ពេលបានឮហើយ ពួកយើងគ្រប់គ្នាពេញដោយការភ័យខ្លាចនិងចាប់ផ្ដើមដាក់ព្រលឹងព្រលះថ្វាយចំពោះព្រះអល់ឡោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងបានឮសូរគ្រហឹមដូចផ្គរលាន់ ហើយត្រីដ៏ធំមួយក្បាលលេចឡើងមកនឹងបានហែលស្លេវតម្រង់មករកសំពៅយើង។ វាមានខ្នងទូងធំ កម្ពស់ដូចកូនភ្នំ ហើយមានល្បឿនលឿនជាងសំពៅដប់ដង។ ពេលយើងកំពុងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការស្លាប់ក្នុងពោះត្រីយក្ស ស្រាប់តែលេចសត្វពស់វែងធំដ៏សាហាវមួយក្បាលហក់មកត្របាក់ត្រីជាអាហារ។
សត្វខ្នាតយក្សទាំងពីរ ដ្បិតតែមិនទាន់បានធ្វើចលនាវាយប្រហារមកលើសំពៅយើង ក៏ពួកយើងនៅទីនេះ អាចនឹងស្លាប់ដោយការភ័យខ្លាចលេចនោម។
មិនទាន់ចប់ទៀត ប្រទូសរ៉ាយបានបង្កជាសំឡេងនិងកំរោលរលក ផ្អើលហៅសត្វទីបីលេចចេញពីក្នុងជម្រៅមហាសាគរ។ សត្វទីបីមានខ្លួនជាមហាពស់ មាត់និងក្បាលជាតោ។ វាមិនរវល់នឹងសត្វទាំងពីរមុនទេ បែរជាបើកមាត់តម្រង់មកត្រងសំពៅរបស់យើង។ ពួកយើងស្រែកឱបគ្នា ក្រឡេកមើលទៅថ្គាមរបស់វា ដែលធំជាងទ្វារទីក្រុងទៅទៀតតើយើងអាចគេចផុតរបៀបណាបាន?
ខ្ញុំបានបួងសួងអង្វរព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិឱ្យជួយជាចុងក្រោយមុនពេលខ្យល់ពីមាត់សត្វបានបក់បោកមកលើកប៉ាល់ឱ្យប៉ើងងើបឡើងពីក្នុងវាលទឹក ហើយបោកខ្ជោលធ្លាក់ទៅលើឆ្នេរថ្មប៉ប្រះទឹកបំបែកកម្ចាយជាបំណែកៗ។
យើងគ្រប់គ្នានិងអ្វីៗទាំងអស់នៅលើសំពៅបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រវិញ ខណៈខ្ញុំជិះលើបន្ទះក្តារដោយជើងទធាក់ទៅមុខដូចសេះ។ ខ្យល់និងទឹកកំពុងប្រជែងស្ទង់កម្លាំងរបស់លេងខ្ញុំដោយបានបោះរាងកាយខ្ញុំឡើងចុះ ចុះឡើងឈ្លក់ទឹកង៉ាង។
ពេលនោះហើយ ខ្ញុំស្រែកយំតិះដៀលខ្លួនឯងថា៖
«អូ ស៊ីនបាដ អូស៊ាម៉ាន! ឯងមិនបានរៀនចាំពីមេរៀននៃការរងទុក្ខនិងការលំបាកមុនៗទេ! ឯងបានស្បថថានឹងបោះបង់ការដើរសមុទ្រ ប៉ុន្តែឯងបានបំពាន! ឯងសមនឹងទទួលរងទុក្ខវេទនាសាដើមដដែលជាដដែល! ការលោភលន់នេះឯង ជាហេតុនាំឱ្យឯងស្លាប់ទាំងមិនទាន់ដល់ពេល!»
