ការសរសេរឈុតឆាកប្រយុទ្ធដ៏ហ៊ឹកហ៊ាក់ក្នុងប្រលោមលោក

ឈុតឆាកប្រយុទ្ធគឺជាសិល្ប៍វិធី ពិបាកបំផុតមួយក្នុងចំណោមរបៀបពណ៌នាទាំងអស់ក្នុងការសរសេរប្រលោមលោក។ អ្នកនិពន្ធរឿងយុទ្ធគុនចិនជាច្រើន អាចសរសេរឈុតឆាកវាយប្រយុទ្ធ ដែលពួកគេថ្នឹកក្នុងការបង្កើតឡើងជារូបភាពល្អឥតខ្ចោះ សូម្បីយកមកថតជាកុននៅល្អមើលចាញ់កាលអានជាសៀវភៅ។

ប៉ុន្តែកុំអស់សង្ឃឹម មានយុទ្ធសាស្រ្តមួយចំនួនដែលអ្នកសរសេរអាចប្រើ ដើម្បីធានាថា ឆាកប្រយុទ្ធដែលពណ៌នាឡើង អាចចាប់យកអារម្មណ៍មិត្តអ្នកអានតាំងពីដើមដល់ចប់។

១ អនុញ្ញាត្តិឱ្យអ្នកអានស្រមៃ

ជាទូទៅក្នុងការសរសេរឈុតនេះ អ្នកនិពន្ធ តែងទុកឲ្យអ្នកអានស្រមើលស្រមៃដោយបង្ហើបជាគោលនូវអាវុធ ពណ៌សំឡេងសន្ធឹក ខោអាវ ខ្លួនហក់ស្រាលស្ញើកឬធ្ងន់ កម្លាំងដៃជើង សន្ទុះចិត្តគោលដៅគ្រាប់សំណរ។ល។ ក្បាច់ប្រយុទ្ធនិងរយៈពេលដែលប្រើសម្រាប់ការពិពណ៌នាអំពីឈុតឆាកប្រយុទ្ធមើលកៀក មើលពីចំងាយ ប្រឹក្សារញ្ជួញញាក់អស់ស្លឹក ឬ ប៉ើងកំទេចធូលី សុទ្ធសឹងជាវិធីដ៏ល្អមួយ ដើម្បីគូសវាចេញនូវរូបភាពដែលសមហេតុផលក៏ជា វិធីដ៏ល្អទាញអ្នកអានឱ្យស្លុងចូលទៅក្នុងឆាកនោះបានភ្លាមៗ។ អ្នកនិពន្ធពូកែ ចេះបង្វែរការវាយលុកទៅជាឈុតប្រដេញបន្តបន្ទាប់និងស៊កសៀត ភាសាកាយវិការ និងពាក្យញុះញង់ឬចេតនាបង្កើនភាពតឹងតែងតាមរយៈពាក្យសម្តីខ្លីៗ និងច្បាស់ៗ។

២ ល្បឿននិងការបង្កើនសន្ទុះប្រយុទ្ធ

ការបង្កើនល្បឿន នៃការសរសេរឆាកប្រយុទ្ធគេច្រើនប្រើ ប្រយោគដ៏ខ្លី និងសាមញ្ញ ឧទាហរណ៍ ភ្លាមមួយរំពេជ សឹងងាកគេចមិនទាន់ផងវឹប! ប៉័ងខ្ចាយ…..។ល។រក្សាអ្នកអាននៅក្នុងឈុតឆាកដោយការពញ្ញាក់ជាមួយរបៀប ប្រយុទ្ធមួយកើតឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សជាងការរំពឹងទុក ហើយការពណ៌នាត្រូវបង្កើនល្បឿន ពីធម្មតាទៅជាស្លាប់រស់ឬតក់ក្រហល់ដែលជា ឈុតឆាកដ៏រីករាយជក់ចិត្តបំផុតសម្រាប់អ្នកអានផ្នែកយុទ្ធគុនឬអ្នកអានដែលចូលចិត្តឈុតឆាកហ៊ឹកហ៊ាក់។ រាល់ពេលដែលតួអង្គធ្វើសកម្មភាពនៅក្នុងវគ្គ វាយប្រហារនីមួយៗ វាតែងក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ភ្លាមៗសម្រាប់សន្ទុះចិត្តអ្នកអានអ៊ីចឹងហើយគួរតែកុំបង្កើតឆាកវាយប្រហារឱ្យតែបានៗ ត្រូវពាក់ព័ន្ធធំនឹងសាច់រឿងឧទាហរណ៍ ប្រយុទ្ធដណ្តើមអ្វីមួយឬការពារអ្នកណាម្នាក់ ឆ្មក់ចាប់អ្នកណាម្នាក។ល។ត្រូវចាំថា ថាមពលនៃឈុតឆាកប្រយុទ្ធក្នុងប្រលោមលោកគឺសំខាន់ជាងព័ត៌មានលម្អិតអំពីរបៀបតួអង្គធ្វើ ថាមពលនេះសំដៅថាតើគេប្រយុទ្ធគ្នាលើកនេះខុសពីលើកមុនត្រង់ណា គេប្រើកម្លាំងឬក្បាច់អ្វី ហេតុអ្វីគេប្រយុទ្ធចុះបើគេចាញ់? ចុះបើស្លាប់ទាំងសងខាង?

