មេឃងងឹតតាំងពីព្រលឹម…..
ដីនៅសើមរអិល មូសសុចចេញទាំងសម្បុកច្រវាត់រកចំណី។
ជំងឺគ្រុនចាញ់នៅកៀកៗនឹងខ្លួនយើងមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានដែរ។
ខែនេះ គ្មាននរណាគេចង់ចូលព្រៃទេលើកលែងតែពួកអ្នកក្របំផុតដូចខ្ញុំ។ មិនត្រឹមក្រពេលនេះគ្រួសារខ្ញុំថែមទាំងទ័លជាទីបំផុត។ ដូចជាពេលនេះ បើសិនលើកនេះខ្ញុំមិនអាចរកបានខ្លឹមយកទៅលក់សងបំណុលចឹកប៉ោងដែលម្តាយខ្ញុំបានជំពាក់ ដីខ្ទមរបស់យើងក៏នឹងត្រូវគេអូសយក។
«ខ្ញុំសន្យាថាឈប់ចូលមកទៀតហើយតំបន់នេះ! កុំប្រកែប្រកាន់កូនចៅ ម្តងនេះទេ!»
ខ្ញុំបន់ក្នុងពោះស្ងាត់ៗ។ នេះជាវាលអន្លូង ដែលស្ថិតនៅជ្រៅក្នុងព្រៃ ឆ្ងាយពីផ្លូវជាតិជាងម្ភៃគីឡូម៉ែត្រ ។ ខ្មែរយើងម្តុំនេះ ជឿថាមានបារមីរក្សានៅមិនឱ្យមានការទន្ទ្រានកាប់ខ្លឹមចន្ទន៍ទេទោះវាលនេះល្បីថាមានខ្លឹមច្រើនស្អេកស្កះ។
មិនដឹងឡើយអំពីការពិតកម្រិតណា តែជាង១០ឆ្នាំមុន ធ្លាប់មានពួកដង្ខៅជនជាតិថៃ មកបោះការដ្ឋាននៅកន្លែងនេះបានប៉ុន្មានខែ ក៏នាំគ្នាក្ស័យធនឈប់រកស៊ីរត់បាតជើងសព្រាត ត្រលប់ទៅស្រុកវិញអស់ដោយសារធ្លាយដានជើងសត្វព្រៃធំៗ មិនគួរឱ្យជឿ និងមានអ្នកស្លាប់ពីរបីនាក់ព្រោះគ្រុនចាញ់ទឹកចាញ់ដី។
ជាតំណក្រោយមក អ្នកស្រុកជឿថា មានអ្នកថែរក្សាព្រៃខ្លឹមនៅវាលម្ដុំនេះ មិនឱ្យពួកសៀមចូលមករុករានទន្ទ្រានបានជាមានកាច់យកឱ្យឈឺស្លាប់ ឬក៏ត្រូវសត្វបង្អើលជាបន្តបន្ទាប់ រហូតបានជាគ្មាននរណាហ៊ានព្រហើនរកស៊ីបន្ត។
« ខ្លាដំបងក៏កុំបញ្ចេញមុខឱ្យឃើញឱ្យសោះណា៎ ដំរីក៏អ៊ីចឹងអត់ចង់ចួបទេ គ្មានទូរស័ព្ទសម្រាប់សែលហ្វីជាមួយ!»
