ពេលខ្លះ នារីម្នាក់នោះសម្លឹងមកខ្ញុំដោយលួចលាក់ អាថ៌កំបាំង តែក៏មានពេលខ្លះនាងលួចមើលខ្ញុំដោយភ្លេចខ្លួន គឺមើលមកពីចម្ងាយ។
ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំសម្គាល់បានទេ នាងតែងតែលបសម្លឹងមើលមុខខ្ញុំយូរៗ កាន់តែយូរឡើងៗប្រសិនបើខ្ញុំបន្លំធ្វើមិនដឹងខ្លួន។
បន្ទាប់មក ពេលខ្ញុំក្រឡេកទៅវិញវឹបដើម្បីចាប់ខ្សែភ្នែក«ចោរ»របស់នាង នាងក៏ធ្វើសកម្មភាពបន្លប់ចេញយ៉ាងរហ័សវិញដូចគ្នា។
ទោះយ៉ាងណាជារឿយៗថ្ពាល់នាងហាក់ដូចជាឡើងក្រហមពេលខ្ញុំឈានចូលទៅ។
«ហេតុអ្វី? » ខ្ញុំសួរនាង។
«នៅមិននៅមកសួរកំបុតមានន័យថាម៉េច?» នាងឆ្លើយអ៊ីចឹង ធ្វើដូចក្មេងមិនយល់រឿង។
«ហេតុអីមើលខ្ញុំ!»
«មានភស្តុតាងអត់?»
«ថាទេក៏បាន តែកុហកបេះដូងម៉េចបាន?»
នេះហើយរាល់ពេលដែលខ្ញុំព្យាយាមចូលទៅជិតនាង នាងធ្វើហាក់មិនស្រួល? មិនសុខ មានសម្ពាធ មានការលំបាកក្នុងការត្រង់ទៅត្រង់មកជាមួយគ្នា។
«ធ្វើមើលតែខ្លួនឯងហ្នឹងស្អាតផុតលេខអ៊ីចឹង!»
នាងរអ៊ូថាឱ្យខ្ញុំចំៗហើយដើរចេញ ។ ខ្ញុំនៅបែរខ្នងញញឹមតែម្នាក់ឯង។
ខ្ញុំអាយុ២៦ឆ្នាំហើយ។ មនុស្សស្រីដែលលបមើលខ្ញុំក៏មានមិនក្រោម១០នាក់ដែរ។ រឿងខុសគ្នាគឺ ពួកគេខ្លះនៅពេលយើងចាប់ការសម្លឹងរបស់ នាងបាន នាងហាក់ដូចជាខ្មាស់អៀន ខ្លះទៀតចាក់បណ្តោយឱ្យយើងដឹងថានាងមានចិត្តតែម្តង ចំណែកអ្នកប្រកែកនិងធ្វើឡូយដូចគេម្នាក់នេះខ្ញុំទើបតែជួបទេ ។
«ឈ្លោះជាមួយម៉ានីទៀតហើយ?»
គ្នាខ្ញុំម្នាក់នេះគេឈ្មោះបញ្ញា គេមកសួរក្នុងនាមជាមិត្តដែលក៏ជាអ្នកដឹងរឿងបេះដូងខ្ញុំកន្លងមកគ្រប់យ៉ាង ។ បញ្ញាក្រៅពីជាក្មេងជិតខាង និងបានរៀនជាមួយគ្នាតាំងពីបថមមកពេលនេះមកធ្វើការនៅកន្លែងតែមួយទៀត។ គេតាមសួរខ្ញុំពេលឃើញអានីចាកចេញពីទីនេះទៅរ៉ុយ។
ខ្ញុំមិនឆ្លើយអ្វីព្រោះមិនចង់និយាយ។ រឿងលើកនេះមិនចង់ប្រាប់បញ្ញាសោះ ព្រោះទាំងបីនាក់នៅធ្វើការជាមួយគ្នារាល់ថ្ងៃ តែត្រូវបញ្ញាថាមកទៀតមិនព្រមបង្អង់ទេ៖
«ត្រូវគេបដិសេធ?»
ខ្ញុំនៅតែមិនមាត់ព្រោះដឹងថា អាចមកពីខ្ញុំប្រញាប់ពេក ធ្វើឱ្យនាងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលពេលដែលព្យាយាមចូលទៅជិតនាង។
ពេលខ្លះក៏មិនយល់ថា ហេតុអ្វីនៅឆ្ងាយលបមើលយើង ពេលមកក្បែរគេចចោលយើង?មនុស្សស្រី! ខ្ញុំធុញ នឹងជីវភាពញ៉ែស្រីណាស់ បន្លាយពេក និងពិបាកយល់ និយាយរួមឈឺក្បាល!
