ឡូទី យល់ព្រមដោយរីករាយ ហើយពួកគេនាំគ្នាចេញពីបន្ទប់ និងឡើងទៅជាន់លើ ដោយភ្លេចថាមុននេះនាងបដិសេធមិនព្រមលុបមុខ និងកក់សក់ដើម្បីទៅញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ ហើយកញ្ញា មីនជីន បានបៅនាងដោយប្រើអំណាច។
ហើយពីពេលនោះមកសារ៉ា បានក្លាយជាម្ដាយចិញ្ចឹម។
…………………………………………………
ជាការពិតណាស់សារ៉ា កាន់តែមានអំណាច និងមានអ្នកដើរតាមនាងច្រើនជារបស់ប្រណិតៗដែលនាងមានទៅទៀត ជាអំណាចដែល ឡាវីនី និងក្មេងស្រីមួយចំនួនទៀតច្រណែនបំផុត ហើយអ្វីដែលជាអំណាចដ៏អស្ចារ្យបំផុតនោះគឺការនិយាយរឿងដែលត្រូវបានក្មេងដទៃចូលចិត្តបំផុត ហើយគ្រប់យ៉ាងដែលនាងនិយាយប្រាប់គេនាងអាចធ្វើវាឲ្យដូចជាសាច់រឿង ទោះនោះជារឿង ឬមិនមែនរឿងក៏ដោយ។
សារ៉ា មិនគ្រាន់តែអាចនិយាយរឿងប្រាប់គេបាននោះទេ ប៉ុន្តែនាងចូលចិត្តនិយាយរឿងទៀតផង។ ពេលនាងអង្គុយ ឬឈរនៅចំកណ្ដាលរង្វង់ក្មេងៗ ហើយចាប់ផ្ដើមប្រឌិតរឿងដ៏អស្ចារ្យ ភ្នែកបៃតងរបស់នាងចាំងពន្លឺ ថ្ពាល់របស់នាងឡើងក្រហម ហើយដោយមិនដឹងថាខ្លួននាងប្រែជាយ៉ាងនោះ នាងចាប់ផ្ដើមនិយាយរឿងរបស់នាងគួរឲ្យស្រលាញ់ ឬភ្ញាក់ផ្អើលតាមរយៈការលើកដាក់សំឡេងរបស់នាង ការពត់ពេនខ្លួនរបស់នាង ហើយនាងកាយវិការដៃដ៏រស់រវើករបស់នាង។
នាងភ្លេចខ្លួនថានាងកំពុងនិយាយឲ្យក្មេងៗជាច្រើនស្ដាប់ នាងឃើញខ្លួនឯងកំពុងរស់នៅជាក្រុមទេពអក្សរ ឬស្ដេចនិងម្ចាស់ក្សត្រី និងនារីៗដ៏ស្រស់ស្អាតដែលនាងកំពុងរៀបរាប់ពីដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ពួកគេ។ ពេលខ្លះពេលនាងនិយាយរឿងរបស់នាងចប់ នាងហត់ខ្លាំងជាមួយនឹងក្ដីរំភើប ហើយដាក់ដៃទាំងពីររបស់នាងនៅលើទ្រូងដ៏តូចរបស់នាង ហើយសើចតិចៗ។
“ពេលខ្ញុំនិយាយរឿង វាមិនដូចជារឿងដែលខ្ញុំប្រឌិតទេ វាដូចជាការពិតជាងអ្នកទាំងអស់គ្នាទៅទៀត ពិតជាថ្នាក់រៀន។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលនៅក្នុងរឿងនោះ មួយរឿងហើយមួយរឿងទៀត។ ពិតជាចម្លែកមែន។” នាងនិយាយ។
សារ៉ា រស់នៅសាលារបស់កញ្ញា មីនជីន បានប្រហែលពីរឆ្នាំ រសៀលមួយនៃសិសិររដូវដែលពោរពេញដោយអ័ភ្រ ពេលដែលនាងចុះពីរទេះ ជាមួយនឹងភាពកក់ក្រៅដោយអាវស្បែកសត្វ និងក្រណាត់រុំក ដើរតាមច្រកដែលមានអមដោយរបងការពារ នាងសម្លឹងកាត់តាមសំណើម និងឃើញមុខមនុស្សម្នាក់ដែលបង្កប់ដោយភាពភ័យខ្លាច ហើយពេលដែលនាងសម្លឹងទៅ នាងញញឹមព្រោះនោះជាវិធីដែលនាងញញឹមដាក់មនុស្សទូទៅ។
ប៉ុន្តែម្ចាស់មុខដែលភ័យខ្លាចនោះ ជាមួយនឹងភ្នែកបើកធំៗនោះ ខ្លាចថានាងមិនគួរមើលសិស្សមកស្នាក់នៅដែលសំខាន់សម្រាប់សាលាទេ។ នាងគេចចេញភ្លាមហើយសំដៅទៅផ្ទះបាយ។ នៅល្ងាចមួយពេលដែលសារ៉ា កំពុងអង្គុយនៅកណ្ដាលក្រុមអ្នកស្ដាប់ក្នុងជ្រុងមួយនៃបន្ទប់រៀនកំពុងនិយាយរឿង ម្ចាស់មុខដដែលបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដោយលើកចង្ក្រានប្រអប់ធ្យូងដ៏ធ្ងន់មួយសម្រាប់ដៃដ៏តូចរបស់នាង ហើយនាងលត់ជង្គង់ចុះលើកម្រាលដើម្បីដើម្បីបង្កាត់ភ្លើង និងសម្អាតផេះ។
នាងជាអ្នកបោសសម្អាតដូច្នេះនាងបានចូលគ្រប់កន្លែងនៅក្នុងសាលា ប៉ុន្តែមើលទៅនាងហាក់ដូចជាភ័យខ្លាច។ ជាក់ស្ដែងណាស់នាងខ្លាចមិនហ៊ានមើល ឬស្ដាប់ក្មេងៗទេ។ នាងដាក់ធ្យូងចូលប៉ុន្មានដុំដោយប្រើម្រាមដៃយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នព្រោះខ្លាចមានសំឡេងរំខាន ហើយនាងបក់បង្កាត់ភ្លើងថ្នមៗ។ ប៉ុន្តែរយៈពេលពីរនាទីនោះ សារ៉ា ឃើញថានាងចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងនឹងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង ហើយនាងធ្វើការយឺតៗដើម្បីបានស្ដាប់ពាក្យពីរបីម៉ាត់។ ដោយសារតែដឹងយ៉ាងនេះហើយ សារ៉ាដំឡើងសំឡេងហើយនិយាយច្បាស់ៗ។
“ពួកមច្ឆាហែលថ្នមៗនៅក្នុងទឹកថ្លាដូចគជ់ ហើយនៅពីក្រោយពួកគេគឺមងនេសាទត្រីក្នុងទឹកជ្រៅ។ ព្រះនាងគង់លើថ្មពណ៌ស និងសម្លឹងមើលពួកគេ។” សារ៉ា និយាយ។
នោះគឺរឿងដ៏អស្ចារ្យពីព្រះនាងមួយអង្គដែលត្រូវបានព្រះអង្គម្ចាស់ មើមេន សព្វព្រះរាជហឫទ័យ ហើយព្រះនាងបានទៅរួមរស់ជាមួយព្រះអង្គនៅក្នុងរូងដ៏ចែងចាំងមួយនៅក្រោមសមុទ្រ។
អ្នកបម្រើតូចបានបក់ភ្លើងចង្ក្រានរួចម្ដងហើយ ហើយបន្ទប់មកនាងបកវាម្ដងទៀត។ បក់រួចពីដងហើយ នាងចាប់ផ្ដើមធ្វើជាលើកទីបី ហើយខណៈដែលនាងបក់ជាលើកទីបី សំឡេងនិទានរឿងបានលួងលោមនាងឲ្យស្ដាប់ ដែលនាងមានអារម្មណ៍ដូចជាត្រូវមន្ត ហើយភ្លេចទាំងស្រុងថានាងគ្មានសិទ្ធិស្ដាប់ទេ ហើយក៏ភ្លេចអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែរ។ នាងអង្គុយលើកែងជើងរបស់នាង ខណៈដែលកំពុងលត់ជង្គង់នៅលើកម្រាល។ សំឡេងអ្នកនិទានរឿងបានមកដល់សាតារម្មណ៍របស់នាង ហើយទាញនាងឲ្យចូលទៅក្នុងជំនោរសមុទ្រ ដែលមានពន្លឺខៀវស្រទន់ និងក្រាលដោយខ្សាច់ពណ៌មាស។ ផ្កា និងស្មៅសមុទ្រចម្លែកៗនៅជុំវិញខ្លួននាង ហើយឮសំឡេងភ្លេងមកពីចម្ងាយ។
