រឿង៖ កំរៀងស្នេហ៍ចាស់

ពេទ្យខេត្តក៏មានពេទ្យស្រុកក៏មាន ម្ចាស់ចម្ការបែរជូននាងមកប៉ះពេទ្យសង្សារចាស់?

នាងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីការសន្លប់មកពីខ្សោយអស់កម្លាំង ហើយទ្រាំហាលថ្ងៃរាប់ម៉ោងព្រោះការងារប្រញាប់ទាំងដែលក្លិនផ្កានៅឈួលជាប់ខោអាវរួមទាំងក្លិនខ្លោចៗព្រោះកម្តៅថ្ងៃភាយស្ទើរពេញបន្ទប់ពេទ្យ តែមិនស្មានទម្រង់មុខគ្រូពេទ្យប្រុសសង្ហាធ្វើឱ្យនាងចង់សន្លប់ថែម។ មិនមែនលង់ស្នេហ៍តែជាមនុស្សដែលមិនចង់ឃើញ។

គ្រូពេទ្យមកពិនិត្យបន្ទាប់ពីនាងត្រូវគេសង្គ្រោះឱ្យដឹងខ្លួនវិញ។

«ដាក់វានៅក្លៀក»

គេនិយាយខ្លីហើយហុចប្រដាប់វាស់កម្តៅឱ្យទៅនាងបន្ទាប់ពីចុចរួច ខុសពីពាក្យសន្ទនាដែលគ្រូពេទ្យនិងអ្នកជំងឺដទៃនិយាយគ្នា។ វាជាធម្មតាពេទ្យតែងសុំការអនុញ្ញាតពីអ្នកជំងឺហើយទាញកអាវដើម្បីវាស់កម្តៅ តែសម្រាប់ពេទ្យនិងអ្នកជំងឺដែលធ្លាប់មានអតីតកាលជាមួយគ្នា លោកគ្រូពេទ្យក៏ហុចឱ្យគេធ្វើខ្លួនឯង មិនមែនមិនចង់ប៉ះពាល់តែម្នាក់ស្រីហ្នឹងមិនមែនងាយនិយាយ ហើយសម្លក់ស្តីត្រមុតត្រមុយ។

ត្រង់ទើបសន្លប់ឈឹងហើយ នៅមានអារម្មណ៍មកសម្លក់ដាក់ពេទ្យដែលបែកគ្នារាប់ឆ្នាំផង។

នាងដាក់ហើយក៏ងាកចេញ អត់គិតថាពេលនេះគេតែម្នាក់ដែលអាចជួយសង្រ្គោះជីវិតនាងពីការឈឺ ខ្សោយពេញរាងកាយ តែមនុស្សនេះបែបស៊ូស្លាប់ក៏មិនខ្ចីអង្វរគេ ទាំងដែលអតីត គេជួយសឹងគ្រប់រឿង។

គេអង្គុយក្បែរហើយសួរតិចៗ៖

«ឈឺអី?»

នាងស្រាប់តែឆ្លើយឡើងធ្វើឱ្យពេទ្យស្រីម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍ងាកសម្លឹង៖

«បើដឹងឈឺអីចាំបាច់មកពិនិត្យដែរ?»

ចម្លើយនាងពិតជាបានទាក់ទាញអ្នកគ្រូពេទ្យដែលឈរក្បែរនោះឱ្យមកមើលនាង។ គាត់ទទួលប្រដាប់វាស់កម្តៅពេលវាលោតបញ្ចាក់ថារួចរាល់ហើយធ្វើសញ្ញាឱ្យលោកគ្រូក្រោកចេញទុកឱ្យនាងជាអ្នកពិនិត្យជំនួសវិញ។

សិក្ខា សម្លឹងមុខអ្នកជំងឺ មិនមែនខឹង តែគេហាក់ស្រពោនចម្លែក ព្រោះពាក្យសម្តីកាលពីអតីតកន្លងបានជ្រៀតចូលក្នុងខួរក្បាលរម្លឹកឱ្យគេចងចាំ៖

«សិក្ខាចង់ទៅភ្នំពេញរៀនពេទ្យ?»

«បាទ! ចុះនីត? គិតថានឹងរៀនត្រៀមបាក់ឌុបមួយឆ្នាំទៀតអត់?»

