មានពន្លឺថ្ងៃ អាកាសធាតុរដូវវស្សានេះ ក្តៅនិងសើម ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មិនមានកក់ក្តៅទេ។ បេះដូងនេះ មិនទទួលបានកំដៅចំណែកពណ៌ធម្មជាតិនានាហាក់ដូចជា ប្រផេះស្រអាប់។
ទាំងអស់នេះគឺជាលទ្ធផលនៃការប្រតោងផ្លូវទៅរកអនាគត។ សង្គមស៊ីវិល័យ និងមហិច្ឆតា បានសម្លាប់ ខ្ញុំឱ្យស្លាប់បាត់និងកើតឡើងមកជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត តាំងពីថ្ងៃដែលខ្ញុំចង់ទៅឱ្យដល់ចំណុចកំពូលក្នុងអាជីពបស់ខ្ញុំ។
នេះជាអ្វីដែលកើតឡើង នៅពេលដែលយើងចង់ចេញពីជីវិតធម្មតា មិនចង់ដូចកាលពីជំនាន់ប៉ាម៉ាក់យើង។ មុនពេលបានមកដល់កន្លែងខ្ញុំនៅឈរជើងសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានបោះបង់ចោលទាំងអស់ មនុស្សពីមុន ទម្លាប់ពីមុន និងការគិតដូចពីមុន។
បើមិនដូច្នោះទេ ខ្ញុំនៅតែដូចអាភក្ត្រពីមុន ដែល ខ្លាចគេ អន់ចិត្ត តូចចិត្ត និងក្ររហាម។ ពេលនេះ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកមានផ្ទះឬគេហៅថា អ្នកស្រុកមកពីកំពង់ធំដូចមុនទេ។
ខ្ញុំមានផ្ទះនៅភ្នំពេញ មានប្រពន្ធនិងកូនស្រីពីរនាក់។ ខ្ញុំមានមុខរបរពីរបី មានមនុស្សជាងម្ភៃនាក់នៅពីក្រោមខ្ញុំ ហើយពួកគេកំពុងទុកខ្ញុំជាអាយដល ប្រាថ្នាថ្ងៃណាមួយ ពួកគេមកអង្គុយកន្លែងដែលខ្ញុំកំពុងអង្គុយឥឡូវនេះ។
នៅក្នុងភ្នែករបស់ពួកគេ ខ្ញុំមានគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់។ ហើយបើនិយាយដោយស្មោះត្រង់ពួកគេគិតមិនខុសទេ ខ្ញុំមានអំណាច ខ្ញុំមានទ្រព្យសម្បត្តិ ខ្ញុំមានស្រីស្អាតនិងក្រួសារ ប៉ុន្តែមានរឿងមួយដែលនៅតែគេចពីខ្ញុំ។
សុភមង្គល។
មិនដឹងថា សុភមង្គលជាស្អីទេ ខ្ញុំមិនដឹងថា កំពុងមានវាដែរអត់ ហើយចង់បានដែរអត់ទេ បើឥឡវនេះ ខ្ញុំមានគ្រប់យ៉ាងទៅហើយ។
មនុស្សយើងតែងតែមានចំណុចខ្សោយ។ នោះហើយជាអ្វីដែលជីវិតបានបង្រៀនខ្ញុំ ហើយបើយើងគិតពីវាថាធំពេក មានតម្លៃពេកយើងនឹងឈឺ។
ដូច្នេះខ្ញុំមិនខ្វល់ប៉ុន្មានទេ។
«រ៉េមីទៅណា?»
ខ្ញុំចេញមកពីគ្រែអត់ឃើញនាងទេ។ រ៉េមីប្រពន្ធខ្ញុំ។ នាងទើបតែអាយ២៤ឆ្នាំមានកូនពីរនាក់ជាមួយខ្ញុំ ពួកយើងរៀបការកាលពីឆ្នាំ២០១៩។
តាមពិតនាងនៅរៀនម៉ាស្ទ័រ តែប៉ានាងប្រញាប់ឱ្យនាងរៀបការជាមួយខ្ញុំព្រោះខ្ញុំជាអ្នករៀបចំល្បិចនោះឡើង។ ល្បិចបញ្រ្ចកស្រារ៉េមីហើយបានអ្វីៗជាមួយគ្នា។
ឃើញថាខ្ញុំមានក្រុមហ៊ុនInterior Design និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ពូកែប៉ានាងមិនមានកន្លែងណាត្រូវជំទាស់ទេ។
ចូលក្នុងគ្រួសាររ៉េមី ខ្ញុំកាន់តែពង្រីកអាណាចក្រជំនួញបានធំដោយសារប៉ាម៉ាក់ក្មេកចែកដើមទុន។
«ក្មួយជំទាវអត់ទាន់មកផ្ទះទេ!»