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំប្រមូលអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំមកវិញ ហើយគិតថា៖
«ប្រសិនលើកនេះ អាចឆ្លងផុត! ខ្ញុំប្រែចិត្តដោយស្មោះឥតវៀចវេចំពោះព្រះអល់ឡោះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ទៀតទេ! តណ្ហារបស់ខ្ញុំសម្រាប់ការចំណេញនិងការបណ្តាក់ទុនខ្ញុំនឹងដាក់ចុះ មិនធ្វើដំណើរជួញប្រែតាមសមុទ្រទៀតជាដាច់ខាត សូម្បីតែគិតឬក្នុងសុបិន»។
ខ្ញុំបានបន្តបណ្តែតខ្លួនធ្វើបែបនេះអស់រយៈពេលមួយយប់មួយថ្ងៃស្រេកឃ្លាននិងខ្សោះទឹករហូតដល់ចុងក្រោយខ្ញុំបានទើរទៅដល់កោះមួយថ្មីដែលខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ឬធ្លាប់ឃើញ។
ទីនោះខ្ញុំបានឃើញឈើតម្រុយនៃសម្បកផ្លែឈើ។ ជាការពិតណាស់ ប្រសិនទីណាមានឈើហូបផ្លែ ប្រាកដជាមានប្រភពទឹកសាបមិនខាន ពុំនោះទេដំណាំរស់មិនបានទេ។ ខ្ញុំបានដើររហូតដល់រកឃើញដើមពុទ្រាតូចៗ ខ្លះមានជាតិជូរ ខ្លះផ្អែមនិងខ្លះចត់។ ក្រោយពីចម្អែតហើយ ខ្ញុំក៏បន្តតាមសន្ធឹកខ្យល់រហូតដល់រកឃើញដៃទន្លេដ៏ខៀវស្រងាត់មានទឹកស្អាតឆ្វាំងនិងរសជាតិទឹកផ្អែម។ ក្បែរនោះមានដើមឈើបែកមែកសាខាដែលផ្ទុកដោយផ្លែឈើធំៗ សាច់វាទន់ និងផ្អែមក្រអូបចាប់មាត់ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់ឬបានភ្លក់ពីមុនមកឡើយ។
ខ្ញុំបានចម្អែតនិងសម្រាកគួរសមរួចរាល់ ក៏រកមធ្យោបាយចងឈើប្រណីតមួយចំនួនធ្វើក្បូនដោយខ្លួនឯង។ ជាច្រើនថ្ងៃដែលខ្ញុំដេកនៅលើទូករបស់ខ្ញុំ រង់ចាំទម្រាំកម្លាំងខ្យល់មកដល់ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមរុញក្បូនតាមបណ្តោយនោះចាកចេញ។ ជាច្រើនថ្ងៃដែលផ្លែឈើខ្ញុំបេះមកតាមបានហូបអស់ ខ្ញុំដេកលើនោះបណ្តែតកណ្តាលទន្លេល្ហល្ហេវគ្មានទិសតំបន់ មិនឃើញភូមិករឬទូកនេសាទ សូម្បីតែមួយ ហើយអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលក្រពះទទេ។
ខ្ញុំយល់ថាក្បូននេះឯងជាទីបញ្ចប់របស់ខ្ញុំ។ ទោះសល់ដង្ហើមមួយក៏ខ្ញុំនៅតែបួងសួង។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំកត់សម្គាល់ឃើញអ្នកនេសាទ ទម្លាក់អួននៅកន្ទុយភ្នែកចម្ងាយឆ្ងាយ។
ត្រេកអរណាស់ បានស្រែកប្រកូករហូតគាត់ឃើញខ្ញុំ ហើយចែវមកក្បែរជួយទាញខ្ញុំចូលច្រាំង។ បុរសនោះបានគ្រាខ្ញុំឱ្យបរិភោគនំនិងទឹកឃ្មុំរបស់គាត់ រហូតដល់ខ្ញុំមានកម្លាំងបានសម្រាករៀបរាប់គ្រប់យ៉ាង ហើយគាត់បានសន្យាថានឹងជួយខ្ញុំ។
ស្អែកឡើងយើងបានចែវមកដល់ភូមិប្រជុំជនមួយប្របនឹងច្រាំងទន្លេ កំពង់ផែដូចជាកូនទីក្រុងដ៏អាថ៌កំបាំងអស្ចារ្យមួយលាក់ខ្លួន។
បុរសវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលជាថៅកែទិញត្រីបានដឹងបន្តនូវរឿងកម្សត់របស់ខ្ញុំក៏មករាក់ទាក់ ហើយនាំខ្ញុំទៅផ្សាររកសម្លៀកបំពាក់ដ៏ល្អមួយឈុតឱ្យខ្ញុំប្តូរ ហើយបានបង់ប្រាក់ឱ្យខ្ញុំទៅលេងកន្លែងងូតទឹកស្ទីមក្តៅនិងចំហុយ។ បន្ទាប់មកគាត់បានអញ្ជើញខ្ញុំទៅផ្ទះរបស់គាត់ ហើយរៀបចំអាហារដ៏បរិបូរណ៍ទទួលខ្ញុំ។
នៅពេលល្ងាច ខ្ញុំចូលសម្រាកក្នុងបន្ទប់ហើយស្នាក់នៅទីនោះរយៈពេលបីថ្ងៃហូបឆ្ងាញ់និងបំប៉នថ្នាំ ធ្វើឱ្យសុខភាពកាយនិងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានប្រសើរឡើងសន្សឹមៗ។
នៅថ្ងៃទីបួនម្ចាស់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានមករកខ្ញុំហើយបបួលខ្ញុំទៅលេងខាងក្រៅដើម្បីស្រូបយកអាកាសបរិសុទ្ធ។ ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ ព្រោះតាមការពិតគាត់យកខ្ញុំមកទីប្រជុំជនទៅវិញ។ ខ្ញុំបានបដិសេធថា ខ្ញុំមិនមានប្រាក់សូម្បីតែមួយសេនណានិងថែមបាត់បង់ទំនិញទាំងអស់នៅក្នុងការលិចកប៉ាល់។
ទោះជាខ្ញុំប្រកែកយ៉ាងណាក៏គាត់នៅតែប្រាប់ខ្ញុំថាកុំបារម្ភអី។ ទៅដល់ផ្សារកាលណា ខ្ញុំបានឃើញទាសកររបស់គាត់ឈរពពាយនាយលក់ក្បូនរបស់ខ្ញុំ ហើយនិទានលម្អិតអំពីរឿងរ៉ាវនៃដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេទុកថា នេះជាក្បូនព្រះនាំសំណាងឱ្យបានរស់មិនចេះស្លាប់ម្តងហើយម្តងទៀតដល់ខ្ញុំ ក៏មានអ្នកផ្តើមចង់បាននិងដេញថ្លៃយកទុក។
បុរសម្នាក់បានផ្តល់តម្លៃ១០០តម្លឹងមាស ហើយក្រោយមកការដេញថ្លៃឡើងដល់៣៥០តម្លឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រឡាំងកាំងស្ងើចនឹងគំនិតជ្រោមជ្រែងរបស់ព្រះអល់ឡោះ។
ក្បូននេះមិនមានតម្លៃសោះទេក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះហើយបានថា មនុស្សយើងគិតបែបណា គ្រប់យ៉ាងបានប្រែប្រួលទៅជាបែបនោះមែន។
ពេលគេគិតថា វាជារបស់សំណាង វាក៏ក្លាយជាមានតម្លៃជាងរតនៈវត្ថុ។
យើងត្រលប់មកផ្ទះវិញ គាត់មានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា៖
«ខ្ញុំចាស់ណាស់ហើយគ្មានកូនប្រុសទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានកូនស្រីម្នាក់ដែលនៅក្មេង ហើយខ្ញុំត្រៀមរកមនុស្សល្អមានសំណាងម្នាក់មករៀបការឱ្យនាង។ ក្នុងជីវិតដ៏វែងឆ្ងាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលឮពីបុរសណាម្នាក់ ដែលតែងតែបានរួចរស់ជីវិតលើសពីការលិចកប៉ាល់ច្រើនលើកទេ តើអ្នកនឹងផ្តល់កិត្តិយសឱ្យខ្ញុំក្នុងការធ្វើជាកូនប្រសាខ្ញុំដែរ?»