ផ្លិតបក់ភ្លើងចង្ក្រានធ្លាក់ពីដៃរបស់នាង ហើយឡាវីនី ហ៊ើប៊ើត សម្លឹងមើលជុំវិញនោះ។
“ក្មេងស្រីនោះកំពុងស្ដាប់រឿង” ឡាវីនី និយាយ។
ក្មេងមានទោសចាប់ផ្លិតរបស់នាង ហើយក្រោកឡើងភ្លាម។ នាងសម្លឹងមើលចង្ក្រានធ្យូង ហើយរត់ជើងញាប់ស្មេចេញពីបន្ទប់ដូចជាទន្សាយដែលកំពុងភ័យខ្លាច។
សារ៉ា មានអារម្មណ៍ខឹង។
“ខ្ញុំដឹងថានាងកំពុងស្ដាប់ ហេតុអ្វីនាងស្ដាប់មិនបាន?” នាងនិយាយ។
ឡាវីនី អេះក្បាលគួរឲ្យអស់សំណើច។
“អូ! ខ្ញុំមិនដឹងថាម៉ាក់របស់ឯងនឹងព្រមឲ្យឯងនិយាយរឿងប្រាប់ក្មេងស្រីអ្នកបម្រើឬអត់ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាម៉ាក់របស់ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យខ្ញុំនិយាយទេ។” ឡាវីនី និយាយ។
“ម៉ាក់របស់ខ្ញុំ! ខ្ញុំជឿថាបន្តិចក៏គាត់មិនប្រកាន់ដែរ។ គាត់ដឹងថារឿងគឺជារបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។” សារ៉ា និយាយដោយទឹកមុខចម្លែក។
“ខ្ញុំគិតថា ម៉ាក់របស់ឯងស្លាប់ហើយ តើគាត់ដឹងរឿងម៉េចនឹងកើតទៅ? ឡាវីនី និយាយពាក្យធ្ងន់។
“ឯងគិតថាគាត់មិនដឹងរឿង?” សារ៉ា និយាយដោយសំឡេងតូចតឹងរបស់នាង។ ពេលខ្លះនាងនិយាយសំឡេងតឹង។
“ម៉ាក់របស់ សារ៉ា ដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាង ម៉ាក់របស់ខ្ញុំក៏ដូចគ្នា លើកលែងតែ សារ៉ា ជាម៉ាក់របស់ខ្ញុំនៅសាលារបស់ អ្នកគ្រូ មីនជីន ម៉ាក់ខ្ញុំម្នាក់ទៀតដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាង។ ផ្លូវមានពន្លឺចែងចាំង ហើយមានវាលជាច្រើន និងវាលផ្កាលីលី ហើយអ្នកគ្រប់គ្នាបេះផ្កា។ សារ៉ា ប្រាប់ខ្ញុំពេលនាងនិយាយឲ្យខ្ញុំគេង។”
“ឯងប្រឌិតរឿង បង្កើតរឿងទេពអប្សរនៅឋានសួគ៌” ឡាវីនី ងាកមករកសារ៉ា។
“មានរឿងជាច្រើនណាស់ដែលគេនិយាយដឹង ម៉េចក៏ឯងដឹងថារឿងរបស់ខ្ញុំគឺរឿងទេពអប្សរ? ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចប្រាប់ឯងថា ឯងមិនអាចដឹងថាតើឯងល្អ ឬមិនល្អជាងមនុស្សផ្សេងទៀតនៅពេលនេះទេ។ ទៅជាមួយខ្ញុំឡូទី។” សារ៉ា តប ហើយនាងនាំឡូទី ចេញពីបន្ទប់ដោយសង្ឃឹមថា អាចរកឃើញអ្នកបម្រើតូចនោះនៅកន្លែងណាមួយ ប៉ុន្តែនាងមិនដឹងថាគេទៅណាទេក្រោយពីគេដើរចូលសាល។
“តើក្មេងតូចបង្កាត់ភ្លើងនោះជាអ្នកណា?” នាងសួរ ម៉ារីតេ សួរនៅយប់នោះ។
ម៉ារីតេ ចាប់ផ្ដើមពិពណ៌នា។
នាងធ្វើការនៅបន្ទប់តូចក្បែរចង្ក្រានបាយ ហើយនៅខាងក្រៅនាងធ្វើការស្ទើរតែទាំងអស់។ នាងខាត់ស្បែកជើង ហើយលើកចង្ក្រានធ្យូងធ្ងន់ៗឡើង និងចុះពីជាន់លើទៅជាន់ក្រោម ហើយជូនកម្រាលឥដ្ឋ ជូនបង្អួច និងត្រូវគ្រប់គ្នាបញ្ជា។ នាងមានអាយុ១៤ឆ្នាំ ប៉ុន្តែពិបាកលូតលាស់ ដូច្នេះហើយនាងមើលទៅដូចជាអាយុដប់ពីរឆ្នាំ។ ការពីត ម៉ារីតេ សោកស្ដាយចំពោះនាង។ នាងពិតជាចង់ឲ្យនរណាម្នាក់មានឱកាសនិយាយជាមួយនាងឲ្យកម្សត់ដូចជានាង ធ្វើឲ្យភ្នែកកម្សត់ និងភ័យខ្លាចរបស់នាង ចេញឆ្ងាយពីនាង។
“គាត់ឈ្មោះអ្វី?” សារ៉ា សួរ ពេលនាងអង្គុយក្បែរតុ ដៃទល់ចង្កា ពេលដែលនាងកំពុងស្ដាប់។
នាងឈ្មោះ ប៊េកគី។ ម៉ារីតេ ឮអ្នកគ្រប់គ្នានៅជាន់ក្រោមហៅ “ប៊េកគី ធ្វើនេះ ប៊េកគី ធ្វើនោះ” រាល់ប្រាំនាទីម្ដងរៀងរាល់ថ្ងៃ។
សារ៉ា អង្គុយហើយសម្លឹងទៅភ្លើង គិតដល់ ប៊េកគី មួយមួយភ្លែតក្រោយពី ម៉ារីតេ ចេញទៅចោលនាង។ នាងបានបង្កើតរឿងដែលប៊េកគី ត្រូវបានគេប្រើដោយមិនត្រឹមត្រូវ។ នាងគិតថា គេមើលទៅមិនមានអាហារញ៉ាំគ្រប់គ្រាន់។ ភ្នែករបស់នាងមើលទៅប្រាប់ថានាងកំពុងឃ្លាន។ សារ៉ា សង្ឃឹមថានាងអាចជួបគេម្ដងទៀត ប៉ុន្តែទោះបីជានាងឃើញគេលើករបស់ឡើង និងចុះពីជាន់លើទៅជាន់ក្រោម ពីជាន់ក្រោមទៅជាន់លើជាច្រើនដងក៏ដោយ នាងហាក់ដូចជាប្រញាប់ប្រញាល់ណាស់ ហើយខ្លាចត្រូវគេឃើញ ដែលនាងមិនអាចនិយាយរកគេបាន។