«ទៅធ្វើការ!!! ទំនេរចង់ដឹងរឿងអញណាស់!»
ខ្ញុំថាហើយវាយស្មាបញ្ញាមួយសំណុំឯកសារទើបចាកចោលមិត្តឱ្យនៅឈរបន្តឆុងកាហ្វេទៀតចុះ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែបន្តSearchពីរឿងម៉ានី។ google ប្រាប់មកថា ពេលណាមនុស្សស្រីលបសំឡឹងមើលមកយើងជាសម្ងាត់ អាចមានន័យថា គេកំពុងពិនិត្យមើលចំណុចនានារបស់យើង អាចជាកាយវិកា សម្តីសំដៅ រាងរៅតែជាទូទៅពួកនាងមិនចង់ឱ្យយើងដឹងទេ។
អ៊ីចឹងបានន័យថា ម៉ានីមិនបានចែចង់ខ្ញុំទេ ពីព្រោះថា តាមនិយមន័យ ការចែចង់គឺធ្វើឡើងក្នុងគោលបំណងតែឱ្យ អ្នកដែលត្រូវគេចែចង់ដឹងខ្លួនថា ស្នេហាកំពុងកើតឡើងតែគេវិញ ទាំងលាក់ ទាំងបដិសេធ ទាំងត្រម៉ុតត្រម៉ុយ យកមកគិតនាំតែឆ្កួតចិត្ត។
ខ្ញុំឈប់គិតពីគេក៏បាន!
ចាប់ពីពេលនោះមក គេមើលអ្វីក៏ទុកថាគេភ្លឹកអំពីរឿងផ្សេងទៅចុះ។ ខ្ញុំធ្លាប់បែកសង្សារដំបូងកាលនៅអនុវិទ្យាល័យក៏ត្រូវឈឺចិត្តរាប់ឆ្នាំ ក្រោយមកបែកសង្សារទីពីរនិងទីបីទៀតទោះមិនសូវឈឺតែខ្ញុំមិនចង់ព្យាយាមឬបន្លាយពេលចំណាយច្រើនពេកក្នុងការតាមមនុស្សស្រីទេ។
សម័យនេះទៅហើយ ការចែចង់មិនគួររំពឹងធ្វើដោយសម្ងាត់ ឬពីភាគីតែម្ខាងទៀតឯណានាំតែយល់ខុស។ រឿងអានីនិងខ្ញុំ មិនរាប់ថាជាការចែចង់នោះទេ ព្រោះការចែចង់ពិតប្រាកដតែងតែពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សពីរនាក់ ប៉ុន្តែការក្រឡេកមើលដោយសម្ងាត់របស់អាចមានពាក់ព័ន្ធនិងមនុស្សតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះគឺខ្លួននាងថែមទាំងនាងមិនចង់ឱ្យខ្ញុំដឹងទៀត។
នៅកន្លែងខ្ញុំមានបុគ្គលិកស្រីដ៏ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះ តា។ សុជាតាទើបនឹងចូលថ្មីតែរួសរាយ និងសក់វែងរលោងប្រុសៗជ្រួលជ្រើមគ្រប់ផ្នែក ពិសេសកម្លោះៗ។ ក្នុងនោះ ខ្ញុំក៏មិនមែនសត្វចម្លែកដែរ។
«ណេង នេះគេផ្ញើមក!»
សុជាតាធ្វើការនៅផ្នែកទទួលភ្ញៀវ ។ ខ្ញុំតាមញញឹមដាក់នាងយូរហើយ តែនាងមិនដែលឃើញញញឹមតបមកសោះ ទើបតែថ្ងៃនេះនិយាយរកខ្ញុំជាលើកដំបូង ស្គាល់ទាំងឈ្មោះខ្ញុំច្បាស់ទៀត។
ខ្ញុំទទួលដែលគេផ្ញើមកនោះទាំងមិនរវល់បញ្ញើ ចិត្តចង់តែចែចង់នាង។
«ជាការអរគុណ សុំប៉ាវកាហ្វេបានអត់?!»
នាងនៅទីរទើរហើយងាកមកវិញ ធ្វើជាសួរ៖
«និយាយ…ជាមួយខ្ញុំហ្មែន?!»
«មានអ្នកណានៅហ្នឹងទៀត?»ខ្ញុំតបដោយញញឹម។
«ប៉ាវកាហ្វេហ្អី? អឺ….អត់ញ៉ាំផង…..អត់ចេះញ៉ាំទេកាហ្វេ!»
