ដៃនោះចាប់ខ្ញុំយ៉ាងណែនឡើងៗ ទើបខ្ញុំស្រែកឡើងយ៉ាងរន្ធត់ មិនអាចហែលទៅមុខបានទៀត។
ខ្ញុំស្រែកខ្លាំងៗនិងខំជំនៈធធាក់ទឹកយ៉ាងណានៅតែមិនឈ្នះកម្លាំងដែលវាប្រទាញខ្ញុំចុះសោះ ពេលនោះហើយដែលខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងត្រូវទាញចុះទៅក្រោមក្លាយទៅជាប្រវត្តិកូនក្រមុំសំណែនអារក្សដូចអ្នកមុនៗដែរ គឺបាត់ខ្លួនទៅគ្មានថ្ងៃបានវិលត្រឡប់មកវិញជារៀងរហូត។
ពេលនេះខ្ញុំអស់កម្លាំងចិត្តកាយពេញទំហឹង លែងអាចមានអ្វីមកជាយុទ្ធភណ្ឌនៅក្នុងការតតាំងប្រឆាំងជាមួយព្រហ្មលិខិតដ៏កំណាចទៀត។
ខ្ញុំនឹកស្រណោះម៉ែជាចុងក្រោយព្រោះ អ្វីៗដែល ម៉ែបានចង់ទុកមកបានរបូតបាត់ទៅអស់ហើយ សូម្បីតែទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំដែលគិតថានឹងតស៊ូរស់រៀនមានជីវិតសារជាថ្មីនៅកន្លែងផ្សេងក៏បានរបូតបាត់ទៅក្នុងផ្ទៃទឹកដែរ។
គ្រប់យ៉ាងនៅក្រោមនេះ ងងឹតស្រុបដូចជា បាតដៃនៃមច្ចុរាជ។ យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជាវីរនារីសម្រាប់ភូមិនេះ នេះគឺជាសម្ដីរបស់ប្រពន្ធមេភូមិនិយាយលួងខ្ញុំកាលពីម្សិលមិញ។
ខ្ញុំស្អប់គាត់ខ្លាំងណាស់ព្រោះគាត់មិនមានកូនស្រី។ គាត់រួចខ្លួនពីទុក្ខមួយនេះ បានជាគាត់និយាយពាក្យនេះមកកាន់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំជិតសន្លប់ហើយ ខ្ញុំដកដង្ហើមលែងរួចហើយមែនទែន ព្រោះខ្ញុំឈ្លក់ទឹកចូលពេញក្នុងសួត។ ទ្រូងរបស់ខ្ញុំណែន ដៃជើងគាំងខ្នងរឹងស្កុប ។
ល្អណាស់ ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ប្រសើរជាងទៅធ្វើជាសំណែនអារក្ស។
ពេលរាងកាយគ្មានចលនានេះអណ្ដែតឡើងរកផ្ទៃទឹកសារជាថ្មី ខ្ញុំបើកភ្នែកមិនបានទៀតទេ ដកដង្ហើមគ្មាន គ្មានអ្វគីរត់កាត់ខួរក្បាលខ្ញុំទៀតទេ ទីបំផុតទៅខ្ញុំក៏លែងដឹងខ្លួន។
សូរសម្លេងចចកលូ បានដាស់ខ្ញុំយ៉ាងកន្ត្រាក់ញ័រចំប្រប់នៅក្រោមអាកាសធាតុត្រជាក់នឹងថ្គាមដែលរឹងហារមាត់ដក់ដង្ហើមមិនបានជាប់ណែន។
ខ្ញុំក្អស់វ៉ាស ទើបខ្យល់អាចចេញចូលវិញបាន លែងហត់បន្តិច។
សន្សឹមៗខ្ញុំដកដង្ហើមឃូៗ។
តើនេះគឺជាកន្លែងណា?
ក្រោមបាតទន្លេ ជាល្អាងរបស់អារក្សកំណាច ឬមួយក៏ខ្ញុំបានអណ្ដែតមកដល់ពីឆ្ងាយពីសេចក្តីមរណៈហើយ!
ខ្ញុំបានខំប្រឹងសម្លឹងអ្វីៗជុំវិញខ្លួនជាមួយសេចក្តីសង្ឃឹម។ គ្រប់យ៉ាងនៅទីនេះពិតជាមិនធ្លាប់ស្គាល់ មិនចំណាំបានទេ។
ខ្ញុំមិនដែលមកដល់រូងឬល្អាងណាមួយមេឃងងឹតសូន្យបែបនេះមានតែសន្ធឹកខ្យល់នឹងត្រជាក់ដល់ឆ្អឹង!