សម្តីឡូឡារបស់ភក្តិ ជាមិត្តរបស់សម្លាញ់ខ្ញុំម្នាក់ទៀត។ ខ្ញុំវិញបែរបន់ក្នុងចិត្តស្ងប់ស្ងាត់ នឹកគុណឪពុកម្ដាយព្រោះជាន់ដីវាលអន្លូង ខ្ញុំមិនចង់ចូលទេ ដូចខ្ញុំសន្យាឱ្យតែខ្ញុំដោះបំណុលចឹកប៉ោងបាន ខ្ញុំមិនមកទៀតដាច់ខាត។
ស្រាប់តែម្នាក់ឡូឡាអម្បាញ់មិញឈ្មោះភក្តិស្ទុះមកកេះខ្ញុំ។
«វាលនេះមានខ្លឹមមែនមេ?ហេវបាយហើយនៀកមេ»
ម្នាក់នេះខ្ញុំទើបតែស្គាល់ពីព្រឹក ឮថាធ្លាប់ទៅធ្វើកម្មករនៅថៃជាមួយនឹងសម្លាញ់ខ្ញុំអាស៊ាន។ អាស៊ាននាំភក្តិមក ទាំងស្រវឹងតិចៗផងបានជាស្រែកឡូឡារំខានគេគេងមិនឈប់សោះ។
បានមកដល់ក្បែរខ្ញុំថាប្រដៅភ្លាម៖
«ភក្តិឯងដើរព្រៃ ឱ្យចេះសង្រួមចិត្តស្ងប់ស្ងាត់ខ្លះទៅ កុំឡូឡាពេក! ផ្អើលសត្វអស់ហើយ! »
ប្រាប់ហើយមិនចេះដឹងប្រឹងសោះ បែរជាហ៊ានទះស្មាខ្ញុំភឹប ហើយនិយាយឡូឡាទៀត៖
«រកមួយព្រឹកថ្ងៃត្រង់ អត់បានឃើញខ្លឹមមួយដើមផង យប់នេះដើរកាត់រូងខ្លា ក៏មិនទៅវិញដែរបើដៃទទេ!»
ខ្ញុំឮហើយងាកទាំងភ្នែកនៅកញ្ចឹងកសម្លក់មួយជុំព្រៃព្រោះផ្អើលនឹងពាក្យខ្លា។ ធ្លាប់ឪម៉ែថាកាលពីជំនាន់គាត់នៅក្មេងៗ មានព្រានព្រៃដើរប្រទះខ្លាចាស់ធំប៉ុនក្របី។ ព្រឺថែមលើព្រឺទ្រាំមិនបាន ខ្ញុំចេញឆ្ងាយពីភក្តិ ហើយក៏ងាកទៅរកស៊ានស៊ីញ៉ូភ្នែកឱ្យជួយហាមក្លើរបស់គេខ្លះម្តង។
«អ្ហែង បិទមាត់ខ្លះមើល៍ អានេះ!»
ស៊ានសង្កត់សុភក្តិ។ បានសុភក្តិស្ងាត់ បងម្នាក់ឈ្មោះធនគាត់មកតាមយើងដែរ គាត់មកពីរនាក់បងប្អូន ល្បីគាត់ខំពន្យល់ដែរថា៖
«នែ៎វើយ! ឮថាស័ក្តិសិទ្ធិណាស់វាលអន្លូងនេះ! អ្នកកោះកុងគ្មាននរណាហ៊ានមកដល់ទេ តែបើបានជាមកដល់ហើយក៏មិនមាត់ផ្ដេសផ្ដាសដែរ! កុំរលាម! កុំថាយើងអ្នកដើរ សូម្បីអ្នកផ្ទះក៏គិតពីបន់ស្រន់ចំតិតចំតូងមានក្បួនមិនខ្វះផង ឱ្យចេះក្រែងមេឃក្រែងដីខ្លះ!»
ភក្តិនិងបងធនប្រហែលទើបស្គាល់គ្នាពេលនេះដែរទេ ។ ឮបងធនថាឱ្យក៏មិនមាត់ ភក្តិដើរទៅមុខគេធ្វើវាហី។
បងធនងាកមកបែរបន់សំពះគ្រប់ទិស៖
«សុំសេចក្ដីសុខ ខ្ញុំនិងប្អូនលបមកនេះមិនឱ្យម៉ែពុកដឹងទេ ចាញ់បៀរជ្រុលអស់លុយពេក បើម៉ែពុកដឹងថាកូននាំគ្នាមកដល់វាលអន្លូងគាំងបេះដូងគាត់មិនខាន!»
