វគ្គ បេះដូងតែងតែប្រាប់ការពិត
«មនុស្សស្រីម្នាក់នោះ មិនលែងសក្តាវណ្ណទេ!»
តុបនិយាយដោយហុចទូរសព្ទទៅឱ្យជេន្នីមើល។
ជេន្នីក្រឡេកមើលឃើញហើយងាកមករឹតទ្រូង។ តុបដៀងភ្នែកមកអង្គដំណាលនោះដែរ។ តាមពិតសភាពរបស់អង្គពេលនេះ នាងចង់ដឹងពន់ពេកហើយថា នោះជារូបអ្វី ប៉ុន្តែដោយសារតុបមិនទាន់ហុចមក បានជានាងក៏មិនហ៊ានសម្លឹងទៅ។
«កន្លែងនេះ មិនមែនអ្នកណាក៏ចូលបានទេវ៉ី!»
តុបថាបន្តធ្វើឱ្យជេន្នីពេបមាត់ញាក់ស្មា៖
«កាហ្វេមឺនុយសម្រាប់កូនអ្នកមានកប់ៗ យកលុយជះមុខមនុស្សប្រុសហើយតើនៀក!»
«សំខាន់ ខាងយើងព្រមឱ្យជះបានអត់?!» តុបថាហើយហុចទូរសព្ទមកឱ្យអង្គពិនិត្យ។
«យើងដឹងហើយ កុំបាច់ប្រាប់វែងឆ្ងាយនាំមួម៉ៅ!»
ជេន្នីនិយាយហើយងាកមុខចេញទាំងមិនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ អង្គឈ្ងោកមុខពិនិត្យរូបរាងប្រុសស្នេហ៍ដែលអង្គុយញ៉ាំកាហ្វេនំក្រែមតទល់គ្នានៅក្រោមពន្លឺពណ៌មាសនៃភ្លើងទៀនព្រោងព្រាតនាកំពូលភោជនីយដ្ឋានដែលត្រូវបានរៀបចំឡើងយ៉ាងរ៉ូមេនទិក។
សំឡេងតុបលាន់មក៖
«គេផ្ញើរូបថតនេះមក គឺគេមានចេតនាចង់ឱ្យខ្ញុំបញ្ចេញ!»
«អ្នកណាផ្ញើមក?» អង្គពោលសួរភា្លមទៅតាមការចង់ដឹង និងសម្លឹងទៅទឹកមុខម្ចាស់ទស្សនាវដី្តល្បីរូបនេះ។ ប្រហែលជាមនុស្សរបស់ពុទ្ធីតា ។
«ខ្លួនជាអគ្គនាយិកាតែងដឹងប្រភពមែនទេ?!» ជេន្នីចោះសួរមកទៀត។
«កូនចៅខ្ញុំផ្ញើមកទេ! ធម្មតាយើងមាន Secret Boxមួយ ទុកសម្រាប់ទទួលយកនូវព័ត៌មានសំខាន់ៗ ឬមិនសំខាន់ តែជាព័ត៌មានអេចអូចនៅក្នុងក្រុមអភិជនឬក៏ក្រុមតារា! ដូច្នេះ….អាចនិយាយថាភាគច្រើនអ្នកដែលបង្ហោះព័ត៌មានមក គេចង់ដាក់សមាសភាពរបស់គេជាអាខោនក្លែងក្លាយ!»
«មិនប្រាប់ពីគោលបំណង យោបល់និងចុះផ្សាយអីទេ?» ជេន្នីជជីកសួរដៃទាញអេក្រង់យកមកពង្រីកមើល។
«ប្រាកដជាអត់ហើយ! តែភាគច្រើន គេចង់ឱ្យមានព័ត៌មានចេញ!»
ជេន្នីធ្វើមុខក្រញូវ។ គេហុចទូរសព្ទទៅម្ចាស់វិញ និងសួរទៅកាន់តុបវិញ៖
«អ៊ីចឹងឯងមិនអូសទូកបណ្ដោយទឹកទេមែនអត់? ស្រីម្នាក់នោះដូចជាចង់ប្រាប់គេឯងទាំងអស់ថា សក្តាវណ្ណនេះជារបស់គេ? ឬចង់ឱ្យខូចដល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះទើបនឹងសាងបានរបស់សក្តាវណ្ណ?!»
