ខ្ញុំជាមនុស្សដែលឧស្សាហ៍កាត់យល់សប្តិខ្លាំងណាស់។ ទោះយល់សប្តិឃើញអ្វីក៏ខ្ញុំយកមកកាត់យកមកគិតដែរ ពីព្រោះថាតាំងពីដើមមកខ្ញុំជាមនុស្សដែលម្តាយខ្ញុំប្រាប់ថាមានគ្រូបាធ្យាយខាងឪពុកតាមថែរក្សា ឱ្យខ្ញុំដឹងរឿងទាំងអស់មុនៗបានជានិច្ច។
នៅពេលខ្ញុំបានអាយុដប់បីឆ្នាំខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ឃើញថាខ្ញុំ តែងតែដឹងហេតុការណ៍អ្វីៗមុនបើសិនជារឿងនោះបម្រុងថានឹងកើតមានឡើងចំពោះគ្រួសារខ្ញុំ។
គ្មានសមាជិកណាម្នាក់ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំត្រូវបានគេពន្យល់សប្ដិឲ្យដឹងមុនដូច្នេះនោះទេ។ ប្រាកដណាស់គឺជារូបខ្ញុំហើយ ពិសេសគឺនៅពេលជិតភ្លឺឲ្យតែខ្ញុំសុបិនឃើញអ្វីមួយដែលក្នុងចិត្តខ្ញុំភ័យខ្លាចគឺហេតុការណ៍អាក្រក់ប្រាកដជាកើតឡើងចំពោះគ្រួសារខ្ញុំ ប៉ុន្តែដូចគ្នានោះបើសិនជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តគឺយល់សប្តិនោះក្លាយជាសុបិនមួយដែលប្រាប់ខ្ញុំថា អ្វីមួយល្អកំពុងតែកើតឡើងចំពោះអ្នកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។
ជាពិសេសរឿងការងាររបស់ខ្ញុំ ក៏ឧស្សាហ៍ដឹងជាមុន។
មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ស្រលាញ់សត្វណាស់គេឈ្មោះ ហ្សានី។ គេហៅខ្ញុំថានែត មានរឿងអីទាក់ទងនឹងសត្វមកប្រាប់ខ្ញុំមុនគេ។ថ្ងៃនេះហ្សានីនិយាយថា៖
នែត ឆ្មានោះរបួសហើយ ប្រហែលលួចត្រីគេឆីគេទាន់
ខ្ញុំមានឈ្មោះសុដានី ប៉ុន្តែខ្ញុំចូលចិត្តឲ្យមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំហៅថានែតដោយសារខ្ញុំស្រឡាញ់ឈ្មោះនេះខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំដាក់ឈ្មោះខ្លួនឯងនៅក្នុងហ្វេសប៊ុកថា នែត ខនស្តេន បានន័យថាខ្ញុំគឺជាមនុស្សដែលមិនងាយផ្លាស់ប្តូរចិត្តឡើយ។
បើខ្ញុំគិតចំពោះរឿងអ្វីមួយខ្ញុំតែងតែគិតវាលុះណាតែដល់ពេលមួយបានសម្រេចឬមួយក៏មានឧបសគ្គច្បាស់លាស់រហូតដល់មិនអាចទៅមុខរួចទើបខ្ញុំបោះបង់ចោល។
«ថ្ងៃនេះមិនទៅរៀន កាត់ដេរទេ បានជាតាមមើលឆ្មា?»