គាត់និយាយផង ស៊ានហួចតាមខ្យល់បង្កើតសេចក្តីក្លាហានរុលទៅមុខសម្រាប់ក្រុមយើងផង។ នឹកឃើញកាលពីក្មេងមានម្តង ខ្ញុំតាមគ្នាខ្ញុំជំទង់ៗមាន១៣ឆ្នាំ មាន១៦ឆ្នាំមួយក្រុម៩នាក់ចូលព្រៃផ្សងព្រេងរកសម្បុកឃ្មុំលក់។
មួយក្រុមនេះមានតែខ្ញុំអត់ចេញហែល។
កាលណោះមានដៃសមុទ្រមួយជាព្រែកតូច ពួកគេយោងខ្ញុំហែលមក។ ដល់ពេលយប់បកទៅវិញ ទឹកជោរពេក និងហូរលឿនទៀត គ្មានអ្នកណាយោងអ្នកណាបាន ពួកគេទៅចោលខ្ញុំអស់ មានតែស៊ានព្រមនៅកំដរខ្ញុំពីរនាក់។
យប់នោះ ខ្ញុំនឹងវា អុចភ្លើងភ្នក់ចងអង្រឹង។ កណ្តាលយប់លក់មីងមាំង ស្រាប់តែភ្ញាក់ដឹងខ្លួនព្រើតដូចមានអ្នកណាដើរកាត់។ តែមិនឃើញអ្វីទាំងអស់។ ភ័យពេកក៏ដេកទៅវិញ។ ដល់ភ្លឺ ស៊ានថា យប់មិញយល់សប្តិឃើញមានខ្លាដំបងដើរក្បែរអង្រឹងតែស្រែកអត់ចេញ បានដើមឈើដែលយើងជ្រកជួយវាស បណ្តេញខ្លា។ ខ្ញុំវិញភ័យផងសារអីវ៉ាន់ផង មិនយូរប៉ុន្មានក៏ឃើញដានជើងខ្លាធំៗនៅចម្ងាយប្រហែលជា១០ម៉ែត្រពីកន្លែងពួកខ្ញុំសម្រាក។
ចាប់ពីពេលនោះមក យើងមានទម្លាប់បែរបន់ផ្ញើប្រាណនឹងដើមព្រឹក្សព្រៃ។ យើងតែងជឿថាមានអ្នកតាឬអរូបស័ក្តិសិទ្ធិរស់នៅ បើយើងគិតល្អនិងបានល្អ។
«អឺ! បើឃើញដើមខ្លឹមមែន ខ្ញុំដូរឱ្យម្នាក់!»
សម្តីភក្តិដដែលលាន់មកបែបនេះ ញ៉ាំងខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ លែងរវើរវាយនឹករឿងចាស់ទៀតហើយ។
«មិញនិយាយថាម៉េច?»ខ្ញុំសួរទាំងស្លុតលាយខឹង។
ស៊ានក៏ខឹង គេស្ទុះមករាដៃ៖
«បាន! មិនបាច់និយាយទៀតទេ កុំបាច់និយាយម្តងទៀត! យី អា៎…..»
បងធនរឹតតែខឹងគាត់កៀកកថុលជាប្អូនដើរហួសទៅដូចស្អប់ខ្ពើមលែងចង់និយាយអ្វីនឹងមនុស្សឈ្មោះភក្តិនេះទៀត។
ដោយមិនអស់ចិត្ត ខ្ញុំលូកដៃទៅចាប់ស្មាវាក្ដាប់យ៉ាងណែនតាមកំហឹងរបស់ខ្ញុំ ហើយខាំមាត់សង្កៀតធ្មេញសួរ។
«ដឹងខ្លួនឯងកំពុងនិយាយពាក្យអីទេ ? បើរពឹសមាត់ណាស់ ទៅណាទៅៗ»
ស៊ានវិញដើរទៅមុខឆ្ងាយហើយ ចំកោងខ្នងស្រែកជេរតែម្ដង៖
«អញប្រាប់ឯងហើយប្រាប់ទៀតបើលោតែឯងឆ្កួតទេ ទៅឆ្កួតតែឯងទៅ!»
