ដល់ពេលអ្នកបួសទាំងបីចាកចេញអស់ ព្រះអង្គបញ្ចេញពីអត្តសញ្ញាណពិត និងសុំឱ្យនារីជាម្ចាស់ផ្ទះនិទានចម្លែកនានាស្តីពីនាងនិងបងប្អូនស្រី ព្រមជាមួយឆ្កែទាំងពីរដេលត្រូវវាយវាត់។
នាង ហ្សូប៊ីដាបានផ្តើមឡើងថា ៖
ឱ ព្រះរាជាដ៏ចម្រើន! ឆ្កែខ្មៅទាំងពីរដើមឡើយគឺជាបងស្រីរបស់ខ្ញុំម្ចាស់។ ពួកយើងមានម្តាយដោយខ្លួនតែឳពុកតែម្នាក់។ ពួកគេតែងត្រូវម្តាយរៀងៗខ្លួន បង្រៀនឱ្យច្រណែននឹងខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំតែងត្រូវបានលោកពុកស្រលាញ់ថ្នាក់ថ្នមជាងគេ។ នៅពេលដែលក្រោយមក លោកពុកខ្ញុំស្លាប់ យើងម្នាក់ៗបានទទួលនូវចំណែកមរតក និងបំបែកផ្លូវគ្នា ព្រោះបងស្រីខ្ញុំទាំងពីរបានរៀបការនិងជឿតាមប្តីទៅ ទិញទំនិញ ធ្វើដំណើរជួញស្រុកឆ្ងាយ ។
មួយរយៈក្រោយមកម្តាយខ្ញុំក៏បានស្លាប់ដែរ ។
ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតស៊ូយ៉ាងឯកា។
បងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំបានអវត្តមាន ប្រាំឆ្នាំហើយក្នុងអំឡុងពេលនោះពួកគេបានចំណាយប្រាក់ទាំងអស់ទៅខាតបង់លើការសប្បាយភ្លើតភ្លើននៅស្រុកឆ្ងាយជាមួយប្តី។
ពេលដែលពួកគេត្រូវក្ស័យធន ប្តីក៏បានបោះបង់រត់ចោលបង ស្រីរបស់ខ្ញុំនៅឯបរទេសទម្រាំនឹងគាត់អាចរកបានមធ្យោបាយវិលមកភូមិស្រុកជាមួយស្ថានភាពសែនទុរគតក្រក្រៃ។
ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ជាអ្នក សុំទាន កខ្វក់សុខភាពក៏សែន អាក្រក់ សឹងតែខ្ញុំមិនស្គាល់ថាជាបងខ្លួនឯងទេ។ ខ្ញុំបានយកគាត់ទៅងូតទឹក ហើយស្លៀកពាក់ ឈុតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំឱ្យ ហើយយកស្រាល្អ ៗ មកឱ្យស្រន់រងារៀបចំលាងអាហារយ៉ាងសប្បាយជាមួយគ្នា។
បានស្រាកស្រាន្តពីការស្រេកឃ្លានប៉ុន្មានថ្ងៃ គាត់ក៏បែកគំនិត និងបានមកជជីកសួរនាំខ្ញុំ ពីជីវភាពដ៏រឿងសម្បូរសប្បាយនេះ ថាបានមកពីណា? ខ្ញុំសារភាពប្រាប់បងស្រីថា ៖
“ ឱបងស្រីអើយ! អ្នកគឺជាកូនច្បងដែលជំនួសពុកនិងម្តាយទៅហើយ តើខ្ញុំលាក់លៀមអ្វី? ចំពោះមរតកដែលបានមកដល់ពេលនេះ វាចម្រុងចម្រើនដល់ខ្ញុំដោយសារខ្ញុំរកស៊ីនៅស្រុកឯងត្រូវ! វាកើនឡើងហើយកាលៈទេសៈរបស់ខ្ញុំនឹងរស់ស្រួលឡើងៗ ព្រោះខ្ញុំបានប្រាក់ បង្វិលជានិច្ច !ទោះយ៉ាងណាចូរបងឈប់សោកស្តាយនឹងមនុស្សក្បត់មកចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិមើលការរកស៊ីបានជាគ្នានឹងខ្ញុំ!» ។
