ជំពូក
សង្សារសំណព្វ
សម្រាប់យូស៊ូ បារដែលគេទៅ គឺលើសពីកន្លែងសម្រាប់ផឹកស្រា។ ប្រសិនត្រឹមចង់ទទួលយកបទពិសោធជាមួយនឹងស្រាល្អ ស្រីស្អាតដែលមានភាពស៊ិចស៊ីឬពូកែផ្គាប់ ក៏មិនមែនទីនេះដែរ។
សំខាន់កន្លែងនេះមានមនុស្សជាច្រើនមិនស្គាល់គេ អាចថាមានលុយ ក៏មិនសុទ្ធតែអាចដើរចូលនិងត្រូវបានស្វាគមន៍ដែរ ប្រសិនពុំមែនជាសមាជិក។
នៅក្នុងបរិយាកាសដែលមានពន្លឺតិចបំផុត នេះគឺជាកន្លែង ដែលអ្នកកាសែតពិបាកឆ្មក់ថតយកទៅចែករំលែកនៅលើបណ្តាញសង្គម។ The Night Light 8 មានពីរជាន់ ជាន់ខាងក្រៅ ជាកន្លែងផ្តល់អាហារដ៏ប្រណីត ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាភោជនីយដ្ឋានចាយលុយចោល ឯជាន់ខាងក្នុង គឺVVIP ជាបារដ៏ពិសេសបំផុត។
នៅអង្គុយពីមុខផ្ទាំងគំនូរផ្កា និងរូបសត្វចម្លែកៗដែលងងឹតគ្របលើជញ្ជាំង ទិដ្ឋភាពជាទូទៅនៅទីនេះដើរតួបានយ៉ាងល្អ ក្នុងការរុំព្រះអង្គម្ចាស់សេះសយូស៊ូដាក់ក្នុងកម្រងពិភពដ៏ចម្លែក និងបរិយាកាសនៃតន្រី្តស្រាលៗពីរោះកក់ក្ដៅ។
គេអង្គុយស្ងៀមស្តាប់ពាក្យរាយការណ៍ពីអ្នកលក់ព័ត៌មាន។
«គ្រប់គ្នានៅលើកោះគិតថា នោះជាស្នាដៃរបស់ពួកហង្សសទៀតហើយបាទ! បើសិនជាបងប្រុសរបស់ចៅហ្វាយ មិនទៅដល់ទាន់ពេលទេ ប្រហែលជាចំណាប់ខ្មាំង អាចត្រូវគេចាប់យកទៅ ឬបាញ់សម្លាប់នៅកណ្ដាលសមុទ្រ»
«ភណ្ឌរ៉ាធ្វើអីពួកវា? ស្រីម្នាក់ទេតើ! ចាំឃោរឃៅថ្នាក់ហ្នឹងដែរ?»
គេសួរដោយមិនកម្រើករាងកាយ ភ្នែកល្ហលេ្ហវ ចិត្តនឹកដល់តែអូន។
«សមាសភាពនាងជាប្អូនប៉ូលិសល្បីបាទ!»
គេដៀងភ្នែកទាំងត្រិះរិះ។ យូស៊ូដ្បិតតែស្រវឹងរាប់យប់ តែយូស៊ូចែកដាច់ការងារនិងមនុស្សស្រី។ គេដឹងថា មួយជីវិតនេះទោះស្រវឹងដល់លិចលង់ខ្លួន ក៏មិនអាចចោលកាតព្វកិច្ចជាកូនប្រុសរបស់សេដ្ឋីម៉ឺនយូដែរ។
ប្រុសស្អាតមានចរិតឆ្លៀវឆ្លាត គ្រាន់តែព្រានបន្តិច។ គេបន្លឺទាំងភ្នែកមមីរ៖
«ចង់ទម្លាក់កំហុសមកកោះH»
«សេណារីយ៉ូទំនងក្លាស៊ីកបែបហ្នឹងបាទ!»
ប្រុសល្អលើកកែវមកក្រេបដាច់ជាតិក្តៅទ្រូង ទាំងភ្នែកវិភាគ រេងាកមើលឆ្វេងស្ដាំអន្ទះអន្ទែង ប៉ុន្តែរាងកាយរបស់គេដែលអង្គុយសំកុកលើសាឡុងដដែល។ គេមិនទាន់អាចបង្ហាញខ្លួនទៅរកនាង ក៏គេមិនទាន់អាចធ្វើអ្វីចំពោះរឿងដ៏អភ័ព្វដែលសង្សារខ្លួនកំពុងជួបនោះដែរ។
«ពេលដែលលោកឥន្ត្រាបញ្ជូននាងមកដល់ភ្នំពេញនាងសន្លប់បាត់ហើយ! ធ្លាក់ទឹកផង ត្រូវរបួសផង!»