តើវាជាឥទ្ធិពលដែលខឹងព្រោះមិនបានខ្ញុំជាប្រពន្ធហើយឃុំឃាំងខ្ញុំ។
មានសូរជាន់ស្លឹកឈើប្រាក់ប្រោក! តាមផ្ទៀងសូរ វាដូចជាមិនមែនជើងមនុស្សទេ សម្រឹបនេះស្រាល ប៉ុន្តែលោតមកក្តុកឡើងៗស មតែជាស្លាកស្នាមជើងនៃពួកចចកកំណាច។
ខ្ញុំបានអណ្តែតទឹកមកដល់ព្រំដែនហើយឬក៏អ្វី?
គេនិយាយថា ដែនដីក្បែរម៉ុងហ្គោលពោរពេញដោយចចករត់មកពួននៅ ពីព្រោះពួកវាគេចចេញពីព្រានខាងណោះពូកែខាងបាញ់ប្រម៉ាញ់សម្លាប់យករោម។
នៅម្ខាងរាងកាយកម្រើកមិនរួចនេះ កន្ទុយភ្នែកខ្ញុំឃើញ ពិតជាប្រទះឃើញសត្វជើងបួនដែលជាបិសាចពោរពេញទៅដោយចង្កូមមុតស្រួចនិងទឹកមុខស្រេកឃ្លានកាចសាហាវ។
គ្មានអ្នកណាបានមកដល់ព្រៃព្រំប្រទល់នៃភូមិរបស់យើងហើយអាចគេចផុតបានពីចចកពីឃាតទាំងនេះឡើយ។ ប្រសិនជាមកដោយមិនមានភ្លើងដើម្បីការពារខ្លួន ខ្ញុំនឹងស្លាប់ដោយសារវាជាក់ណាស់។
ខ្ញុំភ័យខ្លាំងណាស់។ ម្រាមដៃឆ្វេងខ្ញុំលូករាវ ក្នុងចង្កេះខ្ញុំស្វែងរកអ្វីម្យ៉ាងដោយមិនដឹងខ្លួនស្ងាត់ស្ងៀម។ ពិតហើយខ្ញុំបានរកឃើញវាមុនពេលដែលសត្វទាំងនោះធ្វើចលនា បាន។
នោះជាម្សៅរំសេវនិងស្ពាន់ធ័រ ម៉ែខ្ញុំផ្ដល់មកឲ្យសម្រាប់កូនរត់លូនកាត់ព្រៃ។ មិនបង្អង់ខ្ញុំស្រែកវ៉ាសបង្កើតសេចក្តីក្លាហានបាចទៅលើពួកសត្វសាហាវស្រេកឃ្លានឈាម។
ពួកវាខ្លាចក្លិនរំសេវនិងស្ពាន់ធម៌ខ្លាំងណាស់។ ទោះបីមិនមែនភ្លើងក៏ដោយប៉ុន្តែអ្នកភូមិយើងដែលចូលព្រៃតែងតែមានរំសេវស្ពាន់ធម៌ ជាប់ខ្លួនដើម្បីការពារឆ្កែចចកនិងពួកពស់អសិរពិស។ល។
ខ្ញុំពិតជាធ្វើបានរហ័សណាស់នៅពេលអាសន្ន។ ខួរក្បាលខ្ញុំនៅប្រើប្រាស់បាន ពួកវាដកថយទៅអស់មែនគ្មានសល់មួយក្បាលទេព្រោះធំក្លិនវត្ថុនោះ។
ពេលនេះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរាវស្វែងរករបស់របរផ្សេងៗទៀតដែលនៅសេសសល់លើចង្កេះក្រោមក្រវ៉ាត់។ ខ្ញុំបានឃើញតែកញ្ចប់អល្លង្ការ១ទៀតប៉ុណ្ណោះ ឯចំណែកគ្រឿងធំៗជាងនេះ គឺរុះអស់ទៅហើយ។ ឃើញរបស់ទាំងនេះខ្ញុំគិតដល់ម្ដាយឪពុកខ្ញុំហើយក៏យំរហូត ចិត្តមួយដែលសល់យ៉ាងខ្សោយខ្សោះនឹកថា ទោះស្លាប់ឬរស់ ខ្ញុំនឹងរក្សាពុកម៉ែរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំជារៀងរហូតទៅ។
ពេលនេះ ចាប់ផ្ដើមប្រមូលកម្លាំងក្រោកយ៉ាងណានៅតែក្រោកមិនរួច ឮតែសូរទឹកពីលើក្បាល។ ទន្លេនេះបញ្ជូនបោកខ្ញុំមកទើរទីនេះឬអ្វី?