នាងងាកទៅធ្វើការតែខ្ញុំដឹងច្បាស់ថានាងនឹងគិតពីខ្ញុមពេលនៅម្នាក់ឯង។
ជាធម្មតា លាក់ការសម្ងាត់នៃចិត្តប្រតិព័ទ្ធមិនដែលជួយជំរុញទំនាក់ទំនងស្នេហាឱ្យរីកចម្រើនទៅមុខនោះទេ ខ្ញុំមិនមែនជាប្រភេទមនុស្សលាក់បាំងអារម្មណ៍ស្នេហ៍ទុកជា អាថ៌កំបាំងឡើយព្រោះតែងយល់ថា ទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សពីនាក់នឹងកាន់តែល្អឡើងៗប្រសិនបើអារម្មណ៍ចំពោះភាគីទាំងសងខាងត្រូវបានបង្ហាញច្បាស់ៗ។
«ឮគេថាអ្ហែងញ៉ែអាតា?»
បញ្ញាតាមប្រដញសួរខ្ញុំ ឯខ្ញុំវិញដើរចេញធ្វើមិនឮមិនឆ្លើយឆ្លងអ្វីទាំងអស់។
«ចុះម៉ានីអ្ហុះ?»
ភ្លាមនោះខ្ញុំនឹកឃើញដល់វាក់អឺនាងកាលពីព្រឹកពេលចុះជណ្តើរ។ ភ្នែកនាងម្តងទៀតហាក់ដូចមានការលាក់លៀមសម្លឹងមកខ្ញុំហើយគេចេញដដែលៗ។
ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ រវល់ជ្រួលជាមួយអ្នកឯទៀតរឿងបុគ្គលិកចូលថ្មីចង់ភ្លេចរឿងតាមចាប់ដានអ្នកលួចមើលខ្ញុំ។ កុំតែបានបញ្ញាជួយរំឮក។
ភ្លាមនោះខ្ញុំបង្វែរទិសដៅដើរទៅកាត់កន្លែងតុធ្វើការរបស់គេដែលនៅជាន់ខុសពីខ្ញុំ។
តាមរយៈកញ្ចក់របាំងផ្សេងៗ ខ្ញុំឃើញម៉ានីចោលខ្សែភ្នែកមកមើលខ្ញុំពីក្រោយខ្នងទៀត។ ខ្ញុំមិនគិតថាខ្លួនឯងមានសមត្ថភាពខ្លាំងក្នុងការទាក់ទាញមនុស្សស្រីទេ អាចនិយាយថា ខ្ញុំស្អប់មនុស្សមានមោទនភាពជ្រុល តែខ្ញុំក៏មានទំនុកចិត្តថា ខ្ញុំមិនពិបាកដូចគេ ក្នុងការរកបានសង្សារស្អាតៗជាបន្តបន្ទាប់ដែរ។
ម្តងណេះខ្ញុំងាកខ្វាច់ទៅឱ្យចាប់នាងបានតែម្តង។
នាងគេចភ្នែកមិនទាន់ទេ ក៏សម្លឹងខ្ញុំភាំង។
ខ្ញុំញញឹមដាក់ស្រីស្អាតមាត់រឹងម្នាក់នេះ ព្រោះមិនចង់ធ្វើជាមនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ។ អំនួតមិនមែនជាស្ទីលឬផ្នែកអាក្រក់ក្នុងចរិតលក្ខណៈខ្ញុំទេ តែ«មានៈ»វិញអាចថា មានច្រើមនគួរសមដែរ។
ជាពិសេសម្នាក់ស្រីដែលពូកែលបមើលខ្ញុំបែប«Sad Sad» ។
«ទៅទិញកាហ្វេឥឡូវហើយ! យកដែរ? ចាំទិញផ្ញើ!»
ខ្ញុំនិយាយនេះ ព្រោះមកឈរជ្រែងលេងរាងសង្ហានៅមុខគេ និងពិនិត្យឃើញកែវកាហ្វេទទេរបស់គេសល់ពីព្រឹកនៅលើតុនៅឡើយ។ ម៉ានីមិនអាចនិយាយបដិសេធថា មិនចេះញ៉ាំកាហ្វេដូចសុជាតាទេ។
«ហេតុអ្វី?»នាងសួរមកវិញទាំងសម្លឹងមុខខ្ញុំដោយមិនញញឹម។
«អរគុណ!»
«រឿងអី?!»នាងសួរទៀតដូចថង់លេងសម្តីនឹងខ្ញុំជានិច្ច។
ខ្ញុំឱនទៅខ្សឹប៖
«អរគុណខ្សែភ្នែក!»
នាងបង្ហាញភាពឆ្ងល់ហើយមិនសម្លឹងខ្ញុំទៀតទេ។ នាងខ្លាចខ្ញុំឃើញចិត្តពិតរបស់នាងដឹង?ខ្លាចអីទៅ? ខ្ញុំមិនមែនយក្សាឯណា?