គេជូតមាត់ ខ្ទប់បិទបាំងភាពរំជួលចិត្ត។ សំឡេងស្រីនៅរងំក្នុងបេះដូង«យូស៊ូ អូនឈ្មោះនីយ៉ា មិនមែនភណ្ឌរ៉ាទេ!»។
គេខាំមាត់តិចៗ ប្រឆាំងនឹងសំណឹករិចរិលនៃបេះដូងរឹងមាំក្នុងនាមកូនប្រុសត្រកូលអ្នកលេងច្រើនជំនាន់។ មនុស្សស្រីនេះគេក៏ចង់លេងសើចដែរ តែក្រោយមកការខឹង ស្មាននាងក្បត់ និងការដឹងការពិតថានាងស្មោះ បេះដូងនេះលែងអាចធ្វើជាព្រានចចកបានទៀត។
«បងឥន្ត្រាយកគេទៅទុកនៅឯណា?»
«អាផាតមិនបឹងត្របែកចៅហ្វាយ!»
«ខ្ញុំស្គាល់ហើយកន្លែងនោះ!» គេនិយាយខ្លីៗដោយស្រពោន។
រសជាតិចត់បំផុតនៃជីវិតអ្នកលេងមុខស្រស់គឺនៅពេលចេះស្រឡាញ់ បែរជាមិនអាចធ្វើតាមបេះដូងបាន។
ប៉ារបស់គេ មានអចលនទ្រព្យជាច្រើននៅភ្នំពេញដែលកូនប្រុសទាំងពីរអាចចេញចូលបានតាមចិត្ត ប៉ុន្តែរឿងដ៏សំខាន់ពេលនេះគេចេញចូលទីនោះមិនបាន ព្រោះនាងមានវត្តមាន។ នីយ៉ានៅមិនទាន់ដឹងសមាសភាពរបស់គេ ចំណែកប៉ារបស់គេបានយកសុវត្ថិភាពនាងមកគំរាម។
ប្រសិនបើគេមិនធ្វើតាមគម្រោងការនានារបស់គាត់ជាបន្តបន្ទាប់ នីយ៉ានឹងមានបញ្ហា។
យូស៊ូនៅរង់ចាំទាំងតឹងទ្រូងថា តើឪពុកចង់យ៉ាងម៉េចទៀតជាមួយនាង។ ពីដើមឡើយ គេមិនដែលនឹកស្មានថា ទីបំផុតមនុស្សស្រីដែលគេចង់ឱបបំផុតគឺជាប្អូនពៅរបស់ប៉ូលិសជេនម្នាក់នេះទេ ប៉ុន្តែមកដល់ម៉ោងទាបភ្លឺនេះ ទោះបីនាងជាអ្នកណា ក៏គេនៅតែជំម្នះចិត្តស្រឡាញ់នាង។
ដោយសារការយល់ខុសមួយ នាងត្រូវភ្លាត់ខ្ចាត់ទៅលើកោះ ជាបណ្តុំនៃដែនពាណិជ្ជកម្មអាថ៌កំបាំងរវាងប៉ាគេនិងពួកហង្សស រហូតមកដល់ពេលនេះ នាងបានក្លាយជាចំណុចស៊ីបបន្តបន្ទាប់នៃការធ្វើទុកបុកម្នេញ បើកុំតែអាងបងប្រុសនៅតាមឃ្លាំនាងហើយនាងនៅកន្លែងខ្លួន កុំអី គេពិបាកដកដង្ហើមណាស់។
យូស៊ូអង្អែល Screen ប្រុងចុចទូរសព្ទទៅរកបងប្រុស ស្រាប់តែឧបករណ៍រោទ៍មុន។
…លេខចម្លែក!
គេល្វើយចិត្ត មិនចង់និយាយជាមួយអ្នកណា មិនចង់លើក ប៉ុន្តែដោយនៅរោទ៍យូរពេក គេក៏ចាប់ផ្តើមចុចទទួលតែនៅស្ងាត់ មិននិយាយអ្វីទាំងអស់។
ជាមួយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ភ្នែកក្រហមៗ ត្រចៀកគេស្តាប់ឮសំឡេងហៅខ្សឹបៗ….
«យូស៊ូ!»
សំឡេងរបស់ទេពធីតា ធ្វើឱ្យគេងើបអង្គុយត្រង់ខ្លួនមួយរំពេច។
«ភណ្ឌរ៉ា?»
«ហៅអូនថានីយ៉ាបានអត់?»
ប្រុសស្អាតធ្វើម្រាមដៃឱ្យសញ្ញាមនុស្សប្រុសពីរនាក់ដែលនៅក្បែរតាមការពារ ចាកចេញទៅក្រៅ ឯអ្នករាយការណ៍អម្បាញ់មិញផងក៏ឱ្យចេញ។
នៅតែម្នាក់ឯងប្រុសស្អាតអាចលេងទឹកមុខមនោសញ្ចេតនាមួយទំហឹង។
«ចុចវីដេអូនីយ៉ា! បងចង់ឃើញអូន!»