ខ្ញុំវិញងាកមកលើកដៃសំពះបែរបន់ម្ចាស់ទឹកម្ចាស់ដី និងប្រកាសថា ឱ! អ្នកតាបង់បត់ សម្ដីស្រាទេ មនុស្សវាកំពុងស្រវឹងកុំយកជាការ ឱ្យសោះ។
គ្នាយើងមានសរុបប្រាំនាក់ ថុលហើយនិងធនជាបងប្អូនគ្នា ពួកគេមើលមុខគ្នា មិនមាត់មិនកព្រោះយល់ពីអារម្មណ៍ខ្ញុំនិងស៊ានដែលកំពុងតែខឹងក្រោធ។
មិនយូរប៉ុន្មាន បងប្អូនពីរនាក់ដែលគេចទៅមុខមុននេះ ស្រាប់តែឈប់ដើរ។ ពេលដែលខ្ញុំមើលទៅពួកគេក៏ឃើញថុលជាប្អូនធ្វើមុខស្លេកលើកដៃចង្អុលទាំងនិយាយមិនចេញ ។
ដើមចន្ទន៍ក្រស្នាមួយបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខពួកយើង។ ទំហំដើមនេះធំណាស់ ប៉ុនពីរឱបមនុស្សចាស់។
ពួកយើងទាំងប្រាំលែងដើររួច។
ម្នាក់ៗសមណាស់តែអរហ៊ោរកញ្ច្រៀវ តែប្លែកពួកយើងមើលមុខគ្នាភ័យ។ ស៊ានចំហមាត់ធ្លុង។ ភក្តិវិញក៏ឈរគាំង។
ដើមនេះធំណាស់ យើងមិនដែលស្រមៃទេ។
តើជារឿងចៃដន់? សម្តីភក្តិឡូឡាផ្តាសមុននេះនៅតែបង្អើលក្នុងការចងចាំមិនទាន់រលត់ផង ភក្តិស្រែកឡើងទៀត៖
«ចុមពួកនេះវើយ! ថាចង់បានខ្លឹម ដល់ឃើញខ្លឹម វានាំគ្នាខ្លាច?!»
មនុស្សនៅកោះនេះ ជាពិសេសអ្នកថ្នឹកខាងដើរព្រៃ មានជំនឿលើសលុបលើអាថ៌កំបាំងនៃវាលមួយនេះ ក៏ជាកន្លែងដែលគេជឿថា ដើមចន្ទន៍ក្រស្នាចេះលាក់កំបាំងខ្លួនឯង រហូតដល់មានពាក្យថា គ្មាននិស្ស័យមិនចួប។
« ទាល់តែអញដោះដូរបានចេញមុខមកមែនវ៉ី!»
ភក្តិថាហើយ សើចក្អាកក្អាយចង្អុលទៅរកដើមចន្ទន៍ក្រស្នាធំត្រឈៃ។
ស៊ានលើកដៃជូតញើសងាកមករង់ចាំការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំគិត«អញមិនដឹងទេ អញត្រលប់ទៅផ្ទះវិញហើយ! អាណាចង់បានយកទៅ!»
គិតមែន តែ ខ្ញុំមិននិយាយ សម្លឹងថ្មែទៅធន។ ពីរនាក់បងប្អូននោះក៏កំពុងតែឈ្ងោកមុខគិតដូចគ្នាចំណែកភក្តិចាប់ផ្តើមទម្លាក់សាក់កាដូស្រាយយកអាវុធគឺកាំបិតហើយនិងរណារបស់វា។
« កុំអាលភក្តិ!»ស៊ានហៅនៅពេលដែលភក្តិធ្វើមុខហួសចិត្តងាកមកសម្លក់ពួកខ្ញុំម្តងម្នាក់។
«មកដល់កណ្តាលព្រៃជ្រៅហើយ បើមិនយកខ្លឹមត្រលប់ទៅវិញដៃទទេ ? រកតែលុយសងបំណុលប្រេងកាត់គេមិនបានផង!»