ដោយភាពរងានឹងការភ័យខ្លាច ខ្ញុំមិនអាចក្រោកបានផង ក៏សម្រេចចិត្តរោយម្សៅដែលនៅសល់ការពារជុំវិញបរិវេណដែលដៃអាចវាសដល់ និងពេញពាសលើខ្លួនឯង រួចក៏ដេកយំរង់ចាំវាសនា ។ មិនយូរទេ ខ្ញុំក៏រណ្តំធ្មេញសន្លប់ទៅវិញ ទៀត។
ការសន្លប់ថ្មីនេះ មិនដឹងជាពេលយូរប៉ុណ្ណាទេ លុហដល់មានទឹកក្តៅអ៊ុនៗហូរចូលក្នុងបំពង់កខ្ញុំទើបខ្ញុំអាចបន្ធូរដង្ហើមនិងហើបថ្គាមដ៏រឹងនោះចុះឡើង ធូរស្រាលពីភាពរឹងកកបានវិញ។
បើកភ្នែកដំបូង ខ្ញុំបានឃើញស្ត្រីម្នាក់មុខមាត់ស្រស់ថ្លា វ័យកណ្តាល។
ផ្នួងសក់ក្បាលគាត់ លាក់នៅក្នុងកន្សែងមួយជិតដូចជាអ្នកកាន់សាសនាអ៊ីស្លាមតឹងរឹង។ គាត់កំពុងបញ្ចុកអ្វីមកខ្ញុំ រសជាតិដូចជាបបរស្រូវក្រហមដែលខ្ញុំធ្លាប់ហូបម្ដងម្កាលនៅពេលថ្ងៃបុណ្យសាសនា។
«ខ្ញុំនៅឯណា?»
ខ្ញុំសួរតិចៗតែគាត់មិនឆ្លើយនឹងសំណួរខ្ញុំបែរជារកអ្វីមកជូតមាត់ខ្ញុំ។ ពេលនារីចម្លែកងាកទុកចានបបរសណ្តែកទៅម្ខាង បន្ទាប់មកក៏ញញឹមលើកកែវទឹកមកឱ្យខ្ញុំ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមបញ្ចុកទឹកដល់ខ្ញុំទៀត។
ខ្ញុំក្រោកមិនរួចមែនបានជាគាត់មិនគ្រា ខ្ញុំឱ្យអង្គុយឡើងបន្តិចលេបទាំងដេករាបស្មើបែបនេះ?
«ក្មួយឯងត្រូវគេយកសែនអារក្ស?»
នឹកដល់រឿងនេះខ្ញុំហត់ចិត្តខ្លាំងណាស់បានជាធ្មេចភ្នែកចុះឡើងជាសញ្ញាថាពិត តែខ្ញុំនិយាយមិនបានព្រោះឆ្អែតចិត្ត។
«ក្មួយឯងដឹងខ្លួនសន្លប់បីថ្ងៃហើយទេ?»
ខ្ញុំត្រូវសើចឬយំឱ្យសក្ត័សមនឹងវាសនាដ៏កម្សត់មួយនេះទៅ។ ខ្ញុំយំមកទៀតមិនអាចបញ្ឈប់បានសោះ ព្រោះអាណិតខ្លួនឯងពេក។
«តើនេះគឺជាភូមិអ្វីនៅជិតភូមិរបស់ខ្ញុំដែរទេ?»
គាត់ឆ្លើយតិចៗថា៖
«ឆ្ងាយខ្លាំងណាស់ ក្មួយឯងបានរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ហើយឯងមិនបាច់ភ័យទេ»
«ម៉េចក៏បានជាមីងដឹងរឿងរបស់ភូមិខ្ញុំ?»
ខ្ញុំសួរហើយក៏ក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួន ទាំងសេចក្តីព្រួយបារម្ភរបស់ខ្ញុំ ពិតជានៅសង្កត់ទ្រូងមិនរសាយអ្វីទាំងអស់។ ឃើញគាត់ ខ្ញុំនឹកម៉ែខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំចង់ជួបម៉ែរហូតដល់មិនចង់រស់បន្តដែលគ្មានគាត់ទេ។
ជុំវិញនេះ ខ្ញុំបានឃើញនូវគំរូស្បែកជើងព្រមជាមួយនឹងល្អីស្រូវមួយចំនួនដាក់គរនៅក្បែរសសរឈើ ដូចគ្នានឹងរបៀបរស់នៅរបស់អ្នកភូមិយើងជាខ្លាំង។
«មីងរស់នៅទីនេះម្នាក់ឯងត្រូវទេ?»