តុបដកដង្ហើមធំដឹងសម្លឹងទៅអង្គ។ នាយិកាវ័យក្មេងតបនឹងជេន្នីមួយៗ៖
«នេះគឺជារឿងធំ! ដែលធ្វើឱ្យទំព័រមុខរបស់យើងលក់ដាច់!»
«ឯងមិនមែនអាត្មានិយមទេ!» ជេន្នីនិយាយទាំងមុខក្រញូវ។
តុបតបវិញទាំងឱនកេះក្រចក៖
«នៅក្នុងការងារគេ មិននិយាយពីអារម្មណ៍ទេពួកម៉ាក!»
«យើងដឹង! ប៉ុន្តែឥឡូវនេះបើចុះផ្សាយឯងនឹងមានបញ្ហាជាមួយអង្គដូចគ្នា! ស្អីក៏ដោយមុនចេញផ្សាយទៅរកលុយ!»
«អ៊ីចឹងហើយ បានយើងកំពុងថ្លឹងថ្លែងមើលដែរ!»
តុបនិយាយមកតិចៗទាំងខាំក្រចកដៃខ្លួនឯងនិងងាកមកកាន់អង្គ ដែលកំពុងតែត្រួតពិនិត្យអេក្រង់ទូរសព្ទខ្លួនឯង។
«កុំចាំទូរសព្ទគេ!» តុបនិយាយ
«មិនបាច់ចាំទេ! មនុស្សប្រុស បើគេនឹកយើងសូម្បីតែយើងភ្លេចខ្លួនក៏គេខលមកដែរ! តែបើគេភ្លេចយើង យើងចាំប៉ុនណាបានត្រឹមតែខូចទូរសព្ទ ព្រោះចុចចុះឡើងចាំដំណឹងគេ!»
មានអារម្មណ៍ថា ឮពាក្យទាំងនេះហើយក៏នឹកគេខ្លាំងឡើងៗ។
មានអារម្មណ៍ថា លើកនេះចង់ឱ្យគេខលមក ឬក៏ខលទៅរកគេភ្លាមៗ។ វាជាអ្វីដែលអង្គមិនដែលធ្វើឬទាមទារទេ ពីមុនមក។ នាងធ្លាប់តែជាមនុស្សស្រីមានទំនុកចិត្តខ្ពស់ និងទុកចិត្តវណ្ណ។
ទោះជាអង្គមិននិយាយស្តីពីអារម្មណ៍ពិតចេញមក ជេន្នីនិងតុបនៅតែមើលមុខគ្នាព្រោះអ្នកទាំងពីរ គឺធ្ងន់មកខាងអង្គទៅហើយ ប្រហែលជាមកពីគេដឹងថា ពុទ្ធីដាគឺជាមនុស្សស្រីមិនច្បាស់លាស់រឿងស្នេហា ឬមួយក៏ភាពរបស់មនុស្សដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ មានអំណាចរបស់នាងហាក់ជាកម្លាំងប្រជែងមិនស្មើគ្នា បានជាពីរនាក់នេះរមែងកាន់ជើងអ្នកក្រជាង។
តុបទះស្មាអង្គហើយប្រាប់៖
«រៀនរស់នៅដោយបេះដូង! រាល់ថ្ងៃរស់ពឹងបេះដូងហើយ តែត្រូវឱ្យវារស់រវើកផង!!»
អង្គញញឹមព្រោះតុបនិយាយពីរោះជាងអ្នកនិពន្ធទៀត។ តុបញាក់ចិញ្ចើមបញ្ជាក់បន្ថែមលើសម្តីរបស់ខ្លួនដោយបកស្រាយថា៖
«រាល់ជម្រើសដែលយើងធ្វើ នឹងក្លាយជាអាហារមួយបែបៗ មិនចិញ្ចឹមទៅបេះដូងរបស់យើងប៉ុននោះទេ ប៉ុន្តែបេះដូងរបស់អ្នកដទៃដែលយើងចង់ថែនោះដែរ!»
ជេន្នីងក់ក្បាល៖
«ពិតមែនអង្គ! តុបនិយាយចំចំណុចហើយ នេះគឺជានិយមន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ! មិនមែន Datingហើយចោលៗទេ! គ្មានទំនាក់ទំនងណាមួយដែលលូតលាស់បានដោយធម្មជាតិឡើយ សូម្បីបងប្អូនបង្កើតគង់ដាច់គ្នាបាន! រាល់ទំនាក់ទំនងត្រូវការថែទាំ!»