ប៉ុន្តែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក នៅរសៀលដែលពោរពេញដោយអ័ភ្រ ពេលដែលនាងចូលទៅក្នុងបន្ទប់អង្គុយលេងនាងឃើញរូបភាពគួរឲ្យអាណិត។ នៅលើតុពិសេសរបស់នាងមានភ្លើងបំភ្លឺ ប៊េកគី ដែលប្រឡាក់ធ្យូងលើច្រមុះ និងប្រឡាក់ច្រើនកន្លែងនៅលើអៀមការពារអាវរបស់នាង ជាមួយមួកកាតឹបនៅលើក្បាល និងប្រអប់ធ្យូងទទេនៅលើកម្រាលឥដ្ឋក្បែរនាង បានលង់លក់ដោយការធ្វើការហួសកម្លាំងរាងកាយតូចរបស់នាង។ នាងត្រូវគេបញ្ជូនមកជាន់លើដើម្បីរៀបចំបន្ទប់គេងសម្រាប់ពេលល្ងាច។ មានបន្ទប់ជាច្រើនដែលត្រូវរៀបចំ ហើយនាងបានរត់ពេញមួយថ្ងៃហើយ។ បន្ទប់របស់សរ៉ា ជាបន្ទប់ដែលនាងបានរៀបចំក្រោយគេ។ បន្ទប់នេះមិនដូចជាបន្ទប់ផ្សេងទៀតដែលរាបស្មើ និងទទេនោះទេ។ បន្ទប់អង្គុយលេងរបស់ សារ៉ា ដូចជាទំនើបណាស់សម្រាប់អ្នកបម្រើនៅផ្ទះបាយ ក្នុងនោះមានសៀវភៅ និងគំនូរជាច្រើន និងរបស់គួរឲ្យចង់ដឹងជាច្រើនមកពីឥណ្ឌា មានសាឡុង និងកៅអីទន់ទាប អ៊េមីលី អង្គុយលើកៅអីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាង ហើយតែងតែមានពន្លឺជានិច្ច។ ប៊េកគី ទុកបន្ទប់នេះរៀបចំចុងក្រោយគេ ហើយនាងតែងតែសង្ឃឹមថា បានចំណាយពេលពីរបីនាទីដើម្បីអង្គុយលើកៅអីទន់ និងមើលខ្លួនឯង ហើយគិតពីសំណាងល្អដ៏អស្ចារ្យរបស់ក្មេងដែលមានរបស់ទាំងអស់នេះ និងចេញទៅក្រៅពេលថ្ងៃត្រជាក់ខ្លាំងជាមួយនឹងមួក និងអាវធំ។
……………………………………………….
ព្រះនាងតូច (ភាគទី៤)
នៅរសៀលនេះពេល ប៊េកគី បានអង្គុយចុះនាងមានអារម្មណ៍ថាបានធូរស្រាល ការរត់ធ្វើការពេញមួយថ្ងៃដៃជើងដែលចុករោយហាក់បានស្បើយល្ហើយ ហើយពន្លឺ និងកំដៅពីចង្ក្រានបានសណ្ដំរាងកាយនាងប្រៀបបាននឹងវេទមន្ត ពេលដែលនាងសម្លឹងទៅធ្យូងក្រហមច្រាលក្នុងចង្ក្រាន ស្នាមញញឹមបានលេចឡើងនៅលើផ្ទៃមុខដែលប្រឡាក់ស្រមូមរបស់នាង ក្បាលរបស់នាងទម្រេតចុះដោយនាងមិនដឹងខ្លួន ភ្នែករបស់នាងបិទព្រឹមៗ ហើយនាងក៏លង់លក់ទៅ។ នាងនៅក្នុងបន្ទប់បានប្រហែលជាដប់នាទីប៉ុណ្ណោះ សារ៉ា ក៏ចូលមកដល់ ប៉ុន្តែនាងលង់ក្នុងដំណេកយ៉ាងល្ហិតល្ហៃ ហាក់ដូចជានាងបានគេងលក់រាប់ឆ្នាំមកហើយក្នុងរឿងព្រេងនិទាន។ រូបរាងរបស់នាងគឺជាកម្មករដែលមានសម្លៀកបំពាក់រហែកដាច់ដាច ខ្លួនប្រាណប្រឡាក់ប្រឡូស និងមុខអាក្រក់។
រូបរាងសារ៉ា មិនដូចជានាងទេ នាងហាក់បីដូចជាអ្នកមកពីពិភពផ្សេងគ្នា។ នៅរសៀលនេះនាងបានចូលរៀនថ្នាក់ហាត់រាំរបស់នាង ហើយជារសៀលដែលនាយកផ្នែករាំបានមកចូលរួមមើលការហាត់រៀន ដូច្នោះម៉ោងនោះគឺពិសេសជាងការហាត់រៀនរៀងរាល់សប្ដាហ៍។ សិស្សក្នុងសាលាស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ល្អបំផុតរបស់ពួកគេ ហើយដោយសារ សារ៉ា រាំស្អាត ដូច្នោះហើយ ម៉ារីតេ បានស្នើឲ្យនាងតុបតែង និងស្លៀកពាក់ឲ្យស្អាតបំផុត។
ថ្ងៃនេះសម្លៀកបំពាក់របស់នាងពណ៌ផ្កាកុលាបក្រហម ហើយម៉ារីតេ បានទិញបាច់ផ្កាកុលាប មកដើម្បីតុបតែងស្បៃខាងក្រោយខ្នងរបស់នាង។ នាងរៀនរាំចង្វាក់ថ្មី ជាចង្វាក់ដ៏រីករាយដែលនាងបានពត់ពេនខ្លួន ហក់លោត ធ្វើឲ្យរាងកាយដ៏តូចរបស់នាងមើលទៅហាក់ដូចជាមេអំបៅពណ៌កុលាបក្រហមដ៏ធំមួយកំពុងសំកាំងខ្លួន និងហើរពេញបន្ទប់ ហើយការហាត់ប្រាណដ៏រីករាយនេះបាននាំស្នាមញញឹមដ៏ស្រស់ស្អាតមកលើផ្ទៃមុខរបស់នាង។
ពេលដែលនាងចូលដល់ក្នុងបន្ទប់ នាងឈានជើងចូលបានពីរបីជំហានតូចៗរបស់នាង ហើយពេលនោះប៊េកគី អង្គុយងក់ក្បាលចុះ ដោយមួករបស់នាងបានធ្លាក់សំយាកពីក្បាលរបស់នាង។
“អូ! គឺក្មេងកម្សត់នោះ!” នាងភ្ញាក់ដោយសំឡេងស្រទន់ ពេលនាងឃើញ ប៊េកគី។
នាងមិនមានអារម្មណ៍ខឹង ឬអន់ចិត្តទេ ពេលឃើញកៅអីរបស់នាងត្រូវបានក្មេងរូបអាក្រក់ សំលៀកបំពាក់ដាច់ដាចអង្គុយលើនោះ។ បើនិយាយការពិតទៅ នាងពិតជាសប្បាយចិត្ត ដែលឃើញក្មេងកម្សត់នោះអង្គុយលើនោះ។ ពេលនាងក្មេងស្រីដែលគេប្រើហួសកម្លាំងនៅក្នុងរឿងរបស់នាងក្រោកឡើង នាងអាចនិយាយជាមួយគេបាន។ នាងដើរសំដៅទៅគេដោយស្ងាត់ៗ ហើយឈរសម្លឹងមើលនាង។ ប៊េកគី ស្រមុកបន្តិច។
“ខ្ញុំចង់ឲ្យនាងដឹងខ្លួនដោយខ្លួនឯង ខ្ញុំមិនចង់ដាស់នាងទេ ប៉ុន្តែកញ្ញា មីនជីន នឹងខឹងសម្បារប្រសិនបើគាត់ដឹង។ ខ្ញុំនឹងរង់ចាំពីរបីនាទីទៀត។”
នាងទៅអង្គុយនៅកៅអីអែបតុ ហើយយោលជើងតូចរបស់នាង ហើយគិតថាតើធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបល្អ។ កញ្ញា អាម៉េឡា អាចចូលមកទីនេះបានគ្រប់ពេល ហើយបើគាត់ចូលមកមែន ប៊េកគី ប្រាកដជាត្រូវគេស្ដីបន្ទោស។
“ប៉ុន្តែនាងអស់កម្លាំងណាស់ នាងអស់កម្លាំងណាស់។” សារ៉ា គិត។
កំទេចធ្យូងពីចង្ក្រានផ្ទុះតិចៗគ្រប់ពេល ហើយពេលដែលវាប៉ើងទៅប៉ះ ប៊េកគី នាងក៏បើកភ្នែក និងភ្ញាក់ឡើងដោយភាពភ័យខ្លាច។ នាងមិនដឹងខ្លួនថា បានគេងលក់ទេ។ នាងគ្រាន់តែដឹងថា នាងអង្គុយលេងមួយភ្លែតហើយមានអារម្មណ៍ថាស្រស់ស្រាយ ពេលដែលនាងបើកភ្នែកនិងដឹងខ្លួនច្បាស់មកវិញ នាងមើលដោយស្រឡាំងកាំង ខណៈដែលសិស្សមកស្នាក់ដ៏ស្រស់ស្អាតប្រៀបដូចទេពអប្សរក្នុងឈុតកុលាបក្រហមកំពុងអង្គុយនៅក្បែរនាង។