ឧទាហរណ៍ដូចជា ក្នុងអក្សសិល្បរ៍ ទេពឥន្ទ្រីយ៍មហាបុរសដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោក Jin Yong ដែលជានាមប៉ាកានៃ អ្នកនិពន្ធជនជាតិចិន ជាអ្នកកាសែត ជាអ្នកនិពន្ធរឿង និងអ្នកដឹកនាំរឿង ដែលទទួល មរណភាពនៅឆ្នាំ 2018 រឿងប្រឌិតរបស់គាត់ បានបន្សល់ទុកជាកេរដំណែលអក្សរសាស្ត្រដ៏សែនអស្ចារ្ស ក្នុងទស្សនវិស័យ បង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះ សម្រាប់សិល្បៈក្បាច់គុននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះផងដែរ។ ឈុតឆាកជាច្រើនក្នុសសាច់រឿងរបស់គាត់បាន មើលឃើញច្បាស់តាមរយៈការអាន ជាមន្តនិទានដ៏វិសេសវិសាល មានអាយុចេរកាលក្នុងបេះដូងអ្នកស្នេហាប្រភេទរឿង wuxia ដែលជាអាណាចក្រសំណេរនៃក្បាច់គុនចិន។

៣ ទស្សនវិស័យកំណត់ការរំភើបចិត្ត

ពិតជាពិបាកខ្លាំងសម្រាប់អ្នកនិពន្ធក្នុងការបង្កើតបានជាការរំភើបចិត្តសម្រាប់អ្នកអានប្រសិនតួអង្គនោះមិនមែនតួអង្គសំខាន់។ ហេតុនេះឆាកប្រយុទ្ធតូចៗដែលគេមើលរំលងមិនសមមានច្រើនប៉ុន្មានឡើងក្នុងប្រលោមលោក។ ឧទាហរណ៍ដូចជាក្នុងឥន្ទ្រីយ៍សេនាក្លាហាន អ្នកនិពន្ធបានរំលេចកំពូលយុទ្ធសិល្ប៍ទាំង៥ ដូចជា ផ្តល់រហ័សនាមរំភើបៗ ទេវៈកណ្តាលឥសី Wang Chongyang បិសាចបូព៌ា Huang Yaoshi កំពូលមេពិសបស្ចឹម Ouyang Feng អធិរាជរោមមាសនគរខាងត្បូង Duan Zhixing មេស្មូមខាងជើង Hong Qigong ក៏បានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់បម្រើដល់ភាពរំភើបនៃប្រលោមលោករាប់ពាន់ភាគរបស់គាត់។

អាចនិយាយបានថា ភាពរំភើបនៅពេលយើងពណ៌នាអំពីឆាកប្រយុទ្ធអ្វីមួយត្រូវដោយចេតនាបង្ហាញពីក្បាច់គុនឬចំណុចពិសេសនៃតួអង្គនោះ ដែលទោះអ្នកអានបានដឹងរួចហើយ នៅតែមានអារម្មណ៍កាន់តែជក់ចិត្តក្នុងការចង់ដឹងថា តើមេពិស ឳ យ៉ាង ហ្វេង ពេល ប៉ះគ្នា ជាមួយបិសាចខាងកើតហួងយ៉ាស៊ឺទៅរួចដែរខ្លុយអន្ទងចិត្តរបស់គាត់។

នេះជាហេតុផលមួយទៀតរាល់ការប្រយុទ្ធរៀបរាប់ពីសកម្មភាពរបស់តួអង្គទាំធំងពីរ នឹងពិបាកកំណត់ថាតើអ្នកណាឈ្នះហើយការចាប់យកបទពិសោធន៍ពីគ្នាអាចមានដល់កម្រិតណា។ នេះជាគន្លឹះជំរុញអ្នកអានឱ្យចូលទៅក្នុងសកម្មភាពដ៏ស្លុងភ្លេចបាយទឹកកិច្ចការផ្សេងៗ។

ដើម្បីឱ្យសាច់រឿងកាន់តែស្វាហាប់ ដែលទំនងជាធ្វើឱ្យការប្រយុទ្ធនានាកាន់តែប្លែកនិងកាន់តែទាក់ទាញ ឡើងការ ព្យាយាមធ្វើឱ្យអ្នកអានរន្ធត់ បន្ថែមជានិច្ច គឺធ្វើដោយប្រើមនោសញ្ចេនាមកជាប្រស្នាបំផុសដូចជា ការឱ្យអ៊ុំទទួលស្គាល់ក្មួយ(ចាងអ៊ូជី ឈុតឆាកប្រយុទ្ធលើភ្នំសាសនាមីង ក្នុងរឿង នាងក្រមុំដាវទិព្វស៊ូឡុង)នោះគឺជាបច្ចេកទេសរំញោចភាពរំភើបដ៏ខ្លាំងពូកែពិបាករកអ្នកជំនួសរបស់អ្នកនិពន្ធ Jin Yong ។