នាងសើចឡើងដូចមនុស្សមិនដែលមានកង្វល់សោះក្នុងចិត្តបើទោះជាពេលនេះនាងបរាជ័យប្រលងថ្នាក់ទី១២មិនជាប់ក៏ដោយ៖

«រៀនស្អីទៀត? ប្រលងធ្លាក់ខាតឆ្នាំ បើមិនឱ្យទៅធ្វើចម្ការក៏ទៅធ្វើការរោងចក្រដែរ!»

តាមថាគេកំពុងអាណិតពីរឿងកម្សត់របស់នាង។ គេជាមិត្តស្និទ្ធដែលយល់គ្រប់រឿងពីក្មេងស្រីម្នាក់នេះ នីតខំរៀន តែការគិតច្រើនពេកក្នុងខួរក្បាលបានធ្វើឱ្យសម្ពាធកើនឡើងលើសពីអ្វីដែលនាងត្រូវទទួលខុសត្រូវ។

ជីវភាពគ្រួសារគឺជាកត្តាសំខាន់ក្នុងដំណើរបង្អាក់ការរៀនសូត្ររបស់នាង នីតព្យាយាម តែនាងនៅតែមិនជោគជ័យក្នុងការធ្វើជាសិស្សល្អម្នាក់ ជាកូនស្រីអ្នកក្រម្នាក់ដែលមានចំណេះដឹង មានសញ្ញាប័ត្រ។

«នីត!​ ទៅភ្នំពេញរៀនទី១២ម្តងទៀតជាមួយខ្ញុំ ទោះយ៉ាងណា យើងធានាផ្គត់ផ្គង់ឯង!»

នាងសើចគឺដើម្បីតែបញ្ឈឺខ្លួនឯង នាងដឹងច្បាស់ ថាភ្នំពេញអាចជាកន្លែងចាប់ផ្តើមអនាគតដ៏ល្អមួយសម្រាប់នាង។ នាងអាចរៀន អាចធ្វើការ និងធ្វើអ្វីតាមដែលចិត្តខ្លួនឯងចង់ តាមក្តីស្រមៃដែលនាងនិងសិក្ខាសន្យាជាមួយគ្នាថារៀនធ្វើជាគ្រូពេទ្យដើម្បីត្រលប់មកព្យាបាលអ្នកស្រុក តែវាគ្រាន់តែជាការស្រមៃ ហើយមិនដឹងថា ជាតិក្រោយក៏អាចទៅរួចឬអត់ផង?

«បើម៉ែយើងមិនទៅរកដល់ហ្នុង យើងកោសក់ឱ្យឯងបោកខ្វិត!»

«ចាំយើងទៅនិយាយជាមួយម៉ែឯង!»

«គាត់មិនមែនទៅខ្វល់យើងទៅរៀន ឬទៅធ្វើការទេ តែគាត់មុខជាគិតថាយើងរត់ចោលគាត់!»

គេអស់អីនិយាយត្រឹមសម្លឹងមុខនាងដោយក្តីអាណិត។ គេក៏ស្គាល់ច្បាស់ចរិតម្តាយនីតបែបណា គាត់ស្តាយល្បែងជាងអនាគតនិងការសិក្សារបស់កូន គាត់ជាមនុស្សស្រីដែលបង្កើតកូនគឺដើម្បីរកស៊ីចិញ្ចឹមគាត់វិញ និងបំពេញក្តីសប្បាយរបស់គាត់។ នីតមានបងប្អូនប្រាំពីរនាក់ ដែលខ្លួនជាកូនស្រីច្បងត្រឹមអាយុ១៧ឆ្នាំ ហើយក៏ត្រូវរ៉ាប់រងជីវភាពគ្រួសារទាំងមូលពេលឪពុករត់ចោលបាត់។

នាងគិតថាខ្លួនឯងសំណាងធំធេងណាស់ ដែលនៅអាចរៀនបានថ្នាក់ទី១២ទោះប្រលងមិនជាប់ក៏ដោយ។

ជាបងស្រីត្រូវរកប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិតប្រាំពីរម្នាក់ឯង នាងមើលមិនឃើញពីអនាគតត្រចះត្រចង់ ឬក្តីស្រមៃដែលនាងធ្លាប់ប៉ងទៅរលូនបានតាមផ្លូវណាទេ។