នាងសម្រាស់ខ្លួន ហើយចាប់មួកពាក់ឲ្យស្រួលបួលវិញ។ អូ ពេលនេះនាងដឹងថានាងមានបញ្ហាហើយ ដែលមកគេងលក់លើកៅអីរបស់កុមារីដែលមានឈ្មោះល្បីនេះ។ នាងនឹងត្រូវគេដេញចេញដោយមិនឲ្យប្រាក់ខែ។
នាងបន្លឺសំឡេងឡើងហាក់ដូចជាកំពុងដកដង្ហើមធំៗ។
“អូ អ្នកនាង! ៗ! ឲ្យខ្ញុំសុំទោសអ្នកនាង! អូ ខ្ញុំសុំទោសអ្នកនាង!” នាងនិយាយទាំងភ័យស្លន់។
សារ៉ា លោតចុះហើយដើរទៅយ៉ាងកៀកនាង។
“កុំខ្លាចអី មិនមានបញ្ហាអ្វីបន្តិចឡើយ” នាងនិយាយហាក់ដូចជាពេលនាងកំពុងនិយាយជាមួយក្មេងតូចៗដូចជានាង។
“ខ្ញុំគ្មានចេតនាទេអ្នកនាង ភ្លើងកក់ក្ដៅ អឺ ហើយខ្ញុំអស់កម្លាំងពេក មិនមែន …” ប៊េកគី តប។
សារ៉ា សើចបែបរាក់ទាក់បន្តិច ហើយដាក់ដៃលើស្មារបស់នាង។
“បងអស់កម្លាំង បងមិនអាចទ្រាំបានទេ បងមិនទាន់ដឹងខ្លួនស្រួលបួលទេ។” នាងនិយាយ។
ប៊េកគី សម្លឹងនាងដោយភ្នែកដ៏កម្សត់។ តាមពិតនាងមិនដែលបានស្ដាប់ពាក្យល្អ និងរួសរាយបែបនេះពីនរណាម្នាក់ទេពីមុនមក។ នាងតែងតែត្រូវគេបង្គាប់ បញ្ជា និងស្ដីបន្ទោស ហើយនិងត្រូវគេមួរស្លឹកត្រចៀក។ ហើយក្មេងស្រីស្លៀកឈុតរាំពណ៌កុលាបក្រហមនេះ និយាយជាមួយនាងហាក់ដូចជានាងមិនមែនជាក្មេងធ្វើការនៅផ្ទះបាយទេ ហាក់ដូចនាងមានសិទ្ធិអស់កម្លាំង ហើយថែមទាំងអាចគេងបាន! ដៃដ៏តូចដែលដាក់នៅលើស្មារបស់នាង ហាក់ដូចជារឿងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់បំផុតដែលនាងមិនធ្លាប់មាន។
“អ្នកនាង អ្នកនាង មិនខឹងទេ? អ្នកនាងនឹងមិនប្រាប់ម្ចាស់ស្រីទេ?” នាងនិយាយ។
“អត់ទេ ខ្ញុំប្រាកដជាមិនប្រាប់ទេ។” សារ៉ា និយាយខ្លាំងបន្តិច។
ទឹកមុខរបស់ ប៊េកគី ហាក់ពិបាកទ្រាំនឹងអាការៈភ័យខ្លាច សារ៉ា មានអារម្មណ៍ថាសោកស្ដាយចំពោះនាង នាងដាក់ដៃរបស់នាងលើថ្ពាល់របស់ ប៊េកគី។
“ហេតុអី? ពួកយើងគឺដូចតែគ្នាទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាក្មេងស្រីដូចបងដែរ។ គ្រាន់តែជារឿងចៃដន្យដែលខ្ញុំមិនមែនជាបង ហើយបងមិនមែនជាខ្ញុំ!” សារ៉ា និយាយ។
ប៊េកគី មិនយល់អ្វីបន្តិចទេ។
“ចៃដន្យមែនទេអ្នកនាង? នាងសួរដោយគោរព។
“ត្រូវហើយ” សារ៉ា ឆ្លើយ ហើយសម្លឹងមើលនាងជាមួយនឹងការគិតមួយភ្លែត។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកទៀតនាងនិយាយដោយសំឡេងផ្សេង។ នាងដឹងថា ប៊េកគី មិនយល់ពីអត្ថន័យរបស់នាងទេ។
“បងធ្វើការហើយ ឬនៅ? បងហ៊ាននៅទីនេះពីរបីនាទីទេ?” នាងសួរ។
ប៊េកគី ភ័យខ្លាំងម្ដងទៀត។
“ទីនេះឬ អ្នកនាង? ខ្ញុំ?”
សារ៉ា រត់ទៅទ្វារ បើកទ្វារ មើលជុំវិញនោះ ហើយខំស្ដាប់សំឡេង។
“គ្មានអ្នកណានៅក្បែរនេះទេ បើបងរៀបចំបន្ទប់រួចអស់ហើយ បងអាចនៅទីនេះមួយភ្លែតបាន។ ខ្ញុំគិតថា បងប្រហែលជាចូលចិត្តនំខេក។”
សារ៉ា បើកប្រអប់ហើយឲ្យនំខេកទៅនាងមួយដុំ ការខាំនិងទំពារនំរបស់នាងហាក់ដូចជាមិនមែនកំពុងពេញការឃ្លានទេ តែជាអ្វីដែលនាងរីករាយបំផុតហើយមិនដែលស្រមៃថានាងនឹងបានញ៉ាំនំនេះនៅក្នុងបន្ទប់បែបនេះ។ សារ៉ា និយាយ និងសួរសំនួរ ហើយសើចរហូតដល់សេចក្ដីភ័យខ្លាចរបស់ ប៊េកគី បានស្រាកស្រាន្តដោយខ្លួនឯង ហើយម្ដងឬពីដងប៊េកគី ហ៊ានសួសំនួរ។
“នោះគឺ គឺសម្លៀកបំពាក់រាំស្អាតបំផុតរបស់អ្នកនាង?” នាងមើលឈុតរាំពណ៌កុលាបក្រហមនោះយ៉ាងហូរ ហើយនាងសួរដែលឮសំឡេងហាក់ដូចជាគេខ្សឹប។
“នេះជាឈុតមួយក្នុងចំណោមឈុតសម្រាប់រៀនរាំរបស់ខ្ញុំជាច្រើន ខ្ញុំចូលចិត្តវា ចុះបង?” សារ៉ា ឆ្លើយ។
ប៊េកគី រកពាក្យនិយាយមិនបានព្រោះក្ដីស្រលាញ់ប៉ុន្មានវិនាទី បន្ទាប់មកនិយាយដោយសំឡេងស្រាលៗ។
“ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញព្រះនាងម្ដង ខ្ញុំឈរនៅដងផ្លូវជាមួយមនុស្សជាច្រើន មើលគេដង្ហែព្រះនាងទៅមើលអ្នករាំអូប៉េរ៉ា។ គ្រប់គ្នាតាមសម្លឹងមើលព្រះនាង ព្រះនាងនៅតូច ប៉ុន្តែទ្រង់គ្រងឈុតពណ៌ផ្កាឈូក ដោយមានផ្កាជាច្រើន។ ខ្ញុំនឹកដល់ព្រះនាងពេលដែលខ្ញុំឃើញអ្នកនាងអង្គុយលើកៅអីនោះ។ អ្នកនាងដូចជាទ្រង់អីចឹង។
“ជាញឹកញាប់ខ្ញុំបានគិតថាខ្ញុំជាព្រះនាង ខ្ញុំចង់ដឹងថាជាព្រះនាងមានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េច។ ខ្ញុំជឿថាខ្ញុំនឹងប្រឌិតរឿងថាខ្ញុំជាព្រះនាងមួយអង្គ។”
ប៊េកគី សម្លឹងនាងដោយក្ដីស្រលាញ់ ហើយដូចជាពេលមុនអីចឹងនាងមិនយល់ពាក្យដែលសារ៉ានិយាយទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានសារ៉ា គិតឃើញហើយងាកមកសួរនាងសំនួរថ្មីទៀត។
“ប៊េកគី បងមិនបានស្ដាប់រឿងនោះទេ?”