«អ្ហូយ! អត់បានទេយូស៊ូ!»
«មានអីអត់បាន?»
«ពិបាកប្រាប់ណាស់!»
គេទម្លាក់ទឹកមុខនឹកដល់បងប្រុស មាត់គេសួរ៖
«នៅជាមួយអ្នកណា?»
គេនិយាយដូចជាហួងហែងផង ចង់ដឹងព័ត៌មានពីខាងនាងផង។ ស្រស់ស្រីនួនល្អងតបឆ្លើយខ្សាវៗ៖
«មាន…អ្នកណា?»
«និយាយកុហក! បងមិនសប្បាយចិត្តទេ!»
សង្សារនៅទីទើរ មិនមាត់មានតែដង្ហើមធំ ធ្វើឱ្យប្រុសសម្លុត៖
«ស្មានថាបងមិនចេះទៅរកតាមប្រព័ន្ធខលនេះ?»
«ប្រាប់ក៏បាន….! ខ្ញុំនៅភ្នំពេញ! ជាមួយ….កូនប្រុសម្ចាស់កោះនោះ!»
គេស្រមៃទឹកមុខទឹកកករបស់បងប្រុស។ បបូរមាត់ថ្លៃញញឹម ព្រោះដឹងថានាងមានសុវត្ថិភាពដែលនៅជាមួយឥន្ត្រា ទ្រូងធូរខ្សាក។ ស្រាប់តែតូចតន់រអ៊ូមក៖
«នៅសុខៗ គេហ្នឹងធ្វើជាមនុស្សចិត្តល្អ!»
«មនុស្សល្អម៉េចខ្លះ?!»
«ឱ្យខ្ញុំខលទៅបងឯង សន្យាថា បើខ្ញុំមិនប្រាប់រឿងលើកោះទៅបងជេន ពួកគេនឹងមិនតាមរករឿងបង! យូស៊ូកុំនិយាយអ្វីទាំងអស់បានទេ?»
អាណិតនាង ហើយក៏សរសើរលក្ខខណ្ឌដែលបងខ្លួនចេះច្នៃស្ថានការណ៍។ គាប់ចួននារីនេះពិតជាមានបេះដូងស្មោះ សុខចិត្តពុនរែកការបំពានទាំងនោះ មិននិយាយរំអួយប្រាប់បងប្រុសនាងព្រោះនាងគិតពីសុវត្ថិភាពគេ?
«ហើយអូននិយាយប្រាប់បងប្រុសខ្លួនទេ?»
«មិននិយាយទេ!» នាងខ្សឹបខ្សៀវ។ ខាងប្រុសខាំមាត់ញញឹម ចិត្តព្រឺព្រួចនឹកចង់តែក្រសោបកាយស្រីព្រោះអាណិត តែមាត់ធ្វើពើសួរ៖
«ម៉េចអ៊ីចឹង?»
«សួរទៀត? ពួកគេស្អីក៏ហ៊ានធ្វើដែរ! មិនចង់ឱ្យយូស៊ូមានរឿង បងខ្ញុំក៏អ៊ីចឹង មិនចង់ឱ្យគាត់មានរឿងជាមួយពួកមនុស្សទឹកកកអស់ហ្នឹង!»
យូស៊ូខាំម្រាមដៃគិត។ នាងថាអ្នកណាខ្លះជាមនុស្សទឹកកក។ អ្នករាយការណ៍បាននិយាយពីការរាប់អានដែលប៉ាខ្លួនបានសម្តែងឡើងជាមួយនាង ចុះនាងគិតយ៉ាងណា?
គេឆ្លៀតសួរ៖
«អ្នកណាខ្លះទឹកកក? ហើយម៉េចបានគេនៅហ្នឹងជាមួយអូនទៀតម្នាក់ឥន្ត្រានោះ?»
«ខ្ញុំមិនដឹងពីរឿងរ៉ាវរញ៉េរញ៉ៃអស់នេះទេយូស៊ូ! និយាយទៅ ពួកគេនោះ ពិតជាមនុស្សចិត្តល្អមែន ប៉ុន្តែកូនប្រុសគេនោះ ទីបំផុតទៅមិនដឹងថា ធ្វើម៉េចគេក្លាយមកជាអ្នកជួយសង្គ្រោះខ្ញុំទៅវិញ! ហើយពួកថៃមិនដឹងមកពីណាទេ….!»
«ពួកថៃ ទៅធ្វើអីអូនខ្លះ?»