ខ្ញុំបានអង្វរនាងបែបមនេះដោយសេចក្តីសប្បុរសនិងចិត្តសេ្នហា។ ម្ល៉ោះហើយ នាងក៏បានស្នាក់នៅជាមួយខ្ញុំពេញមួយឆ្នាំ យ៉ាងស្និទ្ធស្នាលកក់ក្តៅ។
ក្នុងកំឡុងពេលហូបស្រាក្លែមសាច់ ពួកយើងតែងតែមានគំនិតរវើរវាយនឹករឮកទៅដល់បងស្រីម្នាក់ទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន បន្ទាប់បងទីពីរពិតត្រលប់មកផ្ទះវិញមែន ជាមួយរូបរាង លំបាកនិងវេទនាជាងបងស្រីច្បងខ្ញុំទៅទៀត។
ខ្ញុំបានដោះស្រាយជាមួយគាត់ដូចបងច្បងដែរ។
បន្ទាប់ពីមួយរយៈពេលរស់នៅសុខដុមជាមួយគ្នា ពួកគេបានមកនិយាយពន្យល់ខ្ញុំថា៖
«ប្អូនអើយ ជីវិតពួកយើងសឹងគ្មានន័យពេកណាស់! យើងពិតចង់រៀបការម្តងទៀត នឹងអាលបានកូនពូនចៅព្រោះយើងពិតជាមិនចង់ស្លាប់ទៅជាមួយ ជីវិតស្ត្រីមេម៉ាយនៅពេលចូលជរាឡើយ”
ដោយសារខ្ញុំរវល់ជក់ចិត្តនឹងការរកស៊ីខ្ញុំតែងបានឆ្លើយជារឿយៗថា៖
« ខ្ញុំក៏មិនគិតថា នៅម៉េម៉ាយមិនល្អនោះដែរ! បងៗបានសាកល្បងអាពាហ៍ពិពាហ៍រួចហើយប៉ុន្តែបានបរាជ័យ គិតម្តងទៀតទៅ” ។
ប៉ុន្តែពួកគេមិនព្រមទទួលយកដំបូន្មាននេះ។ ពួកគេបានស្លៀកពាក់ស្អាតៗនិងចេញដើរទាក់ទងបុរសៗ រួចក៏រៀបការដោយគ្មានរង់ចាំពិគ្រោះអ្វីជាមួយខ្ញុំសោះ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំបានសប្បាយចិត្តនឹងផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវសំលៀកបំពាក់ និង បណ្ណាការ ប្រាក់ទុន ហើយអង្វរឱ្យពួកគេបានរួមរស់ក្បែរៗបងប្អូន ជួយមើលការងារគ្នា។
សុភមង្គលពួកគេបានត្រឹមមួយរយៈខ្លី ព្រោះ ស្វាមីរបស់ពួកគេបានងប់លេងល្បែង ហើយ យកអ្វីៗក្នុងផ្ទះលក់កំទេចអស់។ យប់មួយបងទាំងពីរបានមករកខ្ញុំដោយខ្មាស់អៀន និង សូមអភ័យទោសចំពោះកំហុសនេះ ថែមទាំងសុំមករស់នៅវិញ និងសន្យាថា តៅមិនរវល់រឿងប្រុសឈ្មោល និងមិនធ្វើអ្វីមិនសួរខ្ញុំទៀតទេ។
យើងទាំងបីរស់នៅជាមួយគ្នាបានពេញមួយឆ្នាំ រហូតដល់ពេលមួយដែលខ្ញុំសម្លឹងឃើញនិងសម្រេចចិត្តថាប្រមូលទិញយកគ្រឿងទេសស្រុករបស់ខ្ញុំ ទៅលក់នៅបរទេស។
បងស្រីទាំងពីរសប្បាយចិត្តណាស់នឹងដំណើរជំនួញតាមសមុទ្រមួយនេះ។