“ចា៎ អ្នកនាង ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនត្រូវស្ដាប់ទេ ប៉ុន្តែរឿងនោះអស្ចារ្យពេក ទើបខ្ញុំស្ដាប់ដោយមិនបានតាំងចិត្ត។” ប៊េកគី សារភាព។
“ខ្ញុំចង់ឲ្យបងស្ដាប់រឿងនោះ បើបងនិទានរឿង បងមិនត្រូវការអ្វីទាំងអស់ក្រៅពីមានមនុស្សចង់ស្ដាប់។ ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអ្វីបានជាបែបនោះទេ។ បងចង់ស្ដាប់សាច់រឿងដែលនៅសល់ទេ?” សារ៉ា និយាយ។
ប៊េកគី ដកដង្ហើមញាប់ម្ដងទៀត។
“ខ្ញុំស្ដាប់? ដូចជាខ្ញុំជាសិស្សម្នាក់ដែរមែនទេអ្នកនាង? រឿងទាំងអស់ពីព្រះនាង និងកូនសត្វតូចៗពណ៌សកំពុងហែលទឹក ដោយផ្កាយតូចៗជាច្រើននៅលើសក់របស់ពួកគេ?” នាងស្រែក។
សារ៉ា ងក់ក្បាល។
“ខ្ញុំខ្លាចថាពេលនេះបងគ្មានពេលស្ដាប់ទេ ប៉ុន្តែបើបងអាចប្រាប់ខ្ញុំបានថាម៉ោងប៉ុន្មានបងអាចមកបន្ទប់របស់ខ្ញុំបាន ខ្ញុំនឹងព្យាយាមមកបន្ទប់ ហើយនិយាយប្រាប់បងមួយថ្ងៃបន្តិចៗរហូតដល់ចប់។ នេះជារឿងមួយដ៏គួរឲ្យស្រលាញ់និងវែង ហើយខ្ញុំតែងតែបន្ថែមសាច់រឿងតិចៗ” នាងនិយាយ។
“អញ្ចឹងខ្ញុំនឹងមិនគិតទេទោះចង្ក្រានធ្យូងធ្ងន់យ៉ាងណា ចុងភៅធ្វើយ៉ាងម៉េចចំពោះខ្ញុំ បើខ្ញុំគិតដល់រឿងនោះ។” ប៊េកគី ដកដង្ហើមវែងៗ។
“បងអាច ខ្ញុំនឹងនិយាយរឿងនេះប្រាប់បងទាំងអស់។” សារ៉ានិយាយ។
ពេលដែលប៊េកគី ចុះទៅជាន់ក្រោមវិញ នាងមិនដូចប៊េកគី ដែលអស់កម្លាំងដោយសារលើកចង្ក្រានធ្យូងធ្ងន់ៗនោះទេ។ នាងមាននំខេកនៅក្នុងហោប៉ៅមួយដុំទៀត ហើយនាងបានឆ្អែត និងទទួលភាពកក់ក្ដៅ។ ប៉ុន្តែមិនដោយសារតែនំខេក និងភ្លើងចង្ក្រាននោះទេ គឺអ្វីផ្សេងបានផ្ដល់កម្លាំង និងធ្វើឲ្យនាងកក់ក្ដៅ ហើយនោះគឺសារ៉ា។
ពេលដែលនាងទៅបាត់ សារ៉ា អង្គុយលើកៅអីរបស់នាងនៅក្បែរតុ។ ជើងរបស់នាងនៅលើកៅអី ហើយកែងដៃនៅលើជង្គង់ ហើយចង្កានៅលើបាតដៃ។
“ប្រសិនបើខ្ញុំជាព្រះនាងពិតប្រាកដមែន ខ្ញុំអាចនិយាយរឿងប្រាប់មនុស្សកាន់តែច្រើន។ ប៉ុន្តែទោះបីខ្ញុំគ្រាន់តែប្រឌិតខ្លួនធ្វើជាព្រះនាង ខ្ញុំអាចច្នៃរឿងតូចៗដើម្បីមនុស្សជាច្រើន។ រឿងដូចជាពេលនេះជាដើម។ នាងសប្បាយចិត្តដូចជានោះជារឿងធំដែលបានធ្វើឲ្យក្មេងស្រីម្នាក់សប្បាយចិត្ត។
………………………………..
