វាសនាគេជាជាងថតរូបម្នាក់ដែលរស់នៅយ៉ាងលំបាក ចល័តតាមផ្ទះជួល ចាប់ផ្តើមអាជីពជាក្តីស្រមៃរបស់គេ។
មកដល់ខេត្តបន្ទាយមានជ័យនៅពេលល្ងាច ដើម្បីធ្វើការឱ្យគម្រោងមួយឈ្មោះថា «ភ្នំជញ្ជាំងពណ៌មាសនាដែនបន្ទាយ» ជាគម្រោងស្នាក់នៅដើរផ្សងព្រេងថតរូបមកស្តុកទុកលក់នៅក្នុងអ៊ីនធឺណិត។
បន្ទប់របស់ពូនៅចុងក្រោយគេនោះ ក្មេងស្រីជំទង់ឈ្មោះដា ដើរផងចង្អុលទៅកាន់បង្អួចមួយដែលមានសំណាញ់ដាមខ្មៅ។ មើលពីនេះទៅដូចកន្លែងឃុំខ្លួន?
នេះសោបងឯង!
នាងហុចកូនសោរឱ្យហើយមិនជូនទៅដល់ទីនោះទេ។
គេគិតហួសចិត្ត ព្រោះលើនោះមានសរសេរលេខ១៣។ វាសនាមែន! បន្ទប់ដេកក៏មានសណ្ឋានជាបន្ទប់គ្មានអ្នកណាស្រមៃចង់គេង លេខក៏យ៉ាប់ ព្រោះក្នុងតម្លៃសាមសិបប្រាំដុល្លារសម្រាប់មួយខែគឺវាថោកខ្លាំងណាស់។
ក្នុងការចាយលុយមួយដុល្លារ សម្រាប់ការស្នាក់នៅគេយល់ថាតិច ប៉ុន្តែវាថ្លៃណាស់សម្រាប់វាសនាដែលមិនមានចំណូលសូម្បីមួយរៀលណា រយៈពេលប្រាំបួនខែមកហើយក្រោយកូវីដបិទប្រទេស។
គេបានចាយប្រាក់មួយចំនួនដែលបងប្រុសគេនៅស្រុកកំណើតជួយមកខ្លះនិងម្ដាយគេបានលក់ស្រូវផ្ញើមកឱ្យគេខ្លះ។
ជាមួយនឹងកាមេរ៉ានៅក្នុងដៃដែលជាវត្ថុសំណព្វ គេឱបវានៅពីមុខទ្រូងនិងហាក់ធ្ងន់ៗ ដើរសំដៅទៅក្រោមកែវភ្នែកសម្លឹងដ៏ចម្លែកមួយរបស់ក្មេងស្រីជាអ្នកនាំផ្លូវ។
សាក់កាដូក្រោយខ្នងរបស់គេ មានសភាពស្រាលជាមួយខោអាវបីកំប្លេ កំប៉ុងមី និងត្រីខ ដូច្នេះវាមិនមានអីសំខាន់ស្មើទៅនឹងកាបូបដែលគេឱបជាប់ប្រាណនៅពីមុខនោះឡើយ។
នៅបរិវេណជុំវិញបន្ទប់នេះ ដូចជាមានសម្បុកពីងពាងថែមទាំងមានស្លែកាន់លើឥដ្ឋ ផ្នែកខ្លះជាកន្លែងដែលទឹកជ្រាប ចូលដល់ក្នុងរដូវវស្សាហើយស្ងួត មិនសម្អាតទាន់អស់នៅក្នុងរដូវប្រាំងនេះ។
ច្បាស់ណាស់គេមិននៅទីនេះដល់ខែវស្សាទេ។ ពេលចប់ការងារ នឹងបានលុយមួយដុំ គេនឹងបន្តផ្សងព្រេងជីវិតនៅសៀមរាបឬភ្នំពេញវិញ។
រុញទ្វារចូលទៅនៅធុំធូលី។
វាប្រហែលជាគ្មានគេបេតីយូរហើយ។ នេះឯងជាមូលហេតុតម្លៃវាថោក ព្រោះម្ចាស់ផ្ទះបានប្រាប់គេតាមទូរសព្ទថាបន្ទប់ជួរខាងមុខទាំងមុខពេញអស់ហើយ តែមានតម្លៃពីចិតសិបទៅប៉ែតសិបដុល្លារ នៅតែបន្ទប់ពីរក្រោយគេនេះ តម្លៃក៏ល្អ។
គេដាក់សាក់កាដូខោអាវនិងកាមេរ៉ាចុះលើគ្រែដែកទទឹងមួយម៉ែត្រពីរតឹក ហើយងាកសម្លឹងរកមើលតុធ្វើការមួយដែលគាត់បានសន្យាថារកឱ្យគេបានអង្គុយធ្វើការងារ។ គាត់ប្រាប់វាសនាថាបន្ទប់នេះ ធ្លាប់ជាកន្លែងដាក់ឥវ៉ាន់របស់គាត់ ប៉ុន្តែគាត់បានប្រមូលលក់អស់ហើយ រៀបចំសាជាថ្មីឱ្យគេ។
គេបកទៅមាត់ទ្វារទាញខ្ទប់ការពារកាមេរ៉ា ដោយលោសោថាបម្រុងចាក់វិញនៅពេលដែលផ្អៀងក្បាលខាងស្ដាំបន្តិចអ្វីដែលគេមានអារម្មណ៍ចម្លែកគឺក្មេងស្រីអម្បាញ់មិញ ឈប់ខាងមុខបន្ទប់ ចម្ងាយប្រមាណជាជាង១០ម៉ែត្រឯណោះ តែនាងនៅងាកមកមើលគេភ្លឹះៗ។
សាជាថ្មីគេមិនឃើញមុខរបស់នាងនោះទេ ដោយសារតែពីនេះទៅគឺត្រូវកុងជាមួយពន្លឺថ្ងៃ។
