឋានគ្រប់លំដាប់នៃសាសនាដ៏បរិសុទ្ធរបស់យើង ដោយមានគ្រូពូកែៗទូទាំងនគរមកជាអ្នកអត្ថាធិប្បាយយ៉ាងល្អិតល្អន់ពន្យល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានតាំងចិត្តថាចងចាំអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ទាំងក្បួនច្បាប់ ជាប្រពៃណីគោរពព្យាការី រៀនពីប្រវត្តិសាស្ត្រ ការបកស្រាយអំពីភូមិសាស្ត្រ កាលប្បវត្តិនិងសឹកនានា ដែលព្រះអង្គម្ចាស់គ្រប់រូបគួរចេះស្ទាត់។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ បែរជាការសរសេរអក្សរអារ៉ាប់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំបានស្ទាត់ជំនាញជាងគ្រូ របស់ខ្ញុំ ដោយទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះនៅក្នុងផ្នែក នេះរហូតល្បីទៅដល់ប្រទេសឥណ្ឌានិងចិន។
ស្តេចស៊ុលតង់នៃប្រទេសជាច្រើនរួមទាំងរាជវង្សឥណ្ឌាប្រាថ្នាចង់ជួប បានដឹងនិងចង់ឃើញព្រះអង្គម្ចាស់វ័យក្មេងដែលមានរសនិយមវិជ្ជាទន់ភ្លន់ចម្លែក ចេះផ្នែកអក្សរសាស្ត្រតែងកំណាព្យនិងមានចុងជួនល្បាញល្បី ទើបបានបញ្ជូនឯកអគ្គរាជទូតម្នាក់ដល់ ដោយមានអំណោយដ៏សំបូរបែប និងចុតហ្មាយអញ្ជើញយ៉ាងកក់ក្តៅមួយ ឱ្យទៅលេងនគរទ្រង់។
វររាជបិតា ខ្ញុំដែលមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការធានានូវចំណងមិត្តភាព និងម្យ៉ាងគិតពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយ ការធ្វើដំណើររយៈពេលវែងចាកព្រះនគរ បានបន្លាយពេលច្រើនទិវាមុននឹងសម្រេចព្រះទ័យឱ្យខ្ញុំនេហបានចេញដំណើរទៅប្រទេសឥណ្ឌាជាមួយ ឯកអគ្គរដ្ឋទូត នោះ។ ដោយមានកងការពារឈុតតូចមួយ តាមខ្លួន ការធ្វើដំណើរវែងឆ្ងាយនឹងសភាពអាក្រក់នៃផ្លូវ ទោះ ខ្ញុំបានយកអូដ្ឋ ១០ ក្បាលមកជាមួយក៏វាត្រូវហត់នឿយខ្លាំងជាមួយការដឹកជញ្ជូន អំណោយដ៏ជូនត្រឡប់ផងដែរ។
យើងបានធ្វើដំណើរប្រហែលមួយខែ ថ្ងៃមិនល្អមួយបានចូលមកដល់។ យើងបានឃើញពីចម្ងាយនូវដុំពពកធូលីធំក្រាស់តាមពិតគឺចោរផាយសេះសាហាវមួយក្រុមកំពុងធ្វើដំណើរមករកក្បួនរបស់យើងយ៉ាងលឿនស្លេវ។
ហើយនៅពេលដែលវាចូលមកកាន់តែជិត យើងបានដឹងថាធូលី គ្នាយើង ស្ទើរតែមិនបានចំនួនពាក់កណ្តាលវាផង ហើយនៅពេលដែលយើងជិះ សត្វអូដ្ឋឯគេមានសេះចំបាំងផងនោះគ្មាវានប្រយោជន៍ក្នុងការប្រយុទ្ធតទល់ទេ ដូច្នេះយើងបានព្យាយាមចចារធ្វើឱ្យពួកគេគោរព ដោយប្រាប់ពួកគេថា យើងជាអ្នកណាហើយយើងនឹងទៅណា។ ទោះយ៉ាងណា ចោរប្លន់បានត្រឹមតែសើចចំអកស្រែកប្រកាសថា មិនខ្លាចស្តេចបិតាខ្ញុំឬស្តេចឥណ្ឌាឡើយ វាជាអាជីវកម្មរបស់ពួកគេ ហើយចាប់ផ្តើម វាយប្រហារយើងយ៉ាងសន្ធាប់ឃោរឃៅ។