«ឱ្យខ្សែភ្នែកមកបញ្ជាក់ថាយកចិត្តទុកដាក់!» ខ្ញុំនិយាយចែចង់ទាំងមានទំនុកចិត្ត។
«ឈ្លក់វង្វេងនឹងខ្លួនឯង» នាងថារអ៊ូតិចៗបន្តការងារលើកំព្យូទ័រដូចចង់ដេញខ្ញុំចេញ។ ខ្ញុំមិនព្រមចេញ នៅតែបន្តខ្សឹប៖
«ឈ្លក់វង្វេងនឹងខ្លួនឯងគ្រាន់បើជាងកុហកខ្លួនឯង!»
នាងតវ៉ាមកវិញ៖
«មានអីខុសគ្នា?»
«ហោចណាស់ខ្ញុំហ៊ានញ៉ែមនុស្សដែលខ្ញុំចាប់ចិត្ត!»
«នៅឯណា? ហើយនេះម៉ោងធ្វើការ!» គេនៅតែថាមក រូៗមិនចាញ់ខ្ញុំហើយនឹងមានមាត់រឹងមិនសារភាពទេ។ ខ្ញុំចង្អុលទៅគេតិចៗមុនពេលចាកចេញហើយខ្ញុំផ្ញើទុកសា្នមញញឹមគុំគួនថានឹងតាមគេឱ្យបាន ផ្ញើនៅទីនេះជាមួយគេ។
«អ្ហេ៎! ខ្ញុំអត់ញាំកាហ្វេតែខ្ញុំចេះញ៉ាំGreen Tea»
ជាឆាតសម្រាប់យប់នេះ។ តែកុំច្រលំណ៎ា មិនមែនម៉ានីទេ គឺអាតាបុគ្គលិកចូលថ្មី។ នាងនៅកន្លែងធ្វើការនឹងនរមែន មិនឆ្លើយមិនឆ្លងទោះមានអ្នកអុកឡុកច្រើនតែយប់នេះនាងស្គាល់ទាំងឆាតខ្ញុំហើយសរសេរមកថ្មើរណេះ?
ចាំអង្កាល់?
ឱកាសយកជ័យលើកម្លោះៗផ្សេងៗទៀតត្រូវបានបង្ហាញមកដល់នឹងមុខខ្ញុំ។ ប្រហែលជាខ្ញុំអាចចិត្តងាយ ពេលដែលមានមនុស្សស្រីស្អាតៗសារភាពថាគេពិតជាទាក់ទាញចិត្តនឹងខ្ញុំ ហើយនេះជារឿងដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ព្រោះមនុស្ស«កុហកខ្លួនឯង»ដូចម៉ានី វិញបុរាណពេកណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។
មិនយូរទេ សម្រាប់កសាងចំណងទាក់ទងគ្នារវាងតានិងខ្ញុំ។ យើងទៅញាំកាហ្វេជាមួយគ្នាញឹកញាប់រហូតដល់គ្រប់គ្នាដឹង នឹងខ្សឹបខ្សៀវរឿងយើង។ ប្រុសៗផ្សេងៗក៏ឈប់មករញ៉ែរញ៉ៃនៅមុខតុនាងទៀតដែរ។
ដូចសង្សារគេដទៃដែរ ខ្ញុំតែងព្យាយាមធ្វើឱ្យតាមានអារម្មណ៍ពិសេស ខ្ញុំផ្ញើសារទៅគេញឹកញាប់ ហើយថែមទាំងនិយាយអំពីពាក្យល្អៗកំដរអារម្មណ៍គេយ៉ាងផ្អែមល្ហែម។ គេវិញ ពិតជាមានមនោសញ្ចេតនាជ្រៅឡើងៗនឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ថែមទាងបដិសេធមិនព្រមដើរលេងជាមួយមិត្តភ័ក្តិណាទាំងអស់ ចំណាយពេលដែលសម្រាក តែជាមួយខ្ញុំ ។
យើងជាគូស្នេហ៍ដែលញញឹមអង្គុយក្នុងហាងកាហ្វេ ហើយនិយាយគ្នាមិនចេះចប់ពីរឿងមួយទៅរឿងមួយ។
«ម៉ាក់ខ្ញុំចង់ឃើញណេង!»
នាងនិយាយពាក្យនេះ ក្រោយយើងស្គាល់គ្នាទើបតែបានប្រហែលជា៨អាទិត្យ បានន័យថា តាពិតជាកំពុងជឿជាក់ថា ដើរលើផ្លូវត្រូវជាមួយខ្ញុំក្នុងការកសាងស្នេហាពិត។
ចំណែកខ្ញុំឯណេះវិញលេចចេញសញ្ញាសួរនៅពីលើក្បាលឡើងធ្ងន់។ តាមពិត ខ្ញុំបានធ្វើរឿងទាំងអស់សមជាមិត្តប្រុសRomantic ម្នាក់សម្រាប់តា តែខ្ញុំមិនដែលបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចឬមានការប្តេជ្ញាចិត្តយ៉ាងពេញលេញចំពោះស្នេហានេះជាអនាគតវែងឆ្ងាយនៅឡើយ។
«ពេលណា? ឱកាសអីទៅ? នៅរវល់បន្តិច!»