ដោយមិនចង់ខ្វល់ច្រើន ហូបមីស្រុសមួយកំប៉ុងរួចហើយថែមកាហ្វេស្រាប់មួយកំប៉ុងទៀត គេចាប់ផ្ដើម Edit រូប។ នៅទីនេះអ៊ីនធឺណិតលឿនគួរសម។
គ្មានអ្វីជក់ជាងការងារមួយនេះទេ ដល់តែក្រពះរើសសាជាថ្មីទើបនឹកឃើញពត់ដៃជើង ងើបចេញពីតុ។
មិនទាន់ក្រោកផង ឮសំឡេងអ្វីមួយនៅខាងក្រៅ……ងឺត…..ប្រៀបបីដូចជាមនុស្សបើកទ្វារចូលមក។
កម្លោះងាកទៅមើលទ្វារ ទ្វារនៅបិទដដែលមិនបានហើបអីបន្តិចណាទេ ថែមទាំងមានរនុកខ្ទាស់ពីក្នុងទៀត។ ទម្លាប់របស់វាសនា កិច្ចការពារកាមេរ៉ារបស់គេ ជាអាយុជីវិត ដូច្នេះហើយនៅគ្រប់ទីកន្លែងត្រូវតែមាំខ្លាំង។ គេដើរទៅមើលរនាំងបង្អួចដើម្បីបង្ការយប់នេះ បង្អួចនេះដូចជាខានបើកយូរហើយ បានជាករសម្បុកពីងពាងខ្លះជូតចេញជ្រះខ្លះមិនជ្រះខ្លះ។
ដោយសារគេមិនមានអ្វីសម្រាប់បោសសម្អាតវា ក៏ធ្វើមិនដឹងបែរសំដៅទៅបន្ទប់ទឹក ចាប់ផ្ដើមបើករ៉ូប៊ីណេងូត។
ភាពត្រជាក់ស្រេងផ្តើមកម្លាំងព្រឹស។ ដ្បិតតែថា មានក្លិនជាទឹកអណ្ដូង ហើយបន្ទប់ទឹកនេះដូចជាស្ងួតកាន់ក្លិនស្លែនិងធូលីខានមានគេប្រើជាយូរមកហើយក្តី ម្ចាស់ផ្ទះដូចជាមានចូលមកបោសសម្អាតលំៗ តែគេមិនសូវរវល់យកភ្នែកទើសទេ។
ហោចណាស់វាសមតម្លៃហើយ។
Apartment ទើបជាក្ដីស្រមៃរបស់គេ ប៉ុន្តែមុនទៅដល់អាផាតមិនគេត្រូវតែឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលបន្ទប់ដែលថោកបំផុតសិន នេះជាលំនាំជីវិត។
ចម្លែកទៅទៀតនៅតំបន់ចុងកាត់មាត់ញកនេះមានបន្ទប់ថោកបំផុតមួយស្វាគមន៍គេមែន។
«អាឡូ បាទម៉ែខ្ញុំមកដល់ហើយ ជាប់រវល់ការងារបានជាមិនទាន់ចុចទៅ!»
សំឡេងម្តាយគេត្រេកពេលឮថាកូនដល់បន្ទាយមានជ័យ។
«យប់ហើយនៅធ្វើអីហ្នឹងមិនគេងកូន!»
«កំពុងរៀបចូលគេង!»
«អឺ ដល់ហ្នុងថ្ងៃដំបូងអ៊ីចឹង បើពេលចូលគេង ចេះបន់ស្រន់សំពះក្បាលដំណេកអីផង!»
«បាទ!»
ជាងថតក្មេងឆ្លើយឱ្យតែរួចពីមាត់ ហើយបោះហ្វូនចោលទៅលើគ្រែ។ ទើបតែចាប់អារម្មណ៍ថា គ្រែដែកដ៏តូចមួយនេះ មានខ្នើយកើយមួយ និងភួយមួយបត់ផ្ទុកគរពីលើគ្នា ក្រៅពីនេះពូកវា ក៏មើលទៅដូចជាស្ដើង។
ទោះបីថាកម្រាលត្រូវបានរៀបចំថ្មីប៉ុន្តែជាកម្រាលចាស់ពណ៌ខ្មៅ សក្ដិសមនឹងតម្លៃបន្ទប់ពេកហើយ។ កន្លែងខ្លះ គ្មានពូកឱ្យយើងផង នេះបើតាមការអួតរបស់ម្ចាស់ផ្ទះជួល។
ការសម្រន់ពេលនេះ មីទៀតហើយ ដោយដាំទឹកជាមួយនឹងកំសៀវភ្លើងចាស់ដែលគេបានស្នើសុំមីងម្ចាស់ផ្ទះតាំងពីល្ងាចមិញមកដល់ដំបូង។ មីងម្ចាស់ផ្ទះបានប្រាប់ថា ជារបស់កូនស្រីគាត់ប្រើ ប៉ុន្តែកូនគាត់ឡើងទៅរៀនតនៅភ្នំពេញបាត់ហើយ ដូច្នេះគាត់ឱ្យខ្ចីទុកឆុងមីសិនចុះ។
បានជោគជ័យគ្រាន់បើដែរ មានជាតិមីស៊ុបជាលើកទីពីរហើយក៏ចាប់ផ្តើមការងារ។
អីទេព្រោះសាជាថ្មី នឿយហត់ជាខ្លាំងបើសិនបានកូកាកូឡាមួយល្អពាក្យឆ្វេងស្ដាំ រកមើលប្រុងថាចេញភាពនឿយហត់និងងោកងុយសន្ធប់មកដល់…..ស្នូរសំឡេងគោះទ្វារតុៗ…..គេលើកនាឡិកាមើល។
ម៉ោង១១និង៥៩នាទីយប់ហើយ ពីណាគេមករកអី?