ខ្ញុំបានការពារខ្លួនរហូតដល់ អស់សង្ឃឹមពេលឃើញ ឯកអគ្គរដ្ឋទូតនិងបក្ខពួករបស់យើងទាំងអស់ត្រូវបានគេចាប់ សត្វអូដ្ឋកំសត់បានស្លាប់ដោយសាររបួស សេះខ្ញុំក៏របួស តែវានៅខំបំផាយនាំមកឆ្ងាយ រហូតដល់ទីស្ងាត់មួយដេលខ្ញុំអាចលោតចុះបានស្រួលមុនពេលសត្វដេកដួលទៅលើធរណី។
ដោយឃើញថាខ្លួនឯង គ្មានរបួសហើយសម្លឹងមើលផងថា តើខ្ញុំត្រូវគេដេញតាមមកដែរឬទេ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលឃើញថាមានសុវត្ថិភាព ដូចដែលខ្ញុំបានគិតហើយ ខ្ញុំក៏យល់ថា ក្រុមចោររវល់ ធ្វើសកម្មភាពស្រេកឃ្លាននឹងទ្រព្យស្បៀងទាំងឡាយដែលជាជ័យភ័ណ្ឌ ។
ដោយរត់ទៅមុខមិនឈប់ឈរ ខ្ញុំបានរកឃើញខ្លួនឯងមកដល់ប្រទេសមួយដែលថ្មីមិនដែលឮសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយមិនហ៊ានវិលត្រឡប់មកផ្លូវធំវិញឆ្ពោះទៅឥណ្ឌាទេខ្លាចក្រែងខ្ញុំត្រូវធ្លាក់ក្នុងកណ្តាប់ដៃចោរម្តងទៀត។
សំណាងដែររបួសរបស់ខ្ញុំមានរបួសបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហើយបន្ទាប់ពីចងវាតាមលទ្ធភាពខ្ញុំ ខ្ញុំអាចបន្តដើរបានពេញមួយថ្ងៃរហូតទៅដល់រូងភ្នំមួយ ក៏អរណាស់ហើយប្រញាប់ចូលសម្រាក។
រូងនោះស្ថិតនៅនឹងជើងភ្នំ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំអាចគេចខ្យល់រងារពេលយប់ដោយក្តីសុខ ធ្វើនឹងអាចរកហូបផ្លែឈើខ្លះដែលខ្ញុំបានប្រមូលមកនៅតាមផ្លូវ។
ស្អែកឡើងខ្ញុំបានដើរបន្តនិងធ្វើបែបនេះ ដោយវង្វេងផ្លូវអស់ពេញមួយខែ ដោយមិនដឹងថាខ្ញុំត្រូវទៅទីណា រហូតដល់ទីបញ្ចប់ខ្ញុំបានរកឃើញតំបន់ ជាយក្រុងនៃទីក្រុងដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ។ ភាពរីករាយរបស់ខ្ញុំចំពោះការរំពឹងទុកថានឹងអាចរកបានជំនួយពីស្តេចនោទីនោះបានរលប់ចោលទៅនូវបណ្តាទុក្ខ វេទនានានាដែលខ្ញុំបានត្រូវឆ្លងកាត់ដោយអស់សង្ឃឹមល្ហិតល្ហៃជាង៣០ថ្ងៃមកនេះ ។
ខ្ញុំចុះទឹកបឹងមួយក្បែរក្រុង មុជទឹក និងដុសលាងមុខដែល ត្រូវបានរោលខ្មៅស្រគាំស្ទើរតែចំណាំមិនបានថាជាខ្ញុំ។ សម្លៀកបំពាក់និង ស្បែកជើង ស្ថិតក្នុងសភាពរហែករលូយសឹងថា ទាំងស្រុង។
ខ្ញុំបន្តដំណើរចូលទៅក្នុងទីក្រុងដូចជាស្មូមម្នាក់។
ចុងក្រោយក៏មកឈប់នៅពីមុខហាងកាត់ដេរមួយប៉ះចំម្ចាស់ហាងជាមនុស្សមានចិត្ត គាត់ចេញមកហុចនំក្រៀមនិងទឹកហើយសួរថា ខ្ញុំនៅឯណាទៅណាមកណា?