នាងលំបាក តែមិនដឹងទៅរៀបរាប់រឿងវេទនាទាំងនោះបានអីមកវិញ នាងមិនចេះត្អូញត្អែរ ដែលវាពេលខ្លះពិតជាអាចសម្រួលដល់ការថប់ដង្ហើមរបស់នាងបើគ្រាន់តែឱ្យគេជាមិត្តល្អជួយចែករំលែក តាមរយៈការស្តាប់រឿងហូរហែនៅក្នុងចិត្តនាង តែនីតមិនធ្វើ ហើយពូកែបំផុតរឿងសើចបន្លប់ទុក្ខ។

នីតក្រោកឡើងនិយាយទាំងញញឹមទៅកាន់សួនផ្កាស្បៃរឿងជាងមួយហិកតាកន្លែងដែលនាងធ្វើការដើម្បីដូរបាយ​និងចិញ្ចឹមជីវិតប្រាំបីនាក់រាល់ថ្ងៃ៖

«ទៅណាកើតសិក្ខាអើយ! ទៅភ្នំពេញ ច្បាស់នឹកផ្កាស្បៃរឿងទាំងនេះស្លាប់មិនខាន!»

នាងងាកសម្លឹងសិក្ខាដែលស្រពោនព្រោះយល់អារម្មណ៍ឈឺចាប់នាង។ មិនមែនធម្មជាតិ អនុស្សាវរីយឬស្រុកកំណើតទេដែលនាងចោលមិនបាន គឺប្អូនៗនាង។

«ភ្នំពេញមានសួនផ្កាដែលដុះជិតភ្នំធម្មជាតិអ៊ីចឹងដែរទេសិក្ខា?»

គេឆ្លើយទាំងស្រពោនខកចិត្ត

«គ្មានទេ! តែជាទឹកដីដែលអាចផ្លាស់ប្តូរជីវិតនីត!»

នាងគេចមុខពីគេ បើទោះយំ ក៏មិនមែនយំមុខមនុស្សប្រុសម្នាក់នេះដែរ។ គេជួយនាងច្រើនពេកហើយកន្លងមក មិនថាការរៀនសូត្រដែលគេធ្វើជាគ្រូបន្ថែមមិនយកប្រាក់ មិនថាសម្លៀកបំពាក់ប្រុសម្នាក់នេះក៏ធ្លាប់ទិញឱ្យនាង មិនថាលុយកាក់ពេលនាងខ្វះខាត គេតែងជួយមិនគិតចង់បានវិញម្តងណាឡើយ។

សិក្ខាដើរទៅឈរពីមុខនីត។ នាងរហ័សជូតទឹកភ្នែកហើយក្លែងធ្វើជាញញឹមដូចរឿងដែលកើតឡើងក្នុងជីវិត ដូចបញ្ហាស្មុគស្មាញទាំងនោះតិចពេកណាស់ ដែលព្រហ្មលិខិតចង់សាកល្បងជាមួយនាង។

«យើងអាចសុំអង្វរម៉ាក់ ដើម្បីជួយឯងបានទៅរៀនភ្នំពេញ! ធ្វើការទីនោះក៏ប្រហែលបានច្រើនជាងធ្វើនៅចម្ការស្បៃរឿងនេះ! ឯងអាចនឹងសល់ប្រាក់ខ្លះផ្ញើមកផ្ទះ បើម៉ាក់យើងចេញមុខ ម្តាយឯងអាចនឹងព្រម!»

នាងដកង្ហើមធំនៅស្ងៀមក៏ព្រមស្តាប់ពាក្យដែលសិក្ខានិយាយគ្រប់ម៉ាត់ ព្រោះក៏ជាក្តីសង្ឃឹម។ គេជាមិត្តល្អម្នាក់ ដែលនីតមិនដឹងថាទៅរកមនុស្សល្អដូចគេពីណាបានទៀត? ហើយបើបដិសេធបំណងគេក៏ពិតជាស្តាយពេកណាស់៖

«យើងទៅបាន! ចុះប្អូនៗយើង? ម៉ែមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ មិនធ្លាប់ខ្វល់ថាពួកគេបានអ្វីហូបផង! យើងទៅអាចស្រួលចិត្តដែរ?»

«តែនារីអាយុដប់ប្រាំមួយឆ្នាំហើយ! បន្ទាប់ពី​ឯង គេជាបងស្រីដែលអាចមើលថែប្អូនៗជំនួសនីតបាន!»

