នៅពេលពន់ព្រលប់ដដែលនោះ អ្នកទាំងពីរត្រូវបានមនុស្សចំណាស់ជាឪពុកម្ដាយក្មេកនៃចាងហ្វាង នាំទៅដល់កូនខ្ទមមួយទៀត ដែលនៅឆ្ងាយដាច់ពីគេ ក្នុងស្រែក្រោម។
នៅទីនោះមិនសមថា មានមនុស្សស្រីម្នាក់កំពុងតែរស់នៅតែម្នាក់ឯងឯកោកណ្ដោចកណ្ដែងទេ។
នាងអង្គុយទម្លាក់សក់អន្លាយ មើលទៅគួរឲ្យខ្លាច។ នៅពេលដែលឃើញភ្ញៀវដើរមកដល់ នាងងាកមកខ្វាក ធ្វើឲ្យចាងហ្វាងសឹងតែទន់ជើងដើរទៅមុខលែងរួច ដោយសារនាងមានរូបរាងនិងមុខមាត់ដូចគ្នាបេះបិទនឹងប្រពន្ធរបស់ខ្លួន។
ចាងហ្វាងហែមលបគិតក្នុងចិត្តដោយបបួលមិត្តឱ្យឈប់ជើងពីចម្ងាយមិនហ៊ានបន្តចូលទៅក្នុងខ្ទមឡើយ៖
«ឱ! នេះឬកូនភ្លោះដែលមានមុខមាត់ដូចគ្នាបេះបិទ? អនិច្ចានាងឬអ្វីដែលជាគូដណ្ដឹងចាស់របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមានជំងឺឆ្កួតវង្វេង បែរជាម្តាយឪពុកយកមកដាក់ចោលឯកោនៅទីនេះ មិនឲ្យរៀបការជាមួយខ្ញុំ បែរជាប្អូនស្រីរៀបការទៅស្រុកខាងប្តីជំនួស?»
ចាងហ្វាងគិតទាំងក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្តហើយដំអក់ឈរនៅពីក្រៅ ចម្ងាយប្រមាណជាបួនម៉ែត្រពីខ្ទមនោះ។ ដោយសារខ្ទមបើកបង្អួចចំហផង បានជាអ្នកនៅពីនេះទៅអាចមើលឃើញច្បាស់ថា ម្ដាយបានចូលទៅអង្គុយនិយាយនឹងនាងចុះឡើង ឡើងចុះ ទុកឱ្យឪពុកឈរចាំនៅខាងក្រៅជាមួយភ្ញៀវដែរ។
ចំណែកចាងហ្វាងដែលបានឈរគិត ទោះបីយ៉ាងណា បើជាបានមកដល់ទីនេះកន្លែងនេះដឹងការណ៍អស់ហើយ ដោយមធ្យោបាយណាក៏ដោយ ត្រូវតែរកវិធីជួយភរិយាកម្សត់របស់ខ្លួននៅឯផ្ទះ។ ព្រោះតែគិតដូច្នេះហើយ ចាងហ្វាងហែមក៏ដើរទៅជិតឪពុកក្មេកហើយសួរតិចៗឡើងថា៖
«ខ្ញុំមិនយល់ទេថា ម្នាក់ជាបងស្រីគេនៅឈឺទៀតឬក៏អត់? ហើយមុននេះនៅផ្ទះម៉ែបានធ្លោយឡើងថា គេចេះមន្តអាគម តើចេះអ្វីទៅ?»
ឪពុកក៏តបមកវិញតាមត្រង់៖
«កូនស្រីនេះតាមពិតនៅពេលអាយុដប់ប្រាំឆ្នាំក្បែរនឹងបានរៀបមង្គលការ ក៏ស្រាប់តែកើតជំងឺឆ្កួតលេលាមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ មិនដឹងថាដោយសារអ្វីទេ! ដូច្នេះហើយបានជាដល់វេលាសន្យាត្រូវត្រៀមរៀបការនៅពេលនាងអាយុបានដប់ប្រាំមួយឆ្នាំនោះ គ្រួសារចាស់ទុំគិតថា គង់មិនមានកូនក្រមុំក៏សម្រេចចិត្តឲ្យប្អូនរបស់ខ្លួនបន្លំឈានទៅរៀបការ ជាមួយកូនប្រុសបាន! ក្រោយមកពេលស្នាក់នៅដាច់ដោយឡែក ដើម្បីព្យាបាលខ្លួន នៅម្នាក់ឯងយូរទៅ កូនច្បងខ្ញុំបានជាសះស្បើយព្រោះនាងបានវិញ្ញាណសក្តិសិទ្ធមកសណ្ឋិត! ការរស់នៅក្រោយមក ត្រូវតែធ្វើពិធីបួងសួងចុះឡើងខ្ជាប់ខ្ជួនកាន់គ្រូនោះរហូតមក បើពុំដូច្នោះទេ នឹងអ្នកសក្តិសិទ្ធនឹងអាចហើរចោល បណ្តាលឱ្យមានជំងឺឈឺថ្កាត់ខូចសតិដូចដើមវិញ!»
សាមីខ្លួនទ្រាំមិនបានក៏ចោទសួរវិញភ្លាម៖
«ដូច្នេះហើយ គេក៏មានចិត្តច្រណែនជាមួយនឹងប្អូនស្រី ដោយខ្លួនមានវិធីធ្វើមន្តអាគម ក៏ប្រើមន្តអាក្រក់ទៅលើនាង? លោកតាវង្សបានផ្តាំមកគឺជាការពិត វាជាអំពើដែលប្រព្រឹត្តឡើងដោយញាតិខ្លួនឯងផ្ទាល់?!»