ដូច្នេះខ្ញុំបានទិញនិងបំពាក់ទំនិញលើកប៉ាល់ធំមួយ ផ្ទុកជាមួយទំនិញមានតម្លៃសម្រាប់លក់និងអាហារថ្នាំសម្រាប់ការធ្វើចរាចរលើទឹករយៈពេលយូរផង។
មុននឹងទៅ ខ្ញុំបានបែងចែកប្រាក់របស់ខ្ញុំជាពីរចំណែក គឺមួយទៅជាមួយខ្ញុំនិងមួយទៀតទុកនៅក្នុងផ្ទះ ព្រោះថាប្រសិនមានគ្រោះថ្នាក់ឬខាតបង់អ្វី ចំពោះកប៉ាល់ប៉ុន្តែយើងនៅមានជីវិត ពេលយើងត្រឡប់មកវិញនៅតែជួយ ឱ្យឈរជើងបានល្អឡើងវិញមិនខាន ។
មិនយូរទេ ខ្ញុំបាននាំបងស្រីខ្ញុំទាំងពីរនាក់ ចេញធ្វើដំណើរតាមកំណត់មែន។
សំពៅចេញចរ បានប្រកបដោយសុវត្ថិភាពប្រមាណជាជិតកន្លះខែហើយ ជាស្រាប់តែមក វង្វេង ទៅក្នុងឈូងសមុទ្រមួយ ផ្ទុយពីផែនទីរបស់យើង។
មួយរយៈកាលដែលយើងមិនដឹងទិសដៅអ្វីទាំងអស់ ខ្យល់បានបក់បោកមកផ្ទប់យើងជាង ១០ ថ្ងៃជាប់គ្នា បន្ទាប់មកទើប បុរសនាវិកមើលទៅឆ្ងាយហើយស្រែកឡើងថា៖ “ មានដំណឹងល្អ!”។
បន្ទាប់ពីចុះពីបង្គោលឆ្លុះ មកដល់បាតកាប៉ាលវិញ គាត់ជូនដំណឹងដោយរីករាយថាឃើញ ទីក្រុងមួយ។ពួក យើងមានសេចក្តីរីករាយក្រៃលែងព្រោះបានវង្វេងលើទឹកយូរណាស់មកហើយ។
២ថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ អាគារថ្មធំៗស្តុកស្តមនៃរាជនគរពិតជាបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នៅចំពីមុខយើង។ “តើទីក្រុងខាងលិចមានឈ្មោះអ្វី?”
នាវិកបានឆ្លើយថា៖
“ ដោយជឿលើអល់ឡោះ ខ្ញុំមិនគិតថាគ្រោះថ្នាក់ទេ! តែខ្ញុំមិនដែលឃើញទីនេះពីមុនមែន! ដូចអ្នកស្រីឃើញហើយថាយើងជិះទូកវង្វេងច្រើនខែក្នុងសមុទ្រ!»
ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំជាអ្នករកស៊ី។
ខ្ញុំនឹកដល់ការលក់ជួញព្រែដែលមានប្រាក់ចំណេញឱ្យតែមានទីផ្សារខ្ញុំមានរបស់លក់។
ខ្ញុំប្រាប់បងខ្ញុំថា យើងនឹងសម្រាកនៅទីនេះពីរបីខែ លក់ដូរនិងរកទិញទំនិញហូបចុក ពេលវិលទៅផ្ទះវិញ។ ដោយគិតថា នឹងឆ្លៀតពេលបានដើរលេងផង ពួកគេពិតជាសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។
ដូច្នេះយើងបានចូលទៅចតក្នុងកំពង់ផែ។
ប្រធានក្រុមនាវិកបានស្មគ្រ័ឡើងទៅមើលទីក្រុងនេះមុន។
ដោយអវត្តមានមួយសន្ទុះ ក្រោយមកគាត់បានត្រលប់មករកសំពៅយើងវិញហើយទោមនស្សថា៖
«ណ្ហើយ! នេះជា ទីក្រុងខ្មោចមួយ គ្មានទេមនុស្សរស់! គ្រប់គ្នាជាចម្លាក់!»