តែនាងនៅប្រកែកព្រោះមិនអាចធ្វើជាបងស្រីអាត្មានិយម៖

«នារីរៀនពូកែ ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យគេដូចខ្ញុំ ប្រលងធ្លាក់ រកសញ្ញាប័ត្រមួយគ្មាន! ខ្ញុំជាកូនអ្នកក្រ តែមិនមែនព្រោះពាក្យក្រ ទើបប្អូនស្រីត្រូវចោលការសិក្សាដូចខ្ញុំទេ!»

គេអស់ចិត្តនិងនិយាយពន្យល់នាង គេបោះបង់គំនិតត្រឹមពាក្យបដិសេធគ្រប់ម៉ាត់របស់នីត ទាំងមិនទាន់បានសាកល្បងសុំឱ្យម៉ាក់គេអន្តរាគមន៍ផង។

សិក្ខាពេញដោយក្តីទុក្ខសោក ការពិតដែលគេខ្លាច ទៅរស់នៅភ្នំពេញដែលគ្មាននាងគេកណ្តោចកណ្តែងយ៉ាងណា ពាក្យសន្យាពីរនាក់ ម៉េចក៏ពេលនេះគេត្រូវដើរផ្លូវនោះម្នាក់ឯង? គេសែនអាណិត គួរដែរទេ បន្ទុកក្មេងស្រី១៧ឆ្នាំរូបនេះធំធេងពិបាកនឹងពណ៌នា?

«បើឯងអត់ទៅ! យើងមិនចង់ទៅទេ!»

នីតងាករកគេចង់ខឹងហ្នឹងសម្តីគ្មានការគិតមួយម៉ាត់នោះរបស់សិក្ខា៖

«ឯងឡប់សតិទេឬ? មិនចង់ទៅរៀនបំពេញក្តីស្រមៃព្រោះតែខ្ញុំ? គិតថាឯងមិនបានធ្វើគ្រូពេទ្យសង្ហាម្នាក់ នៅកំដរយើងវេទនាទីនេះ យើងសប្បាយចិត្តកើត?»

គេមិនតប ហើយសម្លឹងមុខនាងមិនព្រិចភ្នែក។ នីតដកដង្ហើមធំបន្តនិយាយ៖

«ទៅៗ! ទោះយើងមិនបានទៅរៀនត តែយើងចង់ឃើញឯងស្លៀកឈុតសនោះ ឯងសង្ហាស្រាប់ យើងចាំមើលថ្ងៃនោះ ឯងហ្នឹងសង្ហាដល់កម្រិតណា! ឯងបានប្រលងធ្វើដុកទ័រទើបជាក្តីស្រមៃយើងពិតប្រាកដ!»

នីតនៅតែញញឹម ហើយ​វាគឺជាស្នាមញញឹមមួយដែលធ្វើឱ្យគ្រូពេទ្យម្នាក់នេះចងចាំគ្មានថ្ងៃភ្លេច។

គេបានផ្តិតយកស្នាមញញឹមនៃក្មេងស្រីដែលពេញដោយការតស៊ូម្នាក់ទៅជាមួយ មិនថាទីក្រុងបានផ្តល់សម្ពាធទាំងការសិក្សា ឬការងារយ៉ាងណា ឱ្យតែពេលគេឈឺចាប់ស្មុគស្មាញ ហើយបានសម្លឹងស្នាមញញឹមរបស់នាង ដែលរីកស្គុះស្គាយ មិនថាក្រោមកម្តៅថ្ងៃក្តៅខ្លាំង មិនថាត្រូវស្រពោនស្ងួតព្រោះគ្មានសន្សើមដូចផ្កាស្បៃរឿងដែលស្វិតរលួយ តែនាង មិនធ្លាប់ស្រពោនទៅតាមផ្កាទាំងនោះឡើយ។

ហើយស្នាមញញឹមនេះហើយដែលកំដរចិត្តនឹកនាងអស់រយៈពេលជិតដប់ឆ្នាំ។

មិនស្មានថ្ងៃនេះ នាងមកក្នុងស្ថានភាពដែលគេសង្ឃឹមជានិច្ចមកថាជីវិតនាងបានល្អប្រសើរ ហើយរីករាយជាងបឋមវ័យ តាមដែលគេធ្លាប់ឮថា នាងបានប្តីម្នាក់ដែលមានជីវភាពធូរធា ស្រលាញ់ ចិញ្ចឹមប្អូនៗនាងដោយក្តីមេត្តា ចុះម៉េចក៏មើលទៅកាន់តែយ៉ាប់លើសដើម?