«ត្រូវហើយ! មិងនៅម្នាក់ឯង! ២០ ឆ្នាំហើយមីងបានគេចមកកន្លែងនេះ ! វាប្រសើរជាងធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អារក្សដែរ»
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលគាត់ងាកមុខមក។
សម្តីសារភាពរបស់មីងស្រីម្នាក់ដ៏សប្បុរសនេះបណ្តាលឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញឡើងវិញអំពីមនុស្សស្រីក្នុងរឿងនិទាន ដែលគេតំណាលថាធ្លាប់បានលាបប្រេងស្រឡៅហើយគេចខ្លួនចេញពីពីធីសំណែនអារក្សនោះ។
«មីងជារាជវង្សដែលគេនិយាយនោះមែនទេ?»
គាត់ងក់ក្បាលតិចៗ។ ខ្ញុំហាក់សប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ គ្មានអ្វីគួរឲ្យសប្បាយចិត្តជាងនេះទៀតនោះទេ។
តាមពិតគាត់គឺជាមនុស្សស្រីនៅក្នុងពាក្យនិទានដែលគេតែងតែតំណាលមកហើយខ្ញុំជឿខ្លះមិនជឿខ្លះប៉ុន្តែនៅក្នុងកាលៈទេសៈដ៏គ្រោះថ្នាក់បែបនេះ បែរជាខ្ញុំមានភ័ព្វបាន មកដល់ផ្ទះរបស់គាត់។ គាត់ឃើញខ្ញុំច្រឡំដៃចង់ច្រតខ្លួនឯងក្រោកក៏ចាប់ផ្ដើមជួយយោងទាញខ្ញុំឡើងឱ្យអង្គុយដោយប្រាប់ថា៖
«ក្មួយបានសន្លប់ច្រើនថ្ងៃហើយ! បីបួនថ្ងៃហើយ!»
«តើមានមនុស្សសន្លប់ច្រើនថ្ងៃហើយនៅរស់បានដែរមីង?»
ខ្ញុំសួរគាត់តិចៗទាំងខូចចិត្តនឹងខ្លួនឯង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា៖
«មិងវិញសន្លប់យូរជាងនេះផង ខ្លួនឡើងមកគឺគ្មានបបរនិងគ្មានទឹកក្តៅទេ!»
« ចុះធ្វើម៉េចមីងអាចរស់បាន?»
«មីងត្រូវវារកស្លឹកឈើយកមកកំដរក្រពះ រើសផ្លែឈើដែលជ្រុះរលួយនៅលើដីមកហូបលេបយកជាតិ ទម្រាំមានកម្លាំងបន្តរត់លូនរហូតមកដល់កន្លែងនេះ !»
យប់នោះទើបខ្ញុំដឹងថា ពីមុនទីនេះគ្មានភូមិនោះទេ។ វាជាព្រៃដែលគេបោះបង់ចោល បានជាគាត់សម្រេចចិត្តរស់នៅមិនចង់ឱ្យគេរកមិនឃើញចាប់សែនឲ្យអារក្ស។
ឪពុកម្ដាយមីងបានឱ្យ របស់របរមួយចំនួនក្នុងខ្លួនរបស់មីង ដូចជា ដែកភ្លើងនិងកាំបិត។ មីងក៏ចាប់ផ្ដើមស្វែងរកអាហារដោយខ្លួនឯង។ មានព្រានព្រៃម្នាក់ដែលរស់នៅដាច់ពីសង្គម មិនទាក់ទងជាមួយអ្នកភូមិ បានរកមីងឃើញ។ គេមានឪពុកចាស់ម្នាក់។
ក្រោយមកមីងបំភ្លេចចោលពីអតីតកាលស្មុគស្មាញអភ័ព្វ ស្ម័គ្រ រៀបការជាមួយព្រានព្រៃ នៅជាមួយគ្នារហូត ឪពុកគេនឹងគេក៏បានបាត់បង់ជីវិតទៅ។
៥ខែចុងក្រោយនេះ មីងបានរស់នៅឯកោម្នាក់ឯងនៅទីនេះ។
«ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានឮបន់ស្រន់របស់មីងបានជាបញ្ជូនឯងមកដល់!»