មីងនេះឈ្មោះមីងស្រី គាត់មកពីស្រុកខាងខ្ញុំមកជួយមើលផ្ទះសម្បែង ទិញម្ហូបដាក់ឱ្យពួកចុងភៅធ្វើ គឺផ្ទះខ្ញុំមានចុងភៅធ្វើជាពីរផ្នែក មួយផ្នែកសម្រាប់ខ្ញុំ ប្រពន្ធនិងកូន មួយផ្នែកទៀតសម្រាប់កម្មករនិងជាំង និងបុគ្គលិក។
ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំមានរោងជាងពីរធំមួយតូចមួយ ។ រោងធំនៅឆ្ងាយប្រមាណបួនគីឡូពីផ្ទះ។ រោងតូចនៅក្បែរបុរីនេះ រំលងពីរបីផ្លូវ ចំណែកក្រុមហ៊ុនគឺនៅជាន់ក្រោមវីឡាខ្ញុំនេះតែម្តង។
មីងស្រីតែងតែហៅប្រពន្ធខ្ញុំថាជំទាវ ខ្ញុំនាងបានទិញងារឧកញ៉ាឱ្យខ្ញុំតាំងពីឆ្នាំ២០២០ តាមរយៈការជួយទិញវ៉ាក់សាំងកូវីដជាមួយរដ្ឋាភិបាល។
ដោយងើយមើលនាឡិកាម៉ោង១០ព្រឹកហើយ អ្វីដែលខ្ញុំមាន គឺអារម្មណ៍គឺប្រហោងចំកណ្តាលទ្រូងរបស់ខ្ញុំជារៀងរាល់ព្រឹកនៅពេលខ្ញុំក្រោកពីដំណេកមិនឃើញនាង។
មួយសប្តាហ៍ម្តងឬពីរដង រ៉េមី ទៅផឹកស្រាជាមួយមិត្តភក្តិជំនិត ឬគ្រួសារខាងនាង ហើយដាច់យប់។ ខ្ញុំជាស្វាមីដែលរវល់រកស៊ី ណាមួយគិតថានាងភរិយាខ្ញុំទៅហើយ ធ្វើអីធ្វើទៅកុំឱ្យតែរករឿងខ្ញុំ តែជារៀងរាល់ពេលដែលក្រោកមកមិនឃើញនាង មានអារម្មណ៍សម្ងាត់មួយប្រាប់ខ្ញុំថា ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងនាងអាចនឹងមានរឿងអស់នៅជាមួយគ្នាបាន។
ពេលខ្ញុំខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា «អ្វីក៏ដោយ!» រកលុយសិនសឹមគិតទៀត។ នៅពេលខ្ញុំទៅរកស៊ី ហើយជោគជ័យ មានគេអបអរច្រើន មកយកចិត្តយកថ្លើម ទោះរាល់យប់ដែលវិលមកវិញមិនឃើញភរិយាដ៏ក្មេងខ្ចីនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលខ្ញុំគេងតែម្នាក់ឯងនៅលើគ្រែឱបកូនៗ ក៏ខ្ញុំនៅតែគិតថា ទ្រាំបន្តិចសិន«អ្វីក៏ដោយ!»។
«ខ្ញុំហូបនៅក្រៅ មានណាត់គេហូបកាហ្វេមីង!»
ខ្ញុំនិយាយធ្វើមុខធម្មតា តែបេះដូងខ្ញុំប្រហោងៗ ខ្យល់ៗ ដើរដូចជាជីវិតនេះកំពុងមានរឿងមិនល្អមួយ មិនដឹងថា ជារឿងអ្វីដែលកំពុងរង់ចាំខ្ញុំ។
តាមកញ្ចក់ ខ្ញុំលបឃើញមីងស្រីក្រឡេកមើលតុបាយទាំងពិបាកចិត្ត ។ មិនដឹងគាត់អាណិតខ្ញុំ ឬគាត់ស្រណោះគ្រួសារក្មេងៗអ្នកមានដែលរស់នៅប្លែកៗដូចពួកខ្ញុំនេះទេ។
នៅក្នុងបន្ទប់ទឹក ខ្ញុំបិទភ្នែកទទួលយកសេចក្តីសុខក្រោមតំណក់ទឹកក្តៅ ហើយលួងខ្លួនឯងថា អ្វីក៏ដោយដែលខ្ញុំចង់បាន ខ្ញុំអាចមាន ខ្ញុំគ្រាន់តែចុចវឺតបញ្ជាទិញវានឹងមកដល់មុខផ្ទះ កូនចៅខ្ញុំនឹងយកវាមកប្រគេនខ្ញុំ។
នោះជាជីវិតរបស់ខ្ញុំដែលប៉ុនប៉ងកាលមកពីខេត្ត។ ក្នុងនាមជានិស្សិតកំពង់ធំមហាឆ្លាតខ្ញុំបានក្លាយជាស្តេចមួយអង្គក្នុងអាណាចក្រជំនួញឌីសាញ នៃទីក្រុងមួយនេះ ប៉ុន្តែ…..យើងមិនអាចទិញស្នេហាឬសុភមង្គលបានទេខ្ញុំទទួលស្គាល់។
យើងអាចថាកំពុងរស់ក្នុងស្នេហាក្លែងក្លាយដោយការប្រើល្បិចឬទិញដៃគូមកឱប ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា មិនអាចទិញរបស់ពិតបានទេតែក៏មិនទាន់ចង់បាន។ តាំងពីយូរមកហើយស្នេហាមិនដែលជាអទិភាពរបស់ខ្ញុំទេ តែលុយនិងអំណាច។
ប្រសិនខ្ញុំគិតដូចយុវជនផ្សេងៗ ប្រហែលថ្មើរណេះកំពុងនៅផ្ទះជួលជាមួយប្រពន្ធក្រៗដូចគ្នា មានកូនពីរ តែសឹងរកបាយបីពេលល្អៗមិនបានផងកុំថាឡើយផ្តល់ការសិក្សាកម្រិតអន្តរជាតិដល់ពួកគេ។
«លោកក្មួយឧកញ៉ា អ្នកខលមក!»