កាពីទែន គ្រូវី បានសរសេរសំបុត្រមក សារ៉ា ប្រាប់ពីររឿងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ។ មិត្តដែលធ្លាប់រៀននៅសាលាជាមួយគាត់ពេលនៅក្មេងបានមករកគាត់ដោយមិនបានរំពឹងទុកមុននៅឥណ្ឌា។ គាត់ជាម្ចាស់ដីដ៏ធំដែលដីទាំងនោះត្រូវបានគេរកឃើញថាមានពេជ្រជាច្រើន ហើយគាត់ចូលរួមជាមួយការអភិវឌ្ឍរ៉ែ។ ប្រសិនបើគ្រប់យ៉ាងដំណើរដូចការរំពឹងទុក គាត់នឹងមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនដូចជាការគិតដ៏មហិមា ហើយដោយសារគាត់ចូលចិត្តមិត្តរបស់គាត់ដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា គាត់បានផ្ដល់ឱកាសដ៏ធំសំបើមនេះឱ្យគេមានភាគហ៊ុននៅក្នុងការរុករក។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីរឿងដ៏គួររំភើបនេះបានកើតឡើង មិនគ្រាន់តែសារ៉ា ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក្មេងក្នុងសាលាទាំងមូលយល់ថានោះជារឿងដ៏រំភើបហើយបានទុករឿងនោះជាប្រធានបទសំខាន់ក្នុងការជជែកគ្នាលេងអស់ជាច្រើនសប្ដាហ៍។ សារ៉ា គិតពីរឿងនោះ ហើយគូរគំនូរឲ្យ អេមេនហ្គាដ និងឡូទី មើលដែលបង្ហាញពីផ្លូវដែលគេជីកចូលទៅក្រោមដីកន្លែងដែលមានត្បូងចាំងពន្លឺ ទាំងជញ្ជាំង និងពិដាន ហើយបុរសចម្លែកៗកំពុងជីក និងលើករបស់ធ្ងន់ៗ។ អេមេនហ្គាដ រីករាយនឹងរឿងនេះ ហើយឡូទី ទទូចឲ្យនិយាយប្រាប់នាងម្ដងទៀតជារៀងរាល់ល្ងាច។ ឡាវីនី មានគំនិតច្រណែននឹងរឿងនេះណាស់ ហើយបានប្រាប់ ជេស៊ី ថានាងមិនជឿរឿងបែបនោះទេ ថាមានរ៉ែពេជ្រ។
“ម៉ាក់របស់ខ្ញុំមានចិញ្ចៀនពេជ្រដែលមានតម្លៃសែសិបផោន ហើយវាមិនធំទេ។ ប្រសិនបើមានរ៉ែដែលពោរពេញដោយពេជ្រនោះ មនុស្សប្រាកដជាមានខ្លាំងណាស់ នេះពិតជារឿងគួរឲ្យអស់សំណើចមែន។”
“ប្រហែលជាសារ៉ា នឹងក្លាយជាអ្នកមានខ្លាំងដែលនាងនឹងក្លាយជាមនុស្សដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។” ជេស៊ី សើចក្អឹកៗ។
“នាងគួរឲ្យអស់សំណើចដោយមិនបាច់ក្លាយជាអ្នកមាន” ឡាវីនី គំហក។
“ខ្ញុំជឿថាឯងស្អប់គេ” ជេស៊ី និយាយ។
“ទេ ខ្ញុំអត់ទេ តែខ្ញុំមិនជឿរឿងរ៉ែពេជ្រទេ។” ឡាវីនី ការពារខ្លួន។
“អូ! មនុស្សអាចរកវាបានមកពីកន្លែងណាមួយ ឡាវីនី ឯងគិតយ៉ាងម៉េចពីអ្វីដែល ជើរូដ និយាយ?” ជេស៊ី និយាយ។
“ខ្ញុំមិនដឹងទេ ខ្ញុំមិនខ្វល់ទេទោះមានរឿងច្រើនទៀតពីការប្រឌិតរបស់ សារ៉ា ក៏ដោយ។”
“ត្រូវហើយ គឺយ៉ាងនេះហើយ។ មួយក្នុងចំណោមរឿងដែលនាងប្រឌិតគឺ នាងជាព្រះនាង។ នាងលេងវារាល់តែពេល ទោះបីនៅក្នុងថ្នាក់រៀន។ នាងនិយាយថា រឿងនោះធ្វើឲ្យនាងរៀនមេរៀនបានកាន់តែល្អ។ នាងចង់ឲ្យ អេមេនហ្គាដ ក្លាយជាព្រះនាងដែរ ប៉ុន្តែអេមេនហ្គាដ និយាយថានាងធាត់ពេក។”
“នាងធាត់ពេក ហើយសារ៉ា ស្គមពេក។” ឡាវីនី និយាយ។
ជេស៊ី សើចក្អឹកៗម្ដងទៀតតាមធម្មជាតិរបស់នាង។
“នាងនិយាយថា គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងរូបរាង ឬអ្វីដែលយើងមានទេ។ វាពាក់ព័ន្ធតែជាមួយអ្វីដែលយើងធ្វើ និងអ្វីដែលយើងគិត។”
“ខ្ញុំរំពឹងថា នាងគិតថានាងជាព្រះនាងប្រសិនបើនាងជាអ្នកសុំទាន យើងនាំងគ្នាហៅនាងថា ព្រះនាងម្ចាស់ ទៅ។” ឡាវីនី និយាយ។
មេរៀនប្រចាំថ្ងៃបានបញ្ចប់ ហើយក្មេងៗនៅអង្គុយមុខភ្លើងបន្ទប់រៀន រីករាយជាមួយនឹងពេលវេលាដែលពួកគេចូលចិត្តបំផុត។ ជាពេលដែលកញ្ញា មីនជីន និងអាម៉េឡា យកតែរបស់ពួកគាត់ចូលក្នុងបន្ទប់អង្គុយលេងនិងផ្ដល់ពេលវេលាឲ្យខ្លួនឯង។ ពេលនេះជាពេលដែលអ្នកទាំងពីរមិនចាំបាច់ត្រូវនិយាយច្រើនទៀតទេ ប្រសិនបើក្មេងៗដែលមកស្នាក់នៅរៀនមិនបង្កសំឡេងរំខាន ប៉ុន្តែជាធម្មតាពួកគេតែងតែមានរឿងតូច ឬធំក្នុងការលេងជុំគ្នា។ ពេលដែលពួកគេស្រែកទ្រហោយំ សិស្សធំៗតែងតែត្រូវបានស្ដីបន្ទោស ឬត្រូវបានអ្នកគ្រូចាប់អង្រួន។ ពួកគេត្រូវរក្សាសណ្ដាប់ធ្នាប់ ហើយប្រសិនបើពួកគេមិនគោរពពួកគេអាចប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដែលកញ្ញា មីនជីន ឬអាម៉េឡា នឹងបង្ហាញខ្លួនមក ហើយផ្ដល់មេរៀនដល់អ្នកបង្ករឿង។ ពេលដែលឡាវិនី និយាយទ្វារនៅចំហ ហើយសារ៉ា បានដើរចូលមកជាមួយនឹងឡូទី ដែលតែងតែទៅណាមកណាតាមនាងដូចជាកូនឆ្កែតូចមួយ។
“នោះនាង ជាមួយនឹងក្មេងដ៏អាក្រក់! បើនាងចូលចិត្តក្មេងនោះយ៉ាងនេះ ម៉េចក៏នាងមិនទុកគេនៅក្នុងបន្ទប់របស់នាងទៅ? មិនដល់ប្រាំនាទីទេ នាងនឹងស្រែកខ្ទរបន្ទប់មិនខាន។” ឡាវីនី និយាយ។
ទំនងជាឡូទី ចង់លេងនៅក្នុងបន្ទប់រៀន ហើយបាននាំម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់នាងមកជាមួយនាង។ នាងចូលរួមជាមួយក្មេងតូចៗដែលកំពុងលេងនៅជ្រុងម្ខាង។ សារ៉ា ដើរទៅកៅអីនៅជាប់បង្អួច បើកសៀវភៅរបស់នាង ហើយចាប់ផ្ដើមអាន។ នោះគឺសៀវភៅនិយាយពីបដិវត្តនៅបារាំង ហើយមិនយូរប៉ុន្មាននាងក៏ស្លុងអារម្មណ៍ជាមួយនឹងរូបភាពរបស់អ្នកទោសជាច្រើននៅបាស្ទីល បុរសជាច្រើនដែលបានចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំនៅក្នុងគុក ហើយត្រូវបានគេរំដោះចេញមកវិញ សក់ និងពុកមាត់របស់ពួកគេស្ទើរតែបាំងមុខជិត ហើយពួកគេភ្លេចថានៅមានពិភពខាងក្រៅនេះទៅហើយ ហើយដូចជាពួកគេកំពុងនៅក្នុងសុបិន។
នាងហាក់កំពុងនៅឆ្ងាយពីបន្ទប់រៀន ហើយវាពិតជាពិបាកទ្រាំដែលត្រូវឡូទី ទាញនាងឲ្យត្រលប់មកវិញក្នុងមួយពព្រិចភ្នែកដោយការស្រែកទ្រហោយំ។ ហើយសារ៉ា មិនដែលគិតថាមិនអ្វីធ្វើឲ្យនាងខឹងជាពេលដែលកំពុងជក់ចិត្តនឹងការអានហើយត្រូវគេធ្វើឲ្យភ្ញាក់ ឬមករំខាននោះទេ។ មនុស្សដែលចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រាកដជាយល់ពីអារម្មណ៍ដែលត្រូវគេរំខាននៅពេលនោះ។
“វាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជាមានគេវាយខ្ញុំ ហើយដូចជាខ្ញុំចង់វាយគេវិញ។ ខ្ញុំត្រូវចងចាំរឿងជាច្រើនឲ្យបានលឿនដើម្បីជៀសពីការនិយាយអ្វីម្យ៉ាងដោយសារកំហឹង។” សារ៉ា ធ្លាប់និយាយប្រាប់ អេមេនហ្គាដ ម្ដង។
នាងត្រូវចងចាំរឿងជាច្រើនឲ្យបានលឿនពេលដែលនាងទុកសៀវភៅរបស់នាងនៅលើកៅអីក្បែរបង្អួច ហើយលោតចុះពីជ្រុងម្ខាងដែលនាងកំពុងតែស្រណុកចិត្ត។
ឡូទី កំពុងលេងនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយបានធ្វើឲ្យ ឡាវីនី និងជេស៊ី ខឹងជាលើកដំបូងដោយការបន្លឺសំឡេងខ្លាំងៗ ហើយនៅទីបញ្ចប់លទ្ធផលគឺនាងត្រូវដួល និងរបួសជង្គង់ធាត់របស់នាង។ នាងស្រែក ននាលនៅកណ្ដាលចំណោមមិត្ត និងសត្រូវដែលរោមមើល និងបន្ទោសនាង។
“ឈប់ភ្លាមទៅ ក្មេងពូកែយំ! ឈប់ភ្លាម!” ឡាវីនី បញ្ជា។
“ខ្ញុំមិនមែនក្មេងពូកែយំទេ ខ្ញុំមិនមែនទេ! សារ៉ា សា…រ៉ា!” ឡូទី ស្រែក។
“បើនាងមិនឈប់យំទេ កញ្ញា មីនជីន នឹងស្ដាប់ឮមិនខាន ឡូទី ឈប់យំទៅ ខ្ញុំឲ្យឯងមួយផេន្នី (លុយអង់គ្លេស) ណា!”