ឮហើយ ពួកយើងពិតជាមានការតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ ដោយសារថ្ងៃនៅមិនទាន់លិចបងប្អូនយើងក៏ហៅឱ្យទាសករបីបួននាក់ជូនយើងទៅមើល។
ពេលឃើញទិដ្ឋភាពនៅតាមដងផ្លូវក្នុងផ្សារ មាសប្រាក់ជាច្រើន បានបន្សល់ទុកនៅតាមកន្លែងតាមហាង គ្មានម្ចាស់ឡើយ។ មិនរង់ចាំគិតច្រើនពួកគេម្នាក់ៗរវល់ជាមួយការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិនិងលុយកាក់ព្រោះជារង្វាន់នៃព្រះឱឡោះមិនខាន។
ចំពោះខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំមិនបានស្ងប់ចិត្តនឹងអ្វីៗនៅទីនេះឡើយ។
ខ្ញុំចាកចេញម្នាក់ឯង ឆ្ងាយឡើងៗពីពួកគេ ដោយសារចម្លែកនឹងភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅទីក្រុងនេះ។
គ្រប់យ៉ាងបង្ហាញថា វាទំនងជាទីក្រុងដែលធ្លាប់តែរុងរឿងនិងអ៊ូអរ។ តើអ្វីទៅដែលបានកើតឡើង? បាត់មនុស្សទៅណាអស់?
មិនយូរទេ ខ្ញុំឃើញប្រាងគប្រាសាទដែលមានកំពែងធំរឹងមាំ។
ទីនោះសមតែជាព្រះបរមរាជវាំងប្រកបដោយខ្លោងទ្វារមាសក្រហមឆ្អិន។
ទីបំផុតអ្វីមួយបានជំរុញឱ្យខ្ញុំរុញទ្វារចូល។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់គង់នៅចំកណ្តាលសាលាជំនំធំ តែជាថ្ម។
ខ្ញុំចូលទៅជិតហើយពិនិត្យឃើញទ្រង់នៅគង់អង្គុយលើបល្ល័ង្កដែលពោរពេញទៅដោយត្បូងគុជនិងត្បូងពេជ្រ សូម្បីអាវរបស់ទ្រង់សឹងធ្វើពីក្រណាត់ពណ៌មាស តុបតែងដោយគ្រឿងអលង្ការគ្រប់ប្រភេទដែលជាយនិមួយៗភ្លឺចែងចាំងដូចផ្កាយ។
នៅជុំវិញបល្ល័ង្ក ពួកមន្ត្រីព្រាហ្មនានា មិនតិចជាងហាសិបនាក់ ជាជនជាតិស្បែកសស្លៀកពាក់សូត្រនិងខ្លះមានម្កុដតាមឋានៈ និងខ្លះមានកាន់ដាវ លំពែងនៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែទាំងអស់នេះជា ថ្មមិនកម្រើកឡើយ។
ការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំកាន់តែភាពភាន់ច្រលំថែមឡើងរហូតដល់ភាពចង់ដឹងរុញខ្ញុំឱ្យដើរទៅមុខមិនបកក្រោយ ចូលទៅក្នុងសាលធមទីពីរ ដែលមានជញ្ជាំងព្យួរដោយភ្លើងគោមពណ៌មាសឆេះរាលភ្លឺសែនវិចិត្រ។
ជើងខ្ញុំពិតជាឈានលើកំរាលព្រំស្អាតបណ្តាច់សែនមានតម្លៃឥតបីគណនា ។