«មិនមែនទេ! ហ្សានាថាវារបួសជើងបងលាយថ្នាំក្នុងបាយឱ្យវាសិន»
តាមពិតអ្នកសួរនេះគឺជាប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំឈ្មោះថានិមល វាមានអាយុតិចជាងខ្ញុំបីឆ្នាំ។ យើងទាំងពីរមានលក្ខណៈជាមិត្តជិតស្និទ្ធច្រើនជាងជាបងប្អូនជីដូនទៅទៀត ។
ចូលចិត្តផ្នែកកាត់ដេរជាខ្លាំង ខ្ញុំចង់បានហាងកាត់ដេរមួយទៅថ្ងៃអនាគតដូច្នេះហើយក្រៅពីធ្វើការងារ នៅគ្លីនិកមួយជា ខ្ញុំបានខិតខំ រៀនមុខរបរមួយទៀតសង្ឃឹមថានឹងប្រែក្លាយជាថៅកែហាងកាត់ដេរមួយហ្នឹងគេនៅពេលណាដែលខ្ញុំមានទន់គ្រប់គ្រាន់។
«ផ្ទះមីងកាត់ដេរ គាត់ប្រាប់ថា នៅក្បែរផ្ទះគាត់គេព័ទ្ធរបង មានអ្នកជំងឺកូវីដ ពីរអាទិត្យទៀតមិនដឹងថាបានទៅរៀនឬក៏អត់ផង!» (ខ្ញុំឆ្លើយតបទៅនឹងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ)
និមល ប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំគឺជាមនុស្ស ដែលមិនមានជំនឿសូម្បីតែបន្តិចចំពោះរឿងអបិយជំនឿយល់សប្ដិយល់សូងចូលឆ្នាំឬក៏អ្វីក៏ដោយ ឬសូម្បីអុជធូបបីសរសៃប្រហែលវាមិនដែលឱ្យមានផង។ យាយខ្ញុំតែងតែហៅនិមលថា ចៅគ្រីស្ទាន។
ខ្ញុំសុំទោសដែលខ្ញុំប្រើភាសានេះ ប៉ុន្តែនេះសម្រាប់អ្នកនៅក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ ។
ថ្ងៃនេះមេឃភ្លៀងតាំងពីម៉ោងបីរសៀលគ្រប់យ៉ាងស្រពេចស្រពិលងងឹត។ ខ្ញុំត្រជាក់ផង ហត់ផងសំងំៗបើកភ្នែកលែងរួចតែម្ដង។
ពេលខ្ញុំដេកលក់នៅលើកៅអីវែងនៅពីមុខទូរទស្សន៍ខ្ញុំដឹងថាគ្រប់គ្នាកំពុងតែមើលរឿងភាគថៃ ប៉ុន្តែមិនដឹងហេតុអីបានជាខ្ញុំក្រោកមិនរួចទេ។
ទោះបីជាចិត្តខ្ញុំប្រាប់ថា ម៉ោងប្រាំល្ងាចហើយ បើសិនជាខ្ញុំមិនក្រោកទៀតយប់នេះខ្ញុំនិងបញ្ឈរភ្នែកទល់ភ្លឺមើលពួកគេដេកវិញម្ដង។
ភ្លាមនោះខ្ញុំឮសំឡេងអ្វីមួយខ្សាវៗក្បែរត្រចៀកខ្ញុំថា ក្រោមដើមគគីរក្រោយផ្ទះ។
ខ្ញុំគ្មានដើមគគីរទេកុំមកបោក។ ទោះបីខ្ញុំគិតឃើញអ៊ីចឹងហើយក៏ដោយប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែខំរូតរះក្រោកឡើងពីកៅអីឈើស្រវេស្រវាទៅកាន់ដើមគគីរក្រែងលោមានកំណប់អ្វីនៅកន្លែងនោះទៅតាមជំនឿរាល់ដងរបស់ខ្ញុំប៉ុន្តែខ្ញុំក្រោកច្រត់ដៃមិនរួចព្រលឹងរបស់ខ្ញុំពិបាកក្រោក ដង្ហើមរបស់ខ្ញុំកាន់តែពិបាកភ្លេចដក ម្ល៉ោះហើយខ្ញុំបានបែរបន់ថា ពេលនេះខ្ញុំក្រោកមិនរួចទេបើសិនជាមានកំណត់មែន សូមប្រាប់ខ្ញុំឲ្យច្បាស់ទៅ ខ្ញុំនឹងទៅរក ។
ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏អាចបើកភ្នែកឡើងមែន។
នៅពេលដែលមូសរោមខាំខ្ញុំពេញខ្លួន បន្ទប់នេះប្រែជាងងឹតស្លុបមិនទាន់មានអ្នកណាបើកភ្លើងនៅឡើយ នេះគឺជាទម្លាប់ផ្ទះខ្ញុំ។ យាយខ្ញុំក៏សន្សំសំចៃណាស់បើសិនជាមិនយប់ខ្លាំង គឺគាត់មិនបើកភ្លើងដែរ។ សុខចិត្តដើររាវៗទាំងចំណាំ ។
ខ្ញុំត្រដុសមុខងើបចេញទៅទាំងពាក់កណ្តាលស្វាងផង គិតពីយល់សប្តិផង។ ដើរទៅខាងមុខឃើញពុកខ្ញុំកំពុងតែហាលក្រមា ទំនងជាគាត់ទើបតែងូតទឹក។
រួចខ្ញុំក៏ប្រាប់គាត់ថា៖
«ពុក! ខ្ញុំយល់សប្តិឃើញដើមគគីរមួយធំ! ម្ដុំនេះមានដើមគគីរដែរទេ?»