ខ្ញុំអរណាស់រហូតដល់ហូរទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំសុំថានឹងរស់នៅទីនេះជាមួយមីងរហូតទៅ គាត់ក៏ត្រេកអរដូចគ្នា។ ខ្ញុំក៏បានរស់នៅបែបនេះ ។
នៅពេលដែលជាសះពីរបួសនិងការបាក់កម្លាំងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជួយធ្វើចំការ ដាំសណ្ដែកជាមួយគាត់នៅទីនេះ។ គាត់ជាអ្នកធ្វើការជាមួយខ្ញុំ ដែលយូរៗម្ដងគាត់ឡើងទៅផ្សារដែលនៅឆ្ងាយជាង ១០ គីឡូដើម្បីយកសណ្ដែកទៅលក់ដូរជាសម្ភារៈប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថានៅជុំវិញនេះមានគ្រួសារព្រានព្រៃប្រមាណជា ៥ទៅ៦ផ្ទះ គ្រួសារដែរ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនសូវទាក់ទងគ្នាទេ ម្នាក់ៗគិតតែធ្វើការបរបាញ់សត្វនិងដាំសណ្ដែក ដំឡូង ម្នាស់ ធ្វើកសិកម្ម។
គាត់ថា ខ្ញុំអាចនឹងជ្រើសរើសយកបុរសម្នាក់ដើម្បីរៀបការជាមួយគ្នាហើយបំភ្លេចថារឿងចាស់ក្នុងការវិលត្រឡប់ទៅរកឪពុកម្ដាយវិញទៅ។
ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីបានជាគាត់ដឹងរឿងខ្ញុំចង់វិលត្រឡប់ទៅរកឪពុកម្ដាយខ្ញុំវិញ?
គាត់បានឆ្លើយតាមធម្មតាថា អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងគិតដូចអ្វីដែលគាត់បានគិតកាលពីមួយឆ្នាំដំបូងពេលមកដល់ព្រៃនេះ ប៉ុន្តែយូរទៅយើងនឹងយល់ដោយខ្លួនឯងថា រក្សាជីវិតល្អប្រសើរមួយ ជាអ្វីដែលសងគុណដល់ពុកម៉ែហើយ។
យើងមិនអាចជាងប្រឆាំងទៅនឹងព្រហ្មលិខិតទេ។
ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីយើងទាំងពីរនាក់ មិនរកវិធីនៅក្នុងការជួយភូមិយើងវិញដោយស្វែងរកគូ្រសិល៍ប្រឆាំងឬ សំលាប់អារក្សចោលសូន្យទៅ ជាជាងត្រូវរត់មករស់នៅកម្សត់លាក់ខ្លួនដូចជាមនុស្សព្រៃយ៉ាងដូច្នេះ។
មីងបានសើចហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា គ្មាននរណាម្នាក់ស្គាល់ឡើយថា អារក្សនោះ នៅឯណានឹងរូបរាងបែបណាទេ។ តែមានអ្នកនិយាយតៗមកថា វាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់នៅក្រោមទឹក ដូច្នេះមេទ័ពជាច្រើនកាលពីពេលដែលស្ដេចសម័យមុនបានបញ្ជូនទៅស្វែងរកគុហាវា ក៏នៅតែមិនអាចវិលត្រឡប់មកវិញផង ចុះទម្រាំមនុស្សទាំងអស់នោះ មនុស្សធម្មតាដូចជាយើង។
ជាមួយនោះខ្ញុំបានសារភាពប្រាប់គាត់តាមត្រង់ថា ខ្ញុំមិនអាចរៀបការជាមួយព្រានព្រៃម្នាក់បាននោះទេ សុខចិត្តនៅតែឯងតែម្តងដូច្នេះរហូតតទៅ។
ថ្ងៃមួយខ្ញុំកំពុងតែអង្គុយយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ម្នាក់ឯងនៅមុខខ្ទមមេឃចាប់ផ្ដើមភ្លៀងយ៉ាងខ្លាំងធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំនឹកផ្ទះខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងដែរ។
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំគួរតែប្រថុយលួចត្រឡប់ទៅភូមិបានម្តងដើម្បីបានជួបម្ដាយខ្ញុំ ជម្រាបគាត់ឱ្យស្ងប់ចិត្តថាកូនបានសុខជា។ ការណ៍នេះ មិនអាចផ្តាំតាមអ្នកណាទាំងអស់ គឺមានតែទៅខ្លួនឯងទើបមិនក្លាយជាចចាមអារ៉ាមដឹងដល់អារក្ស។
យប់នោះខ្ញុំដាច់ចិត្តនិយាយនឹងមីងថា ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះតែមួយម៉ោង ដោយខ្ញុំសន្យានឹងវិលត្រឡប់មកទីនេះវិញ ។
មីងបដិសេធដាច់អហង្ការថា បើសិនជាមេភូមិដឹងគេនឹងឃ្លាំជុំវិញផ្ទះខ្ញុំតាមដានមិនខាននោះអាចថាឃើញខ្ញុំនៅរស់ គេប្រាកដជាចាប់ខ្ញុំម្ដងទៀតយកទៅសែនឲ្យអារក្ស។ ហើយបើសិនជាគេដឹងថាខ្ញុំបានលាបប្រេងស្រឡៅគេច្បាស់ជាចាប់ភ្ងូតខ្ញុំ មុនពេលបញ្ជូនឡើងទូក ពេលនោះខ្ញុំច្បាស់ជាស្លាប់មែនទែនមិនខាន។
គ្មានអព្ភូតហេតុជាលើកទីពីរសម្រាប់រួចជីវិតទេ។
«បើមីងមិនធ្លាប់បានទៅផ្ទះ ចុះហេតុអ្វីមានរឿងតំណាលថា មីងនៅរស់រួចជីវិត? តើអ្នកណាជាអ្នកបានដឹងអំពីរឿងនេះ!»