មកដល់បន្ទប់មួយ ខ្ញុំបានឃើញព្រះមហាក្សត្រិយានីកំពុងសម្រាកពោរពេញទៅដោយអាវផាយនិងងល្លង្ការពិច្ចិត ដែលពោរពេញទៅដោយលម្អឌិនគុជខ្យងរន្ទាល។ នៅលើព្រហកេសព្រះនាងមានម្កុដស្រួចវែងក្រាមមួយដែលមានត្បូងជាច្រើនប្រភេទ ដែលសមនឹងចិញ្ចៀន ហើយនិងខ្សែកគ្រាន់តែព្រះ មិនកម្រើក។
ខ្ញុំបានបន្តហួសទៅរកទ្វារខ្លោងធំមួយ រចនាផ្តែយ៉ាងប្រណីត។
វាបង្ហាញនូវជណ្តើរជាថ្មកែវភ្លឺរលោង អមជាមួយបង្កាន់ដៃ ធ្វើអំពីឈើគ្រញូងបង្កប់ពោរពេញទៅដោយគុជនិងត្បូងត្បូងមរកត។
ខ្ញុំពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្វីៗទាំងអស់នេះ ជាពិសេសនៅពេលដែលឃើញទៀនធំៗក្រអូបឆួល។ ខ្ញុំបាននិយាយម្នាក់ឯងនៅក្នុងចិត្តថា“តើអ្នកណាដែលបានមកអុជបំភ្លឺទៀនទាំងនេះ?” ។
មេឃងងឹតហើយ។
ដល់ពេលខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅសំពៅវិញសឹងភ្លេចថា ខ្ញុំបានវង្វេងផ្លូវវិលវល់ទៅហើយ។ ដោយដើរចច្រប់និងរត់ចុះឡើង ក៏នៅតែមិនទាន់ពន្លឺចុងក្រោយរបស់ព្រះអាទិត្យ ទីបំផុតខ្ញុំរកទ្វារចេញលែងឃើញ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា ត្រលប់ទៅក្នុងវិញរកកន្លែងសម្រាកនិងលាក់ខ្លួន។
ខ្ញុំបានអង្គុយចុះនៅលើគ្រែពិសេសមួយទន់ល្មើយ និងសូត្រគម្ពីរកូរ៉ានដើម្បីបំបាត់ការគិតនឹងបានគេងលក់ប៉ុន្តែមិនអាចគេងលក់សោះដោយសារចិត្តខ្ញុំមានភាពមិនស្ងប់។
មិនយូរទេ នៅពេលបន្តិចមក ខ្ញុំហាក់បានឮសំឡេងសូត្រគម្ពីរកូរ៉ានដែរ។
តែនេះជាសៀងសូត្រសំលេងពិរោះបំផុតមួយលាន់ខ្សោយហាក់ឆ្ងាយគ្នា។
ខ្ញុំក្រោកឡើងដោយរីករាយព្រោះគិតថាមានមនុស្សពិតមែន។ ស្វែងរកប្រភពនៃការសូត្រនេះ មិនពិបាកប៉ុន្មានទេ ខ្ញុំពិតជាបានមកដល់ប្រាង្គមួយដែលមានទ្វារធំមាំបិទជិតឈឹង។
បន្ទាប់ពីរុញចូល វាគ្មានគន្លឹះទេ។
សំឡេងសូត្រលាន់ច្បាស់ខ្លាំងហើយរលត់វិញពេលអ្នកសូត្របានឃើញខ្ញុំ។
នេះជាបុរសតែម្នាក់គត់ នៅរស់សល់តែម្នាក់ឯងនៅក្នុងក្រុងនេះ។ ទ្រង់បានស្ទុះងើបឡើងដោយហួសចិត្ត ពេលឃើញខ្ញុំ ទើបខ្ញុំថ្វាយបង្គំទូលឡើងថា៖
« ខ្ញុំក៏ជាអ្នកអានសៀវភៅបរិសុទ្ធរបស់អល់ឡោះខ្ញុំសូមសន្យាថា ខ្ញុំមិនមកទីនេះក្នុងបំណងមិនល្អឡើយ!»
