រឿង៖ បងប្រុសម្នាក់នេះស្លាប់បាត់ហើយ

ធម្មតានៅពេលដែលយើងសម្រេចចិត្តបោះបង់ចោលខ្លួនឯង ហើយគិតពីគេជាង គឺយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីត្រូវការរបស់គេ ឬគិតតែម្យ៉ាងធ្វើយ៉ាងណាឱ្យគេរស់នៅបានសប្បាយចិត្ត​។ «តែបងឯងភ្លេចសួរខ្លួនឯងថា សប្បាយចិត្តដែរអត់? មិនត្រឹមមិនសប្បាយអី ថែមទាំង​ឈឺចាប់ផងមែនអត់?» ម៉ាច ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំតែងតែស្តីឱ្យខ្ញុំពាក្យនេះដដែលៗតាំងពីខ្ញុំនៅ១៦ឆ្នាំ ហើយវា​១២ឆ្នាំ។ វាមិនយល់ទេ ថាបងប្រុស​ម្នាក់នេះ អាចមានក្តីសុខភ្លាមៗ មិនដែលឈឺចាប់ឡើយ នៅរាល់ពេលឃើញ​អាមីន បានសុខ មិនថានាង​កំពុង​បានសុខនៅឆ្ងាយពីទ្រូងយើង។ «នេះគេហៅថា ការលះបង់អាម៉ាច! ហើយពាក្យការលះបង់នេះ ត្រូវបានគេប្រើជាញឹកញាប់នៅក្នុងភាសិតស្នេហ៍ ទាំងឡាយបងជក់អាន​នៅបណ្ណាល័យ រហូតដល់ក្នុងបេះដូងបងចាំមកថា ពាក្យស្រឡាញ់មានន័យស្មើហ៊ានលះបង់» ខ្ញុំនិយាយពន្យល់វាម្តងណា អាម៉ាចសើចចំអកផង សម្លក់ផង ទាំងមាត់ទាញទំពានំប៉័ងខាំទំពាមិនសប្បាយចិត្តផង។ «បងឈ្មោះម៉ឺន?» «បាទ!» «ដុកទ័រសុខៈ អញ្ជើញបងចូល!» ខ្ញុំក្រោកដើរត្រុកៗទៅតាមការនាំផ្លូវ​គិលានុបដ្ឋាកវ័យក្មេង។ ក្នុងចិត្ត​ខ្ញុំនឹកឃើញតែដល់ពួកគេទាំងពីរ។ មិនមានអ្វីចម្លែកទេ ជីវិតមួយនេះខ្ញុំមាន​អ្នកណាក្រៅពី ពីរនាក់គេទៀត​ដែលរាប់ទុកបានថាជាញាតិជិតដិតបំផុតរបស់ខ្ញុំ? ខ្ញុំឈ្មោះម៉ឺន ចំណែកអាម៉ាចនេះ គឺជាប្អូនប្រុសធម៌របស់ខ្ញុំ ដែលស្គាល់គ្នាតាំងពីក្មេងៗ កាលពីយើងធ្លាប់រស់នៅនាតំបន់អនាធិបតេយ្យមកជាមួយគ្នា។ ម៉ាចគឺជាក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានរូបសម្ផស្សស្អាត ហើយមិនសូវសប្បាយចិត្តនឹងវាសនារបស់ខ្លួនឯងទេ។ ​ដ្បិតម៉ាចមិនសូវចូលចិត្តអានសៀវភៅ ប៉ុន្តែគេរៀនពូកែណាស់។ នៅក្នុងចំណោមក្មេងកំព្រាទាំងអស់ស្នាក់នៅមជ្ឈមណ្ឌល គេតែងតែបាននិទ្ទេសល្អជាងគេ ហើយត្រូវបានគ្រូប្រចាំថ្នាក់សរសេរលិខិតមកសរសើរ ឮដល់ប្រធានមណ្ឌល ធ្វើឱ្យប្រធានមណ្ឌលបន្ថែមការងារមួយដល់វា គឺបង្ហាត់បង្រៀនអក្សរ​ ដល់ក្មេងដទៃទៀតនៅពេលទំនេរ។ ចំណែកម្នាក់ទៀតដែលយើងទាំងពីរកំពុងតែនិយាយដល់គឺ