ធ្វើការក្រោមថ្ងៃក្តៅទាំងមិនខ្វល់ពីសុខភាពខ្លួនឯងដល់ថ្នាក់ដួលសន្លប់យ៉ាងនេះ?

សិក្ខាតាមថាគឺមិនចង់ដើរចេញទេ យ៉ាងណាក៏ជាមនុស្សធ្លាប់ស្រលាញ់គ្នា គេពិតជាបារម្ភណាស់ ហើយចង់មើលថែនាងផ្ទាល់ដៃ តែកែវភ្នែកមួយគូររបស់អ្នកគ្រូស្រីស្អាតដែលនៅចំពោះមុខ បើគេធ្វើដូចជាបារម្ភហួងហែងនីតដូចកាលមុន ក៏ប្រហែលត្រូវរកពាក្យបកស្រាយច្រើនយ៉ាងណាស់សម្រាប់នាង។

«ប្រពន្ធលោកគ្រូពេទ្យសិក្ខា ប្រចណ្ឌខ្លាំង!»

«មែនហ្នឹង! ក៏មកពីលោកគ្រូពេទ្យសង្ហាពេកទេដឹង?»

សិក្ខាស្តាប់ឮដោយចៃដន់គិលានុបដ្ឋាយិកាពីរនាក់និយាយគ្នាខ្សឹបៗពេលដែលគេឈរពួនទៅម្ខាងរង់ចាំមើលអាការៈនីត។ ព្រោះមិនចង់ឱ្យពេទ្យពីនាក់ដែលនិយាយដើមខ្មាស គាត់ក៏ដើរចេញទាំងស្រពោនចិត្ត។

«យូរហើយ! ខ្ញុំស្មានថានាងបានល្អជាងនេះ ម៉េចក៏នៅតែដដែល?»

គេរអ៊ូម្នាក់ឯងស្ងាត់ៗក្នុងបន្ទប់ដែលអង្គុយផ្អែកខ្នងជាប់ជញ្ជាំងព្រោះកំពុងតែឈឺ​ចាប់។

បន្ទាប់ពីពីរឆ្នាំដែលគេទៅភ្នំពេញ ហើយទើបនឹងត្រលប់មកវិញជាលើកដំបូង។

គេរត់ទៅរកនាងនៅចម្ការផ្កាស្បៃរឿង ទាំងមិនទាន់ទម្លាក់កាបូបស្ពាយជាប់ខ្លួន ហើយមិនទាន់បានទៅដល់ផ្ទះផង ចុះពីលើរថភ្លើងដែលធ្វើដំណើរពីភ្នំពេញទៅដល់បាត់ដំបងភ្លាម គេបន្តជិះម៉ូតូឌុបទៅរកនាងទាំងក្តីនឹងរលឹក។

ក្មេងស្រីម្នាក់ចំតិតចំតូងនៅកណ្តាលចម្ការផ្កាដ៏ធំល្វឹងល្វើយតែម្នាក់ឯង ទាំងកណ្តាលថ្ងៃក្តៅចែស គេឃើញហើយញញិមសប្បាយចិត្ត សម្លឹងនាងហើយបែរជាមានទឹកភ្នែករលីងរលោង។

«នីត!»

នាងមិនឮទេព្រោះគេហៅខ្សឹបប៉ុណ្ណោះ។

សិក្ខានៅតែឈរសម្លឹងនាងពីចម្ងាយមានក្តីសុខម្នាក់ឯង ជួនពេលនីតក្រោកឡើងមើលថ្ងៃដែលក្តៅខ្លាំងក៏បានប្រទះនិងវត្តមានគេ។

នាងស្ងៀមដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើល។ ទោះមើលមិនច្បាស់ តែរូបរាងគេមិនដែលបាត់ពីក្នុងចិត្តនាង មិនថាចម្ងាយឆ្ងាយប៉ុនណា ត្រឹមក្លិនដែលភាយតាមខ្យល់អាកាស ក៏នាងដឹងបានទៅហើយថាជាគេ។

តែស្នាមញញិមដែលនាងបានជួបជាមួយមនុស្សប្រុសដែលនាងដេកនឹកយប់ថ្ងៃនៅចំពោះមុខប្រែភ្លាមៗស្របពេលសំឡេងមួយបានលាន់មកក្នុងការចងចាំ៖

«ដោះលែងសិក្ខាទៅ! ហើយរឿងតែមួយដែលអាចឱ្យគេកាត់ចិត្ត គឺឯងគួរណាតែរៀបការឱ្យបាត់!»