ខ្ញុំមិនសូវស្គាល់តំបន់នេះទេ ព្រោះនេះគឺជាផ្ទះរបស់លោកយាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំនិងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំមកលេងដោយសារតែយើងបានសម្រាកពីការងារ ផ្នែកគិលានុបដ្ឋាកដោយសារគេកាត់បុគ្គលិក។ អ្នកបាត់បង់ការងារដូចខ្ញុំ ហើយប្រើពេលខូចចិត្តមករៀនកាត់ដេរ ក៏ឥឡូវនេះម្ដុំផ្ទះដែលកាត់ដេរគេព័ទ្ធខ្សែគូរពីរទៀតអ៊ីចឹងមានតែមកគេងលេងផ្ទះយាយបម្រើគាត់យកបុណ្យម្តង។
និយាយអ៊ីចឹងហេតុអីបានជាខ្ញុំយល់សប្តិឃើញបែបដូច្នេះ?
ខ្ញុំក៏បានជម្រាបប្រាប់ពុកខ្ញុំពីដើមដល់ចប់គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមចុះទៅក្រោមជាមួយខ្ញុំសួរនាំលោកយាយខ្ញុំថា មានដើមគគីរត្រង់ណាដែរអត់?
យាយរកនឹកក្រោយមកលោកយាយឆ្លើយថា ធ្លាប់មានពីរបីដើមប៉ុន្តែតាំងពីជំនាន់គាត់ទើបតែរៀបការម្លេះគឺមុនសង្គ្រាមទៅទៀត ប៉ុន្តែក្រោយមកអ្នកស្រុកក៏បានកាប់គាស់រំលើងចោលខ្ទេចខ្ទីអស់ហើយមានតែដាំដើមស្វាយជំនួសដោយសារការដាំដើមឈើហូបផ្លែផ្សេងៗជាបញ្ជា របស់ប៉ុលពត។
ទៅតាមទម្លាប់របស់អ្នកស្រុកនេះមិនសូវមានទេ ដើមហូបផ្លែសម្បូរដោយសារគេចង់បានផ្លែឈើហូបផ្លែច្រើនជាង។
ខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា៖
«តើមានអ្នកណានៅចំណាំកន្លែងដាំដើមគគីរនោះបានទេ?»
យាយខ្ញុំតបមកវិញថា អាចមានអ៊ំម្នាក់ឈ្មោះថាធៀប។ តែដោយសារគាត់ឥឡូវនេះប្តូរទៅរស់នៅភូមិខាងលិចបាត់ហើយ ទើបមិនដឹងរកជួបអត់។
ដោយសារយើងមិនអាចសួរនាំរកដើមរុក្ខាបានដូចចិត្ត ខ្ញុំក៏បានបំភ្លេចរឿងនោះចោល។ ពេលបីថ្ងៃក្រោយមកខ្ញុំដេកលក់មួយភាំងនៅពេលជិតភ្លឺខ្ញុំក៏សុបិនឃើញមានដើមគគីរមួយធំ ដុះលូតវែងទប់មិនទាន់ទេនៅចំកណ្ដាលផ្ទះដោយបែកមែកសាខា។
នៅលើដើមគគីរ បានឃើញព្រះពុទ្ធអង្គគង់ភាវនា។