“ខ្ញុំមិនត្រូវការលុយរបស់ឯងទេ” ឡូទី យំអណ្ដឺតអណ្ដក ហើយនាងសម្លឹងមើលក្បាលជង្គង់របស់នាង ហើយមានចេញឈាមបន្តិច នាងស្រែកយំម្ដងទៀត។
សារ៉ា រត់កាត់បន្ទប់មក ហើយលត់ជង្គង់ចុះ ដាក់ដៃនាង។
“បានហើយឡូទី បានហើយ ឯងបានសន្យានឹង សារ៉ា រួចហើយ។” នាងនិយាយ។
“នាងថាខ្ញុំជាក្មេងពូកែយំ” ឡូទី ជូតទឹកភ្នែក។
សារ៉ា អង្អែលនាងប៉ុន្តែនិយាយនៅក្នុងសំឡេងនឹងធឹង។
“ប៉ុន្តែបើឯងយំ ឯងនឹងក្លាយជាក្មេងពូកែយំ ឡូទី។ ឯងបានសន្យាហើយ។”
ឡូទី ចាំបានថានាងបានសន្យាថាមិនយំ ប៉ុន្តែនាងចង់ស្រែកយំឲ្យខ្លាំង។
“ខ្ញុំអត់មានម៉ាក់ទេ ខ្ញុំអត់មានម៉ាក់តាំងពីតូច។”
“ឯងមាន ឯងភ្លេចហើយ? ឯងមិនដឹងថា សារ៉ា ជាម៉ាក់របស់ឯងទេ? ឯងមិនចង់បានសារ៉ា ធ្វើជាម៉ាក់ទេមែនទេ?” សារ៉ា និយាយលួងលោម។
ឡូទី ឱបនាងដោយកំពុងយំអណ្ដឺតអណ្ដក។
“ទៅអង្គុយនៅកៅអីជាប់បង្អួចជាមួយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងខ្សឹបប្រាប់ឯងរឿងមួយ។” សារ៉ា បន្ត។
“មែន? បងនឹងប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងរ៉ែពេជ្រទេ?” ឡូទី និយាយផុតៗ។
“រ៉ែពេជ្រ? ក្មេងឆ្នាស់ទម្រើស ខ្ញុំចង់តែទះកំផ្លៀងនាងទេ។” ឡាវីនី ធ្លោយសំដី។
សារ៉ា ក្រោកឈរភ្លាម មុននេះនាងកំពុងជក់ចិត្តនឹងសៀវភៅនិយាយពីបាស្ទីល ហើយនាងត្រូវរំឭករឿងជាច្រើនភ្លាម ពេលដែលនាងដឹងថានាងត្រូវទៅមើលកូនចិញ្ចឹមរបស់នាង។ នាងមិនមែនជាទេពអក្សរទេ ហើយនាងមិនចូលចិត្ត ឡាវីនី។
“ត្រូវហើយ ខ្ញុំគួរតែទះកំផ្លៀងឯង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចង់ទះកំផ្លៀងឯង!” សារ៉ា និយាយដោយកំហឹង ទប់ខ្លួនបន្តិចនាងបន្ត៖
“យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំចង់ទាំងទះកំផ្លៀងឯង ហើយខ្ញុំគួរតែទះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនធ្វើបែបនោះទេ។ ពួកយើងមិនមែនជាក្មេងតូចល្ងីល្ងើនោះ ទេ។ ពួកយើងទាំងពីរនាក់ធំអាចដឹងអ្វីដែលល្អ និងមិនល្អ។”
នេះជាឱកាសរបស់ ឡាវីនី៖
“អូ! ត្រូវហើយ ព្រះនាងម្ចាស់! ខ្ញុំជឿថា ពួកយើងជាព្រះនាង យ៉ាងហោចណាស់ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកយើងជាព្រះនាង។ សាលានេះឥឡូវគួរតែមានកិត្តិយសណាស់ កញ្ញាមីនជីន មានព្រះមកស្នាក់នៅរៀនក្នុងសាលារបស់គាត់។” នាងនិយាយបែបចំអក។
សារ៉ា ដើរសំដៅទៅរកនាង។ មើលទៅនាងហាក់ដូចជាកំពុងដើរទៅមួរស្លឹកត្រចៀករបស់គេ។ ការប្រឌិតរឿងគឺជាសេចក្ដីរីករាយនៃជីវិតរបស់នាង។ នាងមិនដែលនិយាយវាប្រាប់ក្មេងស្រីដែលនាងមិនចូលចិត្តទេ។ រឿងថ្មីរបស់នាងដែលនាងប្រឌិតថា ខ្លួនឯងជាព្រះនាងគឺជារឿងដែលនាងស្រលាញ់ ហើយនាងអៀន និងមានជំនក់ចិត្តពីរឿងនេះ។ នាងបានទុករឿងនេះជារឿងសំងាត់ ប៉ុន្តែពេលនេះ ឡាវីនី បាននិយាយវាបែបចំអកនៅក្នុងចំណោមសិស្សស្ទើរតែទាំងអស់។ នាងមានអារម្មណ៍ថាឈាមច្រាលឡើងលើមុខរបស់នាង ហើយហឹងត្រចៀក។ នាងទប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯង បើឯងជាព្រះនាង ឯងមិនរត់ទៅរកជម្លោះទេ។ នាងទម្លាក់ដៃចុះ ហើយនៅស្ងៀមមួយភ្លែត។ ពេលដែលនាងនិយាយចេញមក គឺនិយាយដោយសំឡេងនឹងធឹង នាងងើបមុខឡើង ហើយសិស្សនៅទីនោះនៅចាំស្ដាប់។
“ពិតមែនហើយ ពេលខ្លះខ្ញុំប្រឌិតថា ខ្ញុំជាព្រះនាង។ ខ្ញុំប្រឌិតថា ខ្ញុំជាព្រះនាងដូច្នេះខ្ញុំអាចព្យាយាមធ្វើដូចជាព្រះនាងមួយអង្គ។”
ឡាវីនី មិនអាចនឹករករឿងអ្វីឲ្យត្រូវមកនិយាយនៅពេលនេះ។ ជាច្រើនលើកហើយនាងមិនអាចរកអ្វីដែលនាងពេញចិត្តមកឆ្លើយតបបានទេ ពេលដែលនាងនៅប្រឈមមុខជាមួយនឹង សារ៉ា។ ហេតុផលនៅពីក្រោយនេះគឺនាងមិនច្បាស់ពីអ្វីដែលដៃគូរបស់នាងធ្វើ ឬគិត។ ពេលនេះនាងឃើញថា អ្នកគ្រប់គ្នាចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងថ្មីនេះ។ ការពិតគឺពួកគេចូលចិត្តព្រះនាង ហើយពួកគេសង្ឃឹមថានឹងបានស្ដាប់រឿងច្រើនទៀតពីព្រះនាងមួយអង្គ ហើយបានទៅជិត សារ៉ា។
ឡាវីនី អាចត្រឹមប្រឌិតជាសំដីមួយឃ្លា ហើយធ្វើជាបញ្ជោរ។
“មេត្តាខ្ញុំ! ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពេលដែលនាងគ្រងលើបល្ល័ង្កនោះ នាងនឹងមិនភ្លេចពួកយើងទេ។”
“ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចទេ” សារ៉ា និយាយ ហើយមិនបន្តមួយពាក្យទៀតទេ ប៉ុន្តែឈរនៅស្ងៀម ហើយសម្លឹងទៅរហូតដល់ ឡាវីនី កាន់ដៃ ជេស៊ី ចេញទៅ។
……………………………………………………..