នីតស្រក់ទឹកភ្នែករាល់ពេលនឹកដល់សម្តីម្តាយសិក្ខាដែលហាមឃាត់នាងជាមួយកូនប្រុសគាត់ទាក់ទងគ្នា។ ទោះគ្មានម្តាយសិក្ខាមកជេរស្តីថានាងមិនប្រមាណខ្លួន ក៏នីតដឹងច្បាស់ថាមិនអាចទៅរួចហើយ រវាងនាងនិងសិក្ខា ជាតិនេះគឺអាចបានត្រឹមធ្វើជាមិត្តល្អ ដែលនឹងរាប់អានគ្នា យល់ចិត្តគ្នា ជាមិត្តរួមថ្នាក់ ជាអ្នករួមស្រុក ច្បាស់គ្មានថ្ងៃបានកាន់ដៃគ្នារួមខ្សែវាសនាឡើយ។

នាងបែរខ្នងខុសពីគេដែលមុននេះចង់រត់មករកនាង ឬក៏អាចនិងឱបនាងឱ្យបាត់នឹក តែពេកឃើញកាយវិការគេប្លែក សិក្ខាក៏ស្ងៀមទ្រឹងជ្រួញចិញ្ចើមម្នាក់ឯង មិនយល់ថាហេតុអីគេចង់គេចពីខ្លួន។

«ឯងចាំយើងមកវិញនីត! តែមុនយើងទៅ យើងចង់ប្រាប់ឯងរឿងមួយ!»

«រឿងអី? សំខាន់ខ្លាំងទេ?!»

នាងមុខស្ងួតពិតជាមិនដឹងមែនថាគេមានអ្វីដែលនៅលាក់ ហើយពេលនេះទើបចង់ប្រាប់នាង។ តែមុខសិក្ខាឯណេះ ដូចបែកញើសខុសធម្មតា។

នីតដើរបន្តមើលផ្កាស្បៃរឿងបន្ទាប់ពីគិតអស់ចិត្តហើយ ថាទុកឱ្យសិក្ខាទៅជួយបំពេញក្តីស្រមៃជាគ្រូពេទ្យរបស់នាងនៅភ្នំពេញម្នាក់​ឯង ព្រោះនីតចោលប្អូនមិនបាន។ ទម្រាំរឿងនេះដាច់ស្រឡៈនាងខូចចិត្ត តួចចិត្តលួចយំម្នាក់ឯងស្ងាត់ៗមិនដឹងប៉ុន្មានយប់មកហើយទេ។

សិក្ខាដើរទៅក្បែរហើយចាប់ដៃនាងធ្វើឱ្យនីតបើកភ្នែកធំ៖

«នីត! យើង…គឺ…!»

នាងសួរព្រោះមិនធ្លាប់ឃើញគេស្ទាក់ស្ទើរយ៉ាងនេះពីមុនមក៖

«ស្អីឯងសិក្ខា! រដាក់រដុបមើលតែម៉ាស៊ីនឈ្លក់ទឹក?»

«គឺយើង! ចង់ឱ្យឯងចាំ! ពេលយើងត្រលប់មកវិញ យើងនិងគិតគូរពីអនាគតជាមួយគ្នា យើងចង់ជួយឯងចិញ្ចឹមប្អូនៗមិនឱ្យឯងហត់ម្នាក់ឯងទេ!»

នាងស្ងៀមសម្លឹងមុខគេដែលស្លេកស្លាំងអស់ហើយពេលនិយាយពាក្យក្នុងចិត្តទាំងនេះចេញមក តែមិនស្មាននីតស្រាប់តែសើចឡើងខ្លាំងៗធ្វើឱ្យសិក្ខាជ្រួញចិញ្ចើមមិនអស់ចិត្ត៖

«ឯងសើចស្អី?»

នាងតបផងសើចផង

«គឺសើចឯង! របៀបថា…ហ៊ើយ…មិនអីទេ! យើងចាំ ឯងទៅចុះ!»