«មិនពិតទេ មិនពិតទេ!»
ម្ដាយនិយាយដោយស្ទុះចេញមកទាំងទឹកភ្នែក ហើយពន្យល់ឡើងថា៖
«ខ្ញុំត្រូវនិយាយប្រាប់ពីដំណើរដើមទងទាំងស្រុង! ដូច្នេះចូរកូនប្រុសស្ដាប់ឲ្យច្បាស់! មុននេះប្រហែលជាមួយ៤ឆ្នាំ កូនស្រីច្បងខ្ញុំដែលដេកឈឺរ៉ាំរ៉ៃ បែរជាមានវត្ថុសក្តិសិទ្ធព្រមមកកាន់ និងថែទាំឱ្យដឹងខុសត្រូវវិញ តែប្អូនស្រីបានជាការតាមប្តីទៅស្រុកឆ្ងាយទៅហើយ ក៏អន្ទឺនេះទុកថាខ្លួនឯងជាតិនេះមានកម្ម ត្រូវខំថែទាំពង្រឹងសីលទាន! ស្រាប់តែមួយខែមុន កូនស្រីខ្ញុំនេះបានត្រហេបត្រហមរត់ទៅប្រាប់ខ្ញុំដល់ផ្ទះដោយអន្ទះសាថា ប្អូនស្រីគេនាងកាតាល់ ដែលរៀបការប្តីប្រពន្ធរស់នៅឯខេត្តឆ្ងាយពេលនេះកំពុងមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត!»
«សំដៅទៅលើភរិយាខ្ញុំមែនទេ?!»
«ត្រូវហើយ! គេគ្មានញាតិឯណាទៀតទេ! គេបានអធិដ្ឋានឃើញថា ប្អូនស្រីដែលបានទៅរៀបការជំនួសត្រូវបានសាច់ញាតិខាងប្រុសម្នាក់ធ្វើមន្តអាគមអូមអាមទៅលើខ្លួន ដោយសេចក្ដីព្យាបាទ!»
ចាងហ្វាងកើតខឹងសម្បាស្រែកឡូឡា៖
«កុហក បោកប្រាស់!»
គាត់គំហកឡើងដោយហួសចិត្ត គឺដោយសេចក្ដីឈឺចាប់ ដែលមិនត្រឹមប្រពន្ធខ្លួនបានរងគ្រោះ ខ្លួនត្រូវគេប្តូរកូនក្រមុំលាក់ការពិត ថែមទាំងពេលនេះចោទប្រកាន់ថា ខាងខ្លួនទៅវិញដែលបានធ្វើអំពើអំពាន់បណ្តាលឱ្យភរិយាឈឺទៀត?
តែប្រពន្ធខ្លួនកំពុងរងគ្រោះគឺជាការពិត….
ចាងហ្វាងប្រកែកតវ៉ាបន្ថែមឡើងថា៖
«ខ្ញុំមានសាច់ញាតិឯណាមក? មានតែបងស្រីម្នាក់ ឥឡូវគាត់ស្លាប់បាត់ហើយ! ឈ្មោះឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏ចូលចាស់ជរាតើឱ្យគាត់ទៅធ្វើអំពើអ្វីលើ កូនប្រសា? កោតតែនិយាយមកបាន?»
ស្រាប់តែសំឡេងស្រួយស្រឹបស្រែកលាន់មកពីក្នុងខ្ទម៖
«បងស្រីបង្កើតរបស់ខ្លួនហ្នឹងហើយ ដែលជាម្ចាស់អំពី!»
សំឡេងប្រកែកឡើងមកពីក្នុងខ្ទមនេះ ជាសំឡេងរបស់ប្រពន្ធខ្លួនច្បាស់ចែស ធ្វើឲ្យមេឃុំឌីម និងចាងហ្វាងស្តាប់ហើយក៏ព្រឺសម្បុរងាកទៅរកប្រភពភ្លាម។
មនុស្សមិនត្រឹមមានរូបដូចរាងដូច ថែមទាំងសំឡេងដូចគ្នាឥតខុសត្រង់ណា។
អន្ទឺពិតប្រាកដបានដើរពើងទ្រូងចេញមកពីក្នុងខ្ទម ធ្វើឲ្យបុរសទាំងពីរដែលស្កាត់មកពីឆ្ងាយ សម្លឹងនាងតាំងពីក្បាលដល់ចុងជើងទាំងភ័យរន្ធត់ហាមាត់ជ្រងោរ។
ព្រោះថា….ហេតុអីក៏មានមនុស្សដូចគ្នាបែបនេះ?
នារីនោះផ្តើមវាចាចម្ងាយប្រមាណ២ម៉ែត្រមុខខ្ទមមកថា៖
«បងស្រីរបស់អ្នកគឺជាដើមហេតុដែលធ្វើឲ្យប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំកើតជំងឺឆ្កួតលេលា! បើមិនជឿ ចូរអ្នកឆាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ស្វែងរកនូវតាមមុំចង្ក្រាន ស្រះទឹក និងធ្នឹមកណ្តាល កន្លែងបីនេះប្រាកដជាមានភស្តុតាងនៃអំពើដែលបងស្រីរបស់អ្នកបានដាក់មកលើគ្រួសារអ្នក!»