ខ្ញុំនៅស្ងៀមហើយមិនឆ្លើយតបទេ ព្រោះចិត្តសប្បុរសរបស់គាត់អស្ចារ្យណាស់។ ប៉ុន្តែគាត់បានបន្តច្បាស់លាស់ហើយនិយាយថា គាត់មិនប្រាថ្នាអ្វីធំជាងនេះទេមុន ពេលស្លាប់ទៅតាមធម្មជាតិ។
ចុងក្រោយខ្ញុំក៏ទទួលយកសំណើរនោះ។ ខ្ញុំបានព្រមរៀបការជាមួយកូនស្រីតែមួយគត់របស់គាត់ តាមពិធីមង្គលការដ៏ថ្លៃថ្នូរមួយ។
ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានឃើញនាងជាលើកដំបូងទើបដឹងថា តាមពិតនាងជានារីមានសម្រស់និងចរិយាសម្បត្តិល្អឥតខ្ចោះ។ ពេលនាងតុបតែងជាមួយសម្លៀកបំពាក់មង្គលដ៏សម្បូរបែប គ្របដណ្ដប់ដោយគ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃនិងត្បូងពេជ្រ នាងបានក្លាយជាទេពអប្សររបស់ខ្ញុំ។
យើងរស់នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងមានសុភមង្គល រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ រហូតដល់ឪពុករបស់នាងបានឆ្លងផុតទៅកាន់ពិភពលោកមួយទៀត…។
បន្ទាប់ពីខ្ញុំក្លាយជាមេគ្រួសារ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទាក់ទងស្គាល់គ្នាជាមួយអ្នកជំនួញថ្មីៗមកពីទីក្រុងផ្សេងៗទៀតឱ្យកាន់តែជិតស្និទ្ធ។
រយៈពេលនោះខ្ញុំសេពគប់ជាមួយអ្នកចំណូលថ្មីម្នាក់។ ក្រោយយប់មួយដែលខ្ញុំនិងគេផឹកស្រាស្រវឹងខ្ញុំដឹងខ្លួនពាក់កណ្តាលក៏លបមើលឃើញថា ម្នាក់នោះគេមានអាថ៌កំបាំង។
នៅពេលគេស្រែកបាលី ទម្រង់រាងកាយបស់គេបានផ្លាស់ប្តូរ ទៅជាបក្សីធំមួយអាចហោះបាន។ ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងជាខ្លាំងដំបូងស្មានថាគេជាគ្រូធ្មប់ តែក្រោយមកគេបានសារភាពប្រាប់ថា នេះជាបណ្តសានិងជាតំណនៃត្រកូលគេ។
ខ្ញុំដេកមិនសុខ ចេះតេគិតថាប្រសិនថ្ងៃណាមួយខ្ញុំអាចចេះបាលីនោះ ខ្ញុំប្រាកដជាអាចហោះហើរបានគ្រប់ទីកន្លែងមិនខាន?
ថ្ងៃមួយខ្ញុំចិញ្ចឹមចិត្តតាមសួរគាត់ថា៖
«ស្រែកឡើងមិត្តហើយ សូមយកខ្ញុំដាក់លើខ្នងទៅជាមួយផង ដើម្បីឱ្យខ្ញុំដឹងថាវាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលហោះខ្ពស់!»
មិត្តម្នាក់នោះបានប្រកែកញ៉ាញហើយឆ្លើយថា៖
«សំណូមពរនេះ មិនអាចទៅរួចទេ ព្រោះយើងមានតំណមតឹងដែលមិត្តមិនអាចតមបាន!»