នាងដកដង្ហើមធំ។ មនុស្សស្រីម្នាក់នេះមិនតម្អូញ តែមិនសូវឆ្លាតឡើយ។ នាងមិនអាចស្ទង់វិភាគដឹងពីសភាពការណ៍ចម្លែកៗដែលបាននឹងកំពុងតែកើតមានជុំវិញខ្លួន ថែមទាំងត្រូវប្រឈមនឹងសត្រូវតាមយកជីវិត ទាំងដែលខ្លួនឯងមិនបានធ្វើអីពួកគេថែមទាំងមិនដែលស្គាល់គ្នា។
«យូស៊ូ ពេលអ៊ំនោះព្រមឱ្យកូនគាត់ដោះលែងយើង មានមនុស្សស្រីមូស្លីមនៅលើកោះ ក្នុងផ្ទះគាត់ផ្ទាល់លបចូលមកបញ្ឆោតខ្ញុំឱ្យចេញទៅរកអូប័រ។ នៅលើនោះមានជនជាតិថៃមកដែរ ម្នាក់ដែលចេះខ្មែរបានកុហកថាជាមនុស្សរបស់បងប្រុសខ្ញុំ!»
«ហើយឮអ៊ីចឹង ក៏ប្រហែសជាទៅតាមគេភ្លាម?»
«ព្រោះខ្ញុំមិនចង់នៅលើកោះនោះ សូម្បីតែមួយនាទីណាទៀតក្តី!»
យូស៊ូទម្លាក់ទឹកមុខខំទប់ដង្ហើមដែលតឹងតែងចំពោះថ្លៃ។ ចុះបើថ្ងៃណាមួយស្រីដឹងថា បងក៏ជាស្ដេចត្រាញ់នៅលើកោះនោះ អូនគិតយ៉ាងណាចំពោះបង?
«បងទៅយកអូនចេញមកឥឡូវនេះ!»
គេនិយាយតាមការទាមទាររបស់បេះដូង តែនាងប្រកែកវិញញាប់ស្មេរ៖
«អត់បានទេយូស៊ូ» នាងនិយាយទាំងអាក់ៗខា្លចមនុស្សនៅក្បែរឮ «ម្នាក់ឈ្មោះឥន្ត្រានោះកំពុងមើលមករហូត!!!!»
សមឡេងតម្អូញរបស់ស្រីស្នេហ៍ញ៉ាំងចិត្តអ្នកស្តាប់ឱ្យរឹងរឹតតែចង់សម្លឹងបបូរមាត់នាង។ បើជាមនុស្សប្រុសផ្សេងវិញ ច្បាស់ជាយូស៊ូហែកមេឃជ្រែកដីមកជជីកសួរនាំឫសគល់ ប៉ុន្តែពេលនេះ គេស្ងៀមមិនមាត់មិនក នីយ៉ាគួរតែសង្ស័យហើយ ប៉ុន្តែនាងមិនយល់។
រឿងបន្ថែម គឺស្រីកំពុងតែប្រទះរឿងជាច្រើនតានតឹងក្នុងចិត្ត ដូច្នេះហើយ នីយ៉ាក៏មិនបានចាប់អារម្មណ៍គិតថា ហេតុអីបានជាយូស៊ូទ្រាំស្ងៀមមិនមានប្រតិកម្ម នៅពេលដែលដឹងថានាងកំពុងនៅក្នុងបន្ទប់ពីរនាក់ប្រុសម្នាក់ឈ្មោះឥន្ត្រានោះ?
នាងមិនដែលនឹកស្មានឡើយថា មនុស្សដែលនាងកំពុងតែនិយាយដល់និងកំពុងតែមានអារម្មណ៍សង្ស័យ តាមពិតគឺជាបងប្រុសបង្កើតរបស់សង្សារខ្លួន។
«ស្អែកព្រឹកព្រលឹមចាំជួបគ្នាណ៎ា» នាងនិយាយលួងចិត្តរៀម។
«នៅប៉ុន្មានម៉ោងទៀតហ្នឹង» ប្រុសតបទាំងញាក់ស្មា។
«ត្រូវហើយ!»
«អូខេ បងទៅរកអូនភ្លាម Honey!»