គេក្រោកទាំងស្ងាបនិងធេងធោង។ ទ្រនិចនាឡិកាចង្អុលចំម៉ោងដប់ពីរល្មម។
នេះហើយជីវភាពជាំងថតឯករាជ្យ Edit រូប គ្មានដែនកំណត់ ឱ្យតែជក់មិនដែលដឹងភ្លឺនោះទេ។
«អ្នកណាគេ?»
វាសនាសួរតិចៗ តែមិនបានបើកទ្វារព្រោះកាមេរ៉ាត្រូវតែមានសុវត្ថិភាព។
«ខ្ញុំនៅក្បែរនេះក្មួយ សុំចូលផង!» សំឡេងមនុស្សប្រុសចំណាស់។
ធូរចិត្តបន្តិចក៏បានសម្រេចបើកគន្លឹះទ្វារឱ្យគាត់ចូល។ ភ្ញៀវនេះជាមនុស្សប្រុសមានរូបរាងស្គមស្តើង ទឹកមុខញញឹមប៉ុន្តែស្ថានភាពសុខភាពមិនសូវមាំទេ។
គាត់មានវ័យប្រហែលជាសែសិបឆ្នាំជាង ប៉ុន្តែអាចមើលសម្បកក្រៅទៅចាស់ជាងនេះ ដោយសារតែគាត់មិនមែនជាតុបតែងខ្លួនបែបអ្នកភ្នំពេញឡូយឆាយ។
«ពូឈ្មោះខឿន នៅបន្ទប់លេខ៤!»
«ខ្ញុំ…..វាសនា! អឺ ពូមានការអី?»
«សុំជជែកគ្នាលេងបានទេ គ្រាន់បានរាប់ជាញាតិជិតខាង!»
តាមដានអកប្បកិរិយាដ៏សុភាពនេះ កម្លោះអាចទុកចិត្តបានថា ពូខឿនជាមនុស្សស្លូតត្រង់ តែបើលោជាចោរហារយវិញក៏គង់តែគ្មានអីដែលស៊ូជាមួយគេបានដដែលផ្អែកតាម រូបរាងស្គមស្គាំងរបស់គាត់។
«អង្គុយលេងសិនខ្ញុំ អត់មានអីជូនពូពិសាទេ ថាស្អែកបានចេញទៅទិញអីមកទុកខ្លះ!»
ទេសកាលអីឃើញភ្នែកបុរសនេះសម្លឹងទៅកាន់កុំព្យូទ័ររបស់គេ គេក៏ប្រញាប់ចុចបិទ។ យល់ចិត្តយុវវ័យ ពូខឿននិយាយឡើង៖
«ពូជាអតីតគ្រូ Photoshopនៅស្រុកថៃ! ចេះការងារនេះខ្លះ!»
គាត់និយាយប្រាប់វាសនានូវវិធីសាស្ត្រកែរូបនិងធ្វើ animation បានល្អជាងនេះរហូតដល់ម៉ោងជិត៣ភ្លឺ ទើបលាទៅវិញ។
ចំណេះគាត់ ធ្វើឱ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងនិងកើតចិត្តគោរពគាត់ប្លែក ខុសពីដំបូងដែលវាយតម្លៃគាត់តាមរយៈតែរូបរាងពីក្រៅ។
«សម្រាកទៅជិតភ្លឺហើយ ចាំស្អែកពូមកទៀត!»
«បាទពូ អរគុណណាស់ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលដោយសារចំណេះរបស់ពូខ្លាំងមែនទែន!»
«កុំភ័យចាំពូផ្ទេរឱ្យ!»
«ពូថាមែនឬលេង! ខ្ញុំមកទីនេះមិនស្តាយក្រោយមែន»
ចិត្តមនុស្សវ័យក្មេងម្នាក់ដែលចង់ធ្វើការថតរូបរហូតក្លាយជាអ្នកដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីប្រចាំកម្ពុជា មានរឿងអីមិនឱបខ្នើយគិតសរសើរសំណាងខ្លួន?
រយៈពេលបីថ្ងៃជាប់គ្នា គេកម្រចាកចេញពីបន្ទប់ទៅណាណាស់ មានតែទៅរកទិញអាហារបន្តិចបន្តួចសល់ពីនេះគេនៅរៀនកម្មវិធី Photo Editor ថ្មីអនុវត្តខ្លួនឯងពេលថ្ងៃ រៀនជាមួយពូខឿននៅពេលយប់។ វាសនាពិតជាជក់ចិត្តណាស់ ដែលគាត់បានបង្រៀននូវវិធីសាស្ត្រមួយចំនួននៅក្នុងការថតទៀត មិនត្រឹមតែកែរូប កែពណ៌នោះទេ។ ដល់ព្រឹកថ្ងៃទីបួន គេចេញមកក្រៅចួបជាមួយមីងម្ចាស់ផ្ទះ។
«រាល់ថ្ងៃ ញ៉ាំបាយនៅណាដែរក្មួយ? បាយមានលក់នៅទល់មុខនេះម៉េចក៏មិនដែលឃើញចេញមកហូប?»
«ទិញអត់អីទេមីងខ្ញុំហូបអីតិចតួចការងារប្រញឹកពេក! អាទិត្យក្រោយអីប្រហែលរយាលដៃ!»
«ភ្នែកក្មួយខ្មៅណាស់ គេងមិនលក់ឬក៏យ៉ាងម៉េច ស្អុះខ្លាំង?!»
«មិនអីទេមីង!»