ពេលនោះមីងបានសារភាពថា គាត់នឹកផ្ទះមិនចាញ់ខ្ញុំទេ។
ថ្ងៃមួយគាត់បានសូនជាក្អមហើយឆ្លាក់ពាក្យកាព្យខ្លះផ្ញើទៅវិមានឳពុកម្តាយជាសញ្ញាដឹងដល់រឿងនេះ បានជាមានអ្នកតំណាលរឿងតៗគ្នាថាប្រេងស្រឡៅពិតជាអាចជួយពីកណ្តាប់ដៃអារក្សមែនប៉ុន្តែមីងមិនបានប្រាប់ទីកន្លែងរស់នៅដាច់ខាត បានជាមិនមានអ្នកណាមករកឃើញ។ មីងថា អារក្សនោះប្រសិនវាឮឈ្មោះអ្នកដែលគេសែនឱ្យវា ទោះជារំលងរយឆ្នាំប៉ុណ្ណាវានឹងតាមរកទាល់តែបាន ទោះវាមិនអាចឡើងគោកក៏វានឹងប្រើឬទ្ធាជាភ្លៀងដើម្បីឆ្លៀតឡើងមកបានតាមតំណក់ទឹកទាំងនោះ។
«ក្មួយមិនត្រូវប្រាប់ឈ្មោះដើមដល់អ្នកណាដាច់ខាត មិនឱ្យសរសេរមិនឱ្យហៅវា បំភ្លេចវាចោលជារៀងរហូតទៅ!»
ការគិតនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចញ៉ាំបាយបាន រហូតរកតែស្គមកំព្រឹងកើតទុក្ខល្ហិតល្ហៃដល់តែស្បែកដណ្តប់ឆ្អឹង។ ថ្ងៃមួយមីងដែលនៅជាមួយនេះគាត់ឃើញខ្ញុំរីងរៃពេកកើតចិត្តអាណិតខ្ញុំខ្លាំងបានសម្រេចចិត្តនាំខ្ញុំទៅកម្សាន្តលេងក្នុងភូមិកុះករមួយ។
វាមិនមែនជាភូមិចាស់របស់ពួកយើងទេ ប៉ុន្តែជាភូមិមួយផ្សេង មានផ្សារផ្សោរធំ ជាផ្លូវឆ្លងកាត់នៃរទេះពួកជំនួញរបស់ល្អៗ។ តែគាត់ឱ្យខ្ញុំរុំមុខ ស្លៀករលង់កុំឱ្យមានអ្នកដំណើរចំណាំបាន នឹងហាមរំឮកពីរឿងមិនឱ្យហៅឈ្មោះ។
យើងពិតជាសប្បាយចិត្តបានមួយគ្រាមែន ។ មីងបាននាំខ្ញុំទៅរើសទិញសម្ភារៈមួយចំនួន រួមមាន របស់របរតុបតែងខ្លួន ថែមទាំងឲ្យខ្ញុំបានដើរមើលគេឯង ក្រែងលោជួបសុភាពបុរស ម្នាក់
អាចរៀបការជាមួយគេបាន។
បន្ទាប់មកមិនយូរប៉ុន្មាន យើងទាំងពីរបានឈប់នៅមុខតូបមួយដែលមានមនុស្សចោមរោមច្រើនគ្នាកុះករ។
ខ្ញុំដឹងហើយទីនេះគឺជាកន្លែងដែលគេប៉ាក់កន្សែង។
មានជនជាតិចិនម្នាក់ទើបចូលមកផ្សារនេះប្រកបរបរថ្មី។ នាងចេះប៉ាក់ចាបទាំងគូជាតំណាងឱ្យការផ្សងរកគូព្រេង ថែមទាំងអាចប៉ាក់ឈ្មោះរបស់យើងនៅជាងកន្សែងនោះផង។