«អូខេ»
យូស៊ូដាក់ទូរសព្ទចុះ ទាំងដឹងថា គ្មានមេឃដីជួរភ្នំណា អាចរារាំងចិត្តកាយនេះមិនឱ្យជួបជាមួយអូនបានទៀតនោះទេ។ គេញញឹមនិងថើបទូរសព្ទម្នាក់ឯង ធ្វើឱ្យម៉ូណា តាមសម្លឹងភាពអត់ធន់មិនមាត់របស់ជេន។ ក្រោមកិច្ចសហការដោយបង្ខំពីម្ចាស់បារ អ្នកទាំងពីរបានបន្លំខ្លួនស្លៀកពាក់ជាភ្ញៀវអភិជន មកតាមមើលកូនប្រុសម្ចាស់កោះមិនដាក់ភ្នែក។
ទោះបីជាខាងស្រីបានទម្លាក់ទូរសព្ទហើយក្ដី បេះដូងយូស៊ូនៅតែរសេះរសោះនឹកនាង។ ឆាកដោះលែងនាងមកភ្នំពេញវិញ គេដឹងថាប៉ាគេមិនមែនលេងសើចទេ។ នីយ៉ាជាមនុស្សស្រីម្នាក់ដែលយូស៊ូយល់ថា នាងល្អពេក មិនសមនៅចន្លោះរវាងសង្គ្រាមនៃកោះH និងប៉ូលិសក្រុងទេ។
ក្នុងបេះដូងប្រុសប្រាណ មិនដឹងថាទៅមុខត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចទៀត ប៉ុន្តែស្នេហានេះពិត វាជារបស់មួយដែលគេចង់ប្តូរផ្តាច់រក្សាថែ។
នៅខាងណេះ នីយ៉ាបកត្រលប់មកពីវេរ៉ងដាវិញ វាក់អើនឹងប្រុសច្បង។
ស្នាមញញឹម ថ្ពាល់ក្រហមៗ និងអារម្មណ៍ស្នេហ៍ដែលបាននិយាយតទល់ជាមួយយូស៊ូ បានបង្កើនសម្រស់ប្រផូរឱ្យនាង ទាក់ភ្នែកឥន្ត្រាឈរភ្លឹកគន់សម្រស់ស្រី។
នាងទម្លាក់ស្នាមញញឹមសន្សឹមៗពេលឃើញគេ។
«ម្តេចប្រញាប់ជួបគ្នានឹងយូស៊ូម្ល៉េះ?»
នាងក្រពាត់ដៃធ្វើមុខតោះតើយ៖
«ចេះមកសួរកើត មនុស្សស្រឡាញ់គ្នា គេនឹកគ្នា!»
ស្រីដូចថាឱ្យខ្យល់ មិនខ្ចីទាំងមើលពន្លឺភ្នែកស្រទន់ក្នុងប្រស្រីរៀម។ ថាចប់ប្រុងដើរចោលគេ ស្រាប់តែខាងប្រុសតាមមកពីក្រោយជាមួយសម្តីច្បាស់លាស់។
«មិនទាន់មានអ្នកណាប្រាប់ថាអនុញ្ញាតទេប្អូនប៉ូលិស!»
បេះដូងមនុស្សស្រី ដែលកំពុងតែរីកដូចគ្រាប់ជីត្រូវទឹក ដោយសារតែបានប្រទាក់សម្ដីជាមួយសង្សារសំណព្វចិត្ត ពេលនេះនាងមិនចង់រវល់អីច្រើនជាមួយនឹងឥន្ត្រា ថែមទាំងមិនចង់ឱ្យកំហឹង ឬមួយក៏ការឃ្នើសចិត្តគ្នាជាមួយបុរសទឹកកកប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍ល្អរបស់នាងក្នុងពេលនេះ….ប៉ុន្តែ យ៉ាងណាក៏ដោយ សម្តីរបស់គេដាស់នាងឱ្យមានៈ ស្អប់ភាពផ្ដាច់ការ ដែលគេធ្លាប់ធ្វើមកលើនាងកន្លងមក នៅលើដីកោះសែនឆ្ងាយ។
ស្រីឈប់ដំណើរហើយងាកមកសម្លឹងគេ ជាមួយនឹងស្នាមញញឹមឌឺៗ។ សូម្បីតែកែវភ្នែកទាំងសងខាងដែលសម្លឹងមុខរៀម ក៏ធ្វើរបៀបស្រស់ស្រាយ និងកាច់កុងជាមួយគេ មិនញញើត។ មាត់កែវល្អពោលបូញបញ្ឈឺ៖
«អរគុណហើយ! ដែលអនុញ្ញាត!»
បបូរមាត់ខាងបុរសញឹមៗនៅពេលដែលឃើញសភាពរបស់នាង កំពុងតែបញ្ចេញអាការៈឌឺដងគួរគ្នាន់ក្នាញ់។ ទឹកមុខគេស្មើដដែល កែវភ្នែកស្រទន់ៗ ប៉ុន្តែគេពិតជាជាប់ចិត្តជាមួយនឹងពន្លឺភ្នែកតោះតើយ កាច់កុងរបស់នាង។
ពិតជាគួរឱ្យចង់និយាយគ្នាពេកហើយប្អូនប៉ូលិស។
គេគិតទាំងផ្តោតភ្នែកសម្លឹងបបូរមាត់របស់នីយ៉ា ងើយមកសឹងតែក្បែរប៉ះគ្នាបានទៅហើយ។ ដូចជាចង់បញ្ជាក់ប្រាប់គេថា មិនថាបងៗរបស់នាងនៅទីនេះផង នឹងនៅតែឃាត់ឃាំងនាងមិនជាប់ ចុះទម្រាំគេនេះ ជាប្រភេទមនុស្សដែលនាងមិនគិតថា នឹងសំខាន់អ្វីឡើងនៅក្នុងជីវិត។
ឆ្លើយតបទឹកមុខមនុស្សស្រីក្រអឺត សំឡេងមនុស្សប្រុសនិយាយតិចៗស្រទន់ៗដាក់វិញ៖
«ប្រាប់យូស៊ូទៅ ថាអត់បានជួបគ្នាទេ!»