ពាក្យថាមិនអីទេ គឺបានន័យថា គេចង់ឱ្យការសន្ទនានេះឆាប់ៗចប់។ គេមិនសូវចង់និយាយស្តីនោះទេ ព្រោះមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្វីផ្សេងក្រៅពីប្រធានបទថតរូបឡើយ។
ងាកមកបន្តិចក៏ឃើញក្មេងស្រីម្នាក់ដដែលតាមសម្លឹងមកគេទាំងដៃឱបកន្ធន់បោកខោអាវ។
គេឃើញថា នេះជាលើកទីបីហើយដែលនាងលបសម្លឹងគេ ហើយងាកចេញបាត់ពេកគេចាប់បាន។
ដូច្នេះគេចាប់ផ្ដើមចាប់អារម្មណ៍អៀន លបគិតរឿងប្រុសស្រី ដោយឱនសម្លឹងខោអាវទាញរៀបរយ។ ចិត្តគិតថា ក្មេងនោះអាចលង់ជាមួយរូបរាងរបស់គេជាអ្នកភ្នំពេញឬក៏យ៉ាងម៉េច?
ម្ល៉ោះហើយគេធ្វើជាទទួលយកនំនិងទឹកក្រូចពីអ្នកលក់ដើរធ្វើហីត្រលប់មកកាន់បន្ទប់វិញ។
«បង! បង! បង!»
នាងរត់តាមមក ពីក្រោយមិនត្រឹមតែតាមមើលហើយហៅបងទៀត?
គេគិតដោយញញឹមងាកមករកនាងវិញសម្លឹងនាងពីលើដល់ក្រោម។ តាមពិតនាងនៅក្មេងខ្លាំងណាស់ ១៥ឬ១៦ឆ្នាំទេ បើសិនជានាងស្រឡាញ់ក៏មិនដឹងថាតើត្រូវធ្វើម៉េចដែរ មិនចង់ប្រឈមមុខទៅនឹងបញ្ហានោះទេ។
«មានកាអីកូនក្មេង!»
«សុំសួរបងឯងមួយ» នាងធ្វើភ្នែកវិលជុំហើយខ្សឹបតូចៗ «នៅបីថ្ងៃនេះ បងឯងដែលឃើញអីអត់?»
ក្ដីសង្ឃឹមថានាង កំពុងតែអូសក្រឡាជាមួយខ្លួនព្រោះក៏ចង់ឯកោយូរនៅកន្លែងនេះ ត្រូវរលាយខ្សុលធ្លាក់ដល់ចុងជើង ឯសំណួរនាងធ្វើឱ្យគេសម្លឹងទៅក្នុងទឹកមុខរាងភ័យៗនោះ បណ្តាលចិត្តគេឱ្យគិតដល់រឿងអ្វីម្យ៉ាង។
«ឃើញអីគេ?»
នាងត្រូវហានិយាយ តែត្រូវស្ត្រីម្ចាស់ផ្ទះជួលដែលលក់ចាប់ហួយនៅខាងមុខស្រែកហៅកកោក៖
«អឺ…អាដា យកឆ្នាំងបាយមកណេះជាងគេមកជួសជុលហើយ!»
«ចាស៎មីង!»
មុនពេលទៅនាងឆ្លៀតងាកមកខ្សឹប៖
«បើមានឃើញអីប្លែកត្រូវប្រាប់ខ្ញុំផង!»
មុនពេលទៅនៅឆ្លៀតមកខ្សឹបប្រាប់គ្នាដូច្នេះទៀតតើមានន័យថាម៉េច?
ធ្វើឱ្យគេបែរមកវិញ ដៃម្ខាងកាន់កូកាកូឡាដៃម្ខាងទៀតរាវរកសោបន្ទប់ចាក់សោចូលក្នុងលែងរវល់។
តែមុនឈានជើង ចិត្តចាប់ផ្ដើមនឹកឃើញដល់អ្វីម្យ៉ាងក៏ក្រឡេកទៅរកមើលជួលបន្ទប់ដ៏វែងអន្លាយគិតបើរាប់ពីនេះទៅ៩បន្ទប់ទៀតទើបសល់បន្ទប់ពូខឿន?
បីថ្ងៃហើយមិនដែលស្គាល់អ្នកជិតខាងណាម្នាក់សោះក្រៅពីពូនេះ។ ចាំមើលបានលុយពីកម្រៃការងារទិញអីទៅហូបជុំគ្នានៅបន្ទប់គាត់លេងម្តង។
តុក! តុក! តុក!
គេភ្ញាក់វិញក្រោយពីទ្រោបលើកុំព្យូទ័រដេកលក់មួយភាំង។
ម៉ោង១១ជិត១២ហើយហ្នឹង?
ជាងថតដើរទៅបើកទ្វារទាំងស្ងាបងោកទទួលគ្រូ ប៉ងនឹងប្រាប់គាត់ថាថ្ងៃនេះសុំសម្រាកមួយយប់ព្រោះហត់នឿយពេក តែនៅពីក្រោយទ្វារដែលរបើក មិនមានអ្នកណាទាំងអស់មានតែសំណើមលើកម្រាលសាបនិងអាកាសត្រជាក់ចំហាយភ្លៀងកក់ខែ។
គិតឆាប់ចប់ថា ប្រហែលជាគាត់ក៏ហត់ដូចជាយើងដែរហើយ គ្មានអ្នកណាមានកម្លាំងមកបង្រៀនយើងរហូតទេ ក៏បែរខ្នងទាញទ្វារបិទវិញ ស្រាប់តែឃើញពូនេះ កំពុងអង្គុយឆែកកុំព្យូទ័ររបស់គេ។
ភ្ញាក់ព្រើតស្វាងងោក!
មិនដឹងឡើយ! គ្មានចម្លើយ! តើគាត់ហក់ចូលតាមណាបាន? ជាខ្មោចឬជាមនុស្ស?