មីងស្រីប្រាប់ពីក្រៅទ្វារ។ «អ្នក»គឺឈ្មោះគាត់ដាក់ពេលហៅម្តាយខ្ញុំម្តងៗ។ ខ្ញុំក្រោកមករុំកន្សែងនិងចេញខលត្រឡប់ទៅម្តាយ។
ម្តាយខ្ញុំឈឺមិនសូវជាទេ បានជាគាត់ទាក់ទងមកកាលណាខ្ញុំមិនដែលប្រហែស។ ណាមួយទៀត ខ្ញុំជឿគ្រូ។
ចេញរកស៊ីធំ ពួកអ្នករកស៊ីធ្វើមេគេដូចជាខ្ញុំនៅភ្នំពេញនេះភាគច្រើនកាន់អសនៈគ្រូ ហើយមិនសូវហ៊ានរំលងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះម្តាយទេ។
«ម៉ែ? មានការអីហ្មែន?»
«ម៉ែឈឺកូន! មកកំដរម៉ែពីរបីថ្ងៃមក!»
«បាទ!»
តាំងពីប៉ាខ្ញុំលែងនៅ គាត់ខូចកាលពីឆ្នាំ២០២១ ម្តាយខ្ញុំរស់នៅឯកោព្រោះបងស្រីខ្ញុំគេទៅនៅបារាំង ឯប្អូនប្រុសពៅខ្ញុំ ខ្ញុំយកមកនៅមើលក្រុមហ៊ុនជួយខ្ញុំ។
ដោយសារម្តាយខ្ញុំស្រលាញ់ខ្ញុំនឹងទុកខ្ញុំជាសំណព្វព្រោះខ្ញុំជាកំពូលកូនពូកែរបស់គាត់ ខ្ញុំតែងតែមានមុខមើលថែគាត់ពេលគាត់ឯកោឬទន់ខ្សោយ។ តាមពិតខ្ញុំមានបងស្រីជីដូនមួយម្នាក់ ជាអ្នកម៉េម៉ាយមានកូនមួយនៅកំដរម្តាយខ្ញុំ ខ្ញុំជួយគាត់ថ្លៃម្ហូបម្ហា និងកូនគាត់រៀន តែរាល់ពេលម្តាយខ្ញុំរកខ្ញុំឱ្យទៅកំពង់ធំ ខ្ញុំដឹងថា រោគផ្លូវចិត្តគាត់រើឡើង គ្មានថ្នាំណាពិសេសជាវត្តមានខ្ញុំទេ។
យប់នោះខ្ញុំគេងឱបគាត់ ហើយសុំគាត់ថាបើគាត់មិនអីទេ ទៅសម្រាន្តផ្ទះខ្ញុំជាមួយខ្ញុំមួយរយៈទៅ នៅភ្នំពេញខ្ញុំបានកំដរគាត់ផង ធ្វើការផង និងបានជូនគាត់ដើរ។ តែម្តាយខ្ញុំប្រកែក….
«ទៅភ្នំពេញអញឆាប់ងាប់មិនខាន!»
គាត់និយាយពាក្យនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំលបអន់ចិត្តដែរ តែតាមពិតគាត់មានហេតុផលរបស់គាត់។ ប្រពន្ធខ្ញុំមិនសូវរាប់ញាតិរាក់ទាក់ទេ នាងមិនជាថ្វី មិននិយាយអ្វីមិនល្អ តែនាងដើរហើរផឹកស៊ី តែងខ្លួនស៊ិចស៊ីចោលកូននៅផ្ទះ ទោះម្តាយខ្ញុំនៅភ្នំពេញក៏នាងមិនក្រែងចិត្តដែរ។
ណាមួយ ប្រហែលមីងស្រីយប់មិញបានប្រាប់ម្តាយខ្ញុំរឿងរ៉េមីដាច់យប់ទៀត។ គិតថាទៅស្តីឱ្យគាត់ តែនឹកឃើញខ្ជិលវិញ។
ពេលខ្លះខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំអាចទទួលអារម្មណ៍រឿងពិតទៀតឬអត់? ខ្ញុំបន្សាំខ្លួន ក្លាយជាមនុស្សគ្មានអារម្មណ៍ទៅហើយ ដើម្បីទីតាំងនៅភ្នំពេញ ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃបកក្រោយទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនមែនខ្ញុំដូចពីមុនដែរ។
«កូនឯង បើទ្រាំបានទ្រាំ បើទ្រាំមិនបាន ឈប់ទ្រាំទៅកូន!»