«ខ្ញុំយល់! អរគុណបងទាំងពីរណាស់!»
នាងញញឹមក្រោមការតាមសម្លឹងរបស់ជេន្នីនិងតុប។ អង្គមានទឹកមុខនិងពន្លឺភ្នែកដែលពោរពេញដោយក្តីសង្ឃឹមនិងការរំភើបរីករាយតាមអ្វីដែលមនុស្សស្រីជាច្រើនអ្នកចង់បាន។ ទោះយ៉ាងណាតុបមិនអស់ចិត្តនៅតែបន្ថែម៖
«បើឈប់បន្តិច បង្អង់ភាពរឹងរូសបន្តិច គ្រប់គ្នានឹងដឹងថាបេះដូងរបស់យើងបានប្រាប់រហូតមកនូវអ្វីមួយ គ្រាន់តែយើងមានៈមិនស្តាប់មិនយកចិត្តទុកដាក់»
ជេន្នីបន្ថែមភ្លាមដែរ៖
«បងគិតអ៊ីចឹងដែរ! បើបងស្រឡាញ់អ្នកណាម្នាក់ បងមិនត្រឹមឱបស្មោះទុកជាសម្ងាត់ទេអង្គ បងនឹងបង្ហាញគេនោះថា គេមានតម្លៃ ហើយនិងសំខាន់ប៉ុនណាក្នុងជីវិតបង!»
វគ្គ អ្នកស៊ើបការណ៍
គោលបំណងរបស់រតនៈក្នុងការដាក់មោណាមករស់នៅក្បែរជេន្នី ក៏ដើម្បីតែស៊ើបឱ្យដឹងនូវរាល់អ្វីៗទាក់ទងជាមួយនឹងអង្គលក្ខិណា ដែលព័ត៌មានទាំងអស់នោះរតនៈមានអ្នករង់ចាំទិញ។
យោងទៅតាមបំណុលជាច្រើនលើស្មារបស់គេ បើឥន្ទវង្សមិនចេញលុយចាយឱ្យ គឺប្រាកដជារតនៈបន្តស្វែងរកអ្នកផ្សេងដែលចង់បានព័ត៌មាននោះទៀតមិនខាន មានអីត្រូវខាត….ដូចជាថ្ងៃនេះអ៊ីចឹងដែរ មោណាមិនទៅរៀនយូរទេ គេរាយការណ៍ទៅរតនៈហើយក៏ត្រូវរតនៈបង្គាប់ឱ្យណាត់ជេន្នីចេញមកឈ្លេចសួរ…..
«ម្នាក់ស្រីព្រឹកមិញហ្នឹងជាសង្សាររបស់តារាចម្រៀងថ្មីនៅឯកនគរ?!»
ជេន្នីងក់ក្បាលញញឹមយ៉ាងទន់ភ្លន់ ខណៈពេលដែលបានប្រុសសង្ហាមកឱបត្រកងក្នុងដៃ ញ៉ាំអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ និងកាហ្វេរ៉ូមេនទិកក្បែរៗគ្នា។
«ហើយនិស្សិតសង្ហាងាកមកចាប់អារម្មណ៍រឿងសិល្បៈពីពេលណាមក?!»