ឥន្ត្រាហុចទូរសព្ទមកឱ្យនាងវិញ ដែលមុននេះ គេឱ្យនីយ៉ាខ្ចីប្រើខលរកសង្សារ។ នាងបានសងមកគេទាំងមិនអរគុណ ព្រោះបេះដូងជាប់ផុងតែនឹងប្រុសពៅយូស៊ូ។
នីយ៉ាដៀងសម្លឹងឧបករណ៍ដែលហុចមកតែបន្តិច ប៉ុន្តែកន្ទុយភ្នែកក៏បកមករកប្រុសស្អាត។
ស្នាមញញឹមតិចៗរបស់គេ ដូចជាចង់ធ្វើឱ្យនាងផ្ទុះកំហឹងថា គេនេះនៅតែមានចេតនាចង់គ្រប់គ្រងលើជីវិតនាង សំអាងអី?សូម្បីតែរឿងឯកជនរបស់នាងគេហ៊ានមកធ្វើយកជើងរាទឹក?
«ខ្ញុំព្រមតាមអស់ហើយ! ខ្ញុំនឹងមិននិយាយសូម្បីតែដីខ្សាច់ឬក៏ដើមឈើនៅលើកោះនោះផង កុំថាឡើយដល់មនុស្ស! ប៉ុន្តែដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើតាមបេះដូងខ្ញុំដែរ! ឈប់ណ៎ា! ចេញចរិតផ្ដាច់ការដាក់ខ្ញុំ»
ស្រីសម្លក់ទូរសព្ទគេជាកិច្ចបង្ហាញថា ខ្លួននាងគ្មានថ្ងៃទៅលេបសម្ដីចោលណាត់ជួបជាមួយសង្សារនោះទេ។
ប្រុងថា បែរចោលប្រុសថ្លៃ លែងខ្ចីរវល់ស្រាប់ទេសកាលនឹកឃើញរឿងមួយទៀត កែវក៏ងាកត្រលប់មកវិញទៀត មាត់ហានិយាយញញឹមកំប្លុកកំប្លែងដូចចង់បញ្ជោះរៀមរ៉ា៖
«ហើយ…..មួយទៀត! កុំហៅគេយូស៊ូៗស្និទ្ធពេក! មនុស្សល្អរបស់ខ្ញុំ អត់មានត្រូវស្អីជាមួយខ្លួនទេ! គេមិនពាក់ព័ន្ធអី ជាមួយពួកមនុស្សនៅលើកោះនោះទេចាំទុក!»
ស្នាមញញឹមប្រុសប្រាណទម្លាក់ចោលភ្លាមៗ ប្ដូរមកវិញនូវទឹកមុខស្មើធេង កែវភ្នែកទាំងសងផ្តើមបញ្ចេញភាពទឹកកក សែនត្រជាក់។
មនុស្សស្រីដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការសម្លឹងភ្នែកនេះ ក៏នឹកឃើញឡើងវិញដល់រាត្រីទាំងឡាយនៅក្នុងចំណងធ្លាក់ជាចំណាប់ខ្មាំងគួរឱ្យអាណិត ព្រមទាំងរំឭកនូវពាក្យពេចន៍ផ្ដាច់ការ កាយវិការបោកបក់របស់ឥន្ត្រាមកលើខ្លួនជាស្រី។
មានរឿងច្រើនទៀត…..ដែលពន្លឺភ្នែកត្រជាក់នេះកំពុងរំឭកនាង….ស្រី….ឈឺ!
នីយ៉ាងាកមុខចេញវឹងព្រោះមិនចង់ចងចាំ។ នាងប្រុងចេញទៅ ប៉ុន្តែសំឡេងគេលាន់មកឃាត់ ស្របពេលគាត់ដៃគេច្បាមចាប់នាង មិនឱ្យនីយ៉ាចេញទៅណាបាន។
«ពួកមនុស្សលើកោះយ៉ាងម៉េច?»