ជាបណ្តើរៗគេនៅពីចម្ងាយចោលភ្នែកសម្លឹងគាត់ពីក្រោយខ្នង។ បុរសនេះហាក់ជក់ចិត្តមិនរវល់នឹងគេសោះ គឺគាត់អង្គុយធ្វើអ្វីម្យ៉ាងដោយស្ងៀមស្ងាត់ នៅពីមុខកុំព្យូទ័រ។
គេដើរយឺតៗមួយៗប្រុងថាឆ្ពោះទៅរកគាត់ តែក៏នឹកឃើញឈប់ជើងខណៈពេលដែលផ្ទាំងកញ្ចក់នៅខាងស្ដាំដៃ ជាកញ្ចក់ដែលមានស្នាមប្រេះបែកមួយព្យួរនឹងជញ្ជាំងក្បែរទ្វារបន្ទប់ទឹក។
វាសនាថ្លោះទឹកមុខទន់ជើងព្រោះក្នុងនោះបង្ហាញថានៅលើកៅអីដែលគេអង្គុយធ្វើការគ្មានអ្នកណាទេនៅក្នុងកញ្ចក់ ហេតុអីបានជានៅខាងក្រៅគេឃើញគាត់?
គេថយក្រោយវឹងដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយបុកប៊ឹងនឹងទ្វារដែក បែកញើសជោកថ្ងាស។
វាសនាស្លុតចិត្តសម្លឹងទៅបុរសនោះព្រោះថាស្នូរប៊ឹងបានធ្វើឱ្យគាត់ងាកក្រោយ។
បុរសនេះងាកតែក្បាលគាត់ទេប៉ុន្តែខ្លួនគាត់នៅតែបែរខ្នងដដែលបែបនេះ។
គាត់អាចបង្វិលក្បាលបានមួយជុំសម្លឹងមុខគេ ធ្វើឱ្យគេត្រូវភ្លាត់មាត់ស្រែកបះដៃបះជើងភ្ញាក់ឡើងក្រញ៉ាងព្រោះឃើញខ្លួនឯងនៅលើគ្រែ។
ម៉ោងបួនទៀបភ្លឺមាន់រងាវ…..អូខេគ្រាន់បើគួរសម! មេឃភ្លៀងហើយត្រូវនិងសុបិនអាក្រក់បូករួមគ្នាទៀត?
បើភ្ញាក់ដឹងខ្លួននៅចំកណ្តាលយប់ប្រាកដជារឿងផ្សេង!
នេះព្រឹកហើយ! គេបើកភ្នែកសម្លឹងទៅតុកៅអីនិងកុំព្យូទ័រគ្មានអ្វីចម្លែកនោះទេ។
យល់សប្តិអាក្រក់ដដែលហ្នឹង!
ខ្ជិលគិត បានត្រឹមងូតទឹក ប៉ុន្តែពេលដើរកាត់ក្រឡេកទៅឃើញកញ្ចក់ប្រេះបែកនៅព្យួរតែកតោកនៅមុខបន្ទប់ទឹកក៏នឹកឃើញថា យើងមិនត្រូវទុករបស់ប្រេះបែកនៅក្នុងនេះទេក៏យួរកញ្ចក់ចេញទៅទុកនៅខាងក្រៅឱ្យម្ចាស់គេវិញ។
គេគិតថាចេញរត់ហាត់ប្រាណមួយព្រឹកយកអារម្មណ៍ល្អស្តារមកវិញសិន ទើបដោះអាវដៃវែងស៊កអាវយឺតកីឡានិងខោខ្លី ឱនចងស្បែកជើង។
ទើបតែដឹងថានៅក្រោមគ្រែមានស្រោមស្បែកជើងមួយគូ ព្រមទាំងគម្របកាមេរ៉ាមួយ។
គេយកជើងកេះមកមើល។ សូម្បីគម្របកាមេរ៉ាឬស្បែកជើងសុទ្ធតែរុំព័ទ្ធទៅដោយធូលីស្រមក បន្ទប់នេះកខ្វក់ពេកហើយ គេងើយភ្នែកពិនិត្យសម្លឹងពិតានជុំវិញហើយគិតថាអូខេ ល្មមនឹងរើចេញដែរ ចាំមើលសួរពួកខឿនតើបន្ទប់គាត់យ៉ាងម៉េចដែរអាចចែកគ្នាដេកបានទេ អ្នកថតរូបដូចគ្នាសោះហ្នឹងទៅមុករកគ្នារាល់យប់ដដែលហើយបន្ទប់គាត់ថ្លៃជាងនេះ ម៉េចក៏បានជួយស៊ែរចេញគ្នា?
គេចេញទៅក្រៅចមពេលក្មេងស្រីជំទង់ឈ្មោះដាកំពុងតែលើកបបរសំដៅទៅបន្ទប់មួយទៀតនៅជាន់លើ។ នាងភ័យភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលដែលឃើញគេ។
បន្ទប់លេខបួនទៅខាងណា?
គេសួរទាំងញញឹមក្នុងរបៀបប្រុសស្អាត។
បន្ទប់លេខបួន?
ក្មេងស្រីធ្វើភ្នែកឡិងឡង់។
«ដើរឱ្យលឿនមកដាមីងប្រញាប់ឱ្យអាទូចញ៉ាំថ្នាំ!»
សម្លេងស្ត្រីម្ចាស់ផ្ទះបានបញ្ជាមកធ្វើឱ្យនាងតក់ក្រហល់គ្រវីដៃ
លាសិនហើយ!