ឃើញដូច្នេះដៃខ្ញុំទាំងសងខាងក៏លើកប្រណមហើយទូលសួរថាតើអនាគតរបស់ខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជាមានបានដូចគេមានផ្ទះធំទ្រនំខ្ពស់ឬក៏អាចហោះហើរដើរលេងទៅបរទេសដូចអ្នកដទៃដែរឬអត់ ព្រះពុទ្ធមិនមានចម្លើយអ្វីទាំងអស់ មានតែស្នូរជួងទូងមកល្វើយៗជាស្នូរដូចជា ជួងឮមកពីពេលអុំទូកឬនៅរាល់ពេលមានបុណ្យនៅក្នុងវត្តម្ដងៗ។
ខ្ញុំក៏មិនដឹងថា នេះជាប្រផ្នូលអ្វីឡើយ។
សាជាថ្មីខ្ញុំដឹងខ្លួនមកវិញ កើតមិនអស់ចិត្តមិនសុខស្រណុកប្រាណសោះថា ហេតុអីបានជាខ្ញុំយល់សប្តិឃើញដើមគគីរទៀតហើយ ប៉ុន្តែនៅតែគ្មានចម្លើយ។
ថ្ងៃនោះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទៅចំការជាមួយនឹងប្អូនជីដូនមួយរកបេះផ្លែក្រូចឆ្មាមកជ្រក់ទុក។ យើងក៏ហួសទៅបេះផ្លែឈើជាច្រើនមុខបង្គួរ មកស្តុកក្នុងផ្ទះហូបដូចជា ផ្លែស្វាយ ព្រីង ត្របែក ម៉ាក់ប្រេង ខ្នុរ និងទៀប។
តាមផ្លូវដឹកម៉ូតូធ្វើដំណើរមកផ្ទះវិញខ្ញុំបាននិយាយរឿងទាំងអស់នេះប្រាប់នាង។ និមលសួរថា
«ម៉េចបងនែតឯងយល់សប្តិដដែលៗពីរដងហើយ?»
ប៉ាខ្ញុំសម្រាន្តលើអង្រឹងក្រោយផ្ទះ។ ប្រហែលជាគាត់ដឹងរឿងយល់សប្តិឃើញដើមគគីរ នេះដោយសារបានឮនិមលនិយាយ គាត់ធ្វើជាភ្ញាក់ហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា កូនអ៊ុំធៀបទើប បណ្តើរគោឆីស្មៅកាត់តាមនេះកាលពីព្រឹកមិញ ។
ឮសូរអ៊ីចឹងបានន័យថាគាត់បាន ត្រឡប់មកភូមិវិញហើយ។
ខ្ញុំនឹកឃើញដល់បុរសចំណាស់ម្នាក់ យាយរបស់ខ្ញុំធ្លាប់រំឮកថាគាត់នោះជាអ្នកដឹងរឿងទីតាំងដើមគគីរ ។
អ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ដោយជំងឺទៅតាំងពីជំនាន់ក្រោយប៉ុលពតបន្តិចមកម្ល៉េះ ច្រើនឆ្នាំមកនេះពុកខ្ញុំបានរៀបចំសែនម្តាយក្រោយម្នាក់ដែរតែបែកគ្នាពីរបីឆ្នាំមកហើយ។
ខ្ញុំបានរៀបចំលាងចិតផ្លែឈើយកទៅជូនលោកយាយពិសារសំពះសុំពរជ័យពីគាត់ ។
ខ្ញុំក៏ឡើងទៅជួបពុកខ្ញុំពេលដែលគាត់កំពុងតែរៀបចំ ថ្នាំបុរាណរបស់គាត់ ។ គាត់ឃើញដូច្នេះក៏សួរខ្ញុំវិញថា នឹងទៅជួបអ៊ំធៀបដើម្បីសួរនាំរឿងដើមគគីរដែរទេ?