ស្រីស្លេកមុខតិចៗ ឈ្ងោកសម្លឹងមើលម្រាមទាំងប្រាំធំៗវែងៗដែលស្ថិតនៅលើហត្ថាស្រី។
រឿងជាច្រើនដែលទើបតែរំលងមក រួមទាំងពាក្យពេចន៍សារសងចុះឡើង មានក្ដៅមានត្រជាក់ មានអង្វរ មានជេរប្រទេចខឹងសម្បា ចុងក្រោយនាងបានទ្រោបនៅលើប្រាណថ្លៃ តោងកគេទម្រាំឡើងដល់ឧទ្ធម្ភាគចក្រ។
នីយ៉ាមិនចង់ឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ ព្រោះជ្រុលនិយាយពិតមែន ក៏ចង់លេបសម្ដីអសុរោះអម្បាញ់មិញមកវិញព្រោះស្តាយ។
«ពួកមនុស្សលើកោះណា? ហើយយ៉ាងម៉េចខ្លះ?»
សំណួរជះមកជាលើកទីពីរ អមភាពត្រជាក់ៗនៅក្នុងពន្លឺភ្នែកនេះ បង្កប់មករួមគ្នាដោយការតូចចិត្ត ចចេស អស្មិមានៈនិងផ្ដាច់ការទន្ទឹមគ្នា ធ្វើឱ្យស្រីខាំបបូរមាត់ក្រោមតិចៗងាកមុខចេញព្រោះខ្លាចភ្នែកគេ។
«គឺ….ក្រៅតែពីលោកអ៊ំដែលមានចិត្តល្អ មនុស្សនៅលើកោះទាំងអស់សុទ្ធតែ….ខ្ជិលនិយាយ!»
នាងឈប់មាត់មិនហ៊ានមើលមុខគេ ប៉ុន្តែដូរសំឡេងមកឡូឡា៖
«ដឹងខ្លួនឯងហើយ! មិនបាច់សួរគេច្រើនទេ? ហើយគេ…យូស៊ូ! ខ្លួនឯងចាប់គេយកទៅធ្វើបាប វាយដំគេស្នាមពេញខ្លួន ដល់ថ្នាក់ចង់បោះគេទៅក្នុងសមុទ្រទៀត! ក្រោយមកចេញសម្តីផ្អែម ហៅឈ្មោះគេ ធ្វើមើលតែបងប្អូន ឬក៏មិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា? ជ្រេញ!»
ស្តាប់នាងផងចិត្ត នឹកឃើញដល់ប្អូនប្រុសពៅផង។
ឥន្ត្រាទម្លាក់ម្រាមប្រាំចេញពីកដៃស្រីល្អ ធ្វើឱ្យនាងមានអារម្មណ៍ថា អាចវិលមកដកដង្ហើមបានស្រួលជាងមុន។
ចិត្តមួយនាងសួរខ្លួនឯង….ហេតុអីយើងខ្លាចមនុស្សប្រុសម្នាក់នេះដល់ថ្នាក់នេះ? គ្រាន់តែម្រាមគេប្រាំប៉ះដៃយើងសោះ យើងមានអារម្មណ៍ដូចជាដកដង្ហើមមិនចង់រួចទៅហើយ?
ខាងប្រុសវិញនៅសម្លឹងនាងមិនដាក់ភ្នែកទេ ទោះឃើញហើយថា នីយ៉ាមិនហ៊ានប្រឈមនឹងការមើលរបស់គេ។
ការពិត ប្រុសពិតជាចងចាំនូវសម្ដីបញ្ជារបស់លោកឪពុក ដែលមិនទាន់អនុញ្ញាតឱ្យអ្នកទាំងពីរជួបគ្នានៅឡើយ រឿងទីពីរ ព្រោះបងមិនចង់ឱ្យអូនជួបជាមួយសង្សារ ដោយសារហេតុផលអាថ៌កំបាំងមួយដែលនៅក្នុងលោកនេះ មានតែបងម្នាក់ប៉ុននោះដែលដឹង។
ហេតុអីមិនទាន់បានប៉ុន្មាន មនុស្សស្រីដែលយើងលោតទៅក្នុងទឹកឱបត្រកងយកជីវិតត្រលប់មកឱ្យនាងដល់ទៅពីរលើកផ្ទួនៗ ភ្លេចពាក្យអង្វរករយើងនៅក្នុងកូនផ្ទះចុងឆ្នេរ ទីបំផុតមកដល់ភ្នំពេញចង់លេងក្បាច់ ដល់កំពុងលង់ទូក?
ឥន្ត្រាលេចស្នាមញញឹមតិចៗពេលឈឺចិត្តអាណិតខ្លួន។
នេះមិនមែនជាស្នាមញញឹមល្អ វាហាក់ដូចជាការខកចិត្តបង្ហាញលើបបូរមាត់មនុស្សប្រុស រហូតដល់ខាងស្រីមិនហ៊ានសម្លឹងនោះទេ។
«ចង់លេបសម្ដី?» គេសួរខ្សាវៗ។ នាងតបតភ្លាមៗ៖
«លេបអីទៅ? សម្ដីអី? ឬគិតថា មួយជីវិតនេះខ្ញុំអត់ជួបសង្សារខ្ញុំរហូតទេ?»