នាងលើកបបរប្រញិបប្រញាប់រត់ឡើងទៅជណ្ដើរមួយឆ្ពោះទៅជាន់ខាងលើដែលជាផ្ទះរបស់ម្ចាស់ផ្ទះគេទុកនៅខ្លួនគេ។
ចង់ស្វែងរកបន្ទប់លេខបួនបន្តដែរប៉ុន្តែរកមិនឃើញនោះទេ។ បន្ទប់លេខផ្សេងៗ គ្មានបង់លេខទាំងអស់ហើយគ្មានឃើញអ្នកនៅគ្រាន់នឹងសួរផង។
វាសនាបោះបង់ចោលការស្វែងរកហើយចេញទៅរត់សិន។
«អាអូនអ្នកភ្នំពេញហ្មែន?»
គេងាកទៅពូប៉ះកង់ស្លៀកខោទាហានដែលកំពុងតែរៀបចំកន្លែងសប់កង់របស់គាត់។ គេសើចគួរសម ហើយសួរបក៖
«ក៏ពុំគិតថាខ្ញុំអ្នកបាត់ដំបងផងទៅ?»
«គ្រាន់តែឃើញក៏ស្គាល់! ពេលស្ដាប់ឮសម្តីកាន់តែស្គាល់ទៀត!»
«បាទខ្ញុំមកពីភ្នំពេញ!»
«គេងនៅផ្ទះជួលនោះមែន?»
«បាទ!»
«ដែលឃើញអីអត់?»
សំណួរនេះហើយដែលធ្វើឱ្យគេនឹកឃើញដល់សម្តីរបស់ក្មេងស្រីម្សិលមិញ។
«ឃើញអីទៅពូ!»
«អូខេៗៗ សួរលេងទេ រត់ទៀតទៅណា ពូរៀបចំសិន!»
ថ្ងៃនេះមិនសូវសប្បាយចិត្តនឹងសំណួរមួយឃ្លានោះទេ មានពិភាល់។ គេចេញទៅស្រស់ស្រូបនិងដើរកម្សាន្តក្នុងហាងកាហ្វេខេត្តពីរបីកន្លែងអង្គុយធ្វើការយកអារម្មណ៍ល្អសិន រសៀលជ្រេទើបវិលមកវិញ។
មកដល់ទីនេះកាលណាក៏មានអារម្មណ៍តឹងតែង។ ជិតយប់វិញហើយ គេនឹកដល់សុបិនកាលពីទៀបភ្លឺ។ ចិត្តគេ ដូចជាចង់ចួបមីង និងនិយាយសុំដូរបន្ទប់នោះចេញឆាប់ៗក្រោយសុបិនអាក្រក់ តែទាល់ពូខឿនព្រមឱ្យចែកបន្ទប់ជាមួយគាត់។
គេគិតដូច្នេះហើយក៏ត្រលប់មកវិញ ហើយដើររុករកពាសពេញទីបំផុតគេរកឃើញបន្ទប់លេខបួន ដែលនៅចុងម្ខាងទៀតនៃអគារផ្ទុយស្រឡះពីកន្លែងគេ។
មើលពីខាងក្រៅទៅដូចជាពិបាកមើលជាងបន្ទប់ចាស់របស់គេទៀតដោយសារមានកូនគ្រែឫស្សី និងសម្ភារៈដែលមិនប្រើប្រាស់ចាស់ៗគខាងមុខថែមទាំងមានដុះដើមវល្លិ៍ធ្លាក់មកខ្លះៗ។
«អ្ហេបង! មកធ្វើអីនៅហ្នឹង?»
នាងដាធ្វើមុខស្លឺ ដើរមកពីឆ្ងាយជាមួយអំបោះនិងប្រដាប់កើប។
«បន្ទប់ពូខឿនមែនអត់?»
«ពូខឿន?»
នាងធ្វើមុខដូចជាមិនដែលស្គាល់ឬសូម្បីតែឮឈ្មោះនេះ។
«បន្ទប់នេះ! គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថានៅបន្ទប់លេខ៤!»
នាងគ្រវីក្បាលធ្វើមុខមីងមាំង៖
«នែបង! បន្ទប់គេទុកដាក់អេតចាយចោលយូរហើយហ្នឹង?»
គេអេះក្បាលងាកមកសម្លឹងបន្ទប់នេះទៀត។
«ពូម្នាក់ស្គមណា! ខ្ញុំឃើញគាត់បីដងហើយ!»
នាងធ្វើមុខសង្ស័យមិនមាត់តែសម្លឹងគេ។
គេរំឭកទៀត៖
«គាត់មកលេងខ្ញុំតាំងពីយប់ដំបូង ហើយថា នៅបន្ទប់លេខបួន! គាត់ជាគ្រូបង្រៀនថតរូបមកពីស្រុកថៃ!»
ឆ្កែមួយបោលកាត់នាងភ្ញាក់ឡើងរបូតអំបោសពីដៃ។ អាការៈដាដូចជាភ័យនិងអ្វីម្យ៉ាង។ នាងសម្លឹងបន្ទប់នេះបន្តិចរួចប្រញិបប្រញាប់ឱនរើសអំបោសរត់ចេញទៅ។
តែពេលនាងឈប់រត់ ហើយងាកមកក៏ឃើញគេនៅឈរទីរទើនៅមុខបន្ទប់ចាស់ នាងដកដង្ហើមធំស្ទុះមកក្បែរៗ និងខ្សឹបបើកភ្នែកធំៗ៖
«កុំមកកន្លែងហ្នឹងទៀត!» នាងថាហើយក៏ធ្វើដូចស្លេកស្លាំងដើរហួសចេញទៅបណ្តាលឱ្យគេប្រដេញតាមពីក្រោយហើយខ្សឹកសួរព្រោះសង្ស័យ៖
«មានរឿងអី?»
ដោយនាងងាកឆ្វេងស្ដាំមិនឃើញមានមនុស្ស មិនឃើញមីងម្ចាស់ផ្ទះមកក៏លើកដៃក្បង់ខ្សឹបដាក់ត្រចៀកគេ៖
«ខ្ញុំមិនទាន់ដែរ! ខ្ញុំមកទើបបានបីខែហ្នឹង តែឮអ្នកមុនៗថា បន្ទប់នេះមានមនុស្សសម្លាប់ខ្លួន!»