សិក្ខាញញឹមហើយបន្តចាប់ដៃគេមិនព្រមលែង។ ព្រោះតែនីតជាមនុស្សចូលចិត្តធ្វើជាសប្បាយគ្មានកង្វល់ ទើបម្តងនេះ សិក្ខាហាក់មើលមិនឃើញពីក្តីបារម្ភ និងទុក្ខសោកក្នុងចិត្តនាង នីតចង់យំ តែមិនហ៊ានឱ្យគេដឹងព្រោះមុននេះ ម្តាយសិក្ខាទើបនឹងមកជួប ហាមមិនឱ្យនាងទៅតោងទាមកូនប្រុសគាត់ដល់ទីក្រុង។

ពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីគេចាកចេញ គេមិនបានទទួលដំណឹងថានាងរៀបការឬ?

នីតដើរទៅក្បែរខ្ទមស្បូវតូចមួយដែលទុកសម្រាប់ចាំចម្ការ ក៏ដើម្បីគេចពីសិក្ខា។ សិក្ខាមិនអស់ចិត្តដែលនាងស្រាប់តែព្រងើយដាក់គេយ៉ាងនេះប្រុងថានិងទៅចាប់នាងសួរនាំឱ្យដឹងរឿង តែមិនស្មានថា វត្តមានមនុស្សប្រុសម្នាក់ បានកៀកស្មានីត ហើយហុចទឹកឱ្យនាងទាំងស្នាមញញិម ដើមទ្រូងសិក្ខាស្ទើរបែក។

ពួកគេស្និទ្ធស្នាល ហើយវាជាលើកទីមួយហើយដែលសិក្ខា ឃើញនាងនៅក្បែរមនុស្សម្នាក់ផ្សេងស្និទ្ធក្រៅពីគេ។

សិក្ខាបញ្ឈប់ជំហានជើង បានត្រឹមសម្លឹងមើលគេទាំងឈឺចាប់ ព្រោះអនាគតលោកគ្រូពេទ្យយល់ពីទំនាក់ទំនងពួកគេច្បាស់ តាំងពីដើមមនុស្សដែលអាចក្បែរនីតបានស្និទ្ធបែបនេះ ទាល់តែម្នាក់នោះមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រាន់។

គេថយចេញ។ នីតលួចសម្លឹងមើលគេពីក្រោយខ្នង ឯប្តីនាងមិនចាប់អារម្មណ៍នោះទេ ព្រោះស្មានថាសិក្ខាគឺជាភ្ញៀវដែលមកកំសាន្តមើលផ្កាស្បៃរឿងធម្មតា។

សំឡេងគោះទ្វារលាន់ឡើងបង្អាក់ក្តីស្រមៃឈឺចាប់ដែលជាងប្រាំបីឆ្នាំមកនេះ ពួកគេឃើញត្រឹមរូបភាព មិនទាំងបាននិយាយសួរនាំគ្នាមួយម៉ាត់ផង ព្រោះស្អែកឡើងដែលសិក្ខាដឹងគ្រប់រឿងថានីតរៀបការចោលគេ មិនរង់ចាំពាក្យសន្យាដែលបាននិយាយជាមួយគ្នាមុនពេលគេចេញទៅទីក្រុង គេក៏ត្រលប់ទៅវិញបាត់ ហើយប្រាំបីឆ្នាំនេះ គេមិនមកស្រុក ទើបតែមានវត្តមានពេលក្លាយជាគ្រូពេទ្យនៅមណ្ឌលសុខភាពនេះឯង។

ថ្ងៃដំបូងបែរជាបានជួបសង្សារចាស់?

តែពេលនេះគេក៏ត្រូវប្រឈមមុខនឹងប្រពន្ធដែលបានមកតាមគេដល់បន្ទប់ដើម្បីសួរនាំ៖

«ម្នាក់ហ្នឹងមែនសង្សារចាស់បងឯង?»