គេបានចាកចេញមិននិយាយដល់រឿងនោះ ប៉ុន្តែចិត្តចង់ចេះនេះ ខ្ញុំមិនព្រមឈប់ត្រឹមនោះឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែជឿថា ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងសួរគាត់ដល់តែចេញ។
យប់មួយខ្ញុំបានបង្អកគាត់ ហើយចុងក្រោយគាត់ក៏ព្រមប្រាប់ពាក្យនោះ។
ខ្ញុំសូត្របែបណាក៏មិនកែប្រែរូបរាងទៅជាបក្សីសត្វបានដដែល អ៊ីចឹងហើយ ខ្ញុំបានឡើងលើខ្នងគាត់ ហើយបញ្ជាថា គាត់ត្រូវយកខ្ញុំទៅខ្ពស់រហូតដល់ខ្ញុំបានឃើញផែនដីនៅក្រោម។
ពេលនោះមិត្តខ្ញុំពិតជាចងបង្អួតណាស់នូវសមត្ថភាពរបស់គាត់ ក៏យល់ព្រមនាំខ្ញុំហោះឡើងទៅលើមេឃ តែបានដាក់បម្រាមតឹងរឹងមិនឱ្យខ្ញុំនិយាយសូម្បីមួយពាក្យណាឡើយពេលយើងកំពុងហោះ។
ខ្ញុំបានស្បថនឹងយល់ព្រមតាមគាត់គ្រប់យ៉ាង ទន្ទេញបម្រាមជានិច្ចលុះណាមិត្តខ្ញុំទុកចិត្តនឹងព្រមហោះឡើង។
មកដល់លើអាកាស ខ្ញុំរំភើបចិត្តជាខ្លាំង។ ខ្ញុំនឹកស្រុកកំណើត នឹកផ្ទះ ហើយបានស្រែកឡើងថា៖
«សូមសរសើរដល់ព្រះអល់ឡោះក្នុងកិច្ចកសាងភាពល្អឥតខ្ចោះនេះ!»
រំពេចនោះ ភ្លើងដ៏ធំមួយបានធ្លាក់មកពីស្ថានសួគ៌ ហើយដុតសត្វស្លាបឱ្យអន្តរធាន ធ្លាក់បាត់ខ្ចាត់ខ្ចាយនិងទម្លាក់ខ្ញុំទៅលើជួរភ្នំមួយ។
នៅទីនោះ ខ្ញុំបានធ្លាក់លើផ្ទៃបឹងហើយស្រវាហែលឡើងមក ក៏ជួបនឹងអាមាត្រពីរនាក់ មុខក្រម៉ូវ ដៃកាន់ក្តាប់ដំបងមាសធំដូចគ្នា។
ខ្ញុំបានសំពះពួកគេហើយសួរថា ទីនេះជាកន្លែងណា ហើយពួកគេទាំងពីរជានរណា។
«យើងជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះអល់ឡោះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់!»
ឆ្លើយតបរួចម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះបានឱ្យដំបងមាសមួយមកខ្ញុំ ហើយដើរបណ្តើរខ្ញុំតាមជួរភ្នំសំដៅមាត់ល្អាងធំនិងជ្រៅ។ នៅកន្លែងនោះ យើងបានឮសម្រែករបស់បុរសម្នាក់ឡូឡាចេញមកពីជម្រៅឆ្ងាយថា៖
«អ្នកណានៅខាងក្រៅ! សូមជួយសង្រ្គោះខ្ញុំផងចុះ! ព្រះអល់ឡោះនឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកពីគ្រប់បញ្ហាទាំងអស់!»