ដោយមីងរវល់ទៅទិញទឹកក្រអូប ខ្ញុំឈរទីនេះជក់មើលកន្សែង ឃើញមានរូបរាងស្អាតខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំក៏លាលុយកាក់ដែលម៉ែឱ្យមកមិនដែលបានចាយ ហើយបញ្ជាទិញមួយដោយឱ្យគេសរសេរឈ្មោះមីងវ៉ាន្នុតជាការសងគុណដែលគាត់បានយកអសារ។
ពេលមីងមកដល់ គាត់ឃើញកន្សែងដែលខ្ញុំបង្ហាញ ក៏សម្លឹងខ្ញុំដោយរន្អត់បើកភ្នែកធំៗ។ ខ្ញុំមិនទាន់យល់នៅឡើយថា កំហុសខ្ញុំគឺការនិយាយឈ្មោះគាត់ចេញមក។
« វាជាឈ្មោះអពមង្គលដែលពីរនាក់យើងមិនអាចរំឮកមកវិញជាដាច់ខាត!»មីងនិយាយបន្ទោសព្រោះញាប់ញ័រភ័យ។
ខ្ញុំនេះវិញក៏ចាប់ផ្ដើមយកដៃខ្ទប់មាត់។
ភ្លាមនោះ មេឃាចាប់ផ្ដើមខ្មៅខ្មួលបោកខ្យល់មកសន្ធប់មកយ៉ាងលឿនបាំងបាត់ពន្លឺព្រះអាទិត្យដូចមានរាហ៊ូចាប់ចន្ទ។
ភ្លៀងធ្លាក់ដូចជិតធ្លាក់មកដោយគ្មានសមរម្យនឹងអាកាសមុននេះបន្តិចណាឡើយ។ អ្នកផ្សារបំ បែកគ្នា។
មីងទាញដៃខ្ញុំរត់ចេញពីផ្សារមករកព្រៃ ហើយដើរតាមផ្លូវកាត់តាមផ្លូវលំស្ងាត់មួយ។
ភូមិករផ្លូវគ្រប់ទិសទីផ្តើមស្ងាត់សល់តែសំឡេងផ្គរ។ ខ្ញុំភ័យព្រួយពេលមីងទាញខ្ញុំ ហើយប្រាប់ ថា ឃើញអ្វីក្តី មិនអាចនិយាយ ឈ្មោះចាស់របស់ខ្ញុំទេ ណាមួយគាត់ថា ខ្ញុំនេះត្រូវតែរត់អោយឆ្ងាយកាន់តែល្អ។
ផ្តាំចប់មីងចាប់ផ្ដើមរត់ត្របាញ់ជើងចេញទៅចោលខ្ញុំទាំងខ្ញុំនៅមិនអស់ចិត្តទាល់តែសោះ។
ខ្ញុំបានប្រដេញតាមគាត់រហូតដល់ចូលមាត់ព្រៃមួយ និងបានស្រែក យំបង្កូកហៅប្រាប់គាត់ថា ត្រូវទៅនៅផ្ទះវិញជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មាននរណាទេ ខ្ញុំមិនអាចរស់នៅដោយម្នាក់ឯងបែបនេះឡើយ។
«មីងឈប់ភ័យទៅ ទីនេះគឺនៅឆ្ងាយពីភូមិពួកយើងខ្លាំងណាស់ គ្មានអ្នកណារកយើងឃើញទេ»
ខ្ញុំឃើញមែកឈើទាំងឡាយចាប់ផ្ដើមរំជួយបោះបោក។
ស្លឹកឈើដណ្ដើមគ្នាជ្រុះរពុយដោយសារកម្លាំងខ្យល់យ៉ាងខ្លាំង។ សន្ធឹកគ្រហឹមនៃផ្គរលាន់លាយជាមួយសូមអ្វីម្យ៉ាងសែនចម្លេកដូចមេឃានេះចង់របូតរហែកមក។
ធម្មជាតិគួរឲ្យភ័យខ្លាច។
មីងស្រែកឡើងថា៖
«វាមកដល់ហើយវាមកដល់ហើយ វានឹងមកពេលភ្លៀងធ្លាក់!»