ពុកខ្ញុំថាជួនជាមានផ្លែឈើហើយ ទៅតែម្តងទៅ។
ផ្ទះអ៊ំធៀបបច្ចុប្បន្ននេះ គឺជាផ្ទះរបស់កូនស្រីច្បងគាត់។ នៅខាងក្រៅផ្ទះមានលក់នំចំណីបន្តិចបន្តួច ខ្មែរយើងហៅថាលក់ចាប់ហួយ ប៉ុន្តែនៅខាងលើ គឺជាផ្ទះម៉ូដខ្មែរបុរាណ។
ពុកខ្ញុំឡើងទៅមុន ទុកឱ្យខ្ញុំនៅអង្គុយលេងជាមួយកូនស្រីគាត់។ ខ្ញុំបានជម្រាបសួរមីងនោះ ពីរឿងដែលខ្ញុំយល់សប្តិមុននេះ គាត់ឮភ្លាមក៏ប្រាប់ខ្ញុំថាយល់សប្តិដូច្នេះល្អខ្លាំងណាស់ក្មួយ ប្រហែលជា ចាស់ៗមក ឱ្យកំណប់យើង។
ខ្ញុំតបថាសង្ឃឹមអ៊ីចឹងទៅចុះ។ ពេលពុកចុះមកវិញ គាត់បក់ដៃហៅខ្ញុំឡើងទៅលើជាមួយគាត់ ។ តាមពិតពេលឡើងទៅដល់លើ ទើបខ្ញុំដឹងថាអ៊ុំធៀបមិនត្រឹមតែជាមនុស្សដែលដឹងដំណឹងអំពីរឿងដើមគ្រប់គ្នាកាលពីជំនាន់បារាំងនោះទេ គាត់ថែមទាំងជាអ្នកអាចហៅវិញ្ញាណចូលខ្លួន ដែលគេចំណាំហៅថា ជាន់រូបឬចូលរូបនោះអី។
អ្នកក្នុងភូមិណា ដែលមានជំងឺតម្កាត់ឬក៏ចង់ដឹងអំពីរបៀបសង់ផ្ទះ ទិញលក់ដូរដីផ្សេងៗ ឬក៏កាត់យល់សប្តិ កាត់សំឡេងសត្វបូល តែងតែមកកាន់ផ្ទះអ៊ំធៀបនេះ ។
សូម្បីលោកយាយរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំមកស្នាក់ជាមួយ ក៏មិនបានដឹងថា អ៊ំធៀបមានមុខរបរនេះមួយទៀតដែរ ប្រហែលមកពីយាយចាស់បន្តិច គាត់មិនសូវដើរទៅណាមកណាច្រើន។
ពេលនោះពុកក៏បានអុចធូបហើយជូនផ្លែឈើលុយកាក់តិចតួច មានស្លានិងម្លូភ្ជាប់ ទើបជម្រាបប្រាប់ដំណើររឿងយល់សប្តិរបស់ខ្ញុំឱ្យទៅអ៊ំគ្រូម្នាក់នេះ។ អ៊ីចឹងអ៊ំធៀបក៏សុំឲ្យខ្ញុំលាបាតដៃសម្រាប់គាត់ពិនិត្យមើល។
គាត់បានយកខ្មៅដៃមកគូសវាសលើដៃរបស់ខ្ញុំ។ តែវាមិនបានចេញជារូបរាងអ្វីនោះទេ ពីព្រោះខ្មៅដៃនិងបាតដៃម៉េចនឹងអាចគូរបាន?
ដើរបានឡើយ បើមិនបានឡើយ ប៉ុន្តែទោះបីយ៉ាងណាគាត់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមាននិស្ស័យជាមួយនឹងកំណប់ទ្រព្យពីព្រេងនាយនៅក្រោមដើមគគីរនោះ។
ទោះបីគាត់ដឹងកន្លែងនោះ ប៉ុន្តែមានតែខ្ញុំទេដែលអាចមានវាសនាទទួលយកបាន។
ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា តើខ្ញុំគួរជីករកដែរឬធ្វើយ៉ាងណា?
គាត់បានប្រាប់ថា ខ្ញុំត្រូវតែអុជធូបបួងសួងសុំឱ្យមានការពន្យល់សប្តិខ្ញុំនោះឱ្យបានច្បាស់លាស់បន្ថែមទៀត ឱ្យចប់ចុងចប់ដើម។
ខ្ញុំគិតស្ងប់ស្ងាត់តែគិតមិនយល់ទៀតក៏សួរថា
«ដូចម្ដេចដែលហៅថាចប់ចុងចប់ដើម?»
រឿងយល់សប្តិនោះ អ៊ំធៀបគាត់ក៏ប្រាប់ថា យល់សប្តិនោះត្រូវមានការពន្យល់ផងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើម្ដេចខ្លះនៅក្រោមគល់ឈើនោះហើយត្រូវបញ្ជាក់សួរថាឱ្យខ្ញុំយកទេ?