ដោយសារលើកនេះទូកស៊ានខូចបានជាយើងត្រូវមកជាមួយភក្តិគេមានទូក។
«អើបើគ្មានអ្នកណាជួយអញទេ អញក៏មិនឱ្យទូកចេញ ចាំមើលអាណាបានទៅផ្ទះ?!»
ស៊ានធ្វើដូចរាល់ដងចាប់ផ្តើមយក ចេកនិងដបទឹកចេញពីសាក់កាដូរបស់វាហើយដាក់ថ្វាយនិងអុចបែរបន់នៅគល់ឈើ។
ខ្ញុំវិញយល់ថា ការយកខ្លឹមជារឿងគួរហើយព្រោះពួកយើងពិតជាបានប្រថុយចូលមកជ្រៅដែរ។ ណាមួយគិតតាមវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះថា មិនមែនដើមនេះបង្ហាញខ្លួនព្រោះសម្តីដោះដូររបស់អាភក្តិទៅចុះ។ តែមុននឹងធ្វើការ ខ្ញុំបានលបបែរបន់ទៀត«ម្ចាស់ទឹកម្ចាស់ដី កុំប្រកែប្រកាន់កូនចៅ! ខ្ញុំដោះបំណុលម្តាយទេ សូមឱ្យខ្ញុំបានសុខ»។
ចាប់ពីពេលនោះ គឺ ពីថ្ងៃត្រង់ចែសរហូតដល់កប់ល្ងាច ពួកយើង ផ្ដួលហើយយកបានខ្លឹមច្រើនលើសពីការគិតដោយចែកចំណែកស្មើៗគ្នា ។
ទម្រាំឡើងមកដល់ទូកវិញមេឃងងឹតល្មម។ ពីទូកមកដល់ព្រៃលើហើយឆ្លងមកផ្លូវជាតិ យើងពិតជាប្រថុយខ្លាំងប៉ុន្តែមិនអីទេទីបំផុត រំលងអធ្រាត្រពួកយើងបានមកដល់ផ្លូវ និងរកបានឡានជិះត្រលប់ទៅភូមិវិញ ។
រឿងរ៉ាវនេះបានរំលងទៅប្រមាណមួយអាទិត្យ ទាំងដែលខ្ញុំអាចសងបំណុលទៅចឹកប៉ោងពិតមែន ។ ដោយស្រាលខ្លួនពីរឿងបំណុលយើងក៏ភ្លេចពីរឿងភ័យៗ ដែលកើតឡើងកាលពីក្នុងវាលអន្លូង។
ស្រាប់តែល្ងាចមួយ កំពុងតែហូបបាយជាមួយម៉ែនិយាយពីរឿងទឹកព្រែកជន់ឡើងលិចស្ពានឈើស្រាប់តែ ថុលជិះកង់ មកប្រកូក។
«បងដា បងខ្ញុំមានការ ប្រាប់ឱ្យបងទៅជាប្រញាប់!»
ខ្ញុំមិនដឹងថាមានរឿងអ្វីទេប៉ុន្តែគេបានធ្វើមុខស្លេកខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំសួរថាមានរឿងអ្វី ថុលគេធ្វើភ្នែកស៊ីញ៉ូដូចជាមិនចង់ឱ្យម្ដាយខ្ញុំឮ ខ្ញុំគិតថាប្រហែលជារឿងអ្វីដែលនាំម្ដាយខ្ញុំឮហើយមិនសប្បាយចិត្ត បានជាថុលលាក់។
ខ្ញុំស្រូតឡើងម៉ូតូទៅតាមថុល។
ទៅដល់ផ្ទះពីរនាក់បងប្អូននេះ ឃើញធនកំពុងតែដេកផ្ងារដៃជើងនៅលើគ្រែឫស្សីក្រោមផ្ទះ។
បងប្រុសឯងកើតអី?