ព្រះនាងតូច (ភាគទី៥)
ចំពោះ ប៊េកគី នាងបាក់ដូចជាទទួលបានអ្វីម្យ៉ាងដ៏មានតម្លៃនៅក្នុងលោកនេះ ក្រោយពីការជជែកគ្នានៅរសៀលពោរពេញដោយអ័ភ្រ ពេលដែលនាងភ្ញាក់ពីដំណេកលើកៅអីដោយភាពតក់ស្លុត ហើយបែរជាបានផ្ដល់នូវភាពកក់ក្ដៅសម្រាប់នាង ខណៈដែលកញ្ញា មីនជីន និងអាម៉េឡា ដឹងរឿងនេះបានតិចតួចបំផុត។ ពួកគេដឹងថា សារ៉ា មានទឹកចិត្តល្អចំពោះក្មេងស្រីធ្វើការនៅផ្ទះបាយនេះ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដឹងពីពេលវេលាដ៏រីករាយនៅបន្ទប់ជាន់លើ ពេលដែលសារ៉ាកំពុងអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់អង្គុយលេង ហើយចង្ក្រានធ្យូងត្រូវបានលើកមកខាងលើដោយដៃតូចៗរបស់ក្មេងស្រីដែលដកដង្ហើមញាប់ៗដោយភាពហត់នឿយ ប៉ុន្តែបង្កប់ដោយក្ដីរីករាយ។ អំឡុងពេលនោះរឿងដ៏វែងត្រូវបានម្ចាស់បន្ទប់និទានប្រាប់បន្តិចម្ដងៗ ក្រៅពីបានស្ដាប់រឿងដ៏អស្ចារ្យដែលនាងមិនដែលហ៊ានលួចស្ដាប់ហើយនោះ ប៊េកគី នៅមានញ៉ាំអាហារដ៏មានឱជារស និងនំដាក់ហោប៉ៅរាល់ថ្ងៃសម្រាប់ញ៉ាំពេលយប់ខណៈដែលនាងឡើងលើធ្នើរដើម្បីគេ។
“ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវញ៉ាំដោយប្រុងប្រយ័ត្នអ្នកនាង ព្រោះបើខ្ញុំញ៉ាំឲ្យសល់កំទេចខ្លះនោះ កណ្ដុរនឹងចេញមកស៊ីវាមិនខាន។” ប៊េកគី និយាយពីការញ៉ាំនំរបស់នាងនៅពេលយប់។
“កណ្ដុរ! នៅទីនោះមានកណ្ដុរ?” សារ៉ា លាន់មាត់ដោយការភ័យខ្លាច។
“មានច្រើនណាស់ អ្នកនាង នៅខាងលើធ្នើរនោះមានទាំងកណ្ដុរតូច ទាំងធំ។ ខ្ញុំទម្លាប់នឹងសំឡេងរបស់ពួកវានៅពេលយប់ទៅហើយ បើសិនជាពួកមិនរត់កាត់លើខ្នើយរបស់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំមិនប្រកាន់នឹងពួកវាទេ។” ប៊េកគី ឆ្លើយដោយទឹកមុខបញ្ជាក់ថានោះជាការពិត។
“អា៎!” សារ៉ា ស្រែក។
“យើងទម្លាប់នឹងអ្វីមួយក្រោយពីឆ្លងកាត់វាមួយរយៈពេល យើងត្រូវតែទម្លាប់នឹងវាអ្នកនាង ពេលយើងកើតមកជាអ្នកបម្រើនៅក្នុងផ្ទះបាយ។ ខ្ញុំសុខចិត្តឲ្យមានកណ្ដុរប្រសើរជាងក្រឡាត។” ប៊េកគី និយាយ។
“អីចឹងខ្ញុំគិតថា បងប្រហែលអាចជាធ្វើមិត្តជាមួយកណ្ដុរបានពេលនៅជាមួយគ្នាយូរទៅ ប៉ុន្តែបងមិនអាចធ្វើជាមិត្តជាមួយក្រឡាតបានទេ។” សារ៉ា និយាយ។
ពេលខ្លះ ប៊េកគី មិនហ៊ានចំណាយពេលក្នុងបន្ទប់ដ៏កក់ក្ដៅនេះច្រើនជាងពីរបីនាទីទេ ហើយប្រសិនបើមានរឿងត្រូវសួរនាំ ដូច្នោះនាងអាចនិយាយបានតែប៉ុន្មានពាក្យប៉ុណ្ណោះ។ ពេលសារ៉ា ចេញក្រៅនាងតែងសម្លឹងមើលក្នុងហាងដើម្បីទិញអាហារដែលអាចរក្សាទុកបានយូរ ដូច្នោះហើយទើប ប៊េកគី ក្រៅពីបានភាពកក់ក្ដៅនៅក្នុងចិត្ត ស្ដាប់រឿងនិទាន នាងអាចលុបបំបាត់ភាពស្រែកឃ្លាន និងហត់នឿយពីការងារពេញមួយថ្ងៃរបស់នាង ហើយចង្ក្រានធ្យូងហាក់មិនធ្ងន់ពេកសម្រាប់នាងទៀតទេ។
ទោះបីជារងការស្ដីបន្ទោសពីចុងភៅ និងក្ដីលំបាកនៃការលើករបស់ធ្ងន់ៗលើស្មារបស់នាង នាងតែងតែមានឱកាសនាពេលរសៀលដោយរំពឹងថា អ្នកនាង សារ៉ា នឹងអាចអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់អង្គុយលេងរបស់នាងបាន។ ការពិតសម្រាប់នាងការដែលអាចបានជួប អ្នកនាងសារ៉ា គឺគ្រប់គ្រាន់ណាស់ទៅហើយមិនចាំបាច់មានអាហារ និងនំខេកទេ។ ប្រសិនបើមានពេលសម្រាប់តែការនិយាយគ្នាតែពីរបីម៉ាត់ ពាក្យទាំងនោះតែងតែជាពាក្យរួសរាយ ពាក្យពីរោះ ហើយបើសិនជាមានពេលវែងនោះសារ៉ា នឹងនិយាយរឿងប្រាប់ភាគបន្តរហូត។ រឿងល្អសម្រាប់ ប៊េកគី ផ្សេងទៀតពេលខ្លះនាងគេងមិនលក់នៅលើធ្នើរដ៏កម្សត់របស់នាងហើយរំពៃគិតដល់ការជជែកជាមួយ សារ៉ា និងរឿងដែលនាងនិទានប្រាប់។ សារ៉ា ដែលធ្វើរឿងទាំងឡាយដែលនាងចូលចិត្តដោយមិនដឹងខ្លួននោះ នាងមិនដឹងថាអ្វីដែលនាងធ្វើមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅយ៉ាងណាចំពោះ ប៊េកគី នោះទេ។
នៅក្នុងជីវិតដ៏កម្សត់របស់ ប៊េកគី នាងមិនដែលស្គាល់អ្វីទៅជាសំណើចនោះទេ ប៉ុន្តែសារ៉ា បានធ្វើឲ្យនាងសើច ហើយសើចជាមួយនាង។