ម្តាយខ្ញុំនិយាយពាក់កណ្តាលលក់ ពាក់កណ្តាលភ្ញាក់។ ខ្ញុំមិនមាត់ទេ តែចិត្តខ្ញុំគិត។
ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយដែលខ្ញុំក្លាយមកជាសត្វដែលពិភពលោកត្រូវការ និងបង្ខំខ្ញុំឱ្យធ្វើ? សត្វដែលតែទុកលុយនិងអំណាចជាធំ? កូនប្រុសពិតរបស់ម៉ែ ដេលធ្លាប់នៅខាងក្នុងរាងកាយមួយនេះ បានស្លាប់បាត់យូរហើយ តាំងពីវាទៅភ្នំពេញ ត្រូវគេមើលងាយ ហើយព្រួតគ្នារើសអើងវា។
ខ្ញុំចង់និយាយពាក្យទាំងនេះចេញមក តែក៏ខ្ជិលទៀត!
នេះហើយចរិតខ្ញុំពេលឥឡូវ គឺពេលដែលខ្ញុំយល់ថា«អ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើង!» កើតទៅ ឱ្យតែខ្ញុំមានលុយ។
«កូនម្តាយពូកែណាស់ គួររៀបការជាមួយមនុស្សស្រី ដែលត្រឹមត្រូវ នៅផ្ទះ អត់ដើរផឹកស៊ី ! ដល់តែវាដើរយូរទៅ គងតែបែកគំនិតមានញីមានឈ្មោលទេ!»
គាត់និយាយហើយសម្រាន្តលក់ព្រោះខ្ញុំមិនតបត។
អំពីរ៉េមី តើនាងអាចឃើញខ្ញុំថាខ្ញុំជានរណាម្នាក់ សុភក្តិកូនប្រុសអ្នកកំពង់ធំពីមុន ឬមនុស្សគ្មានបេះដូងឥលូវនេះ មនុស្សអាងប្រាក់និងមិនខ្វល់ពីអ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើង?
ខ្ញុំយកទូរសព្ទចុចរកប្រពន្ធខ្ញុំ គ្មានការទទួលទេ។ នាងមិនខ្វល់ឡើយ ថាខ្ញុំទៅណា មានការអ្វី។ និយាយម្យ៉ាងប្រហែលជាបើផឹក ឬទុកទូរសព្ទចោលក្នុងឡានមិនចង់ឱ្យមានអ្នកណារំខាន។
គំនិតទាំងអស់នេះបានក្លាយជាសំនួរសម្ងាត់ ហូរចូលក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំដូចជាព្យុះ ខណៈអ្នកបើកបរដឹកខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទាំងយប់។
ម៉ោងប្រហែលជាពីរភ្លឺ ខ្ញុំបានមកដល់ភ្នំពេញ។ ដេករំលងអាធាត្រនិងក្រោកម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ ជាជីវិតដែលខ្ញុំរស់នៅសព្វថ្ងៃ។
ខ្ញុំឱ្យគេបន្ថយល្បឿន ព្រោះមិនទាន់ចង់ចូលផ្ទះ មិនទាន់ចង់ឃើញសភាពដែលបន្ទប់ដេកគ្មានវត្តមានស្រីមេផ្ទះដូចជារ៉េមី។
ជិះមើលទីក្រុងកាត់តាមបណ្តាពន្លឺភ្លើងចម្រុះពណ៌ ឆ្លុះបញ្ចាំងពីកន្លែងមួយដែលខ្ញុំភ្លើតភ្លើនចង់បានជាខ្លាំង តែពេលនេះខ្ញុំសប្បាយចិត្តទេ ហេតុអ្វីថ្មើរណេះមិនអាចឱបគ្រួសារក្នុងទ្រូងដូចជាគេឯងបាន?
ធម្មតា មនុស្សភាគច្រើនគេធ្វើអាជីវកម្មក្នុងពេលថ្ងៃ ហើយប្រើជីវិតពេលរាត្រីជាធម្មតាជាមួយមនុស្សជាទីស្រលាញ់។ ខ្ញុំបានស្រមៃជាច្រើនដង ហើយជាច្រើនលើកដែលខ្ញុំគិតថា បើសិនខ្ញុំមានលុយដូចពេលនេះ ហើយរៀបការជាមួយនិមល នាងជាអ្នកមកពីកំពង់ធំដូចខ្ញុំ ធ្លាប់មួយរយៈជាសង្សារ ខ្ញុំមិនទាន់មានការធ្វើ នាងបានធ្វើការពេលយប់បន្ថែម ចិញ្ចឹមខ្ញុំ។
ជីវិតជាមួយនិមលវាប្រហែលជាស្នេហាមួយពិតសម្រាប់នាង តែខ្ញុំមិនពិតជាមួយនាង ព្រោះតាំងពីឈានមកភ្នំពេញ ខ្ញុំតែងតែស្រើបស្រាលថា ចង់បានជីវិតប្រសើរជាងជីវិតដែលខ្ញុំកំពុងរស់នៅកាលណោះ។
«រ៉េមីមកឬនៅ?»