«នឹកអ្នកខ្លះពេករៀនមិនចូលទេ!» មោណាញញឹមដោយទំនុកចិត្តធ្វើឱ្យភេទទីបីកាន់តែលង់។
ជាបណ្តើរៗសេចក្ដីស្នេហារបស់មោណាដែលបង្ហាញឡើងចំពោះជេន្នី កំពុងធ្វើឱ្យគេភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ ភ្លេចថាទោះបីជាគេមានបទពិសោធក្នុងវិស័យសិល្បៈជ្រៅ ដឹងរឿងច្រើន ប៉ុន្តែធ្លាប់តែមានមាត់ជិតល្អ មានចិត្តយុត្តិធម៌ រក្សាគុណធម៌មិនដោះដូរព័ត៌មានជាមួយលុយកាក់ មិននិយាយរឿងអ្នកណាងាយៗ ប៉ុន្តែពេលនេះស្នេហាទំនងជាចំណុចខ្សោយធំរបស់គេ។
បើសិនជាមោណាចាក់ឫសគល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគេដឹង គេនឹងនិយាយចេញមកព្រោះឆាប់ទុកចិត្ត នេះគឺជាចំណុចខ្សោយរបស់ជេន្នីដែលមោណារកឃើញតាមរយៈពេលរស់នៅជាមួយគ្នាមិនដល់មួយអាទិត្យ។
មិនដឹងយ៉ាងម៉េចទេ ពីកុហកទៅជាមានអារម្មណ៍ថា ពីរនាក់គេទៅជាស្រឡាញ់គ្នាខ្លាំងឡើងៗ ព្រោះជេន្នីពូកែដឹងចិត្តសាស្ត្រមនុស្សដោយធ្លាប់មានសង្សារច្រើនហើយពីមុនមក និងមានចរិតគិតពីចិត្តអ្នកដែលនៅក្បែរសឹងជាងចិត្តរបស់ខ្លួនផង។
«នឹកអ្នកណាអ្ហះ ជេន្នីមិនមកក្នុងជីវិតរបស់មោណាដើម្បីឱ្យមោណាបាត់ម្ចាស់ការ ខូចឈ្មោះនិស្សិតពូកែនោះទេណ៎ា!»
ថាហើយ គេងាកមកឱបត្រកងរាងកាយសិចស៊ីដ៏មាំទាំរបស់មោណាវិញធ្វើឱ្យបេះដូងជនបង្កប់វិលវល់ នឹកឃើញទៅដល់រតនៈដែលជាមេបញ្ជាការធំក្នុងរឿងស៊ើបការណ៍នេះ។ មនុស្សមិនមែនជាគល់ឈើឡើយ ទោះបីគេរស់នៅជាមួយគ្នានេះគ្រាន់តែជាល្បិច តែពេលវេលាតែងជួយមកប្រៀបធៀបរវាងជេន្នីនិងរតនៈ។
ភាពជាមនុស្សល្អរបស់ជេន្នី ភាពស្មោះត្រង់ និយាយសម្ដីច្បាស់លាស់ ស្រឡាញ់ដឹងស្រឡាញ់ ប្រតិកម្មនីមួយៗមានការគិតគូរវែងឆ្ងាយ មានចិត្តអត់ធ្មត់លើសខ្ទើយផ្សេងៗដែលមោណាស្គាល់ រតនៈដែលជាប្រភេទមនុស្សឆេវឆាវ ឆាប់ខឹងញៀនល្បែង កាន់ល្បិចច្រើនធ្វើម៉េចប្រដូចបាន?
ទោះបីយ៉ាងណា ប្រការនេះឱ្យមោណាដកចិត្តចេញពីរតនៈ១០០ភាគរយភ្លាមៗ ក៏នៅតែមិនទៅរួច ពីព្រោះចំណងទាក់ទង គុណស្រ័យជាមួយខ្លួនដល់ទៅបួនប្រាំឆ្នាំ មិនមែនជារឿងមួយដែលអាចធ្វើឱ្យគេស្រាកចិត្តជ្រះស្រលះបានដោយងាយនោះទេ។
ខួរក្បាលគេ ប្រាប់គេថានៅតែបន្តបេសកកម្មធ្វើជាមនុស្សមាត់ច្រើន ជជីកចង់ដឹងចង់ឮ….ដូច្នេះហើយបានជានិស្សិតស្រដីឡើង៖
«ប៉ុន្តែ…ខ្ញុំគិតថាពួកគេមិនអាចជម្នះរនាំងឋានៈសង្គមនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះបានទេ!»
ជេន្នីជ្រួញចិញ្ចើមសួរវិញ៖
«មោណាកំពុងចង់និយាយថា សក្តាវណ្ណនឹងបោះបង់ចោលអង្គនៅពេលគេល្បីមែនទេ?!»
និស្សិតសំងំនៅស្ងៀមជំនួសឱ្យចម្លើយថាyes ដែលធ្វើឱ្យជេននីប្រញាប់ប្រកែកតវ៉ាភ្លាមៗ៖
«មិនពិត! លោកនេះមិនឃោរឃៅដល់ថ្នាក់នេះដឹង? លក្ខិណារបស់ខ្ញុំនឹងល្បីជាង ឬមួយក៏អាចថានាងក៏ល្បីមិនចាញ់មិនឈ្នះជាមួយសក្តាវណ្ណដែរ!»