ខ្ញុំឆ្លើយបែបនេះគេអន់ចិត្តជាខ្លាំង។
ភា្លមនោះខ្ញុំក្រឡេកគេចចេញពីកែវភ្នែករបស់ត វាក់អើនឹងភ្នែកស្រពោនរបស់ម៉ានីដែលមិនដឹងជាសម្លឹងមកខ្ញុំតាំងពីពេលណា។ គេកំពុងឈរទិញកាហ្វេ គេឃើញខ្ញុំនឹងតា ហើយលបសម្លឹងមកខ្ញុំទៀត។
គេគេចចេញវិញភ្លាមដោយធ្វើមិនដឹងពេលខ្ញុំឃើញគេ។
ខ្ញុំនឹងតាមិននិយាយអ្វីបានទៀតទេពេលនេះ តាអន់ចិត្ត ឯខ្ញុំវិញក្នុងអំឡុងយប់នោះឱប សំណួរតែមួយគត់គឺ ហេតុអ្វី?
ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចង់តែ ដកខ្លួនចេញពីចំណងជាមួយតា និងដូចជា ផ្លាស់ប្តូរចិត្តភ្លាមៗ ហើយឈប់ខិតខំប្រឹងប្រែងយកចិត្តគេ ក្រោយពេលឃើញម៉ានី?
សំខាន់បំផុត ហេតុអីនាងនៅតែមើលមកខ្ញុំរបៀបនោះ? សំណួរសាំញ៉ាំទាំងនេះបានរត់ច្របល់ពេញក្បាលប៉ុន្តែមិនមានចម្លើយទេ។
បន្ទាប់មកខ្ញុំ ដឹងថា ខ្ញុំមិនសូវគិតពីរឿងខ្លាចបែកបាក់ជាមួយតាទេ ប្រហែលខ្ញុំតែងតែមានលទ្ធផលបែបនេះជាមួយនឹងអ្នកមុនៗ?
តានៅតែធ្វើដដែលរបៀបជាសង្សារតែគ្រប់យ៉ាងពេលនេះគឺខ្ញុំរសាយចិត្តលែងចង់ពាក់ព័ន្ធនឹងនាងទៀតទាំងមិនដឹងមូលហេតុ។ ជាមួយនឹងកម្រិតនៃការគោរពខ្លួនឯងក៏ដូចជាភាពស្មោះត្រង់ដែលតែងតែប្រកាន់យកមករហូតនោះ ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើពុតទេ។
ខ្ញុំពិតជាមិនបានជួបអ្នកណាផ្សេងថែមទាំង មិនមាន ហេតុផលត្រឹមត្រូវសម្រាប់ការបែកបាក់ដែលទាមទាររុកកួន នៅក្នុងក្បាលរាល់យប់ តែខ្ញុំពិតជាចង់បែកគ្នាជាមួយនាង។
«វាជារោគសញ្ញាច្របូកច្របល់» បញ្ញាជួយគិតខ្ញុំពេលខ្ញុំនិយាយប្រាប់គេហើយគេយល់ថាខ្ញុំនេហកំពុងទទួលរងនូវរោគសញ្ញាច្រលំចិត្តខ្លួន ឯង ដោយសារតែភ័យខ្លាចខាងស្រីជំរុញឱ្យរៀបការ។
«បើច្របូកច្របល់ដូចឯងថាមែន មិនមែនរឿងរៀបការទេ អញប្រហែលស្រលាញ់អ្នកផ្សេង!»
«អ្នកណា? ក៏….ចិត្តរាយមាយម៉េះអាណេង? »
បញ្ញាបន្ទោសខ្ញុំ ។ ខ្ញុំក៏ដឹងដែរថាខ្លួនឯងបានក្លាយជាកំពូលមនុស្សច្របូកច្របល់ ដែលមិនមានពេលសម្រាប់មើលឃើញតម្លៃនៃចិត្តស្នេហារបស់តាទេ។
ទស្សនៈនិងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំលើគេ(សុជាតា)បានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង ហើយមិនដឹងហេតុអ្វីខ្ញុំតែងគិតនិងចង់ដឹងថា ម៉ានីកំពុងធ្វើអ្វី នាងមានសង្សារឬនៅ? តែខ្ញុំមិនដែលនិយាយរឿងនេះប្រាប់បញ្ញាទេព្រោះមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើ ឬនិយាយ ឬចាប់ផ្តើមពីណា។
ទេ មែនទេ?