ខ្ញុំសួរមីងស្រីដែលស៊ើងមើងក្រោកមកបើកទ្វារ។
ទឹកមុខគាត់បញ្ជាក់ថា ប្រពន្ធខ្ញុំគ្មានស្គាល់ផ្ទះទេ។
«វាទៅដាច់ខ្យល់នៅឯណា?»
ខ្ញុំរអ៊ូហើយឡើងដេក។
ទូរសព្ទប្អូនប្រុសខ្ញុំខល ដាស់ខ្ញុំឡើងមកទាំងមមីងមមាំង។ នរណាម្នាក់ព្យាយាមសម្លាប់ខ្ញុំព្រោះខ្ញុំទើបតែបានសម្រាកចិត្ត។ ខឹងណាស់សម្លឹងនាឡិកា ម៉ោង៦ភ្លឺងហើយបានប្អូនប្រុសខ្ញុំខលមក។
«បងភក្តិ មានគេឃើញប្រពន្ធបងឯនៅថៃ! នៅបាងកក ជាមួយប្រុសម្នាក់ ពួកម៉ាកគាត់អាប៉ិនសឿន!»
សឿនជាថៅកែទិញលក់ឡាន ស្ថិតក្នុងក្រុមដើរលេងស៊ីផឹកជាមួយគ្នាខាងប្រពន្ធខ្ញុំ។ ប្រពន្ធសឿនក៏ជាមិត្តភក្តិរបស់រ៉េមី។
កន្លងមក ខ្ញុំ គ្មានការព្រួយបារម្ភ សង្ស័យអ្វីអំពីការក្បត់ក្នុងចំណោមពួកគេទេ គិតថាពួកគេគ្រាន់តែសប្បាយនិងផឹកស្រារាំរែក តែយប់នេះម្តាយខ្ញុំបង្ហើប ខ្ញុំស្មានតែគាត់ចេះតែនិយាយបង្កា តាមពិតប្រហែលប្អូនខ្ញុំបានជម្រាបម្តាយមុន ទើបបានជាគាត់ហោខ្ញុំទៅលួងអារម្មណ៍?
«ប្រពន្ធអាសឿនទៅដែរ?»
ខ្ញុំសួរទាំងឆួលចុងច្រមុះ។
«អត់ទេ! ទៅតែពីរនាក់!»
ខ្ញុំស្វាងពីងងុយ។ ខ្ញុំចុចទូរសព្ទទៅរកនាងដាណេ។ នាងជាកូនឯកឧត្តមម្នាក់ថ្នឹកខាងរត់ការដីធ្លី ជាប្រពន្ធសឿន មានកូនដល់ទៅ៤នាក់។
ខលភ្លាមដាណេលើកភ្លាម ហើយនិយាយឌឺខ្ញុំ។
«ទៅបាងកកមើលពួកសាហយអត់?»
ខ្ញុំភ្ញាក់រួចភាំងបន្តិច។ សំឡេងនាង គឺខឹងខ្លាំង។ នាងប្រហែលជាដឹងរឿងនេះដែរហើយ។ សភាពនេះអាចមានអ្នកស្លាប់រស់ប្រសិនដាណេឡើងទៅបាងកកព្រោះនាងមានកាំភ្លើង។
«ខ្ញុំរវល់បន្តិច!»ខ្ញុំតបយកលេសឱ្យពួកគេប៉ះទង្គិចគ្នាចុះ ។
ស្រាប់តែឮសំឡេងនាងសើច៖
«ថាអាវែកៗមែន! ខ្លាចមិនមែន ចង់កុហកខ្លួនឯងទៀតមិនមែន? ឬខ្ចីដៃខ្ញុំសម្លាប់ពួកវាខ្លួនឯងនៅសោយសុខនឹងទ្រព្យមូល រួចការប្រពន្ធថ្មី?»
តាំងពីដើមមកខ្ញុំដឹងថា ពួកគេតែងតែចំអកខ្ញុំពីក្រោយ ពីរឿងប្រពន្ធដេលមិនស្រលាញ់ខ្ញុំ តែត្រូវរៀបការព្រោះកាលៈទេសៈ។ ក្រោយមកម្នាក់ៗចំអកដែលខ្ញុំជោគជ័យកាលងារកាត់មុខពួកគេ តែមិនជោគជ័យស្នេហា។ អ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯង! អ្នកណាថាអីថាទៅ តែ….ព្រឹកនេះ គ្រប់យ៉ាងដូចជាហួសព្រំដែនហើយ។
ខ្ញុំទ្រាំសង្កត់ចិត្តតបនឹងដាណេ៖
«កុំឆេវឆាវ! គិតកូនផងដាណេ!»
«ចុះបងឯង? សំងំធ្វើមិនដឹងរឿង ឬមួយ….»