ឃើញទឹកចិត្តគាត់ ខ្ញុំបានអង្វរឱ្យគាត់អង្គុយមកសិន ហើយជាថ្នូរវិញ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ពីរឿងរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ពីដើមដល់ចប់។ ដោយដំបូងខ្ញុំស្មានថា ម្ចាស់ហាងកាត់ដេរដែលខំស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ អាចនឹងជួយខ្ញុំទៅដល់ព្រះរាជានគរនេះប៉ុន្តែការឆ្លើយតបរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យស្រងាកចិត្តមែនទែន។
គាត់និយាយថា៖
“ប្រយ័ត្ន! ចូរព្រះបុត្រាកុំប្រាប់នរណាម្នាក់នូវអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកទើបបានតំណាលប្រាប់ខ្ញុំនេះ ដ្បិតថាស្តេចយើងដែលគ្រប់គ្រងនគរ គឺជាសត្រូវធំបំផុតរបស់បិតាអ្នក ហើយគាត់នឹងត្រេកអរដែលឃើញអ្នកធ្លាក់មកក្នុងដៃគាត់” ។
ខ្ញុំភ័យកង្វល់ពីសុវត្ថិភាព បន្ថែមពីលើអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមពេញមួយខែមកនេះ។ ខ្ញុំមានអ្វីធ្វើបានក្រៅតែពីអរគុណអ្នកកាត់ដេរ សម្រាប់ការប្រឹក្សាដោយស្មោះសរបស់គាត់។
បុរសនោះឮហើយក៏និយាយទៀតថា៖
«ខ្ញុំនឹង ផ្តល់ជូនផ្ទះស្នាក់នៅដល់បុត្រា និងអាហារទម្រាំគ្រប់យ៉ាងពិសេសខាងកាយពលបានប្រសើរសិនចាំគិតទៀត!»
ខ្ញុំសំពះដឹងគុណនឹងជូនពរគាត់។រួចគាត់នាំខ្ញុំទៅស្នាក់នៅបំពួនក្នុងជ្រុកផ្ទះបាយ ដោយឱ្យអាហារល្អទឹកដោះគោនិងភួយកំដៅដណ្តប់កម្រាលសម្រាប់សម្រាកបំប៉ន។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមកខ្ញុំបានជាសះស្បើយពីភាពទុរន់។
ការលំបាកដែលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ត្រូវបានក្លាយជាអតីតកាល ហើយបន្ទាប់មកពេលជាងកាត់ដេរចូលមកលេងខ្ញុំខ្ញុំសួរគាត់ថា ៖
« តើមានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ជាថ្នូរនឹងការរស់នៅរបស់ខ្ញុំជាបន្ទុកអ្នក? ខ្ញុំ ទទួលការអប់រំក្នុងច្រើនមិនថា វេយ្យាករណ៍និងកវីនៃកំណាព្យ ហើយចេះការសរសេរជ្រៅជ្រះ»
អ្នកកាត់ដេររូបនេះបានឆ្លើយតបវិញថា៖
«“ អ្វីៗទាំងអស់នេះគ្មានប្រយោជន៍ទេ!នៅទីនេះបើអ្នកចង់ សូមយកដំបូន្មានខ្ញុំ ពាក់អាវចាស់ៗស្រួលៗ ហើយ ចូលទៅក្នុងព្រៃ កាប់អុសដែលអ្នកនឹងអាចលក់វាយកប្រាក់មកវិញ នៅតាមផ្លូវភូមិ។»
គាត់បានឱ្យអំណោយ ខ្សែចងនិងកាំបិតផ្គាក់សម្រាប់ជីវភាពរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។
ដំបូន្មាននេះពិតជាគួរឱ្យអាម៉ាស់ណាស់ចំពោះរាជវង្សដូចជាខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតវិញថា ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅផ្សេងក្រៅពីទទួលយកវិញ្ញាសារពីព្រះឱឡោះនេះសិននោះឡើយ។