ដោយក្តីអាសន្នស្លន់ចិត្ត ខ្ញុំមានក្តិសោកស្ដាយខ្លាំងណាស់ មិនសមណាខ្ញុំហ៊ានបំពានឱ្យឈ្មោះដើមរបស់គាត់ទៅអ្នកដទៃនោះទេ។ ភ្លៀងបង្អុរមកប្រាវ។
ភ្លាមនោះស្រមោលពពគខ្មៅលើមេឃ បានផ្ដុំគ្នាមកនូវរាងមនុស្សធំកំពស់ចុងឈើ។ ពពកនោះត្របាញ់ក្បាល ចុះមកក្រោមផែនដីលឿនដូចជាការបាញ់កាំភ្លើងធំរបស់ពួកបារាំងដូច្នោះដែរ។
ខ្ញុំទន់ជើងអុកគូទ ព្រោះឃើញច្បាស់មនុស្សខ្មៅនោះ ពិតណាស់ដូចជាអារក្សទឹកដែលគេតែងតែនិយាយនោះហើយ។ វាចាប់ផ្ដើមដើរមកក្បែរៗមីងដោយជាន់កំទេចដើមឈើធំៗត្រឈឹងត្រឈៃទាំងឡាយនៅពីមុខឱ្យរាបរិចរិលដោយបង្ហាញកម្លាំងបិសាចរបស់វា។ វាប្រាកដជាមានកំហឹងខ្លាំងដោយសារ ២០ឆ្នាំមុនបានបាត់ប្រពន្ធម្នាក់ ឥឡូវនេះរង់ចាំដល់២០ឆ្នាំក្រោយទៀតគឺវេនខ្ញុំដែលបានរត់ចោលការធ្វើខ្លួនជាសំណែនដដែលទៀត។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងខ្លួនថាពិតជាកំពុងបាននាំទុក្ខមកឱ្យមីង ដែលមានសេចកី្តសុខស្ងប់ជាយូរមកហើយមែន ដោយសារចិត្តល្អរបស់គាត់ដែលបានសង្គ្រោះមនុស្សងងើលធុនខ្ញុំ។
មីងទន់ខ្លួនដួលដេកពេលដែលអារក្សនោះលើកម្រាមដៃរបស់វាមួយមកក្បែរគាត់ ចុងម្រាមវា សឹងថាធំជាងក្បាលគាត់ទៅហើយ តើវានឹងកាច់កគាត់សម្រន់កំហឹងទេ?
សភាពមីងធ្វើឱ្យខ្ញុំនេះភ័យសឹងតែមិនអាចទប់ខ្លួនត្រូវសន្លប់តាមគាត់ ប៉ុន្តែដោយសារតែខ្ញុំមានចិត្តសប្បុរសអាណិតគាត់ខ្លាំងចំពោះភាពគ្មានកំហុសរបស់គាត់ និងភាពល្ងិតល្ងង់របស់ខ្ញុំខ្ញុំក៏ស្ទុះយ៉ាងលឿនចេញទៅបង្ហាញខ្លួននៅក្បែរនោះ ហើយស្រដីឡើងថា៖
«អ្ហេ៎បិសាចធំសម្បើម ខ្ញុំឈ្មោះស្រឹង្គងារ ! តើអ្នកមែនទេដែលជាអារក្សរស់នៅក្រោមទឹក ?អ្នកមិនចង់យកខ្ញុំទៅជាសំណែនទេដឹងបានជាធ្វើព្រងើយពេលដែលឃើញខ្ញុំនៅទីនេះហើយ!»
ពេលនោះហើយ អារក្សនោះបែរខ្លួនមករកខ្ញុំ។ វាជាមនុស្សខ្មៅមួយធំមែនទែន មានកែវភ្នែកក្រហមក្លំៗ ក្រឡោតៗ។
ខ្ញុំជឿហើយថា វាមានត្រចៀកវាងវៃណាស់ពាក្យខ្ញុំនិយាយឆ្ងាយបែបនេះឱ្យបិសាចចម្លែកស្ដាប់បានសមនឹងគេតំណាលថាអាចឮឈ្មោះសំណែនមនុស្សស្រីរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ។
យកម្រាមដៃមួយនៃអារក្សកំណាចបានដាក់មកលើក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ដួលសន្លប់។