គាត់ក្ដៅសន្ធំនិយាយផ្ដេសផ្ដាស បងឯងជួយស្ដាប់ចុះ។
ខ្ញុំឮហើយក៏ចូលទៅក្បែរ ស្រាប់តែឮសូរធនស្រែកឡូឡាឡើងថា
«អញយកហើយ អញយកហើយ! ឯងថាឱ្យអញមួយ»
ខ្ញុំស្ដាប់មិនយល់ទេ ។ ធម្មតាមនុស្សបងធននេះមិនងាយនិយាយព្រោះស្លូត មិនសូវបានសម្តី តែពេលកាចក៏កាចខ្លាំង។ ចម្លែកឬក៏អ្វីពេលនេះគាត់គ្រុនក៏រវើរវាយនិយាយដូចត្រូវ ស្រា?
«បង! បងឯងនឹកឃើញរឿងយើងទៅវាលអន្លូងអត់?»
ថុលកេះសួរបែបនេះហើយខ្ញុំក៏នឹកឃើញរឿងឡើងវិញគឺត្រណមច័ន្ទក្រស្នាដែលអ្នកស្រុកតែងឱ្យតមមាត់កនៅពេលដែលយើងយកខ្លឹមចន្ទន៍ម្តងៗ។
ភ្លាមនោះយើងក៏ប្រកូកហៅស៊ានមក តែភក្តិមិនបានមកជាមួយគ្នាទេ ទៅធ្វើការនៅស្រុកថៃបាត់ហើយ។ ស៊ានមកដល់ឃើញសភាពរបស់ធនហើយក៏សារភាពប្រាប់ម្តាយឪពុកគ្រប់យ៉ាង។
យប់នោះចាស់ៗបានព្យាយាមចេញទៅរកគ្រូខ្មែរភូមិផ្សេង មកជួយដោះស្រាយព្រោះបងធនក្តៅអន្ទះអន្ទែងមិនព្រមស្រន់ទេ។
យប់ឡើងបានអាចារ្យម្នាក់ឈ្មោះតាតុប មកជួយមើល ក៏បង្គាប់ឱ្យម្តាយពុកបងធនធ្វើតាមគាត់ រកសត្វមួយទៅសែនដល់វាលនោះ។
នេះជាទម្លាប់របស់ពួកយើង ដែលតែងគិតថា មានខ្មោចឬវិញ្ញាណអរូប ក្បែរៗចូលមកជាន់សន្ធប់ បានជាមិនព្យាបាលដោយវិទ្យាសាស្ត្រទេ។
ខ្ញុំមិនបានទៅវាលអន្លូងជាមួយគ្រួសារធនទេព្រោះគេមានបងប្អូនមកជួយច្រើន ណាមួយខ្ញុំរវល់មើលម៉ែផង តែស៊ានបានទៅជាមួយព្រោះស៊ានចំណាំផ្លូវ។
ក្រោយមកស៊ានប្រាប់ថា កាលសែននៅក្នុងព្រៃគឺយកមាន់មួយនិងផ្លែឈើ គ្រឿងក្រអូបទៅសែនលាពាក្យរបស់ភក្តិ។
ទោះមិនមែនធននិយាយតែអ្នកស្រុកជឿថា ធនមានរាសីទាបជាងគេបានជាត្រូវរងនូវពាក្យសម្តីឱ្យអ្នកផ្សេង។ រួចពីនោះបងធនក៏ជាវិញរកស៊ីធម្មតាមានប្រពន្ធមានកូន។
ប្រហែលជាបីឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំចេញមកកំពង់សោម តែបានដំណឹងពីថុលមកថា ភក្តិឈឺស្លាប់នៅថៃ។ មុនស្លាប់ ភក្តិមមើនិយាយមិនដឹងអីដូចកាលពីបងធនឈឺបេះបិទ។
នេះជាប្រលោមលោកដំបូងរបស់ខ្ញុំ តើអ្នកអានមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ?
ធ្លាប់ចួបករណីដូចខ្ញុំចួបដែរទេ?