គេបើកភ្នែកធំៗ ធ្វើឱ្យដាស្លន់ភ័យនាងគ្រវីក្បាលគេចខ្លួន៖
«ហើយ….រឿងបន្តខ្ញុំអត់ដឹងទេ! ខ្ញុំទើបមកនៅបានបីខែ! ប៉ុន្តែមានគេមុនៗ ធ្លាប់ប្រាប់ថាកុំឱ្យដើរកាត់នេះពេលព្រលប់ៗ ឬយប់អាធ្រាត្រ ព្រោះយូរហើយ ធ្លាប់មានមនុស្សប្រុសម្នាក់ញៀនថ្នាំ អត់លុយបង់ថ្លៃបន្ទប់ត្រូវថៅកែដេញចេញ យប់ដដែលហ្នឹងគាត់ក៏សម្លាប់ខ្លួននៅហ្នឹងទៅ! កាលមុនមិនទាន់មានបន្ទប់ជួលថ្មីមួយជួរ នៅខាងមុខហ្នឹងទេ មានតែម្តុំនេះ តែក្រោយពីមានរឿងហ្នឹងមក គេក៏សង់បន្ទប់ជួលថ្មីនៅខាងមុខវិញ ម្តុំនេះ អ្នកដឹងរឿងមានអ្នកណាហ៊ានមកនៅទេ បងឯងកុំឧស្សាហ៍ដើរមកពេក។»
បេះដូងគេចង់ញាប់ញ័រព្រោះសំណួរមិនល្អជាច្រើន។
គេប្រញាប់វិលទៅបន្ទប់វិញយ៉ាងរហ័សដៃញ័រទទ្រើក ចាប់ផ្តើមបើក laptop ហើយស្រាវជ្រាវរកករណីសម្លាប់ខ្លួននៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។
មិនយូរទេ គេរកឃើញមនុស្សប្រុសម្នាក់ឈ្មោះខឹម ខឿន ដែលមានប្រវត្តិទៅធ្វើការនៅថៃយូរ ញៀនថ្នាំខ្លាំងនិងវិលត្រលប់មកស្រុកនេះ លក់ម៉ាស៊ីនថតលក់អ្វីគ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់ដេកសំងំក្នុងបន្ទប់សេពថ្នាំ រហូតដល់អស់លុយបង់ថ្លៃបន្ទប់។
មានគេនិយាយថាគាត់ធ្លាប់ជាអ្នកថតរូបល្បីម្នាក់នៅក្រុមហ៊ុនផ្សាយពាណិជ្ជកម្មមួយនាទីក្រុងបាងកក ប៉ុន្តែត្រូវបានបណ្ដេញចេញត្រលប់មកស្រុកវិញដោយសារតែគាត់ញៀនថ្នាំ ហើយបាត់បង់ស្នេហាព្រមទាំងព្រឹត្តិការណ៍ទៀត ចុងក្រោយគេរកឃើញគាត់សម្លាប់ខ្លួននៅពេលដែលគាត់ត្រូវមីងម្ចាស់ផ្ទះទារឱ្យបង់ថ្លៃបន្ទប់។
គេទម្លាក់ដៃចោលកុំព្យូទ័រ គាំងរាងកាយទាំងពេលព្រលប់ល្អះៗមិនទាន់បើកភ្លើង។ ចិត្តវាសនា ចង់រត់ទៅចុចភ្លើង ឱ្យបានភ្លឺស្រលះមុនមេឃងងឹតដែរ តែដូចជាប់គាំង ត្រូវអាគម។ ដោយឯកឯង កុំព្យូទ័ររបស់គេស្រាប់តែលោតបង្ហាញព័ត៌មានចាស់ៗទាំងមិនបានចុច Key។
មនុស្សដែលសម្លាប់ខ្លួនព្រោះគ្មានថ្លៃឈ្នួលផ្ទះនៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យទោះរូបភាព ត្រូវបានគេបិទភ្នែកមុខនៅលើទំព័រសារព័ត៌មានក៏ដោយ នៅតែពិនិត្យស្គាល់ថាជាពូខឿន។
ស្នូរគោះទ្វារ…..តុៗៗៗ
គេភ័យរបូតខ្លួនពីកៅអី ធាក់ថយនៅលើឥដ្ឋ។
ដោយបែកញើសជោកជាំគេងាកក្រឡោតៗទៅសម្លឹងទ្វារ។ នៅក្នុងភាពងងឹត គេពិតជាឮសំឡេងគាត់ហៅ៖
«វាសនា! វាសនា!»
គេសម្លឹងនាឡិកាលើដៃនិងស្រែកវ៉ាសព្រោះឃើញម៉ោងដប់ពីរយប់ហើយ? ឆាប់ម្ល៉េះ?
«ទេ! ទេ! ចេញទៅៗៗៗៗ»
គេស្រែកហើយរត់ទៅចុចបើកភ្លើង អំពូលនោះក៏បញ្ចេញពន្លឺខៀវស្រអាប់ បន្ទាប់មកប្រផេះ ដូចជាមានអព្ទផ្សែង។
គេក្រោកមិនរួចទេ ស្នូរគោះនៅតែរន្ថើន។
គេស្ទុះមកលើគ្រែរាវរកទុរសព្ទខលទៅម្តាយ ស្រាប់តែម្តាយគេទទួល។
«ម៉ាក់! ម៉ាក់! ជួយខ្ញុំ! ជួយខ្ញុំផងម៉ាក!»
សំឡេងឆ្លើយមកមិនមែនម្តាយគេឯណាជាសំឡេងគ្រូខឿន៖
«ឯង ត្រូវតែខំរៀនវាសនា! ឯងមិនចង់រៀនទេ?»