«អ៊ីចឹង ជេន្នីទទួលស្គាល់ហើយថា ឋានៈអាចធ្វើឱ្យមនុស្សបែកគ្នាបាន? ចង់និយាយថា ក្នុងករណីនាងមិនបានជោគជ័យឬត្រូវការតស៊ូវែងឆ្ងាយទៀត ខណៈខាងប្រុសកំពុងជោគជ័យនិងចោមព័ទ្ធដោយអ្នកជោគជ័យផ្សេងទៀត?!»
«ច្បាស់ណាស់!» ជេន្នីមានៈឆ្លើយកាន់ជើង
«បើអង្គបានជោគជ័យហើយខាងប្រុសមិនបានជោគជ័យ ក៏អង្គរបស់យើងនឹងមិនបោះបង់ចោលសក្តាវណ្ណ ប៉ុន្ដែអង្គគឺជាអ្នកតាមជួយជ្រោមជ្រែងប្រុសម្នាក់នោះមកតាំងពីដំបូង ចំណែកសក្តាវណ្ណ បើពេលបានជោគជ័យបោះបង់ចោលអង្គ គង់តែដឹងខ្លួនទេ! ជេន្នីនៅក្នុងសិល្បៈយូរហើយ ធ្លាប់ឃើញច្រើនហើយ មនុស្សដែលស្វែងរកកូនអ្នកមាននៅពេលដែលខ្លួនមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីនិងចោលសង្សារដែលកម្សត់ៗមកជាមួយគ្នាមានច្រើនមែន ប៉ុន្តែសក្តាវណ្ណខ្ញុំមិនដឹងទេ…ដឹងតែថាខ្ញុំស្គាល់អង្គច្បាស់ មនុស្សស្រីដូចអង្គ បើគេចោលឬធ្លោយរបូតពីដៃទៅ ដឹងតែគេទេជាអ្នកស្ដាយក្រោយមួយជីវិត!»
«ហើយ…ចុះឥឡូវពួកគេគិតយ៉ាងណា? ព្រឹកមិញឃើញមករកគំនិតពីជេន្នីឬក៏ចង់បានការឱ្យយោបល់ មែនទេ?»
ជេន្នីដកដង្ហើមធំគិត។ តែមាត់គេនៅតែចចេសការពារខាងស្រី៖
«មនុស្សដូចអង្គ គេមិនចាំបាច់ប្រើល្បិច ប្រើការលាក់លៀមអីទាំងអស់! ចរិតលក្ខណៈរបស់គេធ្វើឱ្យមនុស្សទាំងឡាយដែលដេកជាមួយគេ មិនត្រូវភ័យខ្លាចបាត់បង់អីទាំងអស់ គេជាមនុស្សកម្រ មាន មានចិត្តរឹង មានគុណធម៌ ពន្យល់អ៊ីចេះវិញ គឺដូចជាវត្ថុកម្រក្នុងសិល្បៈ ដែលមិនចេះរណបគេ មានគំនិតខ្លួនឯងស្គាល់គុណ ស្គាល់ទោស ចែកខុសនិងត្រូវច្បាស់!»
ថាហើយជេន្នីងាកមកឱបថើបប្រុសស្អាតមួយ ធ្វើឱ្យនិស្សិតដែលកំពុងស្លុងគិតលើបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់អង្គ ងាកមកវិញតបស្នងស្នេហាដល់ភេទទីបី។ ឃើញជេន្នីកំពុងលង់ទៅក្នុងការបារម្ភគេក៏បបោសអង្អែល ហើយសាកសួរបន្តរកព័ត៌មាន៖
«ជេន្នី ស្គាល់ឥន្ទវង្សដែរ?!»
«អ្ហឺយ ម្នាក់នេះមានអ្នកណានៅភ្នំពេញរំលងមិនស្គាល់គេបានបើ PR ចេញរាល់ថ្ងៃហើយ…!»
«ហើយយ៉ាងម៉េច?!»
«ចុងក្រោយនេះ…ចេតនារបស់គេនៅក្នុងការផ្ចុងផ្ដើមសក្តាវណ្ណ ក៏ដូចជាចង់ទាញឱ្យគ្រប់គ្នានៅក្នុងសង្គម តាមដានឯកនគររបស់គេមើលជាប់រាល់ថ្ងៃថា តើគេនឹងអាចមានអ្វីបន្តជាមួយនឹងតួប្រុសថ្មី!»