៤ ប្រើកិរិយាស័ព្ទមិនមែនប្រើគុណកិរិយា

ឈុតឆាកប្រយុទ្ធដ៏ស្វាហាប់ទាមទារភាពខ្លី ន័យណែ ជំនួសឱ្យប្រយោគថា «ដូនជីមៀវជា បានវាយអ៊ូជីយ៉ាងខ្លាំងសំដៅទ្រូងប្រថ្នាយកជីវិត គួរប្រើមកខ្លីជាកិរិយាមានន័យពេញ ដូនជីដាល់ទ្រូងបុរសក្មេងប៊ឹង សំដៅសសៃឈាមផ្តាច់ជីវិតគេ»។ល ។ នៅពេលដែលមានប្រភេទពាក្យគុណកិរិយាច្រើនពេកនៅក្នុងឈុតឆាកប្រយុទ្ធធ្វើឱ្យអ្នកអានមានអារម្មណ៍ថាយឺតមិនសូវពុះកញ្ជ្រោល។ តែក៏មានករណីលើកលែងមួយចំនួនដែរដូចជា

« ចឺរឺបានចាក់អ៊ូជីឈឹបនឹងដាវមាឃារបស់នាង» យើងអាចប្តូរមកប្រើលន្លង់លន្លោចវិញយឺតៗបាន ដោយ «ជាមួយចុងដាវមុតស្រួចល្បីមករយឆ្នាំ តរុណីមកពីម៉ៃអើ បានចាក់គ្រឹបទៅក្នុងផែនទ្រូងត្រកូលចាងបណ្តាលឱ្យយុវបុរសស្រឡាំងកាំងកណ្តាលចំណោមអ្នកគុននិយម»។ល។

ដោយសារពីរនាក់នេះជា តួអង្គឯក ការបន្លាយនិងបន្ថែមមនោសញ្ចេតនាច្រើនឡើងក្នុងឆាកប្រយុទ្ធគឺអាចទទួលយកបាន ព្រោះអ្នកអានចាប់អារម្មណ៍ពួកគេខ្លាំង ប៉ុន្តែល្បិចនេះដំណើរការតែម្តងៗប៉ុណ្ណោះ ករណីប្រើច្រើនពេកនឹងក្លាយជាដដែលៗដូចកុនភាគឥណ្ឌាដែលយឺត និងគួរឱ្យអសសំណើច។

៥. ព័ត៍មាននៃអារម្មណ៍តួអង្គ

ការពណ៌នាអំពីឆាកវាយប្រយុទ្ធដែលមិនបង្ហើបអារម្មណ៍តួអង្គធ្វើឱ្យការរំភើបចិត្តមិនដំណើរការ ការគិតវិភាគចុះទាបអ្នកអានធុញឬឈឺក្បាល។ ផ្ទុយទៅវិញ ស្ថានភាពរាងកាយដែលរហ័សរហួន មានទំនោរមកជាមួយព័ត៌មានអារម្មណ៍ដូចជា រសជាតិនៃឈាមសងសឹក សំឡេងរោទ៍ក្នុងត្រចៀករបស់ពួកគេទំពីទោសៈ ការឈឺចាប់នៃរបួសស្នេហា។ល។ ជាការប្រើព័ត៌មានអំពីអារម្មណ៍ ដើម្បីជំរុញធ្វើឱ្យឈុតឆាកប្រយុទ្ធអាចទាក់ទងបានដល់បេះដូងអ្នកអានមិនគ្រាន់តែជាសន្ធឹកផ្លែដាវនោះឡើយ។

ឧទាហរណ៍ ថ្វីបើបច្ចេកទេសដាវរបស់អ៊ូតាំង «Wudang Taiji» មានលក្ខណៈវាតទីទូលំទូលាយ និងញឹកស្មេ ស៊ីជម្រៅ ហើយរាល់ចលនាដាវតែងបញ្ចេញថាមពលដ៏ខ្លាំងអស្ចារ្សសន្ធប់មកគ្រប់ទិស តែ Zhang Sanfeng(ចាំងសានហ្វុង)នៅតែមិនអាចប៉ះពាល់លើកលែងតែGuo Jing (គួកជីង)ដដែលព្រោះគេមានលទ្ធភាពសម្រេចបាននូវ ចលនាមនុស្សពីរនាក់ក្នុងរាងកាយ ប្រយុទ្ធគ្រប់ទិស ពីទេពកោសល្យនៃនាគទាំង១៨នៃមេបក្សស្មូម គេមិនខ្លាចរន្ទះដាវTaiji របស់អ៊ូតាំងទេ…..