ខ្ញុំយល់ហើយ ពុកខ្ញុំក៏ព្រមតាមហេតុផលនេះ។ អ៊ុំនោះបានឱ្យដីខ្ញុំមួយក្បង់ខ្ចប់ទុកក្នុងក្រដាសសៀវភៅ ។គាត់ថាយករបស់នេះទុកចុងជើងគ្រែពេលចូលគេងហើយត្រូវដាក់ផ្កានិងទឹកនៅម្ចាស់ដីដើម្បីសុំយល់សន្តិឆាប់ៗ។
ខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញក៏បានអុជធូបនិងទុកកញ្ចប់នោះក្រោមពូកគ្រែដូចគាត់ប្រាប់។ បន្តរយៈពេលដែលខ្ញុំនៅផ្ទះលោកយាយច្រើនថ្ងៃមកទៀត ខ្ញុំក៏នៅតែមិនបានយល់សប្តិឃើញដើមគគីរទៀតទាល់តែសោះ។
រហូតដល់ជាងមួយខែក្រោយមកនេះ ខ្ញុំបានឡើងមកនៅភ្នំពេញវិញដើម្បីចាក់ថ្នាំវ៉ាក់សាំងកូវីដ១៩ ។
មុខផ្ទះពួកខ្ញុំនៅភ្នំពេញដែលទុកចោលពោរពេញទៅដោយសម្រាមពង្រាយ។
ពុកនៅបន្តសម្រាកថែរក្សាម្ដាយគាត់នៅឯស្រុក ចំណែកខ្ញុំឡើងមកនេះតែ២នាក់ប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំ បានមកស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង។ គ្រានោះដោយមានបងប្រុសជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំម្នាក់ទៀតជាបងបង្កើតរបស់និមល និងម្តាយមីងខ្ញុំម្នាក់ទៀតនឹងមកដល់ពេលល្ងាចដែររង់ចាំចាក់ថ្នាំ ។
ល្ងាចនោះយើងទាំងបួនហូបបាយអាំងសាច់ដូចជុំគ្នារាល់ដង។ ក្រោយមកខ្ញុំក៏លង់លក់មួយភាំងព្រោះស្តាប់ចម្រៀងលេងៗប្អូនខ្ញុំវាច្រៀង។
ក្រោយពេលសុបិនឃើញថាបានវេចនំមួយកន្ទេលធំ សម្រាប់ទុកជូនលោកយាយខ្ញុំយកទៅវត្តពេលភ្ជុំ ស្រាប់តែខ្ញុំបន្តមកយល់សប្តិឃើញមានបុរសម្នាក់លីដើមគគីរមួយមកលក់ដល់នៅមុខផ្ទះខ្ញុំនេះ។
ក្នុងនោះខ្ញុំភ្លេចអស់រឿងអ៊ុំធៀប។
ខ្ញុំប្រាប់ទៅអ្នកលីដើមឈើម្នាក់នោះថា ផ្ទះខ្ញុំតូចណាស់ ដាំដើមឈើនេះអត់បានទេ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ការដាំវាបានមិនចាំបាច់ដាក់វាទៅក្នុងដីទេ វានឹងងាប់មិនខាន។
ខ្ញុំក៏នឹកឃើញភ្លាមទាំងនៅក្នុងយល់សប្តិនោះរឿងដើមគគីរនិងព្រះពុទ្ធរូប។
ខ្ញុំងើយមុខទៅសម្លឹងចុងឈើក្រែងឃើញអ្វីល្អទៀត ស្រាប់តែតាដែលលីដើមគគីរមកលក់នោះបានប្រែខ្លួនក្លាយជាមនុស្សស្រីវ័យចំណាស់ទៅវិញ។ គាត់មានសក់សពេញក្បាលហើយច្រងេងច្រងាងណាស់ គាត់ខំខ្ចប់ក្រមាយ៉ាងណាក៏សក់គាត់នៅតែបន្តលូតចេញមក លៀនមកយ៉ាងវែងមិនឈប់វាសពាសពេញព័ទ្ធចោមទាំងខ្លួនខ្ញុំដែលមានការសង្ស័យនិងភ័យយ៉ាងខ្លាំងផង។
ក៏ស្រែកសួរថា៖
«អ៊ំឯងជាព្រាយឬក៏មិនមែន?»
«គាត់ឆ្លើយថា មីនាងឯងខ្លាចដែរទេ?»