ខ្ញុំបិទទូរសព្ទព្រោះមិនចង់ឮដល់ចប់ទេ។ ចិត្តខ្ញុំកំពុងឈឺខ្លាំង នឹងពាក្យសម្តីលាយសំណើចចំអករបស់ដាណេ។ ប៉ុន្តែបើខ្ញុំលែងលះនាងពេលនេះ គឺចូលស៊ងនាង នោះក៏មានន័យថា ខ្ញុំព្រមបោះបង់អំណាចដែលខ្ញុំបានខិតខំសឹងពេញមួយជីវិតយុវវ័យដើម្បីទទួលកេរ៍ពីប៉ាម៉ាក់នាង?
នេះអ្វីមួយដែលខ្ញុំបានស្បថថា «អ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើង…..»ខ្ញុំនឹងមិនអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនឯងបកទៅក្រម្តងទៀតទេ។
ខ្ញុំទៅរោងជាងធំថ្ងៃនេះ។
យើងកំពុងឆ្លងកាត់សង្កាត់ភោជនីយដ្ឋានម្តុំទួលទំពូង ពេលមានអ្វីចាប់ភ្នែកខ្ញុំក្រៅកញ្ចក់ឡាន។ នារីម្នាក់មានផ្ទៃមុខភ្លឺថ្លា ជាងព្រះអាទិត្យ។
“ឈប់សិន!”
ខ្ញុំខ្ទាស់ភ្នែកជាមួយអ្នកបើកបរដែលគោរពតាមបញ្ជារបស់ខ្ញុំភ្លាមៗ។ គាត់ទាញឡានមកក្បែរខាងផ្លូវឱ្យចុះ។
ខ្ញុំមើលទៅក្រៅឃើញនារីម្នាក់នោះ អង្គុយម្នាក់ឯងនៅលើតុរាងជារង្វង់មូល។
«និមល!»
ខ្ញុំហៅនាង។
នាងងាកមកភ្លាម ហើយញញឹម។ នាងស្អាតដូចដើម និងមានឈុតការិយាល័យស្រស់បំព្រង។ នេះជាហាងកាហ្វេលាយភោជនីយដ្ឋានបារាំងមួយយីហោក្នុងស្រុក តែយើងស្គាល់ថាជាកន្លែងណាត់ជួបដ៏ពេញនិយមសម្រាប់អ្នកមានលុយ។
«មកម្នាក់ឯង?»
ខ្ញុំទាញកៅអីអង្គុយដោយវង់ភ្លេងស្នេហាចាស់មួយ បានឆាបឆេះនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់មានជាយូរមកហើយចាប់តាំងពីខ្ញុំសម្រេចចិត្តចោលនាងរត់មកតោងរ៉េមី។
តាមពិត ឥឡូវនេះ បើសិនជាខ្ញុំចង់ចាប់និមល ខ្ញុំអាចរបូតចេញពីការស្នងតំណែងមរតកប៉ារ៉េមី តែមិនដឹងហេតុអ្វីខ្ញុំចង់ចាប់និមលមែនទែនពេលនេះពេលឃើញស្នាមក្រែមលើមាត់នាង។
និមលជានារីខ្លាំង នាងពូកែការងារ គ្រាន់តែកាលណោះយើងក្រពេក ខ្ញុំមិនចង់ព្យាយាមពីចំណុចសូន្យឡើងទេ ម្ល៉ោះហើយខ្ញុំត្រូវចាប់កៅអីពីគ្រួសាររ៉េមីដើម្បីទប់ខ្លួនខ្ញុំឱ្យជាប់នៅភ្នំពេញហើយក្បត់នាង។
នាងនៅតែញញឹម ស្រស់ស្អាតហើយមិនមានអ្វីល្អក់កករ។
« ថ្ងៃនេះញាំកាហ្វេជជែកគ្នាលេងបានទេ?!»
នាងញញឹមចង្អុលទៅកន្លែងគិតលុយ។
ខ្ញុំឃើញប្រុសម្នាក់មើលមកពួកយើង។ នាងប្រាប់ថា ជាសា្វមីនាង ឈ្មោះអាត ។
ដៃប្តីនាងគិតលុយផងបណ្តើរដឹកក្មេងស្រីស្អាតម្នាក់ផង មុខដូចនិមលបេះដាក់។ ហើយ….ជាអ្វីដែលជាការអាម៉ាស់ផងដែរដោយសារប្តីនាងស្វាគមន៍ មិនដឹងរឿងចាស់របស់ពួកយើងទេ ខ្ញុំតែអង្គុយសម្លឹអខើញពួកគេស្រលាញ់គ្នា នាងគឺស្រស់ស្អាតហើយមានសុភមង្គល។
គ្រប់គ្រាន់ហើយឃើញបានក្តីសុខ។ មានតែខ្ញុំទេ។ ពាក្យថាក្តីសុខ មិនដែលជាអទិភាពទេ ឱ្យតែមានលុយ។ ពេលនេះ ត្រឡប់មកនៅម្នាក់ឯងមួយសន្ទុះ នៅក្នុងផ្ទះ គំនិតដែលថា អ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើងកើតទៅខ្ញុំទ្រាំងបាន ប្រហែលជាដល់ពេលហើយ។
ជីវិតនេះសាបស្លេម។
ខ្ញុំឆ្លាតណាស់សម្រាប់វិធីក្លាយជាអ្នកឈរជើងមាំនៅភ្នំពេញពីបាតដៃទទេដោយតោងស្រីឡើង ហើយយល់ថា ពួកប្រុសៗដែលទ្រាំជាមួយប្រពន្ធជាអ្នកក្រគឺល្ងង់ខ្លៅ។
«យើងលែងគ្នា»
សារនាងផ្ញើមកខ្ញុំ ប្រពន្ធខ្ញុំ។
ខ្ញុំចាំពាក្យនេះយូរហើយ ម្តេចពេលនេះខ្ញុំក្លាយជាពិបាកចិត្ត?