តមកនេះ ខ្ញុំអង្គុយសំកុកក្នុងការិយាល័យដោយមានការព្រួយបារម្ភ ពីររឿងគឺមិនយល់គំនិតខ្លយនឯងដែលរក្សាការនឹករលឹកម៉ានី និងចិត្តមួយទៀតចង់តែគេចៗពីអាតាទាំងមិនទាន់បាននិយាយគ្នាដាច់ស្រេចសោះ។
នាងគ្មានកំហុសទេ ខ្ញុំជាអ្នកខុស។
ដល់យប់មួយដែលគ្រប់គ្នាសប្បាយរីករាយតុបតែងខ្លួនស្អាតបាត គឺមានកម្មវិធីជប់លៀងនៅកន្លែងធ្វើការ។ រាល់ពេលខ្ញុំតុបតែងនឹងសម្លឹងខ្លួនខ្ញុំក្នុងកញ្ចក់ ម្តេចខ្ញុំតែងលបគិតថា តើម៉ានីចង់ឃើញខ្ញុំក្នុងរូបរាងរបៀបនេះដែរទេ? ខ្ញុំមិនបានគិតពីអាតាទេ។
ពាក្យមួយគេនិយាយថា បុរសដូចយើងច្រើនលង់ស្នេហ៍នឹងមនុស្សស្រី ណាដែលនាងព្រមទទួលយកយើងជាយើង ទាំងផ្នែកល្អនិងមិនល្អ ហើយយល់ពីយើងដែរ។ តែម៉ានីវិញ មួយម៉ាត់ក៏មិនដែលបង្ហើបទាក់ទងនឹងរឿងខាងលើឯណា ឬមួយខ្សែភ្នែកនាង ដែលលួចសម្លឹងមកខ្ញុំម្តងៗ ពិតជាមានអត្ថន័យដល់រាប់សែនពាក្យ?
«អញចង់រាំជាមួយម៉ានី!»
មិនមែនខ្ញុំនិយាយទេគឺបញ្ញានិយាយប្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបែរខ្នងដាក់វាលួចលើកស្រាអក ឯចិត្តខ្ញុំរោលរាលប្រចណ្ឌនិងច្រណែនគ្មានដំណើរដើមទង។
វាតែងតែមានហេតុផលសម្រាប់រាល់សកម្មភាពដែលយើងចង់ធ្វើ តែឥឡូវនេះខ្ញុំមិនមានហេតុផលច្បាស់ថា ហេតុអ្វីបានជាឃើញអាតាខ្ញុំចង់តែរត់ ឃើញម៉ានីខ្ញុំចង់តែចូលទៅរកនាង?
សភាពខ្លាចអារម្មណ៍ខ្លួនឯងបានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រងូតព្រួយបារម្ភម្នាក់ឯងកណ្តាលភាពអ៊ឹកអធឹក។ នៅពេលដែលយើងមិនអាចដកយករូបភាពនារីម្នាក់ចេញពីចិត្តរបស់យើងបាន ទាល់តែសោះនោះជាសញ្ញាអាសន្នហើយ ។ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ ម៉ានីតែងតែនៅទីនេះ ក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ គ្រប់យ៉ាងអំពីបេះដូងខ្ញុំអារម្មណ៍ខ្ញុំ ក្លាយជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចបំពេញបាន ក្រៅតែពីឈ្មោះនាងរូបភាពនាង តាមរបៀបមួយដែលមិនអាចពន្យល់បានងាយទេ។
ខ្ញុមមិនចង់មើលទៅគេរាំជាមួយបញ្ញាទេស្រាប់តែ ខ្ញុំក្រឡេកទៅដោយឥតព្រាងទុកក៏ឃើញគេមើលមកខ្ញុំទៀត។
អស្ចារ្សហើយ!
ខ្ញុំមិនបាននៅក្បែរអាតាទៀតទេតាំងពីមកដល់ពីធី ចំណែកអាតាក៏នាងទំនងដឹងពីអារម្មណ៍«បែកគ្នា»រវាងពួកយើងដែរ។
ខ្ញុំសរសៀរទៅរកម៉ានីទៀតទោះហាមខ្លួនឯងយ៉ាងណាក៏ដោយ។
«តោះ! រាំហ្អី?»