ខ្ញុំថាខ្ញុំមិនខ្លាចទេ? ប៉ុន្តែបើអ៊ំដឹង សូមប្រាប់ខ្ញុំផងថា ហេតុអ្វីខ្ញុំយល់សប្តិឃើញដើមគគីរដល់ទៅពីរបីដង។
កាន់សក់សវែងៗរបស់គាត់យកទៅចងព័ទ្ធនឹងដើមគគីរ គាត់ឆ្លើយថា៖
«ពីព្រោះថា នាងជាម្ចាស់ដីដើមគគីរនេះតាំងពីជំនាន់មុន ជាអ្នកដាំវាដោយផ្ទាល់ដៃ។ នៅពេលដែលនាងស្លាប់បាត់ទៅ អ្នកក្រោយៗគេខ្ជិលថែរក្សាគេគាស់គេយកទៅបោះចោលតែដោយសារនាងបានកប់របស់ខ្លះនៅក្រោមដើមនោះជំនាន់មុនលុនណុល នាងអាចទៅយករបស់នាងវិញ ប៉ុន្តែនៅក្នុងលក្ខខណ្ឌមួយ ។»
«លក្ខខណ្ឌអ្វីទៅ?»
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមភ័យផងអរផង។
ខ្ញុំមើលទឹកមុខរបស់គាត់គឺជាលក្ខខណ្ឌមិនងាយស្រួលនោះទេ។ អារម្មណ៍សម្ងាត់របស់ខ្ញុំដែលនៅដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ថា ការយល់សប្តិច្រើនតែជាអារម្មណ៍ពិត នៅពេលក្រោកមកវិញ ម្ល៉ោះហើយបើខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យ គ្រប់យ៉ាងច្បាស់ជារឿងរន្ធត់ជាជាងរឿងល្អ។
ខ្ញុំមិនចង់យល់សប្តិបន្តទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចេញពីយល់សប្តិនោះមិនកើតសោះ ។
ភ្លាមៗនោះ ត្រចៀកខ្ញុំឮសំឡេងយាយសក់សនិយាយប្រាប់ខ្ញុំបន្ថែមទៀតថា នៅពេលទៅយករបស់របរនាងពីដើមឈើមកវិញ បើសិនជាមានឮសំឡេងមនុស្សសួរ មិនអាចឆ្លើយតបបាននោះទេ។ អ្នកណាហៅឈ្មោះនាងក៏ដោយ បើមានចម្លើយឆ្លើយពីមាត់នាង នាងនឹងមិនអាចត្រឡប់ចេញពីយល់សប្តិមកវិញជារៀងរហូត។
ខ្ញុំភ័យខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំអត់ចង់ទៅយកទេ បើទៅត្រូវឱ្យពុកខ្ញុំទៅយកទៅ។ ខ្ញុំចង់ចេញពីយល់សប្តិនេះវិញ គាត់ក៏និយាយថា ហួសពេលហើយ។ នៅពេលដែលនាងដឹងពីការសម្ងាត់របស់ឋានទាំងបី នាងមិនអាចវិលត្រឡប់ទៅក្រោយវិញបានងាយស្រួលទេ។
ខ្ញុំយំ ហើយបែរបន់។
យាយសក់សគាត់ក៏បាត់ខ្លួនទៅដែរ ដើមគគីរចាប់ផ្តើមឈរខ្លួនវាឡើងដោយលូតទៅសំដៅមេឃា។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឃើញ ខ្លួនឯងឈរយំលើស្ពាន គ្មានមនុស្ស ។
ចិត្តនេះចាប់ផ្ដើមនឹកអាណិតដល់ឪពុករបស់ខ្ញុំថា បានអ្នកណាថែរក្សាគាត់ទៅបើសិនជាខ្ញុំទៅដល់នោះដោយច្រឡំឆ្លើយឆ្លងជាមួយអ្នកណាម្នាក់។
ពេលនោះស្រាប់តែខ្ញុំដើរទៅ សំដៅបង្វេចមួយដូចជាមិនពិតក្នុងរឿងល្ខោនឬក៏រឿងបុរាណចិនកំពុងត្រូវគេទុកចោលនៅក្រោមគល់ឈើ ដ៏ធំនោះ។
អារម្មណ៍មួយប្រាប់ខ្ញុំថាបង្វិចនេះខ្ញុំស្គាល់។
គឺជារបស់ខ្ញុំមុនសង្គ្រាមដូចដែលគេមកប្រាប់មែន។ ខ្ញុំបានភ្លេចទ្រព្យសម្បត្តិមានតម្លៃរបស់ខ្ញុំមុនពេលស្រុកមានសង្គ្រាមដោយកាលណោះ ខ្ញុំបានជីកវាលាក់ទុកនៅក្រោមដើមគគីរមួយនេះ។ គឺជារឿងខុសពីជាតិមុនរបស់ខ្ញុំ!