ដោយស្នាមញញឹមដំបូងដែលទ្រង់សម្លឹងមក ខ្ញុំយល់ថា ទ្រង់ជាទេវបុត្រមានសម្រស់កំពូលនិងដែលព្រះកំពុងប្រទានមកឱ្យ។
ពួកយើងបានជជែកគ្នាពេញដោយសេរីភាព។
បន្ទាប់មក ទ្រង់បានតំណាលឱ្យខ្ញុំដឹងថា ដើមឡើយ ថាទីក្រុងនេះគឺជារាជធានីរបស់ព្រះវររាជបិតាទ្រង់ ជាស្តេចដែលបានក្លាយជាថ្ម នៅលើបល្ល័ង្ក។
គ្រប់គ្នា មន្ត្រីនិងប្រជាជននៅទីក្រុងទាំងអស់បានលង់ទៅជឿមន្តអាគមភ្លើងយកមកគោរពបូជាជំនួសព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ត្រូវបណ្តាសារនេះ។
បិតាទ្រង់មិនមានកូនប្រុសឯណាទៀតទេ ដូច្នេះត្រង់ត្រូវបានចិញ្ចឹមឡើងយ៉ាងពិសេសដើម្បីកំណត់ការងារក្នុងភាពរុងរឿងគឺគ្រងរាជ្យបន្ត។
នៅពេលក្រោយមក មនុស្សក្នុងនគរទាំងអស់បានជឿតាមទ្រឹស្តីភ្លើងនិងប្តូរទៅគោរពបូជាអទិទេពភ្លើង ។ សំណាងណាស់ដែលរាចបុត្រមានឱកាសចៃដន្យបានជួបស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ ដែលមកជាគ្រូ។ គាត់បានលបលួចមកបង្រៀនគូរ៉ាន់និង ម៉ូស្លីមបង្វឹករាជកុមារឱ្យជឿលើអល់ឡោះនិងសាវកនានា។
រឿងនេះបានលាក់កំបាំងពីពុកម្តាយរបស់ទ្រង់។
ដូច្នេះនៅពេលដែលរាជបុត្រចម្រើនវ័យធំដឹងក្តីឡើងទ្រង់ចេះចាំស្ទាត់អំពីគោលការណ៍របស់អ៊ីស្លាមជាមួយនឹងពិធីទេវភាពនានា ការអធិស្ឋានប្រចាំថ្ងៃចំនួន ៥ ចេះគ្រប់សន្លឹកនៃគម្ពីរកូរ៉ាន។ល។
នៅថ្ងៃមួយ ជាពេលនគរត្រូវឈានដល់អវសានវាទនៃបណ្តសារ ជាពេលដែល សំលេងគ្រហឹមស្រែក ដូចជាផ្គរលាន់គ្រហឹមសង្កៀរ ត្រចៀកបានលាន់មកពីលើមេឃ ទាំងឆ្ងាយនិងជិត អ្នកស្រុកនៃទីក្រុងនេះដែល ឈប់ គោរពនិងថ្វាយបង្គំអល់ឡោះត្រូវក្លាយជាថ្មភ្លាមៗ។
កំហឹងនៃស្ថានសួគ៌បានធ្លាក់មកលើពួកគេភ្លាមៗ លើកលែងតែត្រង់អង្គឯងដែលស្និទ ជានិច្ចក្នុងការអធិស្ឋាន ការតមអាហារនិងការអាន សូត្រគម្ពីរកូរ៉ាន។
«ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាធុញទ្រាន់និង ភាពឯកកោរបស់ខ្ញុំណាស់នារីដ៏ស្រស់អើយ! វត្តមានអ្នកបានឈ្នះបេះដូងខ្ញុំហើយអ្នកជាម្ចាស់នៃជីវិតនិងព្រលឹងខ្ញុំ»