ចាងហ្វាងគ្រវីក្បាលបដិសេធគ្រាន់តែមិននិយាយចេញ នារីនោះប្រាប់ថែមទៀតថា៖
«ខ្ញុំបានរកឃើញរឿងនេះកាលពីជាងម្ភៃថ្ងៃមុន ហើយខ្ញុំបានធ្វើពីធីដោះស្រាយជួយប្អូនរបស់ខ្ញុំដែរ តែមិនអាចបានអ្វីក្រៅតែពីពន្យារវេលា! មានខ្មោចប្រុសម្នាក់ត្រូវបានគេប្រើឱ្យមកជាន់សន្ធប់វិញ្ញាណនាង! ខ្ញុំគ្មានវិធីជួយនាងទេ! ប្រសិនបើអ្នករករំដោះមិនទាន់ នឹងគង់នាងកាតាល់សម្លាប់ខ្លួនឯងនៅថ្ងៃណាមួយឆាប់ៗនេះ!»
«បងស្រីខ្ញុំស្លាប់បាត់ទៅហើយ!»
«ជាកម្មដែលបានវិលទៅរកម្ចាស់ដើម!»
«ថាម៉េច? ជាពាក្យមុសាទាំងអស់!» ចាងហ្វាងស្រែកខឹងគ្រោតគ្រាត។
ស្ត្រីនោះនៅតែមិនថមថយកិរិយាម៉ឺងម៉ាត់ថែមទាំងតបតនឹងចាងហ្វាងវិញ៖
«អាគមនឹងធ្វើឲ្យម្ចាស់ដើមដែលជាអ្នកកសាងរឿងនេះ រងគ្រោះថ្នាក់ដោយខ្លួនឯងគេបានគ្រប់ពេលវេលា ក្នុងករណីបើសិនជាជាមានអ្នកខ្លាំងពូកែណាម្នាក់គេមកជួយប្រពន្ធអ្នកឱ្យរួចភ័យ បងស្រីរបស់អ្នកនឹងស្លាប់ភ្លាម! បើបងស្រីអ្នកមិនបានធ្វើរឿងបែបនេះមកលើប្អូនស្រីខ្ញុំទេ ប្រាកដជាគាត់មិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីដែរក្នុងពេលនេះ! តែបើគាត់មានបញ្ហា ក៏ដោយសារអំពើខ្មៅរបស់គាត់ខ្លួនឯង នេះបញ្ជាក់ថាការប្រមើលមើលឃើញរបស់ខ្ញុំត្រឹមត្រូវ!»
ថាចប់ស្ដ្រីចម្លែកដូចត្មោលសន្លប់ទៅលើដី។ ពេលនោះឪពុកបានបីនាំកូនស្រីទៅសម្រាកព្យាបាលបញ្ហាសុខភាពក្នុងខ្ទម ម្តាយក្មេកឆ្លៀតពេលងាកមកពន្យល់កូនប្រសាបន្តទៀតថា៖
«កូនស្រីច្បងរបស់ខ្ញុំនេះ ក្រោយពីឈឺធ្ងន់សឹងតែវិកល បានមានឱកាសទទួលបានរបស់បារមីមកបាំងមុខរងជំងឺ ដឹងខុសដឹងត្រូវ ប្រក្រតីឡើងវិញ ប៉ុន្តែនាងក៏មិនមានចិត្តចង់បានស្វាមី កសាងគ្រួសារឬក៏វិលទៅរកផ្លូវលោកអ្វីនោះដែរ នាងគ្រាន់តែចង់រស់នៅកាន់សីល! ស្រាប់តែថ្ងៃមួយមានគេមកប្រាប់ខ្សឹបនឹងត្រចៀកថា ប្អូនស្រីខ្លួនដែលរស់នៅស្រុកឆ្ងាយ មានកូនស្រីពីរនាក់ត្រូវបានបងស្រីសាច់ថ្លៃគុំគួនព្យាបាទ!»
ចាងហ្វាងគិតចុះឡើងនៅតែខឹងចិត្តណាស់ ទោះណាជាឪពុកម្តាយក្មេកបបួលឲ្យឡើងផ្ទះសម្រាកវិញ ចាំភ្លឺសិនសឹមគិត ក៏មិនព្រម គិតពីបបួលភឿនចាកចេញមកស្រុកកំណើតវិញភ្លាមៗវិញ។
ដោយពេលនោះអ្នកទាំងពីរបានមកដល់ផ្សារ ដោយយប់ជ្រៅពេក ក៏ចូលទៅរកផ្ទះសំណាក់មួយបង្អន់សម្រាកមួយយប់សិន។
«ខ្ញុំពិតជាមិនជឿរឿងនេះដាច់ខាត! ខ្ញុំមិនជឿទេ! ខ្ញុំមកនេះមិនមែនដើម្បីមកស្តាប់រឿងទាំងអស់នេះឯណា? បងស្រីខ្ញុំគាត់ស្លាប់ដោយអកុសលណាស់ទៅហើយ គេបាននាំគ្នានិយាយបែបនេះលើគាត់ទៀត?»
មេឃុំឌីមគងថ្ងាសគិតចុះឡើងចុងក្រោយក៏បានឱ្យយោបល់មកមិត្តវិញ ៖
«ហែមអើយ! គិតមើលចុះឡើង ខ្ញុំមិនយល់ថាឪពុកម្តាយក្មេកហែមមិននិយាយកុហកនោះទេ! ដូចរឿងបងគឹមហួនស្លាប់ គាត់មិនទាន់ដឹងឯណា គាត់ក៏នៅឆ្ងាយ អ៊ីចឹងវាធ្វើម៉េចគាត់នឹងដឹងបាន? បើសិនយើងចង់ដឹងច្បាស់ យើងទៅមើលកន្លែងបីដែលគេបាននិយាយនោះសិនក្រែងឃើញអ្វីថ្មី?»