ដូច្នេះនៅព្រឹកបន្ទាប់ ខ្ញុំបានចេញដំណើរជាមួយក្រុមអ្នកកាប់ឈើក្រីក្រ ដែលជាងដេរបានណែនាំឱ្យខ្ញុំបានស្គាល់ពួកគេ។ នៅថ្ងៃដំបូង ដែលខ្ញុំបានចេញកាប់ឈើ ខ្ញុំពិតជាធ្វើបានមែនហើយអាច លក់ក្នុងតម្លៃដែលអាចទិញនំហូបមែន។
មិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំក្លាយជាអ្នកជំនាញផ្នែកនេះ ហើយបានរកលុយបានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសងអ្នកកាត់ដេរលើការទំនុកបម្រុងពីមុនទាំងអស់ដែលគាត់បានឧបត្ថម្ភខ្ញុំ។
ខ្ញុំអនុវត្តិជីវភាពបែបនេះ គឺជាអ្នកកាប់ឈើបានអស់រយៈពេលប្រមាណជាជាងមួយឆ្នាំ។ ស្រាប់តែនៅថ្ងៃមួយខ្ញុំចូលជ្រៅឡើងៗ រហូតបានវង្វេងក្រុមតែម្នាក់ឯងឯកា ចូលទៅក្នុងព្រៃមួយមិនធ្លាប់ស្គាល់ឬបានទៅដល់។
ឈើក្រាស់ ច្រើនជាងអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញពីមុនមក ហើយចុងក្រោយទាំងភ័យបារម្ភខ្ញុំបានទៅលុកទៅដល់ដល់វាលស្មៅពណ៌បៃតងស្រស់ដាច់កន្ទុយភ្នែកមួយ ។
ខ្ញុំរំពៃរកមើលទីសម្រាក ក៏ឃើញមានបណ្តំដើមឈើពីរបីធំៗ ។ នៅពេលទៅដល់ ខ្ញុំឃើញពីក្រោយដើមធំជាងគេមួយ មានបង្កប់កូនទ្វារនិងបន្តោកទំពក់សោរគន្លឹះ ។
ដោយចំងល់ពេក មិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំបានបោសសំអាតទ្វារនោះចេញ ហើយទាញរនុករុញទ្វារចូល។
ខ្ញុំឃើញជណ្តើរស្អាតមួយចុះទៅក្រោម។
តើវាជាប្រាសាទមានកន្លែងសម្រាកកក់ក្តៅ និងមានផ្ទុកសល់ចំណីអាហារឬទេ?
នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំបានសំរេចចិត្តយ៉ាងលឿនក្នុងការចុះទៅក្រោម ដោយកាន់កាំបិតផ្គាក់ក្តាប់ជាប់យ៉ាងណែនសម្រាប់ការពារខ្លួន។
នៅពេលខ្ញុំទៅដល់កាំក្រោមបង្អស់ ខ្ញុំត្រូវស្រឡាំងកាំងព្រោះបានដឹងថាខ្លួនស្ថិតនៅពីមុខទ្វារនៃក្នុងវិមានដ៏វិចិត្រមួយ។
ទ្វារមិនបានបិទថែមទាំងបង្ហាញសាលខាងក្នុងធំទូលាយមានពន្លឺចែងចាំង ដូចជាប្រាសាទស្តេចអង្គណាមួយត្រួវបានគេនីរទេសឱ្យមករស់នៅលាក់កំបាំងខ្លួនក្រោមដី។
ខ្ញុំឈានដោយមិនដឹងខ្លួនទៅក្នុងវិចិត្រសាលដែលទ្រទ្រង់ដោយសសរផ្កាស្មៅ មានលម្អដោយបំនែកមាស រួមជាមួយគ្រាប់ត្បូង។
នារីម្នាក់ មានវត្តមានលើកៅអីក្បាច់ខ្ពស់មួយសម្លឹងមកខ្ញុំដោយបង្ហាញកែវភ្នែកស្រស់ស្អាតរបស់នាងហាក់រំជើបរំជួលជាមួយវត្តមានខ្ញុំ។
ពេលនេះហើយដែលខ្ញុំត្រូវភ្លេចគិតអំពីការភ័យព្រួយអ្វីផ្សេងទៀតទាំងអស់ចោលផ្តោតគិតតែពីនាង។
ខ្ញុំបានប្រញាប់ទៅរកនាងហើយអោនចុះគំនាប់ថា៖
«ឱទេពធីតាអើយខ្ញុំបានភ្លាត់មកដល់ឋានអ្នក! សុំសួរថា តើនេះជាកន្លែងណាទៅ?!»
“តើអ្នកជានរណា? ” នាងបានឧទានឡើងដោយភ័យព្រួយម្តងហើយម្តងទៀត។
អ្នកជាមនុស្សទើបខ្ចាត់មកពីឆ្ងាយឬជាអារក្សសម្តែងខ្លួនបំភ្លៃខ្ញុំ?