«បងឯងយកទាំងអស់ទៅផ្ទះនិងក្រុមហ៊ុន! ខ្ញុំយកកូន!»
នាងសរសេរមកទៀតហើយនេះ ជារឿងដែលខ្ញុំធ្លាប់គិតពីមុនមក ។ នាងមិនដែលស្រលាញ់ខ្ញុំទេ តែនាងបង្កើតចៅពីរមក ព្រោះឳពុកនាងនឹងឱ្យមរតកមកចៅ។
ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា កូនបង្កើតទៀតបានប្រពន្ធការថ្មីបាន តែភាពជាអ្នកមានទាល់តែមានឱកាសបានយកបាន។
«២លានដុល្លារ!»
ខ្ញុំសរសេរតប។
នេះបានន័យថាបន្ថែមពីរលើលក្ខខណ្ឌ័ទាំងអស់ ខ្ញុំចង់ទារលុយ២លានទៀតជាថ្នូរនឹងសេរីភាពនាង។
«ឆ្កួតហ្មែន?»
នាងតបមកវិញបែបនេះ ហើយក៏លែងឆ្លងឆ្លើយគ្នា។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមិនអន្ទះសារទេ ព្រោះខ្ញុំជាអធិរាជនៃនៃពាក្យថា «អ្វីក៏ដោយដែរកើតឡើង!»។
ចំណែកខាងរ៉េមីវិញទេ ដែលប្រហែលជាលែងអត់ធ្មត់បានតទៅទៀត។
ដោយសារនាងមានចិត្តឆេវឆាវ ចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាមួយអាប៉ិសឿនរបស់នាង ដូច្នេះប្រពន្ធគឺជាអ្នកខាតបង់ពីរលានបន្ថែមទៀត នោះបើចង់បានសេរីភាពទៅនៅជាមួយគ្នា។
ស្អែកឡើង ប្រពន្ធខ្ញុំវិលមកផ្ទះវិញ ។
ខ្ញុំក៏ធ្វើដូចធម្មតា។ យើងអង្គុយញ៉ាំបាយជាមួយគ្នាដូចរាល់ដង។ ក្នុងផ្ទះនេះអ្នកណាក៏ដឹងថា ពួកយើងគឺជាដុំទឹកកកដែលគ្មានមនោសញ្ចេតនាចំពោះគ្នា ។ ផ្ទះនេះមិនដែលមានទម្លាប់នៅជុំគ្នាឱបកូនៗ ជជែកគ្នាលេង ក្អាក្អាយដូចផ្ទះគេដទៃដែរ។
កូនៗរបស់ខ្ញុំ ក្រៅពីទៅសាលារៀន ពួកគេ មានវត្ថុលេងទំនើបៗសព្វយ៉ាង សំងំនៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ធំមួយដែលប្រពន្ធខ្ញុំបានរៀបចំដូចជារាជដំណាក់របស់បុត្រីបុត្រាស្ដេចសម្រាប់ពួកគេ ។
ម្តាយខ្ញុំធ្លាប់និយាយថា ប្រយត្ន័កូនៗខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជាមនុស្សគ្មានបេះដូង គ្មានមនោសញ្ចេតនាពីព្រោះគ្រួសារខ្វះភាពកក់ក្តៅ ប៉ុន្តែមានអីមិនល្អ?
សម្រាប់ខ្ញុំ បើសិនជាពួកគេអាចក្លាយជាអធិរាជ«អ្វីក៏ដោយ»ដូចជាខ្ញុំដែរ ថ្ងៃក្រោយធានាថា ស្អីក៏គេយកឈ្នះបានដែរ ជីវិតមនុស្សកាត់ចិត្តបានយ៉ាងមាំដូចខ្ញុំ គ្មានថ្ងៃក្រលំបាកទេ។
ពេលវេលាកន្លងទៅបានពីរអាទិត្យ។
រ៉េមីទៅទិញសម្លៀកបំពាក់សិចស៊ីឃ្យូតៗ ចេញដើររាំនិងផឹកស្រាញាប់ជាងពីមុន។
ស្មានថា ខ្ញុំមិនខ្វល់?