ស្មានមិនដល់ថា អ្នកដែលឡើងរាំជាមួយគេមិនមែនបញ្ញាគឺខ្ញុំ។
ឥឡូវនេះ ដៃខ្ញុំនៅលើចង្កេះគេហើយ ចំណែកគ្រប់គ្នាក៏កំពុងមើលពីរនាក់យើងដែរដូច្នេះខ្ញុំគ្មានពេលគិតថា បញ្ញាខឹងឬអាតាអាម៉ាស់មុខទេ។ ចិត្តខ្ញុំផ្តោតតែលើម៉ានីម្នាក់គត់ពេលនេះវិនាទីនេះ។
ពេលកំពុងរាំខ្ញុំបានឱកាសនិយាយនឹងនាងភ្លាមថា៖
«អានីឯងតាមពិតចូលចិត្តខ្ញុំ តែអានីមិនដឹងចិត្តខ្លួនឯង!»
«ប្រសិនបើខ្ញុំមិនដឹង បានន័យថាខ្ញុំមិនបានចូលចិត្តណេងឯងទេ!» នាងតមកទាំងកំពុងសិតក្នុងទ្រូងខ្ញុំ។
«ខ្ញុំលង់ស្រលាញ់ស្រីមាត់រឹងហើយ!»
នាងញញឹមតិចៗចំអកឱ្យខ្ញុំ តែខ្ញុំនៅលង់តែជាមួយខ្សែភ្នែករបស់នាង។
«ចុះអាតា?»
គេសួរមកខ្លីមែនក៏ប៉ុន្តែត្រូវចិត្តខ្ញុំណាស់។ បានន័យថា ម៉ានីបានតាមដានខ្ញុំយូរហើយ គេអាចប្រចណ្ឌហួងហែងទៀត?
«អាតាល្អណាស់តែខ្ញុំចង់ នៅជាមួយមនុស្សស្រីដែលខ្ញុំចូលចិត្ត១០០% !»
«មិនចេះខ្មាស់! គ្មានការទទួលខុសត្រូវ!»
គេថាឱ្យខ្ញុំទាំងមុខក្រញូវ តែខ្ញុំនៅតែមិនញិនតបតវិញទៅកាន់គេ៖
«ខ្ញុំទទួលខុសត្រូវគ្រប់ពាក្យដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយជាមួយអានីយប់នេះ! ចេញពីនេះទៅវគ្គពីរជាមួយគ្នាបានអត់?»
ខ្ញុំស្នើឡើងដោយមិនទាក់ទើរនេះ ព្រោះប្រាកដថា គេក៏ចូលចិត្តខ្ញុំ គិតពីខ្ញុំដូចគ្នា ប៉ុន្តែម៉ានីបែរជាញញឹមទៀតមុនពេលឆ្លើយ៖
« ឆ្ងល់អត់ដែលណេងឯងចេះនិយាយពាក្យនេះចេញរួច»
«មានអីឆ្ងល់? មានអ្វីខុស? ខ្ញុំគ្រាន់តែស្រលាញ់ម៉ានី!ហើយ….»
«គួរឱ្យអស់សំណើចអត់ដែលខ្ញុំប្រាប់វិញថាមិនបានចាប់អារម្មណ៍ ? កុំថាស្រលាញ់សូម្បីរាប់អានក៏គ្មាន…»
កំប្លែងបំផុត និងគួរឱ្យចុកចាប់ក្នុងអារម្មណ៍បំផុតដែរ ដែលមកត្រូវនាងបដិសេធរបៀបនេះ។
គ្មាននរណាម្នាក់ចូលចិត្តការបដិសេធទេ តែខ្ញុំមិនបានខឹងនាង….ថែមទាំងព្យាយាមសួរ៖
«ហេតុអ្វីបានជាចូលចិត្តបដិសេធអារម្មណ៍ខ្លួនឯង? បានការអីទៅធ្វើអ៊ីចឹងនោះ?»
«អារម្មណ៍ខ្ញុំមានទាក់ទងអីនឹងណេងឯង? ហើយណេងឯងក្លាយជាអ្នកស្គាល់អារម្មណ៍ខ្ញុំតាំងពីពេលណាមក?»
ខ្ញុំនៅតែប្រាប់ខ្លួនឯងថា ការបដិសេធនេះមកពីពេលវេលាមិនត្រឹមត្រូវឬហេតុផល ផ្សេងៗទៀត ឬមកពីខ្ញុំនៅមានអាតា។
«ខ្ញុំមានគម្រោងសុំបែកអាតា!»
ខ្ញុំសារភាពប្រាប់គេទាំងស្រវឹងតិចៗ។ គេហាក់សប្បាយចិត្ត។
«ល្អណាស់!»
ម៉ានីនិយាយខ្លីត្រឹមពីរម៉ាត់នេះ ឯខ្ញុំម៉ិចភ្នែកតាមសម្គាល់ឬកពារត្រេកអររបស់នាង។ មិនចង់ឆ្ងល់យូរទេខ្ញុំពោលសួរនាងឡើងភ្លាមថា៖
«បើមិនស្រលាញ់ខ្ញុំអរម៉េះពេលខ្ញុំបែកសង្សារ!»