ចាងហ្វាងឮហើយគាត់ក៏នៅស្ងៀមស្ងាត់ មិនមាត់មិនកទេ ធ្វើជាសំងំសម្រាន្តតាមពិតមិនលក់មួយស្រលែតទើសភ្លឺ។
មកដល់ផ្ទះវិញដោយក្ដីមិនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ គាត់ក្រឡេកឃើញប្រពន្ធកំពុងអង្គុយជាប់ចំណងលើកៅអីបង្អែកក្នុងទីទទួលភ្ញៀវ បិទភ្នែកជិតឈឹងស្តាប់តុមអានសៀវភៅកំណាព្យ។
ចាងហ្វាងក៏អង្គុយសញ្ជប់សញ្ជឹងម្នាក់ឯង មិនមាត់មិនក មិននិយាយស្ដីរកណាទាំងអស់នៅក្នុងសួនច្បារ ធ្វើឲ្យមេឃុំឌីមត្រូវលាត្រលប់ទៅផ្ទះវិញទាំងមិនហ៊ានសង្ខើញសួរនាំគាត់ពីរឿងស្វែងរករបស់ទៅកន្លែងទាំងបីនោះទៀតសោះ។
ដោយអពមង្គលបានកើតឡើងផ្ទួនៗពេក ចាងហ្វាងរកតែនឹងកែខៃគិតមិនដឹងត្រូវដោះស្រាយយ៉ាងណាក៏មានតែក្រោកមកប្រះលង់លក់មួយភាំងទៅតាមការហត់នឿយចិត្តកាយ នៅលើកៅអីបង្អែកងឺតង៉តៗប្របមាត់បន្ទប់ដេកខ្លួន។
មិនទាន់បានប៉ុន្មានដង្ហើមធូរផង អ្វីម្យ៉ាងជាសំឡេងបានមកខ្សឹបប្រាប់ក្បែរត្រចៀក ។
«អ្នកម៉ែនមកហើយ! អ្នកម៉ែនមកហើយ! អ្នកម៉ែនមកហើយ!»
ដំបូងខ្សឹបៗធម្មតា រហូតចុងក្រោយក៏ស្រែកខ្លាំងៗសម្លុត ធ្វើឲ្យចាងហ្វាងបើកភ្នែកឃ្វាំង ទាំងស្លុតទ្រូងស្របពេលសម្រិបជើងលាន់រសឹបរសុបនៅក្នុងបន្ទប់ដាក់អីវ៉ាន់តូចក្បែរក្បាលដំណេក។
«អ្នកណា? ចូលមកធ្វើអី?»
គាត់ក្រោកវឹងស្ទុះទៅតាមដោយស៊ើងមមើង ស្រាប់តែក្រឡេកឃើញអ្នកម៉ែនដែលជាមេចុងភៅប្រកបដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំងឈរញ័រដៃជើងកាន់អំបោះសីមាពណ៌លឿងពីរកំណាត់ដែលមិនដឹងជាលួចចេញពីចុងជើងគ្រែរបស់ខ្លួនកាលពីពេលខ្លួនបានចេញពីផ្ទះឬមួយក៏យ៉ាងណា។
ដែលក្ដីសង្ស័យជាខ្លាំង ចាងហ្វាងក៏ស្រែកសួរទៀត៖
«មានរឿងអី?»
អ្នកម៉ែនចាប់ផ្ដើមយំ។ ដូច្នេះដើម្បីកុំឲ្យផ្អើលដល់គេឯង ឬក៏ដល់ប្រពន្ធស្មារតីមិនប្រក្រតីដែលកំពុងតែអង្គុយក្នុងនៅស្តាប់តុមអាននាបន្ទប់ធំ ចាងហ្វាងបានកោះហៅអ្នកម៉ែនចូលមកជួបស្ងាត់ៗនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្លួន។
ពេលនោះហើយអ្នកមែនបានសារភាពប្រាប់ថា ៖
«លោកម្ចាស់! ខ្ញុំជាប់ការសង្ស័យទៅលើអ្នកបងគឹមហួន ដោយសារថ្ងៃមួយខ្ញុំបានឃើញគាត់ឈ្លោះនឹងអាតុម!»
«ឈ្លោះអាតុមរឿងអី?!»
«អាតុមចង្អុលថា ម្តេចគាត់ដើរមកកាត់យកអំបោះសីមាលឿងចេញពីរូបថតរបស់អ្នកស្រីចាងហ្វាង? គាត់ក៏ច្រានអាតុមដួលហើយចេញបាត់ទៅ! ពេលមួយខ្ញុំគិតចុះឡើងម្នាក់ឯងមិនអស់ចិត្តក៏លបហៅអាតុមទៅលួងវាសួរ វាសារភាពថា បានឃើញគាត់យកកន្ត្រៃទៅឱ្យកុលាបរ័ត្នកាន់និងបង្គាប់ធ្វើដូចជាកាត់សីមានោះចោល តាមពិតគឺគាត់ជាអ្នកកាត់មុន! ដោយកុលាបរ័ត្ននៅក្មេង តូចពេក ពេលអ៊ំស្រីស្រែកឆោឡោឡើង គ្នាក៏មិនអាចប្រកែកថាអ្វីបាន!»
ចាងហ្វាងនៅស្ងៀមទ្រោបមុខគិត។
«តើអ្នកគឹមហួនធ្វើនេះដើម្បីអ្វីទៅ?!»
ឮមីងម៉ែនសួរបែបនេះចាងហ្វាងដែលនៅច្របូកច្របល់ចិត្តខ្លាំង ស្រែកឡើងថា៖
«ហៅអាតុមកអាយ!»