ខ្ញុំប្រញាប់តបវិញភ្លាម៖
“ ទេពធីតាអើយ តើអារក្សណាទៅ?” ខ្ញុំបានឆ្លើយ។ “ខ្ញុំមិនមានអ្វីដែលត្រូវពាក់ព័ន្ធ ទេ”
ក្រោយពិនិត្យខ្ញុំចុះឡើងនាងឈានមកកាន់តែកៀកហើយទើបបង្ហាញភាពពេញចិត្តប្រតិព័ទ្ធចំពោះខ្ញុំជាខ្លាំង។
«តើអ្នកមកទីនេះដោយចៃដន្យឬអី?” នាងបានសួរម្តងទៀត។
ដោយដកដង្ហើមធំខ្ញុំឆ្លើយថា៖
ព្រះបាទ!
នាងសម្លឹងខ្ញុំដោយភាពរីករាយជាសម្ងាត់ហើយនិយាយឡើងខ្លាំងៗថា ៖
«បុរសដ៏ល្អអើយ តើអ្នកជារង្វាន់ពីព្រះឱឡោះ ដែលខ្ញុំបានប៉ុនប៉ងផ្សងរាល់ថ្ងៃឬអ្វី? »
«ខ្ញុំមិនយល់ទេតើអ្នកបានផ្សងអ្វីទៅ?»
ដូច្នេះហើយ នាងឆ្លើយតបមកវិញ៖
«ខ្ញុំនៅកន្លែងនេះអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំហើយ! អ្នកគឺជាបុរសទីមួយដែលបានមកដល់ទីនេះនិយាយជាមួយនឹងខ្ញុំ!ចូរអង្គុយចុះមកយើងនឹងលាងអាហារសោយសុខសុរាជាមួយគ្នា” ។
ដោយភាពស្រស់ស្អាតនិងភាពទន់ភ្លន់របស់នាង ខ្ញុំហ៊ានឆ្លើយតបឡើងងងើលថា៖
«ឱព្រះនាងជាតួឯកនៃផែនដីនេះ! ចិត្តសប្បុរសនៃអ្នក ដែលមិនត្រឹមតែជាការលួងលោមខ្ញុំក្នុងទុក្ខព្រួយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៃជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំង អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំអាចផ្គាប់កំដរធ្វើឱ្យអ្នកសប្បាយចិត្តជាងនេះទៀតខ្ញុំពេញចិត្តធ្វើតាមគ្រប់បទបញ្ជាបាន”
ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំបានអង្គុយចុះនឹងតំណាប្រាប់នាងទាំងអស់អំពីថា ខ្ញុំនេះដើមឡើយជាអ្នកណា និងដំណើរជីវិតធ្លាក់ខ្លួនដល់ទីបំផុតដែលខ្ញុំអាចមកដល់ទីនោះជួបនឹងនាងដោយសារហេតុការណ៍ណាខ្លះ។
ស្តាប់ចប់នាងបានជូតទឹកភ្នែកហើយលើកសុរាមកក្រេបសម្រួលក្តី ទុក្ខាទើបនិយាយដោយដកដង្ហើមធំថា៖
“ព្រះអង្គម្ចាស់អើយ! អ្នកស្មានថាមានតែទ្រង់ឬដែលវេទនាក្នុងលោកានេះ? ខ្ញុំវិញបានជាប់នៅក្នុងគុកឯកាលាក់កំបាំងគ្មានអ្នកណាអាចរកឃើញបាននេះ៥ឆ្នាំមកហើយ! កាលពី៥ឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយកូនអ្នកជំនួញម្នាក់ត្រូវជា បងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ តែនៅថ្ងៃមង្គលការអារក្សធំបំផុតមួយយ៉ាងកំណាច វាបានមកបំផ្លាញពីធីនឹងចាប់យកខ្ញុំបំបាំងកាយនាំរហូតមកឃុំក្នុងទីនេះ! ពេលឃើញវាខ្ញុំត្រូវសន្លប់អស់ជាច្រើនដង!មួយរយៈធំខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីក្រៅពីយំ ហើយមិនអនុញ្ញាតឱ្យវាមកជិតខ្ញុំបានទេ ប៉ុន្តែពេលវេលាយូរៗទៅបានបង្រៀនយើងឱ្យសម្របចុះចូលដើម្បីរកឱកាសរស។ ឥឡូវនេះខ្ញុំបានស៊ាំនឹងវត្តមានរបស់វាថានៈជាប្តីខ្ញុំ ហើយវាបាននាំមកគ្រប់គ្រឿងសម្លៀកបំពាក់និងគ្រឿងអលង្ការផ្គាប់ចិត្តខ្ញុំមិនចេះអស់ទេ។ រៀងរាល់ ១០ ថ្ងៃម្តងវាបានមក សួរសុខទុក្ខខ្ញុមនឹងរួមរស់ជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែក្នុងករណីដែលខ្ញុំត្រូវការជួបវាខ្ញុំគ្រាន់តែកន្ត្រាក់ខ្សែពួរទិព្វមួយនៅ ជ្រុងនោះវានឹងមកដល់ភ្លាម” ។
ខ្ញុំមានការអាណិត និងងឿងឆ្ងល់ពន់ពេកថែមទាំងចុះចាញ់ចំពោះសម្រស់របស់នាងយ៉ាងខ្លាំងដែលសុបិនចង់បាននាងមកជាភរិយាពន់ពេក ម្ល៉ោះហើយពេលនាង អោយខ្ញុំទៅងូតទឹក និងប្តូរឈុតថ្មីខ្ញុំបានចេញមកជាមួយអារម្មណ៍នៃស្នេហា។
ក្រោមការសោយអាហារដ៏សំបូរបែបសមនឹងឋានៈរបស់ខ្ញុំនិងនាងជាថានសួគ៌ថ្មីពិតៗបណ្តាលឱ្យខ្ញុំភ្លេចចោលរឿងសៅហ្មងអស់ទាំងពួងចេញ។ អាហារដែលមានរសជាតិឆ្ងាញ់បំផុតត្រូវបានបម្រើដោយនាងគោះតុហើយហៅឈ្មោះវាក៏ចេញមកតាមបទញ្ជាបានទាំងអស់។ ទីថាននេះសឹងតែផ្ទុកពេញដោយវត្ថុទិព្វដែលអារក្សបានរកមកទុកឱ្យនាងសោយសុខម្នាក់ឯង។
យើងបន្តជជែកគ្នាលេងរហូតមក ទាំងសំណើចក្អាកក្អាយ និងស្រវឹងជោគដោយជាតិសុរាអប់ពីផ្លែឈើក្រអូបឈួលពេញប្រាសាទ។បន្ទាប់ពីយើងញុំាអាហារពេលល្ងាចខ្ញុំមិនអាចរក្សាភាពអត់ធ្មត់ បានទៀតក៏ អង្វរព្រះនាងឱ្យចេញក្រៅគេចទៅជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំធានាថានឹងយកនាងជាភរិយាលុះអស់ជីវិត។
នាងឆ្លើយវិញថា៖
“ អ្វីដែលអ្នកស្រមៃនេះ គឺមិនអាចទៅរួចទេព្រោះវានឹងរកយើងឃើញបានគ្រប់ទីកន្លែង”
តែនាងបានផ្តល់ឧបាយមួយថា៖
«សូមបងនៅទីនេះជាមួយខ្ញុំជំនួសវិញ! យើងអាចសប្បាយចិត្តជាមួយគ្នា ! អ្វីដែលបងត្រូវធ្វើគឺរត់ ចូលព្រៃពួនទៅនៅរៀងរាល់ថ្ងៃថ្ងៃទី ១០ កុំឱ្យអារក្សវាសម្លាប់អ្នកព្រោះប្រចណ្ឌ! វាមិនអនុញ្ញាតឱ្យបុរសណាម្នាក់មកជិតខ្ញុំបានទេ!ពេលវាទៅវិញបាត់សឹមយើងមកសោយសុខទៀត” ។
ពួកយើងបានសន្មត់រួមរស់បែបនេះ បានបីថ្ងៃយ៉ាងមានសុភមង្គលជាមួយគ្នា។ រហូតយប់មួយ
ខ្ញុំស្រវឹងពេកបានលេចចេញក្តីមានៈ វិលវល់លើកឡើងទៅកាន់នាងថា៖
«ព្រះនាងអើយ តើអ្នកគិតថា ខ្ញុំអត់ទ្រាំឃើញអ្នកបន្តរួមរស់ជាមួយអាអារក្សឧត្បាតហ្នឹងម្តេចនឹងបានទៀត បើខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកជាងជីវិតខ្ញុំនេះទៅហើយផង! ចូរយើងរកមធ្យោបាយសម្លាប់វាចោលឬរត់ចេញពីជីវិតវាបាន»
នាងបានដឹងអំពីផលវិបាកនៃភាពក្លាហានមានៈដែលខ្ញុំកំពុងផ្ទុះប្រចណ្ឌឡើងនេះបានជាមកបឱបអង្វរខ្ញុំដោយ និយាយថា៖