តើវាជាអ្វីខ្លះខ្ញុំរកនឹកមិនឃើញទេប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំពិតជាអរភ័យខ្លាំងណាស់។
ខ្ញុំភ័យដល់ថ្នាក់មិនចង់បានវាមកវិញឡើយនៅទីទើរ។
ភ្លាមនោះជើងខ្ញុំដើរទៅដល់វា ដោយមិនបានព្រាងទុក។
ដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមដាក់ដៃដល់បង្វេច ស្រាយបង្វេចចេញ ឃើញសុទ្ធតែមាសនិងមានខ្សែកជាច្រើនខ្សែរួមជាមួយយន្តនិងសន្លឹក ភ្លឺរលោងចែងចាំងស័ក្ដិសមជាមាសសុទ្ធ។
ទោះបីយ៉ាងណានេះគ្រាន់តែជាយល់សប្តិ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯង ខ្ញុំមិនអាចឃើញវាទេពេលភ្ញាក់មកវិញ។ ខ្ញុំក៏លាមើលហើយលើកខ្លះយកមកពាក់ក បួងសួងសុំសំណាងម្ដងមួយៗចុងក្រោយ ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា បើវាជារបស់ខ្ញុំៗសូមផ្សងឱ្យនៅក្នុងជីវិតពិតខ្ញុំនឹងទទួលបានរបស់ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញតាមនិស្ស័យទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ នឹងអំពើល្អរបស់ខ្ញុំដែលបានសាងជាយូមកហើយនោះ។
ប្អូនខ្ញុំនិមលវាមកអង្រួនខ្ញុំ។
«បងនែត!បងក្រោកឡើង! ដឹងទេក្រោកឡើង ក្រោកឡើង!»
ខ្ញុំក៏ឆ្លើយប្រាប់វិញថា៖
«មិនអីទេ!បងក្រោកឡើងបាន!»
ខ្ញុំនៅតែក្រោកមិនរួចសោះ។ អារម្មណ៍មួយប្រាប់ខ្ញុំថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំឆ្លើយឆ្លងជាមួយនាង? ខ្ញុំនៅមុខដើមគគីរនៅឡើយហេតុអីបានជាខ្ញុំឆ្លើយជាមួយមនុស្ស?
ខ្ញុំមិនអាចចេញពីយល់សប្តិនេះវិញទេមែនទេ?
ខ្ញុំស្លប់ស្លោណាស់ ខំងាករកអ្វីៗតែដើមនេះវាស្រូបខ្ញុំចូលបន្តិចម្តងៗហើយ។ ពុកអើយ យាយអើយជួយខ្ញុំផង។ នៅក្នុងនោះខ្ញុំឃើញម្តាយរបស់ខ្ញុំកំពុងអង្គុយបំពេរខ្ញុំ ដែលតូចក្នុងអង្រឹង។
គាត់ស្លៀកពាក់ខ្មៅដូចប៉ុលពត។
ខ្ញុំចេញមិនរួចទេ ហើយជាប់ក្នុងនោះតែម្តង។
ខ្ញុំមើលមកក្រៅឃើញពួកគេអុចធូប និមលយំយែក ដាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា នេះជាអ្វីទេ។ ខ្ញុំជាប់ក្នុងសុបិននេះហើយ! ខ្ញុំមិនសមណាលេងសើចជាមួយសុបិនសោះ។ ខ្ញុំខ្លាចណាស់!អ្នកណាអាចជួយខ្ញុំបានទៅ?
នេះ ជាការតាក់តែងនិពន្ធដំបូងរបស់ខ្ញុំ បើសិនជាអ្នកទាំងអស់គ្នាអាចអានចប់ហើយកុំភ្លេចជួយខមមិនបញ្ចប់សាច់រឿងរបស់ខ្ញុំផងបានទេ?