តុមត្រូវបានមីងម៉ែនទៅនាំមកដល់។
«មើល៍អាតុម ម្តេចឯងដឹងរឿងហើយ ក៏ចចេសលាក់នឹងឪ?»
កុមារាបាននិយាយតបដោយទឹកភ្នែកសស្រាក់ថា៖
«ជម្រាបពុក! ពេលដែលអ្នកគឹមហួនលបៗកាត់សីមាលឿងចោល គាត់មានទឹកមុខកាចៗ មិនដូចធម្មតាយើងឃើញទេ! ពេលគាត់ទម្លាក់កំហុសលើប្អូនស្រី ខ្ញុំបានរត់ទៅតាមសួរនាំ តែគាត់បែរជាសម្លុតខ្ញុំថា បើមិនលាក់រឿងនេះធ្វើជាគថ្លង់ នឹងឱ្យពុកបណ្តេញខ្ញុំចេញ ព្រោះពុកជឿតែគាត់ម្នាក់ទេ!»
ចាងហ្វាងទ្រោបក្បាលបោយដៃបណ្តេញតុមឱ្យថយចេញ។
«ទៅៗទៅអានរឿងឱ្យម្តាយឯងស្តាប់!»
លុះឃើញអ្នកម៉ែននៅត្រេងត្រាង គាត់ក៏សួរខ្សាវៗដូចមនុស្សកំពុងបាក់ទឹកចិត្ត៖
«មានរឿងអីទៀត?»
គាត់ជាមនុស្សជំនិតម្នាក់ដែលឈឺឆ្អាលនឹងដឹងគុណណាស់ រឿងនេះចាងហ្វាងហែមដឹងច្បាស់។ កូនប្រុសនាយមាំរបស់គាត់ក៏បានចូលរៀនសូត្រដោយការសន្តោសរបស់ចាងហ្វាងដែរ។ ពេលនេះគាត់ឱនមកខ្សឹបខ្សៀវ៖
«ខ្ញុំសង្ស័យថា ក្នុងបន្ទប់ឃ្លាំងតូចមានបង្កប់គ្រឿងមន្តអាគមទាន!»
ពេលឃើញថា លោកចាងហ្វាងបានផ្ទៀងស្តាប់ព្រោះយកចិត្តទុកដាក់គាត់ក៏និយាយបន្ត៖
«ព្រោះអ្នកស្រីទាមទារមកសម្រាន្តក្រៅខ្ញុំមិនដែលចាប់អារម្មណ៍ចូលមករៀបចំក្នុងបន្ទប់នេះទេទាន! ស្រាប់តែមុននេះបន្តិច បានឮសូរសម្រែកមនុស្ស ហៅឈ្មោះខ្ញុំ ជាប់ៗបីដងដំបូងហៅខ្សឹប ក្រោយគេហៅសម្លុត! បានជាមុននេះចៅហ្វាយឃើញខ្ញុំចូលក្នុងបន្ទប់ឃ្លាំងចាស់នេះ!»
មិនចង់តែនឹងជឿសម្តីបាវដែរ តែខ្លួនឯងក៏ទើបតែត្រូវដាស់ឡើងដោយសារសំឡេងដដែលនេះ….ម្ល៉ោះហើយអ្វីម្យ៉ាងញ៉ាំងចិត្តចាងហ្វាងឱ្យចង់ដឹងការពិត។
«មីងហូតយកអំបោះសីមាលឿងពីចុងជើងមកធ្វើអី្វ?!»
«ចាស៎ គឺដើម្បីប្រើអាមាំឱ្យទៅរកកូនសិស្សតាវង្សឧបកិច្ចឡើងវិញ!»
«មិនបាច់ទេ! គេផ្ញើសំបុត្រមកហើយថា មិនអាចដោះឱ្យទេ យកទៅទុកនៅនឹងកន្លែងចុងជើងវិញតាមបណ្តាំរបស់គេទៅ ហើយទៅធ្វើការរបស់មីងលាក់រឿងក្នុងផ្ទះឱ្យបានជិត កុំបាចហាចទៅក្រៅ!»
«ចា៎សទានប្រោស!»
វេលានោះ ចាងហ្វាងនៅបន្តទ្រោបក្បាលគិតចុះគិតឡើងតែអង្គឯងថា ហេតុអីបានជាអ្នកបងគឹមហួនចូលទៅកាត់ខ្សែអំបោះលឿងពីរូបថតភរិយាចេញ?
«បងស្រីរបស់អ្នកគឺជាដើមហេតុដែលធ្វើឲ្យប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំកើតជំងឺឆ្កួតលេលា! បើមិនជឿ ចូរអ្នកឆាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ស្វែងរកនូវតាមមុំចង្ក្រាន ស្រះទឹក និងធ្នឹមកណ្តាល កន្លែងបីនេះប្រាកដជាមានភស្តុតាងនៃអំពើដែលបងស្រីរបស់អ្នកបានដាក់មកលើគ្រួសារអ្នក!»
សម្តីអន្ទឺពិតប្រាកដនៅស្រុកកំណើតកម្រើកឡើងមកក្នុងការចងចាំរបស់ហែម។
«អឺ មែន!»
ស្ត្រីនោះក៏វិលមកវិញតាមការកោះហៅនៃនាយចៅហ្វាយ។ ចាងហ្វាងកេះមីងម៉ែនមកក្បែរខ្សឹបស្ងាត់ៗ៖
«នៅស្រុកប្រពន្ធខ្ញុំ គេប្រាប់មកថា បើសិនជាមានគេដាក់របៀនលើប្រពន្ធខ្ញុំពិតមែន ច្បាស់ជាដាក់នៅកន្លែងទាំងបី គឺធ្នឹមកណ្តាល ស្រះទឹក ហើយនិងនៅផ្ទះចង្ក្រាន!»