«ម្ចាស់បងនៃប្អូន អ្នកជាព្រះប្រទានឱ្យខ្ញុំ! តែប្រសិនបើអ្នកធ្វើតាមកំសួល នឹងក្លាយជាការបំផ្លាញអនាគតនៃយើងទាំងពីរទៅវិញ! ខ្ញុំស្គាល់វាច្បាស់ជាងអ្វីដែលអ្នកកំពុងគិត! វាមិនមែនងាយស្រួលនឹងកម្ចាត់ទេ! »
នាងខំនិយាយច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែស្រាដែលខ្ញុំស្រវឹង បានធ្វើឱ្យខួរក្បាលខ្ញុំច្របូកច្របល់។ ខ្ញុំខឹងប្រចណ្ឌក៏យារទាត់មួយជើងទៅដបស្រារេ ធ្លាក់រមៀលទៅទាក់គ្នាជាមួយនឹងខ្សែពួរដែលទុកសម្រាប់ទាញកន្ត្រាក់ហៅអារក្សមកជួបប្រពន្ធ។
ជើងរបស់ខ្ញុំស្ទើរតែមិនទាន់ដកចេញមកស្រួលបួលផង គ្រប់យ៉ាងទីនេះពេញដោយគំនួចខ្យល់ និងពន្លឺដូរអស់ទៅប្រែជាងងឹតដូចពេលយប់ ។
មានសម្លេងគួរឱ្យភ័យខ្លាចកើតឡើងគ្រហឹមពេញផ្ទៃវិមាន និងបានរង្គោះរង្គើដល់គ្រឹះសសរទាំងអស់ផង។ មួយរំពេចដែលខ្ញុំភ័យស្លន់ និងបានយល់ពីកំហុសនៃអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ ព្រះនាង បានយំថា៖
«យើងនឹងស្លាប់ហើយ!»
នាងរុញខ្ញុំឡើងទៅពួនតាមជណ្តើរដែរប៉ុន្តែខ្ញុំយឺតពេលហើយ កម្រាលនៃប្រាង្គនេះបានកក្រើករបើកឡើង ខ្ញុំភាំងនឹងអារក្សធំមួយអាក្រក់ហួសស្មានសម្លឹងមកពួកយើងដោយក្រឡោតៗ។
“មានរឿងអ្វី?”
វាសួរខ្ទរខ្ទារ ព្រះនាងបានឆ្លើយយ៉ាងប្រញាប់ថា៖
«ខ្ញុំបានរអិល ដួលសន្លប់ ហើយប៉ះជើងនឹងវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិកន្ត្រាក់ហៅអ្នកមកសល់” ។
«នេះជាពាក្យ មិនស្មោះត្រង់!” អារក្សស្រែកឡើង។ “តើនេះជាអ្នកណា?»
នាងបានឆ្លើយញាប់ញ័រថា៖
«ខ្ញុំមិនដែលឃើញគេពីមុនទេ !»
«វាជាសាហាយរបស់ឯង?»
ថាហើយអារក្សវាយនាងដួលខ្ពោកទៅក្នុងថ្លុកឈាម។ ខ្ញុំខំប្រតាយវាតែវាច្បាមខ្ញុំជាប់ ឯនាងងើបក្បាលឡើង បើកភ្នែកយឺត ៗ ហើយមើលមកខ្ញុំយ៉ាងក្រៀមក្រំខំឆ្លើយការពារទៀត៖
“ ខ្ញុំមិនដែលឃើញគាត់ពីមុនទេ” នាងឆ្លើយយឺត ៗ ។ “ខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់ជាអ្នកណាទេ” ។
“ ល្អណាស់” អារក្សថាហើយ ក៏ទាញដាវវែងរបស់វាចេញពីក្នុងចង្កេះ ហុចបញ្ជាទៅនាងថា“ យកនេះហើយកាត់ក្បាលវាចេញទៅបើពិតមែន” ។
ព្រះនាងឆ្លើយថា“ អាឡស់” ខ្ញុំទន់ខ្សោយខ្លាំងពេកសូម្បីតែកាន់ដាវម្តេចនឹងរួច ហើយសន្មតថាខ្ញុំមានកម្លាំងទៅចុះតើហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវសម្លាប់មនុស្សស្លូតត្រង់?
អារក្សបានគំហកឡើងថា៖
“ អ្នកឯងម្តេចហ៊ានសម្លាប់សាហាយ?” ។ បន្ទាប់មកវាងាកមករកខ្ញុំដោយបន្ថែមថា“ ហើយអាឯងក៏មិនស្គាល់នាងមែនឬ?”