ខ្ញុំក៏ពិតជាកើតចិត្តប្រតិព័ទ្ធឥតបីលើរាជបុរស។
ខ្ញុំបានសាងស្នេហាជាមួយទ្រង់ ហើយចង់ឱ្យទ្រង់ចាកចោលដែនដ៏ឯកោមួយនេះទៅជាមួយគ្នាជួបមនុស្សម្នាឡើងវិញ។
បន្ទាប់មកពីរនាក់យើង បានចុះទៅ ជួប បងស្រីនិងទាសករដែលកំពុងស្វែងរកខ្ញុំ។ នៅពេលពួកគេឃើញខ្ញុំ ពួកគេសប្បាយចិត្តណាស់ ហើយចាប់ផ្តើមដឹងរឿងពួកយើងជាបន្តបន្ទាប់រហូរដល់ព្រមព្រៀងគ្នាចេញសំពៅទៅផ្ទះវិញ។
យើងបានរង់ចាំដល់ថ្ងៃដែលទិសខ្យល់ល្អ ហើយបានឡើងជិះ ចេញដំណើរ បន្តទៅនគរមុខទៀត។
យើងចេញសំពៅដោយមិនបង្អង់ឈប់ឈរ ព្រោះទៅឱ្យបានមុនពេលមានខ្យល់បក់ព្យុះបោកមក។ ចុងក្រោយយើងបានមកដល់ដែនសមុទ្រមាន សុវត្ថិភាពក្បែរ ទីក្រុងបាសូរ៉ា ដែលអាចមើលឃើញលឹមៗ។
យប់នោះពួកយើងហូបស្រាហើកម្សាន្តចិត្តព្រោះរីករាយនិងបានឡើងលក់ទំនិញ បន្ទាប់មកក៏ចូលគេងសម្រាក។ មិនស្មានទេថា បងស្រីខ្ញុំទាំងពីរនាក់បានក្រោកឡើងស្ងាត់ៗ ហើយបានលើកខ្ញុំ ទាំងគ្រែនិងអ្វីៗទាំងអស់បោះទៅក្នុងសមុទ្រ។
ពួកគេបានធ្វើបែបនេះដូចគ្នាទៅលើព្រះអង្គម្ចាស់វ័យក្មេងជាស្វាមីបណ្តាលឱ្យទ្រង់លិចលង់ទឹកសុគតគ្រានោះហោង។
ចំពោះខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងក៏ខ្ញុំឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងសមុទ្រ ហើយឃើញ ឈើមួយដុំដែលបានជួយឱ្យខ្ញុំតោងនិងរលក បក់បោកខ្ញុំរហូតទាល់បោះខ្ញុំទើរមកលើឆ្នេរកោះ ដីខ្ពស់និងគ្មានមនុស្សរស់នៅមួយ។
ខ្ញុំក្រោកទាំងឈឺចាប់នឹង ដើរជុំវិញកោះនេះពេញមួយយប់នៅតែគ្មានឃើញមនុស្ស។
នៅពេលព្រឹកព្រលឹមខ្ញុំរកឃើញចៃដន្យនូវផ្លូវរដិបរដុបមួយ តភ្ជាប់រវាងកោះនេះ ទៅនឹងដីគោកម្ខាងទៀត។ ខ្ញុំបានចេញដំណើរតាមផ្លូវនោះ រហូត ដល់ដីគោកនៅលឹមៗពីមុខត្រើយម្ខាង។
ភ្លាមនោះ ខ្ញុំឃើញសត្វពស់ដ៏ធំមួយ បានរត់លូនសំដៅមករកខ្ញុំ ដោយប្រញាប់ប្រញាល់ម្តង រអិលទៅ ស្តាំបន្ទាប់មកទៅខាងឆ្វេងហាក់របួសធ្ងន់។