ចង់បញ្ជោះខ្ញុំលែង?សង្ឃឹមទៅ! ចាំមើលថា តើនរណាអាចទ្រាំយូរជាងអ្នកណា? នាងត្រូវការកសាងគ្រួសារថ្មីដោយមិនមានខ្ញុំ ចំណែកខ្ញុំអ្វីក៏ដោយឲ្យតែមានលុយ ខ្ញុំមិនខ្វល់នោះទេ។
ក្លិប!
អ្នកណាម្នាក់បង្ហាញខ្លួននៅខាងមុខបន្ទប់ខ្ញុំ។
តើជាអ្នកណា ? ចោរចូលផ្ទះ?
ចៃដន្យថ្ងៃនេះ មីងស្រីគាត់សុំច្បាប់ទៅស្រុក ព្រោះក្មេងៗត្រូវតាគេមកយកទៅដើរលេងសឹង្ហបុរីអស់ហើយ ផ្ទះស្ងាត់ ។
នឹកឃើញពីអ្នកយាមនៅខាងក្រោមដែរ តែមេឃភ្លៀងស្រិចៗ តិចពួកវាស្រវឹងដេកត្មោលអស់ទៅ?
«អ្នកណា?»
ខ្ញុំសួរកម្លាចិត្តខ្លួនឯងដែលកំពុងភ័យសង្ស័យ។
គ្មានចម្លើយ ក៏មានអារម្មណ៍ថាប្លែក។
ភ្លាមនោះ ខ្ញុំឈានទៅដល់កញ្ចក់ និងទាញទ្វាររបើក។
គ្មានឃើញនរណាទាំងអស់មានតែចំហាយខ្យលត្រជាក់និងភ្លៀងសាចមកតិចៗ។
ប៉ុន្តែ….នៅពេលបែរខ្លួនត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមានបញ្ហាហើយ ។
ជាបញ្ហាធំ មិនអាចដោះស្រាយដោយពាក្យ«អ្វីក៏ដោយបានទេ!»
ខ្មាន់កាំភ្លើងម្នាក់ឈរពីមុខខ្ញុំ ហើយញញឹម។ ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ម្នាក់នេះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា កាំភ្លើងរបស់វាមិនភ្ជង់លេងឡើយ វានឹងសម្លាបខ្ញុំ ព្រោះវាហ៊ានបង្ហាញមុខ។
ផូង! ខ្ញុំដួលទៅលើដី!
ឈាមហូរចេញពីបំពង់ករបស់ខ្ញុំ។ គ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់តែប៉ុណ្ណោះ អាចផ្ដាច់ដង្ហើមរបស់ខ្ញុំបានសូម្បីតែស្រែកបន្តិចក៏លែងមានឱកាសដែរ។
ខ្ញុំដួលផ្កាប់មុខភីងទៅលើព្រំ។
ពាក្យដែលខ្លួនឯងសាងឡើងមកសម្រាប់ជីវិត«អ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើង» នៅវិលវល់ជុំវិញរាងកាយត្រដរខ្យល់របស់ខ្ញុំ។ ទោះបីពេលនេះកំពុងនៅក្នុងicuក៏គ្មានអ្នកណាសង្គ្រោះខ្ញុំបានដែឬកុំថាឡើយនៅដេកស្ប៉ាបម្នាក់ឯងបែបនេះ។
ខួរក្បាលខ្ញុំដែលនៅដើរប្រាប់ខ្ញុំថា នេះជារឿងធម្មតាដែលខ្ញុំគួរត្រៀមដឹងជាយូរមកហើយថា អ្នកដែលជាអ្នកធ្វើ ។
ជើងរបស់ជននោះរត់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ខ្ញុំ ស្នូរបើកទ្វារទូដែក ដោយចុចលេខសម្ងាត់ ។
ខ្ញុំដឹងថា អ្នកណាដែលឱ្យលេខសម្ងាត់ទូដែកទៅវា។ មិនមែនគោលដៅរបស់វាគឺយកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំនោះទេប៉ុន្តែគឺធ្វើឲ្យប៉ូលីសយល់ថា ខ្ញុំត្រូវបានគេប្លន់។
នេះហើយ ចុងបញ្ចប់នៃ អធិរាជបេះដូងដែក ដែលជឿលើពាក្យថា«អ្វីក៏ដោយតែកើតឡើង» បើយើងមិនចាញ់ យើងនៅតែមិនចាញ់។
ឥឡូវនេះ ពិតជាកើតឡើងមែន។
ខ្ញុំលែងអាចដកដង្ហើមបានទៀតហើយ។
រូបរាងក្មេងប្រុសនិស្សិត មកពីកំពង់ធំ មានស្ពាយសាក់កាដូនិងមានតែកង់មួយ ឡើងមកផ្សងព្រេងជីវិតរហូតដល់ក្លាយទៅជាអ្នកមានប្រាក់វាល់លាននៅទីក្រុងមួយនេះ ចុងក្រោយត្រូវបញ្ចប់បែបនេះឬ?
«អ្វីក៏ដោយដែលកើតឡើង!» ពាក្យដែលខ្ញុំស្បថថាទទួលយកឱ្យតែបានក្លាយជាសេដ្ឋីនឹងគេ។
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