«ស្នេហា?!» មោណាដេញសួរវិញភ្លាម។
«កុំភ័យអី!» ជេន្នីប្រកែកទាំងញញឹមក្នុងទ្រូងសង្សារ
«ឥន្ទវង្សមិនស្រឡាញ់មនុស្សប្រុសនោះទេ!»
មោណាងក់ក្បាល។ ភេទទីបីមិនពិបាកមោណាមើលទេ ជាការពិត គឺក្រឡេកស្គាល់តែម្តង។
ដូចគ្នានេះដែរ មោណាក៏អាចមើលដឹងដូចគ្នាថាអ្នកណាជាប្រុសពិតអ្នកណាមិនមែនពិត។ គេធ្វើជានិយាយឡើង៖
«មនុស្សដូចថៅកែរបស់ឯកនគរ មើលយ៉ាងណាក៏នៅតែឃើញឈាមត្រជាក់!»
ជេន្នីឮហើយបង្អង់ស្ងៀម គិតបន្តិច រួចទើបរអ៊ូម្នាក់ឯង៖
«មែនទែនទៅមនុស្សឥន្ទវង្សនេះក៏មានចំណុចគួរអាណិតដែរ!….ប៉ុន្តែហ៊ឹម….តែណ្ហើយ អ្វីៗគឺជាព្រហ្មលិខិត….យើងត្រឹមមនុស្សលោក មិនអាចកាត់ក្ដីថានរណាម៉េចៗទេ! មិនដឹងអ្នកណាត្រូវនរណាខុស នរណាជាជនរងគ្រោះឬដែលជាជនដៃដល់ឡើយ វាមិនដូចយើងមើលកុនរឿងឧក្រិដ្ឋកម្មទេ ជីវិតពិតមានផ្នែកបំពាន មានផ្នែករងគ្រោះដូចតែគ្នា!»
ដូចជាមានអារម្មណ៍ថាជេន្នីនេះដឹងរឿងអ្វីៗច្រើន ហើយគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ តាមពិតរតនៈមិនដែលហាប្រាប់ពិតមែនពីរឿងរបស់ឥន្ធវង្ស ទោះណាជារតនៈតែងតែស្និទ្ធធ្វើការជាមួយ ចំណែកពេលនេះចង់ដឹងដែរថា ជេន្នីស្រឡាញ់ខ្លួនស្មោះឬត្រឹមកំសួលតណ្ហា? ឬមួយលាក់ការណ៍សម្ងាត់ធំៗទុកលក់ដូរយកលុយដូចជារតនៈដែរ?
ដូច្នេះហើយមោណាឱបជេន្នីផ្អឹបទ្រូង ធ្វើឱ្យគូស្នេហ៍បិទភ្នែកសែនកក់ក្តៅបេះដូង។ ឆ្លៀតពេលជេន្នីកំពុងតែលន្លង់លន្លោច គេបោះជំហានចូលកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងកិច្ចសន្ទនា៖
«ប្រាប់រឿងឥន្ទវង្សខ្ញុំស្តាប់បន្តិចបានទេ?! ជេន្នីប្រហែលជាដឹងរឿងច្រើន!»
«ខ្ញុំដឹងរឿងខ្លះ ក៏មិនច្រើនណាស់ណាទេ…តែក៏…និយាយទៅក៏ច្រើនគួរសមដែរ! ហើយបើ…មានគេផ្សាយចេញទៅ នឹងប៉ះពាល់ដល់មនុស្សច្រើនគ្នា!»
«ចុះនិយាយនឹងខ្ញុំមិនបានឬម៉េច?!» គេនិយាយតិចៗហាក់ស្ទាបស្ទង់ធ្វើឱ្យជេន្នីប្រញាប់ប្រញាល់បកស្រាយវិញខ្លាចមោណាអន់ចិត្ត៖
«មានហ្ន៎ាស្វីតធី! មនុស្សដែលខ្ញុំឱបទាល់តែខ្ញុំទុកចិត្ត! មោណានេះ គ្រាន់តែមើលពីលើទៅក្រោម ពីស្ដាំទៅឆ្វេងគឺជាមនុស្សល្អ ជាមនុស្សទុកចិត្តបានគ្រប់រឿង!»