ឮហើយ អ្នកម៉ែនក៏រត់បបួលមនុស្សក្នុងផ្ទះឲ្យតាមរកស្ងាត់ៗ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ប៉ុន្តែលុករកយ៉ាងណាមិនឃើញមានអ្វីគួរសង្ស័យទាំងអស់។
គ្រានោះដែរ ចាងហ្វាងបានផ្ដើមកោះហៅនាយមាំ កូនប្រុសមីងនេះឲ្យស្រូតឡើងទូក ទៅអញ្ជើញម្តាយឪពុកខ្លួនមកផ្ទះ រួមទាំងកូនស្រីទាំងពីរមកវិញផងដើម្បីបានជំនុំសម្រួលដំណើរដើមទងនៃសាច់រឿងរបស់បងស្រីខ្លួនថា តើគាត់ជាមនុស្សយ៉ាងម៉េច នៅពេលដែលខ្លួនចេញពីផ្ទះមកយូរឆ្នាំនេះ មិនដឹងថាគាត់មានរឿងអ្វីកើតឡើង។ ហើយនៅក្រោយពេលដែលប្តីគាត់ស្លាប់ គាត់មានផ្លូវចិត្តបែបណាខ្លះ?
២ថ្ងៃក្រោយមក ចាំបាត់ៗទើបឃើញនាយមាំវិលវិញ។ លោកតាធំនិងតាម្នាក់ទៀតបានបង្ហាញខ្លួនជាមួយម្តាយចាងហ្វាងទុកឪពុកឱ្យនៅរក្សាផ្ទះ ជាមួយចៅៗ។
«ចូរហៅគាត់ថា ហ្មសាវុធ! លោកជាអ្នកចេះមើលជំងឺ ធ្លាប់ស្គាល់រាប់អានគ្នាជាមួយតា តាំងពីជំនាន់ធ្វើសង្គ្រាមនឹងពួកសៀម!»
លោកតាធំបង្គាប់ដូច្នេះទៅកាន់គ្រប់គ្នា។
ហ្មសាវុធ មានសក់រួញអង្គារ៍ដី កម្ពស់ជាងមួយម៉ែត្រប៉ែតសិប ទឹកមុខភ្លឺស្វាងក្នុងទម្រង់ថ្គាមខ្លាយ៉ាងមានអំណាច។ គាត់ជាអ្នកចេះចាំសាស្ត្រាចាស់ មន្តវិជ្ជាការសម្រាប់ទប់ទល់ដោះអាគមខ្មៅងងឹត និងដោះអំពើស្មារតីរាងកាយសព្វអន្លើ។
បានមកដល់ជាអ្នកជួយកែការណ៍ហើយ គាត់ក៏ដើរមើលពាសពេញផ្ទះ និងសរសេរកំណត់ត្រាធ្វើលេខបូកគុណដកចែកពេញមួយថ្ងៃ ព្រមទាំងអង្គុយស្ងៀម អត់ធ្មត់ស្តាប់រឿងរ៉ាវផងទាំងពួងដែលចាងហ្វាងហែមបានរៀបរាប់ប្រាប់។
មួយថ្ងៃរំលងទៅមុខទៀត ពេលពន់ព្រលប់ក្រោយពីការអុចធូបបន់ស្រន់លើនប់រមាំង ស្រាប់តែ មនុស្សស្រីម្នាក់បង្ហាញខ្លួនជាអ្នកលក់នំផ្លែអាយ។ អ្នកភូមិធ្លាប់ឃើញគាត់រាល់តែដង មកលក់កាត់នេះ ថ្ងៃនេះចម្លែកត្រង់ថា គាត់មិនលក់ដូចរាល់ដងបែរជាចាំស្ទាក់ផ្លូវតាមយាយម៉ែនតាមផ្លូវក្រោយផ្ទះ និងព្យាយាមនិយាយពាក្យដដែលៗថា ចូរជីកដើមម្លិះក្បែរស្រះ។
ក្រុមអ្នកម៉ែនបានគិតចុះឡើង ក៏សង្ស័យខ្លាំង ទើបសម្រេចចិត្តដើររកជីកដើមម្លិះជាជួរៗក្បែរស្រះទើបរកឃើញ កញ្ចប់ស្បោងថ្លាប្រផេះ ដែលត្រូវបានកប់ចោលនៅក្រោមគល់ដើមទើបតែដាំបានតូចៗដោយដៃអ្នកគឹមហួនប៉ប្របនៅក្បែរមាត់ស្រះ។
កញ្ចប់នោះត្រូវបានយកមកប្រគល់ឲ្យចាងហ្វាងហែម គាត់ក៏បើកវាឡើងនៅនឹងមុខចាស់ទុំទាំងអស់។ ក្នុងនោះមានសន្លឹកក្រដាស់ចាស់ចារឈ្មោះពីរគឺ បងស៊ីថានិងប្រពន្ធហែម។
«ហេតុអ្វីបានជាឈ្មោះបងថ្លៃខ្ញុំមកនៅកន្លែងនេះនិងឈ្មោះប្រពន្ធខ្ញុំទៅវិញ?»