ជាសំឡេងរបស់បុរសឈ្មោះខឿន ដែលឆ្លើយឆ្លងជាមួយគេតាមទូរសព្ទទៅវិញ? នេះធ្វើឱ្យគេងាកមកលើកទូរសព្ទមើលរួចហើយគ្រវែងវាចោលដោយភ័យខ្លាច។
ទ្វារចាប់បានផ្តើមរបើកដោយខ្លួនវា….គេខំស្រែកយ៉ាងខ្លាំងព្រោះរន្ធត់ តែទំនងសំឡេងគេមិនលាន់មកក្រៅទេ វាឮថប់ទៅៗ តែក្នុងបេះដូងខ្លួនឯង រហូតដល់គាំងៗខ្ទរៗ និងលែងឮ។
ពេលរាងកាយគេស្ងៀមបញ្ជាដៃជើងលែងរួចព្រោះឈាមលែងរត់ បេះដូងផ្អាកដំណើរការ គេនៅចាំសម្តីចុងក្រោយរបស់ពូខឿន«ចាំពូផ្ទេរឱ្យ!»។
មេឃនៅខាងក្រៅរលឹមស្រិច។
គេឮសូរសំឡេងមនុស្សស្រែកជេរថា បើអត់បង់លុយទេរើចេញ។
បន្ទាប់មកសំឡេងលោកសង្ឃសូត្រធម៌ និងសំឡេងមនុស្សរងា…..
«បើឯងរកអ្នកផ្ទេរមិនបាន ឯងនឹងត្រូវចាំនៅកន្លែងនេះរហូត!»
——
៧ខែក្រោយមក
«សួស្ដីមីង ខ្ញុំជាជាងថតរូប មកពីភ្នំពេញដែលបានកក់បន្ទប់!»
«អូនោះ អាដា ! ជូនក្មួយនេះទៅ នោះបន្ទប់នៅចុងគេ!»
ក្មេងស្រីឈ្មោះដាសម្លឹងនាក់មកពីភ្នំពេញពីលើដល់ក្រោម។ គេរាងធាត់និងទាបក្រអាញ សភាពរបស់គេមិនដូចអ្នកថតរូបឈ្មោះវាសនា ដែលបានគាំងបេះដូងស្លាប់កាលពី៧ខែមុនទេ។
«ណេះសោបង! ហើយចុះបងឯងជិះឡានមកយឺតម៉េះយប់ហើយបានមកដល់?»
គេនោះញញឹមលូកដៃប្រុងទទួលសោពីដា ស្រាប់តែនាងមិនដាច់ចិត្តនាងនិយាយខ្សឹប៖
«មានបន្ទប់ផ្សេងសល់ទេតើបង សុំគាត់ដូរទៅ!»
ជាងថតងាកសម្លឹងឆ្វេងស្តាំហើយឆ្លើយឡូយ៖
«ដូរធ្វើអី បន្ទប់នេះចុងគេមិនសូវថ្លង់ បងចូលចិត្ត!»
«តែ….»
នាងងាកទៅម្ខាងឃើញវាសនាឈរស្កុប នាងស្លុតញ័រមាត់ងាកមុខចេញលែងនិយាយរួចព្រោះអ្នកចំណូលថ្មីនេះប្រហែលមើលមិនឃើញវាសនាដូចនាងទេ។
«ថី? មានអីនិយាយ?»
អ្នកទើបនឹងមកជួលបន្ទប់នេះឃើញនាងនៅភាំងស្លេក គេក៏ដកដង្ហើមធំ….
«បងហត់ណាស់! បងចូលសម្រាកហើយ!»
គេបើកសោទាំងហួចផងច្រៀងផង រួចបោះកាតាបស្ពាយនិងកាបូបកាមេរ៉ាទៅលើគ្រែ។ កាតគេជាប់កាបូបបង្ហាញឈ្មោះថា វ៉ាឌី។
គេសម្លឹងជុំវិញ រួចមកអង្គុយនៅតុធ្វើការ។
ដោយហត់ពេកឈ្ងោកជ្រប់លក់ភ្លឹង…..ដឹងខ្លួនមកវិញឃើញខ្លួនឯងក្នុងបន្ទប់ដែលមិនចាំបានថា បានចុចបើកភ្លើងពីពេលណា គ្រាន់តែភ្លើងនេះដូចជាប្រផេះស្រអាប់មិនស្រលះបានសោះ?
ស្នូរគោះទ្វារ…..មើលនាឡិកា អូម៉ោង១១និង៥៩ហើយ?
គេក្រោកទៅបើកគន្លឹះ……
«សួស្ដីខ្ញុំឈ្មោះវាសនាស្នាក់នៅបន្ទប់ជាប់នេះ! ខ្ញុំជាជាងថតរូបរៀមច្បងមានអីចោទឡើង អាចសួរខ្ញុំបាន ខ្ញុំជួយបង្រៀនហ្វ្រីទេ!»
——
អ្នកបន្ទាយមានជ័យជឿថា មានជើងកបនៅជាប់បណ្តាសាត្រូវរង់ចាំនាកន្លែងដែលពួកគេស្លាប់រហូត ទាល់តែរកបានអ្នកមកផ្ទេរទើបគេអាចបានទៅចាប់ជាតិវិញ។
តើអ្នកណាជាអ្នករងគ្រោះចុងក្រោយ?
សូមអរគុណដែលអានរឿងនិទានរបស់ខ្ញុំហើយជួយឱ្យតម្លៃផង នេះគឺជារឿងប្រតិដ្ឋសុទ្ធសាធ បើមានខុសទាស់ត្រង់ណា សូមមេត្តាជួយកែតម្រូវ ឱ្យយោបល់ព្រមទាំងជួយស៊ែរផង។