បេះដូងនិស្សិតចាប់ផ្តើមបាក់ស្រុតនឹងពាក្យសរសើរ។
ភ្លាមនោះ ចិត្តគេក៏នឹកឃើញដល់រតនៈដែលបានប្រើគេចូលមកនៅក្បែរៗជេន្នីនេះដើម្បីទទួលយកនូវព័ត៌មាន…ហេតុអីបានជាអាថ៌កំបាំងរវាងសក្តាវណ្ណនិងអង្គ សំខាន់សម្រាប់ឥន្ទវង្សនិងរតនៈ…គិតមិនយល់ទេ គេគ្មានយោបល់ឡើយអំពីជម្លោះក្នុងសិល្បៈ។
មោណានៅស្ងៀមស្ងាត់ ស្របពេលជេន្នីចាប់ផ្តើម៖
«ថៅកែឯកនគរ មិនបានកើតមកមានឈាមត្រជាក់ទេ! គេបានស្រឡាញ់មនុស្សស្រីម្នាក់…រឿងនេះកើតឡើងយូរហើយ ប្រហែលជា៧ឬ៨ឆ្នាំមុន! គេគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯងខ្ពស់…បានជាបែកបាក់!»
មោណានៅផ្ទៀងស្តាប់។ គេគិតដល់រូបរាងស្រស់សង្ហានិងភាពជាមនុស្សល្បិចច្រើន ពូកែPRម្នាក់នោះ។ ត្រចៀកនៅតែផ្ចង់ស្តាប់ជេន្នីបន្តមកទៀតថា៖
«គេមិនពូកែតន្ត្រីទេប៉ុន្តែគេមានមហិច្ឆតាផ្នែកនេះខ្លាំង…តែកាលដែលគេអាចមកគ្រប់គ្រងលើឆាកតន្ត្រីខ្មែរបានយ៉ាងត្រចះត្រចង់មកទល់ថ្ងៃនេះ ដោយសារតែការប្រកួតចាញ់មួយ!»
«ជាព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតអីទៅ? បានជាអាចធ្វើឱ្យថៅកែឯកនគរខឹងដល់ថ្នាក់បញ្ឆេះមហិច្ឆតាឡើងមកសន្ធោសន្ធៅបាន?»
«ការប្រកួតនៅអ៊ីតាលី! មនុស្សប្រុសកម្លោះ មានរូបរាងសង្ហាដូចគ្នា លេងថ្នឹកវីយ៉ូឡុងដូចគ្នា ពីរនាក់គេមានរឿងច្រើនណាស់ដែលដូចគ្នា សូម្បីស្រឡាញ់ស្រី……!»
«ស្រឡាញ់ស្រីតែមួយទៀត…ហេតុអីក៏ដំណើររឿងនេះគួរឱ្យចាប់ចិត្តម្ល៉េះ?!»
«ភ្ញាក់ផ្អើលម្ល៉េះ? បើដឹងសមាសភាពដៃគូម្នាក់ទៀតនោះ បានសមថាភ្ញាក់ខ្លាំង!»
មោណានៅស្ងៀមពេលស្តាប់សម្តីគូស្នេហ៍ដល់ត្រង់ណេះ។ ឬមួយអ្នកដៃវីយ៉ូឡុងម្នាក់នោះគ្រប់គ្នាក៏ស្គាល់គេ? ហាក់នឹកឃើញភ្លាមដែរដល់សម្តីរតនៈ«ដូចជានៅជ្រិញមុខ ជិនឫកពួកអាអ្នកមាន ពួកធ្វើសុភាពបុរសមុខកាមេរ៉ាហ្នឹងម៉េះ! បើថាយើងមានលុយសងគេ ក៏មិនចាំបាច់ទៅអង្គុយមើលមុខពួកវាលេងល្បិច ស្តាប់ពួកវាគំរាម ធ្វើខ្លាំងអ៊ីចឹងដែរ!»
គេងាកមកខ្សឹបជេន្នី៖
«កុំលាក់ក្បាលជន្លកន្ទុយ! សត្រូវស្នេហារបស់ឥន្ទវង្សជាអ្នកណា? បើមិនប្រាប់ខ្លះក្រែងថ្ងៃណាមួយ ដើរបុកគេក៏មិនស្គាល់!»
ជេន្នីកេះក្រចកដៃ ឧទានទាំងក្រៀមក្រំ៖
«គេមិននៅទៀតទេ! ផលិតករធំបស់ក្រុមហ៊ុន G-Brothes! មិត្តភក្តិខ្ញុំ!»