“តើខ្ញុំគួរឆ្លើយដូចម្តេច?” ខ្ញុំគិតដោយពិបាកណាស់ រូចទើបបានសម្រេចថាឆ្លើយតបដូចគ្នានឹង នាង។ “ខ្ញុំកាប់អុសលក់ ខ្ញុំមិនដែលឃើញនាងពីមុនមកទេ”
វាបញ្ជាឡើងថា “ កាត់ក្បាលនាងចុះ” ប្រសិនបើនាងជាមនុស្សចម្លែកសម្រាប់អ្នកឯង ហើយខ្ញុំនឹងជឿថា អ្នកឯងនិយាយការពិតបន្ទាប់មក នឹងឱ្យអ្នកឯងមានសេរីភាពចាកចេញ”
“បាន” ខ្ញុំឆ្លើយដោយកាន់ដាវមាំមកក្នុងដៃខ្ញុំ ហើយធ្វើសញ្ញាប្រាប់ព្រះនាងថា កុំខ្លាចអ្វី។
ចុងក្រោយខ្ញុំយារវាកាប់ទៅលើអារក្ស ដោយស្រែកថា ៖
«បើខ្ញុំជាមនុស្សកំសាកដូចជាព្រមសំលាប់នារីម្នាក់ដែលមិនធ្លាប់ ស្គាល់គ្នា ខ្ញុំសូវស្លាប់ខ្លួនឯង ប៉ុន្តែខ្ញុំបដិសេធមិនធ្វើតាមបង្គាប់ដ៏ឃោរឃៅរបស់អ្នកឯងទេ” ។
អារក្សមិនបានមុតនឹងដាវសោះ។ វារឹងមាំហើយនិយាយខ្ទរខ្ទារថា៖
“ អញឃើញច្បាស់ហើយថាអ្នកទាំងពីរបានសំរេចចិត្តក្លាហានប្រឆាំងនិងក្បត់អញ! ” ។
ដូច្នេះនិយាយចប់ វាបានទាញដណ្តើមយកដាវនេះទៅ កាប់សម្លាប់នាងជាច្រើនកំណាត់ ដេកដួលសូន្យ។
បន្ទាប់មកខ្ញុំបានវង្វេងស្មារតីដួលចុះក្បែរនាងនឹងបួងសួងព្រះអុរឡោះឱ្យដាក់បណ្តាសារអ្នកដែលសម្លាប់នាងយ៉ាងឃោរឃៅ។
តែអារក្សកំណាចវាមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំទេ បែរជាស្រែក ថា៖
“ នោះគឺជាវិធីដែលអាក្រសគ្រប់គ្នា ត្រូវ ប្រព្រឹត្តចំពោះស្ត្រីដែលក្បត់ខ្លួន! ប្រសិនបើខ្ញុំជ្រើសរើសបាន ខ្ញុំនឹងសម្លាប់ឯងដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹកគិតឯងជាកូនចៅព្រះឱឡោះ ពេញចិត្តនឹងឱ្យឯងរើសវិធីទទួលទណ្ធកម្មស្រាលជាងស្លាប់ដូចជាក្លាយទៅជា ឆ្កែ លា សត្វតោឬបក្សីមួយណាដែលេងចង់” ។
ពាក្យទាំងនេះ ផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវក្តីសង្ឃឹមបន្តិចបន្តួចក្នុងការបន្ទន់កំហឹងរបស់អារក្ស ច្នេះហើយខ្ញុំបាន ស្រែកឡើងថា៖
“ ដូចដែលអ្នកមានចិត្តសទ្ធាចង់ទុកជីវិតដល់ខ្ញុំ សូមមានចិត្តសប្បុរសហើយឱ្យខ្ញុំវិលទៅកាប់អុសវិញទៅ ខ្ញុំក្នុងនាមជាបុរសល្អបំផុតនៅលើពិភពលោកនឹង អភ័យទោសឱ្យអ្នកដូចរឿងមួយអំពីអ្នកជិតខាងដែលច្រណែនគ្នា !»
អារក្ស ហាក់ដូចជាចាប់អារម្មណ៍នឹងពាក្យរបស់ខ្ញុំ វាឆ្លើយថា៖
«ចូរឯង និទាន រឿងរ៉ាវរបស់អ្នកជិតខាងទាំងពីរយើង នឹងគិតអំពីវិធីសម្រាលទោសឱ្យក្រោយបានស្តាប់វាសិន!»
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមនិយាយ…..
ចុចអានរឿងអ្នកជិតខាងពូកែច្រណែន