បានជាចាងហ្វាងហែមភ្លាត់មាត់ ពីព្រោះគាត់ស្គាល់ច្បាស់ថា ជានាមនៃស្វាមីរបស់អ្នកគឹមហួន ថែមទាំងត្រូវជាបងថ្លៃរបស់គាត់ ដែលបានខ្ចាត់ទៅនៅព្រាត់ស្រុកឆ្ងាយមិនដែលជួបមុខគ្នាតាំងពីបងស្រីគាត់បានរៀបការរួច។
ហ្មសាវុធ ដែលជាអ្នកចេះមើលរបៀនសឹងសព្វបែបយ៉ាង ក៏នៅតែគិតមិនយល់អំពីស្នាមភ្ញីក្រវ៉េមក្រវ៉ាម នៅព័ទ្ធជុំវិញអក្សរឈ្មោះទាំងពីរថាជារបៀនអ្វី។ ជឿថាជាមន្តអាគម ដែលកំពុងតាមរក តែគិតមិនដឹងអំពីមូលហេតុនិងមិនដឹងថា ជាអ្វីប្រាកដផងនឹងបានដោះស្រាយដោយរបៀបណាទៅ?
គាត់បន្តគិតចុះឡើងនៅតែគិតមិនឃើញ លុះដល់ស្រាវជ្រាវតាមសៀវភៅបុរាណរបស់គាត់ទើបរកឃើញនូវទម្រង់នៃគំនូសក្រវ៉ាមនោះ ថាជារបៀនម្យ៉ាងគេហៅថា អាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្មោច ប្រើចងវិញ្ញាណមនុស្សដែលនៅរស់ ជាមួយនឹងខ្មោចដែលស្លាប់ទៅ ដោយប្រើឈ្មោះដើម្បីហៅឱ្យនៅអន្ទោលតាមចងពៀរគ្នា។
វិញ្ញាណដែលស្លាប់ទៅនោះ នឹងនៅច្របូកច្របល់តាមពាល់តែជាមួយម្នាក់ទៀតដែលជាមនុស្សពិតប្រាកដ ដូច្នេះខ្មោចដែលនៅសន្ធំបណ្ដាលឲ្យអ្នកប្រពន្ធរបស់ចាងហ្វាងហែមប្រុងតែនឹងសម្លាប់ខ្លួននិងដុតផ្ទះថែមទាំងអារដៃជើង គឺជាខ្មោចបុរសម្នាក់កាលនៅរស់ជាប្តីរបស់អ្នកគឹមហួននិងជាបងថ្លៃចាងហ្វាងហែម។
ក៏មិនដឹងថាហេតុអីបានជាបងថ្លៃដាច់ចិត្តនឹងធ្វើរឿងនេះមកលើប្អូនថ្លៃខ្លួនឯង ចាងហ្វាងហែមគិតអ្វីមិនឃើញអង្គុយខ្មៅមុខកើតទុក្ខពន់ពេក។
ឃើញកូនប្រុសបែបនេះកាលណា ក៏ម្ដាយរបស់ចាងហ្វាងដែលនៅស្ងៀមមិនមាត់កយូរហើយដាច់ចិត្តនិយាយសារភាព ដោយគ្រវីក្បាលហួសចិត្តផង។
«ខ្ញុំជាម៉ែ ប្រាកដជាដឹងអំពីមូលហេតុដែល គឹមហួនវាធ្វើអំពើនេះ!»
គាត់ហៅកូនមកជុំនិងលោកតាធំមានទាំងហ្ម សាវុធនិងតំណាលឡើងថា៖
«មុនពេលដែលកូនហែមនេះត្រូវចេញទៅរៀបការប្រពន្ធក៏មានហោរម្នាក់ដើរកាត់ភូមិយើង! ខ្ញុំនៅមិនសុខមិនសាប់ក៏បានហៅឲ្យចូលទាយមើលឱ្យ! គ្រានោះសាមីកូនកម្លោះមិនបាននៅផ្ទះទេ នៅតែខ្ញុំហើយនិងកូនស្រី ដូច្នេះហោរក៏បានគន់គូរដោយនិយាយថា កូនខ្ញុំមិនអាចរៀបការបានទេប្រសិនបើរៀបការនោះនឹងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ទៅដល់សាច់ញាតិខាងឯងម្នាក់ណា នឹងត្រូវបាត់បង់ជីវិតទើបរួចទោសពីព្រោះមង្គលការនេះ មិនដូចទៅនឹងអ្វីដែលជាចំណារគូព្រេង! ឮរឿងនេះហើយខ្ញុំនិងបងស្រីគេមិនសប្បាយចិត្តសោះ ប៉ុន្តែដោយសារតែបានភ្ជាប់ពាក្យភ្ជាប់សម្តីជាមួយគ្រួសារនោះយូរណាស់មកហើយដូច្នេះមិនអាចជូនពាក្យកូនស្រីគេវិញបានឡើយ ក៏តាំងចិត្តថា ធ្វើមិនជឿពាក្យហោរ ក៏បន្តរឿងមង្គលការនោះតាមគម្រោងទៅ! ក្រោយមកគឹមហួនក៏បានចេញទៅនៅស្រុកឆ្ងាយតាមប្តីដែលរកស៊ីជំនួញ តែប្ដីត្រូវរងគ្រោះថ្នាក់ស្លាប់ដោយទាន់ហន់! ប្រហែលជាហេតុផលនេះ ធ្វើឲ្យបងស្រីចាប់ផ្តើមមានគំនុំសងសឹកទៅលើគ្រួសាររបស់ប្អូនប្រុស ឬក៏ចាត់ទុកថាប្រពន្ធរបស់ប្អូនខ្លួនគឺជាមនុស្សចង្រៃម្នាក់!»