សិក្ខាហាក់មិនពេញចិត្តនឹងសំណួរដែលប្រពន្ធសួរគាត់ត្រង់ន័យឌឺដងយ៉ាងនេះ។ គាត់មិនធ្លាប់លាក់បាំងទេ ពិតជាបានប្រាប់នាងគ្រប់រឿងដែលកើតឡើងនៅស្រុកកំរៀងនេះ គាត់ក៏ថាមិនចង់មកធ្វើជាគ្រូពេទ្យនៅស្រុក ក៏មិនចង់ឃើញចម្ការស្បៃរឿង នាំឃើញអនុស្សាវរីយឈឺចាប់ទាំងនោះដែរ តែប្រពន្ធគាត់ទេតើ ដែលទាមទារចង់មកនៅដីម្តាយក្មេងថាសាងសង់គ្លីនិចមួយឱ្យ។

«គេទៅវិញហើយ? ម៉េចមិនឱ្យសម្រាកសិន?»

មិនស្មានថាប្រពន្ធគាត់ឆ្លើយឌឺ៖

«បារម្ភស្រីម្នាក់ ខោអាវប្រឡាក់ប្រលូសជាងការឈឺចាប់ប្រពន្ធមែន?»

សិក្ខាហួសចិត្តនិងសំណួរប្រពន្ធ។ គាត់មិនទាំងបានទៅស្និទ្ធស្នាល ដុតរោលភ្លើងស្នេហ៍ចាស់អីឯណាផង ប្រពន្ធបែរជាសួរនាំខុសរឿងទៅកើត នាងឈឺអីជាងគាត់ដែលកាលនោះត្រូវម្តាយបង្ខំឱ្យរៀបការទៅ?

បើមិនមែនខឹងចិត្តនិងនីតរៀបការមិនប្រាប់ ក៏គិតថាបែបគេមិនចង់រង់ចាំខ្លួន ទើបសិក្ខាព្រមប្រថុយការស្រលាញ់របស់ខ្លួន ចិញ្ចឹមស្នេហ៍ទៅលើស្រីម្នាក់ដែលជាមិត្តរួមថ្នាក់ ត្រូវម្តាយពេញចិត្ត ព្រោះឃើញគេមានវង្សត្រកូលខ្ពស់ តែមិនស្មាននាងមិនយល់ចិត្តគាត់បែបនេះ។

សិក្ខាបើកទ្វាដើរចេញមិននិយាយសូម្បីមួយម៉ាត់ព្រោះបើគាត់ត នាំតែមានរឿងឈ្លោះទាស់ខ្មាសអ្នកក្នុងពេទ្យ។

ហើយគេ ក៏បានមកឃើញនាង ទើបក្រោកពីឈឺមិនប៉ុន្មានម៉ោងផង បែរមកអង្គុយកាត់ផ្កាទាំងកណ្តាលថ្ងៃក្តៅហែងទៀត?

មីងម្ចាស់ចម្ការឃើញសិក្ខាឈប់ឡានមកមើលនីត គាត់ដើរមកនិយាយ៖

«មិនដឹងថីទេសិក្ខាអើយ! មីងប្រាប់មិនស្តាប់សោះ ថ្ងៃនេះគេរឹងរុសណាស់ ថាឱ្យសម្រាកនៅពេទ្យ គេថាមិនចង់ ឱ្យទៅផ្ទះសម្រាកក៏មិនព្រម មីងមិនដឹងថាយ៉ាងម៉េចទៀតទេ! ទើបសន្លប់ម៉ោងជាងមួយ ម៉ោងបួនមិនទាន់ ឃើញមកអង្គុយក្នុងគុម្ពផ្កាស្រេច»

«ចាំខ្ញុំទៅមើលគេមីង!»

សិក្ខាថារួចក៏ដើរទៅយកឆត្រពីគូទឡានខាងក្រោយបម្រុងនឹងទៅបាំងថ្ងៃឱ្យនាង តែពេលឈានបានមួយជំហានពីម្ចាស់ចម្ការគេក៏បែរមកសួរវិញ៖

«មីង! ប្តីនីតទៅណា?»

«គេស្លាប់ជាងប្រាំឆ្នាំហើយ គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍!»

ឬក៏មកពីគេខឹងពេកទើបមិនចាប់អារម្មណ៍អ្វីសោះ បែបហ្នឹងមែនទេ ទើបនាងត្រូវបង្ខំធ្វើការលើសដើម? នាងលំបាកវេទនា គេបែរជាបំភ្លេចមិនខ្វល់? ឯងនៅហ៊ានថាខ្លួនឯងជាមិត្តដែលយល់ចិត្តគេទៀតដែរទេសិក្ខា?

នៅមានភាគបន្ត…