តាមពិតវាត្រូវបានដេញតាមដោយសត្វត្មាតធំមួយ មានប្រវែងប្រមាណជាពីរលំពែងបោះ ឯណោះ។ ត្មាតយក្ខ មិនខ្វល់នឹងខ្ញុំទេ វាតាមតែប្រាថ្នាចឹកឆីសត្វល្មូនមួយនេះ បណ្តាលឱ្យ ទឹកភ្នែករបស់សត្វពស់ហូរចេញមកដូចជាមនុស្ស។
ខ្ញុំអាណិតសត្បរបួសនេះ ក៏ឱនលើកដៃទាំងពីររើសដុំថ្មមួយស្រែកគំហក បោះទៅបង្អើលត្មាត។
ដោយបានជំនួយពីអល់ឡោះ ថ្មបានសង្កត់បំបែកក្បាលត្មាតត្រង់ធ្លូមែន។
ពស់ក៏លូនបាត់ដែរ។
ដោយខ្ញុំនឿយហត់ឥតគណនា ក៏គេងទាំងអង្គុយនៅនឹងកន្លែងក្បែរជើងព្រៃមានម្លប់មិនសូវរងា។ នៅពេលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ស្រាប់តែបានរកឃើញនារីក្រមុំសម្បុរខ្មៅម្នាក់មកអង្គុយនៅក្បែរជើងខ្ញុំ និងច្របាច់គក់ឱ្យ។
នាងហាក់ជាទាសករតែខ្ញុំមិនស្គាល់ឡើយ។
នៅក្បែរនាងមានឆ្កែខ្មៅពីរក្បាល ។ ខ្ញុំមានការខ្មាស់អៀនដែលដេកសន្ធឹងកណ្តាលធម្មជាតិក៏ស្ទុះរៀបឬកនិងត្រេកអរដែលឃើញនាងផង។
«ប្អូនស្រី តើរស់នៅកោះនេះ?”
តែនាងបានឆ្លើយឡើងវិញថា៖
“ តើម្ចាស់ភ្លេចខ្ញុំបានលឿនម្ល៉េះ? ខ្ញុំគឺជាពស់ដែលរបួស! ឆ្កែពីរនេះជាបងស្រីមិនល្អរបស់ម្ចាស់ខ្ញុំបានដាក់ទោសពួកគេ»
ក្រោយដឹងរឿងហើយ នាងពស់ក៏ពិតជាសះពីរបួស ហើយបានចាប់កាន់ពួកយើងហោះតាមខ្យល់ទៅកាន់កប៉ាល់វិញដឹកនាំខ្ញុំត្រលប់ទៅនគរចាស់។
មកដល់ផ្ទះខ្ញុំវិញ ខ្ញុំឃើញថា អ្វីៗនៅដូចដើមមិនបានបាត់បង់ខូចខាតអ្វីទាំងអស់។
មុនពេលចាកចេញទៅពស់បានដាក់បណ្តសារថា ៖
«ដើម្បីជីវិតរស់នៅទៅមុខមានសន្តិភាពបាន លុះត្រាតែអ្នកដោះស្រាយជាមួយសត្វឆ្កែទាំងនេះ ចំនួនបីរយរំពាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទើបពួកគេឆាប់ផុតកម្មបាន! នេះចាសច្ចាប្រណិធានប្រសិនអ្នកមិនធ្វើ ខ្ញុំនឹងមិនមកកែខ្លួនឱ្យបងស្រីរបស់អ្នកជាមនុស្សវិញទេក្រោយបីឆ្នាំ” ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំមិនដែលហ៊ានប្រហែសពីការវាយពួកគេទេ។
ស្តេចឮហើយកាលណា ក៏សព្វព្រះទ័យទទួលនាងមកតែងតាំងជាស្នំឯកក្នុងវាំង។