មោណាស្ទុះអង្គុយត្រង់ខ្លួន ខណៈជេន្នីជ្រប់មុខជាមួយអតីតតកាល។
«ពិស្តារ!» មោណាភ្លាត់មាត់ភ្ញាក់។
«កាលពីមុនខ្ញុំស្គាល់គេ គេជាមិត្តស្និទ្ធស្នាលដែលរៀនភ្លេងហើយតែងតែទៅកាន់មហោស្រពតន្ដ្រីធំៗជាមួយដៃគូឥតខ្ចោះរបស់គេ គឺឥន្ទវង្ស! ប្រឡងមិនឈ្នះពិស្ដារជារឿងមួយតែរឿងមួយទៀត គឺសង្សារខ្លួនត្រូវពិស្តារយកបានដែរ ដូច្នេះហើយ……ទោះបីថាគេមិនអាចក្លាយជាតន្ដ្រីករលេខមួយសម្រាប់កម្ពុជា ប៉ុន្តែគេនឹងយកកំពូលតន្ត្រីករនីមួយមកធ្វើការឱ្យគេ…..រំងាប់កំហឹង!»
«សាហាវ!» មោណាលាន់មាត់តិចៗ។
«សាហាវសំដៅលើអី?!» ជេន្នីងើបមុខសួរ។ ប្រុសស្នេហ៍ឱនមកនិយាយតបដោយកែវភ្នែកស្រទន់៖
«សូម្បីខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកសិល្បៈ ក៏មានអារម្មណ៍ថានេះជាសាច់រឿងដ៏ពិសេសមួយ!»
«ត្រូវហើយ! តាមថាមានគន្លុកគន្លាក់ពិសេសជាងនេះទៀត!»
«ចុះ….ម៉េចក៏មិនដែលឮកាសែតសរសេរ?!»
«គ្មានសាក្សី កាសែតធ្វើកើត? មនុស្សបីនាក់មិនបើកមាត់ទាំងបី តើកាសែតទៅតែងនិពន្ធពីអ្នកណាយកមកផ្សាយ?»
មោណាងក់ក្បាលដោយចាប់ផ្តើមរអ៊ូតិចៗ៖
«សំណាងហើយ ដែលអ្នកដឹងជាជេន្នី!….បើអ្នកផ្សេង…!»
និយាយត្រង់ណេះក៏នឹកឃើញញដល់រតនៈនិងសម្តីខ្លះៗ«ឯងក្លាយជាតួរាយរងកម្ទេចកម្ទីសុទ្ធសាធហើយនៀក! គង់តែមានថ្ងៃទេណ៎ា ថ្ងៃដែលអាតួល្អិតល្អោចម្នាក់នេះបង្កើតឆាកធំៗឱ្យសប្បាយភ្នែកម្តង!»។
ឃើញប្រុសស្នេហ៍ហាក់ស្លុងស្ងាត់បាត់មាត់ក ជេន្នីសួរបកមកវិញ៖
«អ្នកផ្សេងយ៉ាងម៉េច? គិតថាហ៊ានប៉ះឥន្ទវង្សងាយៗ?»
មោណាសួរបកតិចៗដែរ៖
«បានន័យថា មានគេដឹងរឿងនេះច្រើន?!»
«មាន! តែមិនច្រើនទេ! ពីរបីអ្នកក្នុងសិល្បៈ! គេជាជើងចាស់ ពួកនោះមិនងាយធ្លោយមាត់ទេព្រោះជារឿងឯកជនហើយវាចប់យូរហើយ!»
«តែម្នាក់ស្លាប់បាត់ ពីរនាក់ទៀតនៅរស់នៅឡើយណ៎ា!»
ជេន្នីដៀងភ្នែកមកបញ្ជាក់ន័យដែលមោណាចង់និយាយ…ចង់ថាស្នេហាអតីតនឹងឆាបឆេះឡើងមកវិញ?…គេគិតបែបនេះដោយស្ងាត់ស្ងៀមនិងនឹកឃើញភ្លាមដល់វត្តមានរបស់ឥន្ទវង្សបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងហ៊ឹកហ៊ាក់នៅថ្ងៃដែលពិស្តារចូលពេទ្យនិងថ្ងៃបូជាសព….អ្វីៗដូចជាគួររំឭកលម្អិតឡើងវិញដែរ!