«ព្រោះខ្ញុំស្រលាញ់គេ!អាតា!»
ខ្ញុំភាំង។
តែអ្វីមួយក្នុងពេលនេះខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា សម្តីនាងអាចជាអ្វីមួយមានន័យពិតបើតាមភ្នែកនាងដែលបញ្ជាក់មកខ្ញុំច្បាស់ៗ។
«កំប្លែង!»ខ្ញុំធ្វើជាសើចបន្លប់ហើយនិយាយបន្ថែម៖«ប្រហែលជាម៉ានីមិនទាន់បានត្រៀមខ្លួនស្រេចបាច់និងខ្លាចអ្នកផងគិតថាជាអ្នកទីបី?»
«មនុស្សខ្ញុំមិនដែលខ្លាចអ្នកណានិយាយទេ!»
នាងតបមកដោយតឹងរឹង។ កាយវិការម៉ានីចាប់ផ្តើមរឹងៗ ហើយមានទឹកមុខព្រមជាមួយកែវភ្នែករឹងមាំដូចជាមនុស្សប្រុស។ ទោះបីនាងតែងតែមានការរស់នៅរបៀបរបរតុបតែងក្នុងសភាពជាមនុស្សស្រីហេតុអ្វីពេលនេះម៉ោងនេះខ្ញុំបែរជារកឃើញភាពជាមនុស្សប្រុសក្នុងខ្លួននាង?
រឿងកាន់តែសាមញ្ញ ឡើងនៅពេលនាងប្រាប់ថា នាងតាមមើលខ្ញុំព្រោះនាងចង់ធ្វើចរិតឬកពារដូចខ្ញុំ តែមិនមែនស្រលាញ់ខ្ញុំទេ។
នាងជាស្រីស្រលាញ់ស្រីដូចគ្នា។
«មិនត្រឹមតែមានគំនិតបុរាណ ណេងឯងមានជំនឿខ្លាំងលើខ្លួនឯងពេកដឹង? ហើយយកការគិតស្រមៃរបស់ណេងឯង ទៅវិនិច្ឆ័យថា ជាការពិត?»
ពិតជាខូចចិត្តនិងអៀនខ្មាស់ ។ ក្រោយមកខ្ញុំអានប៉ះសៀវភៅមួយដែលអ្នកចិត្តសាស្រ្តបានរកឃើញមាត្រដ្ឋានពីរមានឥទ្ធិពលលើ ទំនាក់ទំនងស្នេហារបស់មនុស្សយើង។
ទីមួយ យើងឱ្យសារៈសំខាន់ លើចំណាប់អារម្មណ៍ដំបូង និងសញ្ញាដំបូងនៃភាពឆក់គ្នា រវាងភ្នែកនិងអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនដែល គេហៅថាទ្រឹស្តីទំនាក់ទំនងមិនច្បាស់លាស់បង្កើតការឈឺចាប់និងភាន់ច្រលំជាច្រើន។
ទីពីរមនុស្សយើង មានធម្មជាតិចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពេកពីភាពខុសគ្នានៃអាកប្បកិរិយាដែលមិនច្បាស់លាស់ ។ ការចង់ដឹង ការឆ្ងល់ហួសហេតុ ថាមនុស្សម្នាក់នោះកំពុងគិតអ្វីពីយើង ក៏អាចធ្វើឱ្យយើងច្រលំ និងពង្វក់ខ្លួនឯងទៅរកការលង់ចិត្តលើគេបានដែរ។
សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំយល់ថា នោះជាពេលវេលាមួយក្នុងជីវិតដែលខ្ញុំបានឆ្កួតចិត្តព្រោះ«ខ្សែភ្នែក»មួយដែលមិនមានអត្ថន័យដូចខ្ញុំគិតសោះ បែរជាខ្ញុំយកមកពង្វក់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងជ្រៅឡើងៗ។
—–
សួស្តី! រឿងខ្លីមួយនេះ អ្នកនិពន្ធបានព្យាយាមសរសេរចេញពីបទពិសោធន៍ពិតរបស់នៃហ្វេនម្នាក់! អរគុណដែលផ្តល់នូវសាច់រឿងពិតមកជាទុនបង្កើតឡើងនូវសំណៅរឿងខ្លីប្លែកមួយសម្រាប់យុវវ័យពិចារណា។
សូមជូនពរគ្រប់គ្នាដែលបានអាន អាចរកបានស្មេហាស្មោះស្ម័គ្រនឹងគ្នារហូតរៀងទៅ។