គេប្រុងនិយាយជាមួយនាងទៀតស្រាប់តែទូរសព្ទលោតសារ។
ថ្មើរណេះគ្មានអ្នកណាក្រៅពីក្រុមអ្នកយាមខាងក្រៅទេ។
«បងឥន្ត្រា! ប៉ូលិសជេនបត់ឡានចូលមកចតនៅខាងក្រោមហើយ! ប្រហែលជាឡើងទៅជួបប្អូនស្រីគេហើយ!»
ឥន្ត្រាដៀងភ្នែកសម្លឹងនាង រួចទុកទូរសព្ទក្នុងហោប៉ៅខោវិញ ឈានបែរក្រោយទៅជិតបង្កាន់ដៃ ឱនសម្លឹងទៅចំណតឡានខាងក្រោមជ្រៅសន្លឹម។
ស្រីទើបនឹងខលទៅរកបងសំណព្វរបស់នាង ដូច្នេះការចាប់ទីតាំងមិនពិបាកនោះទេ។ មេឃមិនទាន់ក្រហមផង បងប្រុសគេមកដល់ទៅហើយ។
ឥន្ត្រាបែរមកវិញដើរតាមនាងហើយនិយាយតឿនតិចៗ៖
«បងប្រុសខ្លួនមកដល់ហើយប្អូនប៉ូលិស!»
នីយ៉ាបែរមកជាមួយកែវភ្នែកចិញ្ចាច ព្រោះស្តាប់មិនទាន់ច្បាស់ តែជាឃ្លាដ៏ល្អនាងចង់ឮណាស់ ។
ស្រីបែរមកវិញសម្លឹងមុខគេចង់សួរឱ្យគេនិយាយសាដើម តែប្រុសធ្វើមុខស្មើមិនពេញចិត្តទេ។
«ខ្ជិលមើលបងប្អូនគេឱបគ្នាណាស់!»
ឥន្ត្រាថាទាំងាកមុខចេញដូចមិនពេញចិត្តវត្តមានបងប្រុសនាង ញ៉ាំងឱ្យស្រីល្អបូញមាត់ដាក់គេ។
ប្រុសចរចាបន្តដោយមិនសម្លឹងមើលឫកពាក្រអឺតនេះទេ៖
«ត្រៀមឱ្យហើយ! ខ្ញុំចេញទៅចាំក្បែរៗនេះ»
ប៉ុន្តែដូចមិនទុកចិត្តគេងាកមកសម្លឹងនាងស្រឹមត្រជាក់។
«ប្រាប់ឱ្យហើយប៉ូលិស! រឿងយូស៊ូអត់ទាន់ឱ្យជួប!»
ក្រៅពីបូញមាត់ នាងថែមសម្លក់មួយកំប្លេមកទៀត។
ប៉ុន្តែរឿងដែលមែនទែន គឺជេនកំពុងតែឡើងមកហើយ។ មិនយូរទេគេនឹងមកគោះទ្វារ។
«ចេញទៅ!»
នាងបណ្ដេញខ្សាវៗព្រោះមិនចង់ឱ្យប្រុសពីរនាក់ប៉ះគ្នា។
បើបងប្រុសប្រទះឃើញគេម្នាក់ មិនដឹងមានអ្វីត្រូវកុហកឆ្លើយឱ្យសមទេ។ ណាមួយទៀតនោះ ស្រីក៏មិនចង់ឮលេបពាក្យសន្យាជាមួយពួកគេដែលថា នាងនឹងមិនបូរបាច់ប្រាប់បងប្រុស អំពីរឿងកោះH។
ប្រុសស្អាត ដើរថយក្រោយទាំងកែវភ្នែកសម្លឹងនាង។ គេចង់ធ្វើឱ្យប្រាកដថា នាងរក្សាសម្ដី សន្យាជាមួយគ្នា រឿងមិននិយាយអំពីកោះH ប្រាប់ឧត្តមសេនីយ៍ជាបងប្រុស។
ឥន្ត្រាចាកចេញ បិទទ្វារពីក្រៅឱ្យ នាំទាំងអង្គរក្សរបស់គេទាំងឡាយចាកចេញពីមាត់ទ្វារបន្ទប់ ស្រីស្អាតទៀត។
នីយ៉ារួសរាន់សម្លឹងជុំវិញនេះក្រែងមានសល់សំណល់អ្វីធ្វើឱ្យបងប្រុសសង្ស័យ ដូច្នេះនាងក៏ត្រលប់មកវិញប្រមូលស៊ឺរ៉ូមនិងម្ជុលលាក់កំបាំងទុកក្នុងទូខោអាវ។
ទើបនឹងបិទទ្វាររួច សំឡេងគោះទ្វារលាន់ឡើង…..