ហែមនៅស្ងៀមរកនឹកឡើងវិញនូវសភាពក្រៀមស្រពោនលាក់កំបាំងនៃទឹកមុខបងស្រីខ្លួនដែលរស់នៅឯកោក្នុងនាម ជាអ្នកមេម៉ាយដែលគ្មានកូននឹងគេបន្តមើលថែ។ សេចក្ដីច្រណែន ស្អប់គុំកួន បានធ្វើឱ្យកំហឹង គាត់មិនអាចរំងាប់បង្កើតទៅជា គំនិតព្យាបាទស្វែងរកគ្រូ មន្តអាគមយកអំពើមកដាក់ចោលនៅក្បែរស្រះទឹក ដូចដែលបងស្រីបង្កើតរបស់ប្រពន្ធខ្លួន បានប្រមើលមើលឃើញតាំងពីនាយមកដូច្នោះដែរ។
«ជាកម្មដែលបានវិលទៅរកម្ចាស់ដើម! អាគមនឹងធ្វើឲ្យម្ចាស់ដើមដែលជាអ្នកកសាងរឿងនេះ រងគ្រោះថ្នាក់ដោយខ្លួនគេវិញបានគ្រប់ពេលវេលា ក្នុងករណីបើសិនជាជាមានអ្នកខ្លាំងពូកែណាម្នាក់គេមកជួយប្រពន្ធអ្នកឱ្យរួចភ័យ បងស្រីរបស់អ្នកនឹងស្លាប់ភ្លាម!» សម្តីរបស់អ្នកអន្ទឺពិតប្រាកដដែលឈឺក្នុងខ្ទមម្នាក់ឯងនៅតែលាន់រងំមកក្នុងការចងចាំ។
«សីមាអំបោះលឿងនោះ គឺគាត់ឡើងទៅកាត់ដោយខ្លួនឯង ដូច្នេះហើយបានជាគាត់មានបញ្ហាត្រលប់នូវអំពើឃោរឃៅរបស់គាត់ទៅលើខ្លួនគាត់ នៅពេលដែលគាត់ភ័យខ្លួនជិះទូកវិលត្រលប់ទៅស្រុកវិញក៏ត្រូវរងគ្រោះថ្នាក់តែម្ដង!»
ហ្មសាវុធបានសន្និដ្ឋានបែបនេះ។
ក្រោយរកឃើញឫសគល់ហើយ ទើបគាត់ចាត់ចែងធ្វើបុណ្យឧទ្ទិសកុសលដល់អ្នកដែលបានចែកឋានទៅឲ្យបានត្រឹមត្រូវ សុំឲ្យអហោសិកម្មគ្រប់បែបយ៉ាងដោយមាន រៀបចំតាមរណ្ដាប់បុរាណ ចងឈ្មោះគឹមហួននិងប្តីរមូចូលគ្នាដោយក្នុងកូនដបងងឹត និងបិទឆ្នុកជិតបណ្តែតចោលនឹងទឹកទន្លេ បញ្ជេរឱ្យវិញ្ញាណប្តីប្រពន្ធទាំងទ្វេរនៅជាមួយគ្នាអស់កល្បទៅ ឈប់មកចងពៀរនឹងឈ្មោះ«ប្រពន្ធហែម»ម្នាក់នេះបានទៀត។
«នេះឯងគឺជាភរិយារបស់ខ្លួន សូមទៅជាមួយគ្នាឲ្យបានសុខ ចាប់ពីពេលនោះតទៅ កុំបកក្រោយនឹកឃើញអ្វីឡើយ!»
គ្រួសារនេះក៏គ្មានអ្នកណានិយាយអ្វីជុំវិញអ្នកគឹមហួនទៀតដែរ។
ចំណែករឿងខ្មោចចូលទៅលើភរិយារបស់ចាងហ្វាងហែមបានក្លាយទៅជាអតីតកាល។
តាមយោបល់លោកតាធំ និងហ្មសាវុធព្រមទាំងម្តាយរបស់ចាងហ្វាងហែមផង គ្រប់គ្នាជឿថា តាមពិតសំឡេងដែលមកខ្សឹបហៅចាងហ្វាងហែម និងឮដាស់ហៅអ្នកមឿនឲ្យក្រោកទៅឃើញចូលឃ្លាំងតូច ជាបារមីនៃនប់រមាំងដែលត្រូវបានលោកតាធំប្រគល់មកឲ្យទុកក្នុងឃ្លាំងតូច។
នប់រមាំងនេះ ខ្មែរយើងរមែងតែងជឿថា គឺជាវត្ថុសក្ដិសិទ្ធិដែលអាចយកតាមខ្លួនបានរាល់ពេលណាត្រូវចេញធ្វើចម្បាំង ឬធ្វើជំនួញស្រុកឆ្ងាយប្រកបដោយការផ្សងព្រេងគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារបារមីវត្ថុតែងតែជួយខ្សឹបប្រាប់ឲ្យម្ចាស់បានដឹងមុនជានិច្ចនៅនឹងត្រចៀកនូវព្រឹត្តិការណ៍អ្វីដែលបម្រុងតែនឹងកើតឡើង។
សូម្បីតែនឹងមានអគ្គិភ័យឬក៏មានចោរ សត្រូវលបចូលផ្ទះ ក៏នឹងមកដាស់ឲ្យម្ចាស់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងទាន់ពេលវេលាបានភ្លាមដែរ។
តើអ្នកយល់យ៉ាងណាអំពីជំនឿខ្មែរក្នុងនិទានកថានេះ? តើអ្នកចង់អានភាគនិទានពេជ្របណ្ឌិតក្រោយក្រោយទៀតដែរឬទេ?