ពេលនោះ យើងបានឃើញរឿងរន្ធត់មួយ គឺសត្វពស់ធំមួយដែនរីកមាឌចម្លែកកំពុងលេបមនុស្សពាក់កណ្តាលទៅហើយ។ ក្បាលនិងផ្នែកខាងលើនៃខ្លួនគាត់នៅលៀនចេញពីមាត់វា បានជាគាត់ ស្រែករកខ្ញុំឱ្យជួយ។
ខ្ញុំប្រញាប់ចុះទៅវាយក្បាលពស់នោះដោយដំបងមាសរបស់ខ្ញុំ វាយហើយវាយទៀតមិនដាក់ដៃរហូតដល់វាទ្រាំលែងបានក៏ព្រមខ្ជាក់ជនរងគ្រោះហើយរត់គេចខ្លួនទៅក្នុងទីងងឹតបាត់។
ដោយខ្ញុំបានជួយស្អំគាត់និងមើលគាត់ឱ្យសម្រាកបន្តិចបានធូរស្បើយ ពួកយើងក៏បានបន្តដំណើរជាមួយគ្នាទៅមុខជាមួយគ្នាស្វែងរកទីប្រជុំជន។ ទីបំផុតយើងបានប្រទះឃើញមិត្តខ្ញុំដែលចេះបាលីហោះ កំពុងដេកសន្លប់ពេលធ្លាក់ពីលើមេឃ។
យើងបានជួយសង្គ្រោះគាត់មួយយប់មួយថ្ងៃទម្រាំសះរបួស។ បុរសបក្សីយល់ព្រមដឹកពួកខ្ញុំវិលទៅវិញ។ ប្រពន្ធខ្ញុំបានចេញមកទទួលខ្ញុំដោយអំណររីករាយនឹងសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំនេះ។
ទោះបីជាយ៉ាងណា យប់នោះពេលចូលនិន្ទ្រាភរិយាខ្ញុំបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំឱ្យប្រយ័ត្ននឹងការហោះហើរជាមួយមនុស្សបក្សី ព្រោះពួកគេមានទំនាក់ទំនងនឹងអារក្ស ហើយមិនដឹងថា អាចហោះឡើងនិងធ្លាក់មកវិញពេលណាទេ។ គ្មានអ្នកណាអាចបិទមាត់មិននិយាយអ្វីរហូតលើមេឃពេលកំពុងរំភើបឡើយ។
ដូច្នេះ ដោយដឹងថាខ្លួនឯងតែងតែមានចរិតរឹងរូស ចិញ្ចឹមចិត្តប៉ុនប៉ងយ៉ាងមានះ ខ្ញុំមិនមានបំណងចង់ស្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងនេះទៀតទេ ដូច្នេះហើយពួកយើងបានសម្រេចចិត្តថា នឹងលក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងទាំងអស់ហើយបានឡើងជិះកប៉ាល់ត្រលប់ទៅទីក្រុង Baghdad វិញ។
យើងធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពទៅកាន់ទីក្រុង Baghdad ហើយត្រូវបានមកទទួលនិងចោមព័ទ្ធ ដោយមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានសន្យាចំពោះព្រះអល់ឡោះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ថានឹងមិនធ្វើដំណើរទៀតទេ ក្រោយការធ្វើដំណើរលើកទីប្រាំពីរនិងជាលើកចុងក្រោយនេះ បានបង្ហាញឱ្យខ្ញុំឃើញពីផែនដីនិងអាថ៌កំបាំងលើលោកគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
សេដ្ឋី Sinbad the Sailor បាននិយាយទៅកាន់ Sinbad ជាអ្នកលីសែងជាចុងក្រោយថា៖
«ឥឡូវនេះអ្នកបានឮពីគ្រោះថ្នាក់និងការលំបាកដែលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ហើយ!»
បុរសអ្នកលីសែងបានជូតទឹកភ្នែកហើយ និយាយតបវិញថា៖
«អល់ឡោះប្រទានពរដល់អ្នក! ឱ! លោកម្ចាស់របស់ខ្ញុំអត់ទោសឱ្យខ្ញុំចំពោះពាក្យដែលលើកឡើងដោយក្តីច្រណែនពីមុននោះផង!»
សេដ្ឋីបានទទួលឱ្យស៊ីនបាដលីសែងមករស់នៅជាមួយគាត់ហើយយល់ព្រមជួយឱ្យគាត់រស់នៅមិនខ្វល់ខ្វាយអ្វីទៀត។
Sinbads ទាំងពីរបានក្លាយជាមិត្តនឹងគ្នា ហើយតែងតែរីករាយនឹងជីវិតចែករំលែកសាច់រឿងដ៏រីករាយរហូតដល់ថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ពួកគេ។
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